«Mε το ένα πόδι στο φως»
Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου
ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636
Εγκαίνια: 12.12.2023
Διάρκεια: 12.12-12.01.2024
*(26-27/12 κλειστά λόγω Χριστουγέννων)
Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού
Η έκθεση “Με το Ένα Πόδι στο Φώς” της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου επιδεικνύει μια εκλεπτυσμένη επίγνωση της τέχνης, χρησιμοποιώντας σύμβολα και σημειογραφίες που αποδίδουν βάθος και σημασία στην κάθε λεπτομέρεια. Η εικαστικός διαπλέκει με μοναδικό τρόπο την τεχνική της με τον εσωτερικό της κόσμο, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο χώρο όπου η έκφραση συναντά τη μεταφυσική πραγματικότητα.
Υπάρχει ένας συμβολικός συσχετισμός με τα απεικονιζόμενα αντικείμενα, που λειτουργούν ως αρχέτυπα εννοιών όπως το γραμμόφωνο, το φεγγάρι, οι σταφιδαποθήκες που βουλιάζουν ή τα αστέρια που αντικατοπτρίζονται μέσα σε μια θάλασσα. Όλα ενοποιούνται μέσω της μνήμης και των εμπειριών της δημιουργού και το αποτέλεσμα που προκύπτει γίνεται ψυχογραφικό με συναισθηματική εκφραστικότητα.
Εδώ, η ένωση πνευματικού και αδάμαστου εαυτού, που ο καθένας μας κρύβει μέσα του, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Η σύνδεση με το ζωώδες και το ονειρικό, η υποταγή στο ένστικτο και το παράλογο είναι έννοιες που αναδύονται μέσα από τις σκιές και τα φώτα στο έργο. Ως εκ τούτου, το εικονοποιητικό αποτέλεσμα προσφέρει ένα ταξίδι με αλλόκοσμη διάσταση που κάνει τον κόσμο των έργων της να στροβιλίζεται. Παρέα σε αυτό το ταξίδι συνυπάρχει ο σκύλος, που αποτελεί ένα πολυσήμαντο κρυφό σύμβολο που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό τον συσχετισμό. Ο σκύλος στο έργο της Εμμέλειας δηλώνει το ανεξερεύνητο, το πέραν του συνειδητού, του καλού ή κακού, του φιλικού ή του εχθρικού. Είναι το άπιαστο, το μακρινό, το ανεξέλεγκτο ή το μυστηριώδες, είναι «Το αυτό» των στίχων του Θ. Παπακωνσταντίνου, είναι το μεταβλητό που διέπει την φύση εν γένει.
Συνακόλουθα,
η έννοια ενός εξωτερικού παρατηρητή πλανάται στο έργο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενός απατηλού κόσμου που υπάρχει στο περιθώριο μιας γρήγορης πράξης ή κίνησης. Οι χρωματισμοί της βασίζονται στις συναισθηματικές της διακυμάνσεις. Γεννούν αφηγηματικές προεκτάσεις γύρω από έννοιες μετάβασης, κίνησης, ευαισθησίας, διακριτικότητας, βουβής παρατήρησης και ευθραυστότητας που επιτυγχάνεται μέσω των «σκουριασμένων» υφών που δημιουργεί σκοπίμως για να τις εντείνει. Συχνά ένα επαναστατικό χρώμα συμμετέχει με σκοπό να αναμεταδώσει σχεδόν ακαριαία την στιγμή της ύστατης αλήθειας, την ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας την στιγμή ακριβώς που η έμπνευση συναντά την έκφραση.
Αναπόσπαστη πτυχή του έργου αποτελεί
η διαχείριση του φωτός, το οποίο φαίνεται να διαχέεται από πίσω προς τα εμπρός. Συνήθως αιχμαλωτίζει το βλέμμα του θεατή στα «αθέατα» σημεία του δημιουργώντας έτσι, μια νοηματική πολυπλοκότητα. Τα φωτεινά σημεία της σύνθεσης, όταν ταυτίζονται με τα σημεία ενδιαφέροντος του θέματος δημιουργούν αντιθέσεις που οξύνουν την δραματικότητα του έργου. Το φως εν τέλει πλάθει ένα ενοποιητικό πέπλο που κοινωνεί την απαρχή του κόσμου, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο μια ιερότητα στο έργο.
Ακόμη και η δράση στο έργο, ενώ εκτυλίσσεται σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα μας τραβάει προς ένα βάθος ενός πεδίου που τείνει να ταυτίζεται με το αχανές, το άπειρο ή το μακρινό. Το τοπίο αποτελεί κομβικό σημείο στο έργο και παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο περιβάλλον μιας κρυμμένης αυθόρμητης έκφρασης. Συχνά κλέβει την παράσταση και δηλώνει μια συνυπάρχουσα ενέργεια που εκτυλίσσεται με συνειρμική συνάφεια. Συγχρόνως, υποδηλώνει και την αύρα του πελοποννησιακού τοπίου με στοιχεία που σκιαγραφούν οπτικά ερεθίσματα που ταυτίζονται με την αίσθηση της ελληνικής εντοπιότητας με σύγχρονους όρους και θεατρική διάθεση.
Εμβαθύνοντας σε αυτή την συλλογιστική, μπορούμε να διακρίνουμε μια σκηνογραφική δομή στην σύνθεση και κιναισθησία. Η Εμμέλεια όντας και μουσικός συνδυάζει την έννοια του εφήμερου της στιγμής και της πράξης, που νομοτελειακά είναι αναγκασμένη να περνά στην εξίσωση του χρόνου. Αυτή η παγιωμένη, πλέον, αποτύπωση μιας στιγμής ενώ είναι ορμώμενη από το πραγματικό, ωστόσο καταλήγει σε μια αφαιρετική αλήθεια εξωπραγματική και μακριά από την λογική συνάφεια του ορθολογικού τρόπου σκέψης.
Τέλος,
ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί με περιπατητική διάθεση στις διαδρομές σκέψεων που διαγράφονται στα έργα. Μέσα από συνειρμικές συνάψεις, η εικαστικός επιτυγχάνει τόσο ένα κοινωνικό σχολιασμό με διδακτικό απόηχο όσο και μια εκλεκτική συγγένεια με το έργο του μεγάλου ζωγράφου Μπέικον, όπως την ορίζει η φιλοσοφία του Γκαίτε. Η έκθεση ερμηνεύεται ως μια δήλωση ύπαρξης και αυτοέκφρασης, όπου μια άρια του Πουτσίνι μπορεί να μεταμορφώσει ένα ποιητικό πορτρέτο του Μπέικον στην Madame Butterfly.
Στον κόσμο της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η τέχνη γίνεται τρόπος εκφραστικής αναζήτησης της ψυχής, προσκαλώντας μας να ανακαλύψουμε τον πνευματικό και συνάμα αδάμαστο εαυτό που κρύβουμε μέσα μας.
Νιόβη Κρητικού
EN
“With One Foot in the Light”
Solo – Painting Exhibition by Emmeleia Philippopoulou
METS ART CENTER – 6 Evgeniou Voulgareos, 11636
Opening: 12.12.2023
Duration: 12.12-12.01.2024
*(Closed on 26-27/12 due to Christmas)
Curated by: Niovi Kritikou
The exhibition “With One Foot in the Light” by Emmeleia Philippopoulou showcases a refined awareness of art, utilizing symbols and iconography that imbue depth and significance into every detail. The artist intricately weaves her technique with her inner world, creating a multidimensional space where expression meets metaphysical reality.
There is a symbolic correlation with the depicted objects, serving as archetypes of concepts such as the gramophone, the moon, grape clusters sinking, or stars reflected in a sea. Everything is unified through the artist’s memory and experiences, resulting in a psychographic expression with emotional eloquence.
Here, the union of the spiritual and untamed self, each hidden within us, takes center stage. The connection with the animalistic and the dreamlike, submission to instinct and the irrational, are concepts emerging through shadows and lights in the artwork. Thus, the visual result offers a journey with an otherworldly dimension that spins the world of the artworks. Accompanying this journey is the dog, a multi-layered symbol confirming this correlation. In Emmeleia’s work, the dog signifies the unexplored, beyond the conscious, the good or bad, the friendly or hostile. It is the intangible, the distant, the uncontrollable, or the mysterious; it is “The Same” as described in the lyrics of Th. Papakonstantinou, embodying the variable governing nature in general.
Consequently,
the concept of an external observer hovers in the work, creating a sense of an illusory world existing on the periphery of a swift act or movement. The colorations are based on the artist’s emotional fluctuations, creating narrative extensions around the concepts of transition, movement, sensitivity, discretion, silent observation, and vulnerability, intensified deliberately through the “rusty” textures. Often, a revolutionary color participates with the aim of almost instantly transmitting the moment of ultimate truth, the essence of artistic creation at the moment when inspiration meets expression.
An integral aspect of the work
is the management of light, seemingly diffusing from the background to the forefront, capturing the viewer’s gaze in “invisible” points, thus creating a semantic complexity. The bright points of the composition, when coinciding with the points of interest of the subject, create contrasts that sharpen the drama of the work. Ultimately, light shapes a unifying veil that communicates the origin of the world, thereby imparting sanctity to the work.
Even the action in the work, while unfolding in the foreground, simultaneously draws us towards the depth of a field that tends to identify with the vast, the infinite, or the distant. The landscape is a pivotal point in the work, presented as an independent environment of a hidden spontaneous expression. It often steals the spotlight, indicating a coexisting energy unfolding with associative relevance. Simultaneously, it hints at the aura of the Peloponnesian landscape with elements that visually outline stimuli that coincide with the sense of Greek locality in contemporary terms and theatrical disposition.
Delving into this reasoning, we can discern a scenographic structure in the composition and kinetics. Emmeleia, being a musician as well, combines the notion of the ephemeral moment and the act, which inevitably must pass into the equation of time. This now-established portrayal of a moment, while driven by the real, ends up in an abstract truth beyond the rational coherence of logical thinking.
Finally,
the viewer is invited to wander with a contemplative mood along the thought paths delineated in the artworks. Through associative connections, the artist achieves both a social commentary with an instructive echo and an eclectic affinity with the work of the great painter Bacon, as defined by Goethe’s philosophy. The exhibition is interpreted as a statement of existence and self-expression, where a Puccini aria can transform a poetic portrait of Bacon into Madame Butterfly.
In the world of Emmeleia Philippopoulou, art becomes a way of expressively searching for the soul, inviting us to discover the spiritual and simultaneously untamed self hidden within us.
Niovi Kritikou
