«Εν σώματι»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αριστομένη Κατσούλα

 

 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

 

Εγκαίνια: 06.02.2024

Διάρκεια: 06.02 – 24.02.2024

 

Επιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

 

Κείμενα: από Δ. ή Σ. Γ. φίλο και συλλέκτη, Nιόβη Κρητικού, Στράτος Χαλκιώτης

 

 

 

Ο Αριστομένης Κατσούλας  στην έκθεση «Εν σώματι» αναδεικνύει την ανθρώπινη μορφή με έντονη χειρονομία, ελευθεριακή θέαση και εκρηκτική διάθεση που προκύπτει μέσω της χρωματικής του παλέτας και της προσωπικής του γραφής, που κινείται γύρω από το ρεύμα του εξπρεσιονισμού. Η έκθεση αποκρυσταλλώνει τον τρόπο με τον οποίο ο καλλιτέχνης ερεθίζει τις αισθήσεις μας μέσα από τον αισθησιασμό και την ευαισθησία των γυμνών σωμάτων.

 

Η χρήση των χρωμάτων στο έργο είναι σαν μια συμφωνία κοντράστων, όπου οι αντιθέσεις και οι έντονες αποχρώσεις συνδυάζονται για να δημιουργήσουν πλούσιες εικόνες με συναισθηματική φόρτιση, συγκινησιακή ατμόσφαιρα και την μυσταγωγία που διέπει τον ερωτισμό. Ο δημιουργός επιλέγει, συνειδητά, χρώματα που αντικατοπτρίζουν όχι μόνο την εξωτερική πραγματικότητα αλλά και την εσωτερική ψυχολογία των μοντέλων του.

 

Τα γυμνά του αντιμετωπίζονται, στο έργο, ως πορτραίτα. Κάθε σώμα φέρει τα δικά του χαρακτηριστικά που μας μεταδίδουν τον αυτόνομο χαρακτήρα τους. Βρίσκονται μόνα ή σε ζευγάρια και αποτυπώνουν την ελευθερία αλλά και την ευαισθησία που διακρίνει τον καλλιτέχνη. Κάθε πινελιά, κάθε χειρονομία, συντελείται με λεπτομερή προσοχή και δυναμισμό, προσδίδοντας στα έργα μια ζωντανή διάσταση με κίνηση που προσδίδει μια αίσθηση τραχύτητας ή δόνησης. Η χειρονομία, εδώ, γίνεται γλώσσα και το σώμα γίνεται μέσο έκφρασης ενός παρατηρητή που αιχμαλωτίζει εικαστικές στιγμές.

 

Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις εντείνονται από τις λίγες ή πολλές γραμμές των περιγραμμάτων του, που είτε μπλέκονται σε μια ενιαία σιλουέτα, είτε ηρεμούν η μια πλάι στην άλλη, αναπτύσσοντας αφηγήσεις ηδονής σαν στιγμιότυπα ερωτικού περιεχομένου. Ο Αριστομένης παρασύρει τον θεατή σε έναν κόσμο αισθησιασμού, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα αλλά και ανοιχτή εκδοχή της ανθρώπινης σχέσης με το σώμα.

 

Με τον τρόπο αυτό, ο εικαστικός, καταφέρνει να δημιουργήσει σκέψεις και να αναδείξει την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής, με έναν φυσικό αλλά συνάμα εκφραστικό τρόπο. Στο σώμα ο Αριστομένης Κατσούλας, βλέπει παράθυρα της ψυχής,  της έκφρασης και του αισθησιασμού, προσκαλώντας τον θεατή να εξερευνήσει ο ίδιος την ευαισθησία που κρύβεται πίσω από κάθε πινελιά.

 Νιόβη Κρητικού

 

 

 

 

Από Δ ή Σ. Γ.- φίλο και συλλέκτη.

 

Τα έργα της παρούσας έκθεσης του εικαστικού Αριστομένη

Κατσούλα, αποτελούν αποκυήματα ζωγραφικής δεινότητας και

απαυγάσματα εκφραστικής ωριμότητας.

Διατηρώντας την σχεδιαστική του ιδιοτυπία και τη μοναδική

έκταση και ένταση της παλέτας του, χαρακτηριστικά που

εντάσσουν τον καλλιτέχνη πρωτοποριακά στους συγχρόνους

του, καταφέρνει να αφιχθεί στον καμβά του ως ιδαλγός που

αναζητεί και ευρίσκει την πλήρη απεικόνιση και το ολόκληρο

νόημα.

Αυτό το δίπτυχο επίτευγμα, οδηγεί την θέαση σε υψηλά ύψη

και σε βαθειά βάθη και τον θεατή σε μοναδική αισθητική –

νοητική πύκνωση.

Αυτοί οι πίνακες δείχνουν γυμνούς ανθρώπους είτε κατά

μόνας είτε μαζί. Ας προχωρήσουμε στα ενδότερα.

 

Στην είσοδο μας υποδέχεται το Γυμνό.

 

Το γυμνό είναι ένα πολύσημο γεγονός. Δεν είναι έλλειψη

ενδύματος, ούτε ξεγύμνωμα. Είναι η ίδια η ύπαρξη στην

πρωτογενή αυθεντικότητά της. Το Γυμνό δεν ντύνεται και δεν

κρύβεται Το Γυμνό φανερώνει τα σώματα, τα γυμνά σώματα

 

2

 

2

 

φανερώνουν τους ανθρώπους, οι γυμνοί άνθρωποι

φανερώνουν το υλικό της ουσίας τους. Το Γυμνό είναι εκεί

και είναι παντού, δεν κοιμάται, ξαγρυπνά κάτω από δάχτυλα

που το πλανεύουν, αναστενάζει στον βρυχηθμό του

ακάλεστου, λιώνει στο φύσημα της ανεμόεσας ανάσας, σκιρτά

στο πέρασμα της ιδέας, ηχεί λόγο δοξαστικό στην αγκαλιά του

εύφορου. Το Γυμνό είναι πολύ και στο άνοιγμα του άλλου

γίνεται περισσότερο, δεν κρυώνει, ζεσταίνεται στις χούφτες της

σημασίας. Το Γυμνό δεν είναι όμορφο, όμορφο είναι το

ντυμένο. Το Γυμνό είναι Ωραίο, γιατί είναι Αληθινό.

Το Γυμνό αυτό είναι δικό μας. Η γύμνια μας ψάχνει να βρει το

συνεγώ μας. Οι γύμνιες αγκαλιάζονται, φιλιούνται,

συνουσιάζονται, τα Γυμνά απέναντί μας, είναι ζωντανά, έχουν

καταγωγή, ομιλία, ψίθυρο, γέλιο, κλάμα, παρουσία που

παλεύει την απουσία. Το Γυμνό αυτό είναι δικό μας όταν

έχουμε υπάρξει γυμνοί.

 

Στον διάδρομο ενδιαιτάται το Σώμα.

 

Το Σώμα εδράζεται στην αυτάρκειά του. Δεν φοβάται τη

μοναξιά του, απολαμβάνει την ελκυστική μοναδικότητά του

Ποζάρει στην αυτοπεποίθηση της οριστικής έγκλισης. Ξέρει ότι

σημαίνει καθαυτό. Το Σώμα είναι ενιαίο και αδιάσπαστο. Έχει

επίγνωση της ενότητάς του, της σωτήριας αποστολής του να

ζήσει καθ’ ολοκληρίαν. Το σώμα το ίδιο είναι ο τόπος του και

 

3

 

3

 

στον χρόνο είναι αδιάπτωτο. Λάμπει στην μονήρη ησυχία της

αυτοδύναμης πλαισίωσής του από το κάδρο, τόσο

αδιαπραγμάτευτο, όσο όμως και διαθέσιμο στην πρόσκληση

για έξοδο και περιπέτεια. Όντως, αυτό το Σώμα δεν φοβάται

να εξέλθει από το κάδρο, δεν αρνείται τις παρέες, δεν διστάζει

να γίνει προμηθευτής του αναμενόμενου, να προσκρούσει

στην άφιξή του, να το αγκαλιάσει. Το Σώμα είναι σίγουρο. Έχει

συλλέξει παρελθόν, έχει εντρυφήσει στο δέρμα του, έχει μάθει

να δίνεται, να ωθεί και να ωθείται, να φλέγεται, να τελειώνει.

 

Στο εσωτερικό συναπαντώνται τα Γυμνά Σώματα.

 

Τα Γυμνά Σώματα, ενώ είναι κλειστού χώρου, συγχρόνως είναι

εδώ, εκεί, πιο πέρα, είναι παντού, τόσο γυμνά που γίνονται

αόρατα, μόνο το εξασκημένο μάτι της Τέχνης τα βλέπει. Όταν

τα Γυμνά Σώματα συναντώνται δεν μιλούν, πράττουν με την

τεχνική της γύμνιας τους. Λοξή ματιά, τίναγμα δικέφαλου,

πέταγμα βραχίονα, ψήλωμα μηρού, φλόγωση στήθους, αχ!,

άλλο – παρθήκανε, πλέουν στο υγρό στοιχείο τους. Συνεύρεση

παροξυσμική. Εμπεριέχει και εμπεριέχεται. Καμιά ντροπή,

κανένα τέχνασμα, τίποτε λιγότερο. Είναι η ηδονή

αστράπτουσα, Ιερουργημένη στο αμοιβαίο του πόθου και του

πάθους. Αγνή όπως όταν ήταν πρωτόπλαστη. Χωρίς καμία

στερητική συγκάλυψη. Δεινή στη δύναμη της τόλμης της,

σοφή στη μαρτυρία της γνώσης της. Ο έρωτας εδώ είναι

 

4

 

4

 

ώριμος, κατοικημένος, γι’ αυτό δυνητικά ασύδοτος, βιωμένος

από τα ίδια τα Γυμνά Σώματα στη ζωγραφική τους απόδοση.

Δεν προσφεύγει σε κρύφια ενδεχόμενα, θολού θόλου ή

σκιερού ημίφωτος. Εσωτερικό ολόφωτο καταυγάζει την θερμή

γύμνια του έρωτα, την δένει στο χώμα και την ανεμίζει στον

πόντο, την φωτίζει ασύστολα, πυρφόρα ανάδυση από το

χώμα της γης στο χρώμα του γήινου και από εκεί ως την

εκτίναξη του εγώ της. Ο έρωτας εδώ είναι πολύς και θεϊκός.

Ύστατη η κραυγή του της συν – ικανοποίησης των Γυμνών

Σωμάτων στα αστρικά σμιξίματα της Συν – Ουσίας.

 

Στο εξωτερικό των έργων.

 

Τι ατέλειωτη φόρτιση, πρόσχαρη και γλυκιά, μπορεί να γίνεται

η Τέχνη με τα μέσα της που εδώ είναι το Χρώμα και η

Σύνθεση!

Το Χρώμα είναι, λες, του Αριστομένη, δικό του, σαν να το έχει

ιδιοποιηθεί έως ανάπλασης του πλασμένου, σαν τα πινέλα του

να βυθίστηκαν στο μοναδικό μιας σπάνιας υπόστασης. Το

Χρώμα είναι θερμό και ψυχρό – ρευστό και πυκνό – πεδινό και

ορεινό – ικανό να σημαίνει την χοϊκή προδιάθεση των

Σωμάτων και τα ποικίλα σημεία της ενδοτικότητάς τους.

Βάφοντας ο καλλιτέχνης τα σώματα στην μνήμη του, λες ότι

ανιχνεύει αδρά χρωματικές εναποθέσεις στο γυμνό, σύμφωνα

με την τεχνική των fauve, η οποία επινοήθηκε τότε για να μη

 

5

 

5

 

πεθάνει ποτέ, αλλά και πάλι αλλιώτικη, όχι όπως, ας πούμε,

των προοιμιακών fauve ζωγράφων, το εξωτικό – νηφάλιο του

Γκωγκέν, το περιγραφικό – λεπταίσθητο του Σεζάν, των κυρίως

fauve ζωγράφων, το πυκνό – ασαφές της τσιγγάνας του

Ματις, το πειθήνιο – ανένδοτο του Βλαμένκ, το ορχηστρικό –

ελευθεριάζον του Ντεραίν ή των μετά τους fauve ζωγράφων,

όπως στο ένοχο του παραστατικού ερωτισμού του κλασικισμού

ή το δειλό του προσκαλεστικού ερωτισμού των ρομαντικών.

Τα Γυμνά Σώματα στα παρόντα έργα, είναι υπέροχα

χρωματισμένα στα διδάγματα των fauve, αλλά όλως

εξαιρετικά. Εδώ το fauve γίνεται: το μπεζ του βιβλικού

χώματος που του εμφυσήθηκε ζωή ή το μαύρο της γενναίας

εγκαρτέρησης του άλλου ή το φαιό της αβέβαιης πορείας μιας

ενατένισης, ή το ροζ – κόκκινο – μπλε σωμάτων που χαίρονται

την παρέα τους, ή … ή … Χρώμα σε Σώμα απέραντο,

φορτισμένο, ηλεκτρισμένο, αγκομαχούν, πρόθυμο να

ερευνήσει και να ερευνηθεί, φοβερό fauve τότε που

επινοήθηκε και έζησε πολυδύναμο, αλλά που η σύγχρονη

πραγματική ζωή το ανακαλεί στην αγριότητα της γύρω

πολυπλοκότητας, όμως η Τέχνη, σ’ αυτά εδώ τα έργα,

επικυρώνοντας την διαχρονική πλαστικότητά του, το μαλάσσει,

το προς – οικειώνεται, το εξανθρωπίζει και το νοηματοδοτεί.

Το χρώμα λοιπόν είναι κυρίαρχο. Αυτό καθορίζει τα σώματα,

την διακριτότητά τους και τον εαυτό καθενός. Τα περιγράμματα

των σωμάτων είναι χρωματικά, δεν υπάρχουν όρια με

 

6

 

6

 

γραμμική χάραξη. Όπου τελειώνει ένα Χρώμα, εκεί τελειώνει

και ένα Σώμα και το τελειωμένο Σώμα είναι πλήρες να

υπάρξει, αυτοδύναμο, εύσαρκο και ευυπόληπτο, να δράσει

πάνω στον καμβά είτε μόνο είτε με άλλα Σώματα. Και ως μόνο

να προκαλέσει, να προσκαλέσει, να ρωτήσει ή να απαντήσει,

να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί. Ό,τι και αν κάνει θα είναι

ξέχειλο από μία χρωματική τελειότητα, Μαζί με άλλα Σώματα,

ώ!, τώρα ανοίγονται οι διαστάσεις των συναντήσεων, των

συναλλαγών, των τεμνόμενων τροχιών, των άπειρων συν,

Χρώμα με Χρώμα, Σώμα με Σώμα, Άνθρωπος με Άνθρωπο,

ώ!, τώρα ο ζωγράφος Συνθέτει

 

Οι Συνθέσεις σ’ αυτά τα έργα είναι με τον τρόπο τους

μνημειώδεις, μολονότι λιτές και ελεγχόμενα μίνιμαλ. Πλέον,

βαδίζουμε σε άλλα πεδία. Τα Σώματα κινούνται συνέχεια,

ψάχνονται. Όταν φθάνουν στον πίνακα, έχουν ήδη βρεθεί και

δρουν στο συναπάντημά τους. Ο ίδιος ο εαυτός τους είναι ο

χώρος της δράσης τους, δεν υπάρχει τόπος στους πίνακες. Τα

Σώματα περπατούν σε εσωτερικά τοπία. Περπατούν στη

μόχλευση, στην απαίτηση της επαφής, … μ’ αρέσεις, σε θέλω,

σε ποθώ, πάρε με. Η Σύνθεση γίνεται ερωτική σε όλα και

καθόλα. Οι χρόνοι συμφύρονται. Τα Σώματα συλλαβίζουν με

κολλητά χείλη, γίνονται μοναδικό διάνυσμα ενός λεπτού

αιώνων. Αυτή η ιδεατή συγχρονία στο άτοπο τοπίο, μήπως

είναι άραγε ενθύμηση από τον φουτουρισμό; Ίσως, αν και ο

 

7

 

7

 

ανθρωποκεντρισμός δεν το επαληθεύει. Ωστόσο, κάτι

αόριστα και υποδόρια φουτουριστικό ψηλαφείται στην

Σύνθεση.

Τα ερωτικά Σώματα λοιπόν συνθέτουν την λειτουργία του

ερωτισμού τους. Το χρονικό του τελετουργικού είναι

συναρμοσμένο από πίνακα σε πίνακα. Όταν τα Σώματα δεν

είναι ένα, δεν είναι δύο ή τρία … είναι πολλά. Το καθένα έχει

την ικανότητα, συνευρισκόμενο με τα άλλα, να

πολλαπλασιάζεται, να γίνεται περίπτωση κάποιου άλλου

σώματος, απόντος από τον πίνακα, αλλά παρόντος στις

αναγνωρίσεις του θεατή.

Η Σύνθεση δεν είναι υποκειμενική. Κοινωνικοποιείται.

Ακόμη και όταν ο Σώμα είναι ένα, αυτό εκφέρει λόγο,

συστήνεται, αφηγείται την ιστορία του, αποκαλύπτεται,

δηλώνεται, κάπου μας συναντά, μπαίνουμε στον πίνακα,

συμβιώνουμε.

Η Σύνθεση δεν είναι υποκειμενική. Κοινωνικοποιείται.

Μα βέβαια! Διότι η Σύνθεση βγάζει σε έναν ονειρικό κοινό

τόπο. Στον εξπρεσιονισμό. Πόσο δυναμικά σημαίνουσα είναι η

απάλειψη των χαρακτηριστικών των προσώπων! Πόσο οι

σκελετικές παραμορφώσεις τους τα συνδέουν με το

εξωμορφικό πρωτόλειο! Πόσο άναρχη γίνεται η συμπαράθεση

των Σωμάτων, όταν κοχλάζει ο βρασμός της επιθυμίας τους!

Η περιδίνιση του Σώματος που τονίζει το αμφίθυμο ή το

πολύθυμο του πόθου, πόσο περιστροφική μπορεί να γίνεται

 

8

8

 

περί το άυλο εκτόπισμα των ροών! Το Σώμα που στήνεται για

να δηλώσει ανένταχτη ένταξη στο κάδρο και να οδηγήσει σε

αφηγηματική πρόσληψη. τον θεατή, υπαινίσσεται ή διαδηλώνει

λογομαχίες και διακρίσεις διαγράφοντας την μορφή και

προτείνοντας την ορμή στην απόδοση του θέματος που,

πάντως, ενθυλακώνει και κάποιο ψυχικό συμβάν.

Μα βέβαια! Διότι ο Αριστομένης Κατσούλας ανακαλεί τον

εξπρεσιονισμό δημιουργικά. Τον υπηρετεί και εξ – υπηρετείται

από αυτόν, ώστε να δώσει στο Ερωτικό Σώμα την πρωτο –

τύπωση του αρχαϊκού εδωλίου. Την καθολική πρωτέργεια του

Γυμνού. Τη δυναμική του εικαστικού σύγχρονου, που είναι

ανθρωπομορφικό, μαζί και αφαιρετικό. Που είναι

εξπρεσιονιστικό, κοντά στην άποψη της αμερικανικής Σχολής

του «Εξπρεσιονισμού της Δράσης», αλλά και με απόσταση

που προτρέπει στην Σκέψη. Θέλω να πω, ότι τα συγκεκριμένα

έργα αναφωνούν έναν αντίλογο, στην αισθητικά βουβή και

κοινωνικά κακόηχη μονολογία του νέο – πουριτανισμού που

θεσμοθετείται από το ευνουχιστικό political correct και

σκούζει ότι το άτομο που χαίρεται τον έρωτα ελεύθερα και

απενοχοποιημένα είναι a priori κακοποιητικό ή/και

κακοποιημένο. Η εξιλεωτική μέθεξη των Σωμάτων σε αυτούς

τους πίνακες που ερωτεύονται την γύμνια τους υπερήφανα

και συνάνθρωπα, είναι ένα εκπληκτικό εξαγόμενο

συνιστώμενου political un – correct.

Από Δ ή Σ. Γ.- φίλο και συλλέκτη.

 

 

 

 

Ο Αριστομένης Κατσούλας έχει την ματιά και το χέρι του εικαστικού – μάστορα στο σχέδιο

και τον εξπρεσιονισμό. Καταγράφει και αναδεικνύει στον καμβά, μεσσηνιακά τοπία και

ερωτικά γυμνά. Η φύση και η γυναίκα για εμάς – η μελέτη και η αποτύπωση για αυτόν. Στην

παρούσα έκθεση το σημαντικό στοιχείο δεν είναι άλλο από την ευκολία και την απλότητα,

αποτέλεσμα πείρας δεκαετιών στην αποτύπωση της γυναικείας έξαψης, του έρωτα, της

επαφής. Ο καλλιτέχνης δεν περνά φάση χρώματος ή μορφής ή στυλ. Ο Κατσούλας

αναγνωρίζεται και αναγνωρίζει μέσα από τον ανόθευτο, καλά γνώριμο σε αυτόν,

εξπρεσιονισμό και το άρτιο του σχέδιο.

 

Στράτος Χαλκιώτης

tetARTimorio | abian

“Human Conditιων”

ατομική έκθεση digital painting του ΙΩΝ

Διάρκεια έκθεσης: 20/01/2024 – 03/02/2024

Eγκαίνια: Σάββατο 20/01/2024 ώρα 19.00 – 22.00

 

Το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει . . .

μια εικαστική χαρτογράφηση των κρυφών, ανθρώπινων σκέψεων του IΩΝ. Μια μελέτη των αμυχών της ψυχής, της εναντιοδρομίας, της υπαρξιακής απομόνωσης και του παράδοξου. Ο ψίθυρος του Εγώ, ο διάλογος του συνειδητού με το ασυνείδητο, η πάλη για μια στιγμή αρμονίας. Ο ήχος τους; Υπόκωφος, σχεδόν σιωπηλός. Με την “Human Conditιων”, ο ΙΩΝ εξερευνά το μυστικό, το απόκρυφο, το μοναχικό. Οι εικόνες δανείζονται λίγο από το χώρο και τον χρόνο των υποκειμένων για να παρουσιάσουν στον θεατή μια ζωγραφική με στοιχεία από φωτογραφία και κολάζ, σε ένα ασυνήθιστο, υβριδικό συσχετισμό. Ο χρόνος δεν υπαινίσσεται αλλά παρεισφρύει στον χώρο σαν ένα κομμάτι της ίδιας της σύνθεσης. Η διάθεση του ΙΩΝ, άλλοτε λατρευτική κι άλλοτε φετιχιστική, δε χάνει ποτέ την διερευνητική της διάθεση και χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και κάτι το ασυνήθιστο. Η έκθεση, αποτελείται από digital εικόνες και πραγματεύεται το θέμα μέσα από δύο διαφορετικά ύφη, που αντιμάχονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Δημιουργήθηκε μέσα στα πρώτα χρόνια του covid και πρωτοπαρουσιάζεται στο κοινό το Σάββατο 20/01/2024 στις 19.00 με διάρκεια έκθεσης έως το Σάββατο 03/02/2024.

 

Κέντρο Τεχνών Μετς

 

 

Ο ΙΩΝ, μέσα από τον ψηφιακό κόσμο της τέχνης, δημιουργεί έναν συναρπαστικό χώρο όπου επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης. Η έκθεση του, με τον τίτλο “Human Conditiων”, είναι μια εξερεύνηση του παράλογου εαυτού, καθώς αυτός έρχεται στην επιφάνεια υπό το πρίσμα ενός προστατευμένου περιβάλλοντος. Ο πρωταγωνιστής, στο έργο του δημιουργού, είναι μοναχικός και συμφιλιωμένος με τον ψυχισμό του.

 

Με τη χρήση τεχνιτών μέσων, ο εικαστικός, δημιουργεί εικόνες που παρουσιάζουν την κίνηση του έσω εαυτού και το διάλογο του συνειδητού με το ασυνείδητο. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια υπόκωφη ατμόσφαιρα, παράδοξη και ονειρική, που αναδύεται μέσα από έναν κόσμο ψυχικών συγκρούσεων.

 

Η έκθεση αντλεί έμπνευση από τον χωροχρόνο των απεικονιζόμενων υποκειμένων, που ο ίδιος εντάσσει σε μοναχικά περιβάλλοντα, γεμάτα σκηνοθετικές αναφορές. Εδώ, χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί η ευφάνταστη χρήση της φωτογραφίας και του κολλάζ στο εικονοποιητικό του αποτέλεσμα. Ο ΙΩΝ δημιουργεί έναν ασυνήθιστο συσχετισμό μεταξύ του κεντρικού ήρωα και του περιβάλλοντα χώρου που παρουσιάζεται σαν αναπόσπαστο κομμάτι της σύνθεσης. Η κεντρική φιγούρα στο έργο του εικαστικού είναι σχεδόν πάντα αντρικού φύλου, η οποία υπόκειται στην ίδια της την ταπεινή φύση.

 

Η διάθεση του ΙΩΝ εναλλάσσεται μεταξύ λατρευτικής και φετιχιστικής διάστασης, ωστόσο, δεν παύει ποτέ να χάνει τη διερευνητική της διάθεση. Η παρατήρηση του εαυτού, η ενδοσκόπηση αλλά και η ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, προσδίδει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο έργο, καθώς προέρχεται από μια συνομιλία με το ενστικτώδες και το αδάμαστο κομμάτι του εαυτού. Η σύνθεση των έργων είναι αναπάντεχη και δημιουργεί μια απόκρυφη ατμόσφαιρα σαν μια πτέρυγα ενός φρενοκομείου. Το χρώμα έρχεται να ενισχύσει το νοσοκομειακό και αποστειρωμένο περιβάλλον των δωματίων του ΙΩΝ και έτσι σύνθεση και αφήγημα μας μεταφέρουν σε μια ενδοσκοπική εμπειρία.

 

Για τον ΙΩΝ, η τέχνη γίνεται μια πάλη για αρμονία, μέσα σε ένα πλήθος αντιφάσεων και παράδοξων στοιχείων. Η αναζήτηση μιας στιγμιαίας ισορροπίας μέσα στο χάος των ανθρώπινων συναισθημάτων, αποκαλύπτει μια προσωπική προσέγγιση του εικαστικού με διευρυμένα όρια γύρω από την συνηθισμένη ζωγραφική, τόσο ως προς τον τρόπο, όσο και ως προς το ίδιο το μέσο έκφρασής του.

 

Νιόβη Κρητικού

EN

“Human ConditIΩΝ”

Solo exhibition of digital paintings by ION

Exhibition Duration: 20/01/2024 – 03/02/2024

Opening: Saturday, 20/01/2024, 19:00 – 22:00

 

The Mets Arts Center presents . .

an artistic mapping of the hidden human thoughts of ION. A study of the corners of the soul, of resistance, existential isolation, and paradox. The whisper of the Ego, the dialogue of the conscious with the unconscious, the struggle for a moment of harmony. Their sound? Subdued, almost silent. With “Human Conditιων,” ION explores the secret, the occult, the solitary. The images borrow from the space and time of the subjects to present the viewer with a painting with elements from photography and collage, in an unusual, hybrid correlation. Time is not hinted at but infiltrates the space like a piece of the composition itself. ION’s mood, sometimes adoring and sometimes fetishistic, never loses its exploratory disposition and is characterized by sincerity and something unusual. The exhibition consists of many digital images and deals with the subject through two different styles that clash and complement each other. Created in the early years of COVID, it is presented to the public on Saturday, 20/01/2024, at 19:00, with the exhibition running until Saturday, 03/02/2024.

Mets Arts Center

Through the digital world of art, ION creates a fascinating space where he attempts to map the hidden paths of human thought. His exhibition, titled “Human Conditιων,” is an exploration of the irrational self as it surfaces under the prism of a protected environment. The protagonist in the artist’s work is lonely and reconciled with his psyche.

Using digital media techniques, the artist creates images that present the movement of the inner self and the dialogue of the conscious with the unconscious. His works are characterized by a subdued, paradoxical, and dreamlike atmosphere emerging from a world of mental conflicts.

The exhibition draws inspiration from the spacetime of the depicted subjects, which ION places in solitary environments full of directorial references. A characteristic element, here,

is the imaginative use of photography and collage in the visual result. ION creates an unusual correlation between the central hero and the surrounding space, presented as an integral part of the composition. The central figure in the artist’s work is almost always male, subject to the humble nature of the self.

ION’s mood alternates between adoration and fetishistic dimension; however, it never ceases to lose its exploratory disposition. The observation of the self, introspection, and the sincerity that characterizes his work give a unique character to the artwork, stemming from a conversation with the instinctive and untamed part of himself. The composition of the works is unexpected, creating an occult atmosphere like a wing of a psychiatric hospital. Color reinforces the hospital and sterile environment of ION’s rooms, and thus, composition and narrative transport us into an introspective experience.

For ION, art becomes a struggle for harmony within a multitude of contradictions and paradoxical elements. The search for momentary balance amid the chaos of human emotions reveals a personal approach to art with expanded boundaries around conventional painting, both in terms of style and the medium of expression.

Niovi Kritikou

 

 

«Mε το ένα πόδι στο φως»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου

 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

 

Εγκαίνια: 12.12.2023

Διάρκεια: 12.12-12.01.2024

*(26-27/12 κλειστά λόγω Χριστουγέννων)

 

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

 

 

Η έκθεση “Με το Ένα Πόδι στο Φώς” της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου επιδεικνύει μια εκλεπτυσμένη επίγνωση της τέχνης, χρησιμοποιώντας σύμβολα και σημειογραφίες που αποδίδουν βάθος και σημασία στην κάθε λεπτομέρεια. Η εικαστικός διαπλέκει με μοναδικό τρόπο την τεχνική της με τον εσωτερικό της κόσμο, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο χώρο όπου η έκφραση συναντά τη μεταφυσική πραγματικότητα.

 

Υπάρχει ένας συμβολικός συσχετισμός με τα απεικονιζόμενα αντικείμενα, που λειτουργούν ως αρχέτυπα εννοιών όπως το γραμμόφωνο, το φεγγάρι, οι σταφιδαποθήκες που βουλιάζουν ή τα αστέρια που αντικατοπτρίζονται μέσα σε μια θάλασσα. Όλα ενοποιούνται μέσω της μνήμης και των εμπειριών της δημιουργού και το αποτέλεσμα που προκύπτει γίνεται ψυχογραφικό με συναισθηματική εκφραστικότητα.

 

Εδώ, η ένωση πνευματικού και αδάμαστου εαυτού, που ο καθένας μας κρύβει μέσα του, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Η σύνδεση με το ζωώδες και το ονειρικό, η υποταγή στο ένστικτο και το παράλογο είναι έννοιες που αναδύονται μέσα από τις σκιές και τα φώτα στο έργο. Ως εκ τούτου, το εικονοποιητικό αποτέλεσμα προσφέρει ένα ταξίδι με αλλόκοσμη διάσταση που κάνει τον κόσμο των έργων της να στροβιλίζεται. Παρέα σε αυτό το ταξίδι συνυπάρχει ο σκύλος, που αποτελεί ένα πολυσήμαντο κρυφό σύμβολο που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό τον συσχετισμό. Ο σκύλος στο έργο της Εμμέλειας δηλώνει το ανεξερεύνητο, το πέραν του συνειδητού, του καλού ή κακού, του φιλικού ή του εχθρικού. Είναι το άπιαστο, το μακρινό, το ανεξέλεγκτο ή το μυστηριώδες, είναι «Το αυτό» των στίχων του Θ. Παπακωνσταντίνου, είναι το μεταβλητό που διέπει την φύση εν γένει.

 

Συνακόλουθα,

η έννοια ενός εξωτερικού παρατηρητή πλανάται στο έργο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενός απατηλού κόσμου που υπάρχει στο περιθώριο μιας γρήγορης πράξης ή κίνησης. Οι χρωματισμοί της βασίζονται στις συναισθηματικές της διακυμάνσεις. Γεννούν αφηγηματικές προεκτάσεις γύρω από έννοιες μετάβασης, κίνησης, ευαισθησίας, διακριτικότητας, βουβής παρατήρησης και ευθραυστότητας που επιτυγχάνεται μέσω των «σκουριασμένων» υφών που δημιουργεί σκοπίμως για να τις εντείνει. Συχνά ένα επαναστατικό χρώμα συμμετέχει με σκοπό να αναμεταδώσει σχεδόν ακαριαία την στιγμή της ύστατης αλήθειας, την ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας την στιγμή ακριβώς που η έμπνευση συναντά την έκφραση.

 

Αναπόσπαστη πτυχή του έργου αποτελεί

η διαχείριση του φωτός, το οποίο φαίνεται να διαχέεται από πίσω προς τα εμπρός. Συνήθως αιχμαλωτίζει το βλέμμα του θεατή στα «αθέατα» σημεία του δημιουργώντας έτσι, μια νοηματική πολυπλοκότητα. Τα φωτεινά σημεία της σύνθεσης, όταν ταυτίζονται με τα σημεία ενδιαφέροντος του θέματος δημιουργούν αντιθέσεις που οξύνουν την δραματικότητα του έργου. Το φως εν τέλει πλάθει ένα ενοποιητικό πέπλο που κοινωνεί την απαρχή του κόσμου, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο μια ιερότητα στο έργο.

 

Ακόμη και η δράση στο έργο, ενώ εκτυλίσσεται σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα μας τραβάει προς ένα βάθος ενός πεδίου που τείνει να ταυτίζεται με το αχανές, το άπειρο ή το μακρινό. Το τοπίο αποτελεί κομβικό σημείο στο έργο και παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο περιβάλλον μιας κρυμμένης αυθόρμητης έκφρασης. Συχνά κλέβει την παράσταση και δηλώνει μια συνυπάρχουσα ενέργεια που εκτυλίσσεται με συνειρμική συνάφεια. Συγχρόνως, υποδηλώνει και την αύρα του πελοποννησιακού τοπίου με στοιχεία που σκιαγραφούν οπτικά ερεθίσματα που ταυτίζονται με την αίσθηση της ελληνικής εντοπιότητας με σύγχρονους όρους και θεατρική διάθεση.

 

Εμβαθύνοντας σε αυτή την συλλογιστική, μπορούμε να διακρίνουμε μια σκηνογραφική δομή στην σύνθεση και κιναισθησία. Η Εμμέλεια όντας και μουσικός συνδυάζει την έννοια του εφήμερου της στιγμής και της πράξης, που νομοτελειακά είναι αναγκασμένη να περνά στην εξίσωση του χρόνου. Αυτή η παγιωμένη, πλέον, αποτύπωση μιας στιγμής ενώ είναι ορμώμενη από το πραγματικό, ωστόσο καταλήγει σε μια αφαιρετική αλήθεια εξωπραγματική και μακριά από την λογική συνάφεια του ορθολογικού τρόπου σκέψης.

 

Τέλος,

ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί με περιπατητική διάθεση στις διαδρομές σκέψεων που διαγράφονται στα έργα. Μέσα από συνειρμικές συνάψεις, η εικαστικός επιτυγχάνει τόσο ένα κοινωνικό σχολιασμό με διδακτικό απόηχο όσο και μια εκλεκτική συγγένεια με το έργο του μεγάλου ζωγράφου Μπέικον, όπως την ορίζει η φιλοσοφία του Γκαίτε. Η έκθεση ερμηνεύεται ως μια δήλωση ύπαρξης και αυτοέκφρασης, όπου μια άρια του Πουτσίνι μπορεί να μεταμορφώσει ένα ποιητικό πορτρέτο του Μπέικον στην Madame Butterfly.

 

Στον κόσμο της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η τέχνη γίνεται τρόπος εκφραστικής αναζήτησης της ψυχής, προσκαλώντας μας να ανακαλύψουμε τον πνευματικό και συνάμα αδάμαστο εαυτό που κρύβουμε μέσα μας.

 

 Νιόβη Κρητικού

 

EN

“With One Foot in the Light”

Solo – Painting Exhibition by Emmeleia Philippopoulou

METS ART CENTER – 6 Evgeniou Voulgareos, 11636

Opening: 12.12.2023

Duration: 12.12-12.01.2024

*(Closed on 26-27/12 due to Christmas)

Curated by: Niovi Kritikou

The exhibition “With One Foot in the Light” by Emmeleia Philippopoulou showcases a refined awareness of art, utilizing symbols and iconography that imbue depth and significance into every detail. The artist intricately weaves her technique with her inner world, creating a multidimensional space where expression meets metaphysical reality.

There is a symbolic correlation with the depicted objects, serving as archetypes of concepts such as the gramophone, the moon, grape clusters sinking, or stars reflected in a sea. Everything is unified through the artist’s memory and experiences, resulting in a psychographic expression with emotional eloquence.

Here, the union of the spiritual and untamed self, each hidden within us, takes center stage. The connection with the animalistic and the dreamlike, submission to instinct and the irrational, are concepts emerging through shadows and lights in the artwork. Thus, the visual result offers a journey with an otherworldly dimension that spins the world of the artworks. Accompanying this journey is the dog, a multi-layered symbol confirming this correlation. In Emmeleia’s work, the dog signifies the unexplored, beyond the conscious, the good or bad, the friendly or hostile. It is the intangible, the distant, the uncontrollable, or the mysterious; it is “The Same” as described in the lyrics of Th. Papakonstantinou, embodying the variable governing nature in general.

Consequently,

the concept of an external observer hovers in the work, creating a sense of an illusory world existing on the periphery of a swift act or movement. The colorations are based on the artist’s emotional fluctuations, creating narrative extensions around the concepts of transition, movement, sensitivity, discretion, silent observation, and vulnerability, intensified deliberately through the “rusty” textures. Often, a revolutionary color participates with the aim of almost instantly transmitting the moment of ultimate truth, the essence of artistic creation at the moment when inspiration meets expression.

An integral aspect of the work

is the management of light, seemingly diffusing from the background to the forefront, capturing the viewer’s gaze in “invisible” points, thus creating a semantic complexity. The bright points of the composition, when coinciding with the points of interest of the subject, create contrasts that sharpen the drama of the work. Ultimately, light shapes a unifying veil that communicates the origin of the world, thereby imparting sanctity to the work.

Even the action in the work, while unfolding in the foreground, simultaneously draws us towards the depth of a field that tends to identify with the vast, the infinite, or the distant. The landscape is a pivotal point in the work, presented as an independent environment of a hidden spontaneous expression. It often steals the spotlight, indicating a coexisting energy unfolding with associative relevance. Simultaneously, it hints at the aura of the Peloponnesian landscape with elements that visually outline stimuli that coincide with the sense of Greek locality in contemporary terms and theatrical disposition.

Delving into this reasoning, we can discern a scenographic structure in the composition and kinetics. Emmeleia, being a musician as well, combines the notion of the ephemeral moment and the act, which inevitably must pass into the equation of time. This now-established portrayal of a moment, while driven by the real, ends up in an abstract truth beyond the rational coherence of logical thinking.

Finally,

the viewer is invited to wander with a contemplative mood along the thought paths delineated in the artworks. Through associative connections, the artist achieves both a social commentary with an instructive echo and an eclectic affinity with the work of the great painter Bacon, as defined by Goethe’s philosophy. The exhibition is interpreted as a statement of existence and self-expression, where a Puccini aria can transform a poetic portrait of Bacon into Madame Butterfly.

In the world of Emmeleia Philippopoulou, art becomes a way of expressively searching for the soul, inviting us to discover the spiritual and simultaneously untamed self hidden within us.

Niovi Kritikou

 

 

«Περί-γραφής» μια ατομική έκθεση ζωγραφικής της Βούλας Ασωνίτη

Διάρκεια: 02-18/11/2023

Εγκαίνια: 02/11/23 ώρα 19.00 – 22.00

Κέντρο Τεχνών Μετς | Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

https://www.culturenow.gr/voyla-asoniti-atomiki-ekthesi-zografikis-peri-grafis-sto-kentro-texnon-mets/

Η έκθεση “Περί-γραφής” της Βούλας Ασωνίτη ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο της τέχνης, με σκοπό να εναποθέσει μια εξπρεσιονιστική ματιά ως προς την ανακάλυψη και την εξερεύνηση των προσλαμβανουσών της. Τα έργα της αιχμαλωτίζουν στιγμές καθημερινής παρατήρησης την οποία καταγράφουν με έντονη χειρονομία. Μέλημά της, μέσα από αυτή τη διαδικασία, είναι να μεταδώσει τις έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις. Οι επιρροές της φαίνεται να βρίσκουν τις ρίζες τους στους Fauve ή τους Kαταστασιακούς ως προς την χρωματική παραμόρφωση και την αυτόματη γραφή, δημιουργώντας συχνά σενάρια παραλόγου. Ταυτόχρονα, αξίζει να σημειώσουμε την συναρπαστική συνύπαρξη του ύφους της με την πνευματική ταυτότητα του δασκάλου της, Νίκου Κασκούρα, όπου οι επιρροές της είναι εμφανείς και δημιουργούν έναν αέρα από παραδρομή.

 

Η εικαστικός μας καλεί να εισέλθουμε σε έναν κόσμο όπου το υποσυνείδητο συνυπάρχει με το συνειδητό και μαζί αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία του έργου. Μας δίνουν μια αίσθηση απόκλισης ή ατυχίας, θέτοντας τον θεατή σε έναν κόσμο όπου οι συνήθειες της τέχνης ανατρέπονται και οι παράξενες, αλλόκοτες εικόνες κυριαρχούν. Κατ’ επέκταση, θέτουν νέα πεδία σκέψης αναγκάζοντας τον θεατή να σκεφτεί έξω από συνηθισμένα πλαίσια. Εδώ, ο αυθορμητισμός της καλλιτέχνιδος φαίνεται να μιλά για το ζωώδες, το πηγαίο και το ένστικτο, καθώς η γραφή της είναι γρήγορη, φρέσκια, ζωηρή αλλά συνάμα περιγραφική. Με αυτόν τον τρόπο τα έργα της αιχμαλωτίζουν τη στιγμή, πειραματίζονται με τις χειρωνομιακές κινήσεις, αναδεικνύουν την αυθεντικότητα της έκφρασης, εικάζουν το φευγαλέο και ανοίγουν μια ευρεία συζήτηση προς τον υπαρξιακό προβληματισμό.

 

Επιπρόσθετα,

η γραφή της θυμίζει σκαρίφημα, σημειώσεις ή τα δομικά στοιχεία μιας σύνθεσης που μπλέκεται επ’ άπειρο, περιγράφοντας τον κόσμο της καλλιτέχνιδος. Οι χρωματικές αποχρώσεις κυμαίνονται από το άσπρο ως το μαύρο, ενώ επιφέρονται επαναστατικά χρώματα για να σπάσουν την ηρεμία. Τα έργα της εξερευνούν, σχεδόν χορευτικά, τα σενάρια μιας χρωματικής παλέτας που φαίνεται να καταγράφει συναισθηματικές διακυμάνσεις με ακρίβεια καλώντας τον θεατή σε ένα ταξίδι ατονίας και έντασης. Μέσα σε αυτήν την προσέγγιση, αναδύονται και οι ανθρωποκεντρικές απεικονίσεις της που δεν εστιάζουν σε άλλο, παρά σε ενδόμυχες παρατηρήσεις. Οι μορφές της διακρίνονται από δυναμισμό ενώ συχνά διαφαίνεται μια θεατρικότητα στην κίνηση τους που δημιουργεί έναν αφηγηματικό διάλογο με τον θεατή.

 

Τέλος, η συνεισφορά της εικαστικού με αυτή τη γρήγορη και απελευθερωτική γραφή αγκαλιάζει την αυθορμητικότητα της ίδιας, δημιουργώντας έτσι, μια αλχημεία μεταξύ εννοιών του πηγαίου και του αφηρημένου. Άλλωστε, οι γρήγορες μορφές και οι υπαινιγμοί των κινήσεών τους, αιχμαλωτίζουν το φευγαλέο και το εφήμερο, προσκαλώντας τον θεατή σε έναν παράλληλο κόσμο που συνδυάζει τη θέαση με τη σκέψη και την αίσθηση, προσφέροντας μια εμβαθυμένη καλλιτεχνική εμπειρία. Αποφθεγματικά λοιπόν, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι η έκθεση “Περί-γραφής” είναι μια απόκοσμη εμπειρία, που προσκαλεί τον θεατή να εξερευνήσει την πολυσύνθετη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την διαχρονική γλώσσα της τέχνης.

Νιόβη Κρητικού

 

EN

“Matter of lines” – An Individual Art Exhibition by Voula Asoniti

Duration: November 2nd to November 18th, 2023

Opening: November 2, 2023, from 7:00 PM to 10:00 PM

Mets Arts Center | Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636

The exhibition “Peri-Graphi” by Voula Asoniti opens a window into the world of art with the aim of offering an expressionist view of her discoveries and explorations. Her works capture everyday observations, recorded with bold gestures, with the intention of transmitting intense emotional fluctuations. Her influences appear to have their roots in Fauvism and Expressionism in terms of color distortion and automatic writing, often creating scenarios of the absurd. Simultaneously, the intriguing coexistence of her style with her mentor Nikos Kaskouras’ spiritual identity is evident, where her influences are apparent, creating an air of deviation.

The artist invites us to enter a world where the subconscious coexists with the conscious, and together they form integral elements of the work. They give a sense of deviation or mishap, placing the viewer in a world where art conventions are overturned, and strange, bizarre images prevail. They open new fields of thought, compelling the viewer to think outside the usual frames. Here, the artist’s spontaneity seems to speak of the animalistic, the primal, and instinct, as her writing is fast, fresh, lively, yet descriptive. In this approach, her works capture the moment, experiment with gestural movements, highlight the authenticity of expression, speculate on the ephemeral, and open a wide discussion for existential reflection.

Additionally,

her writing resembles scribbles, notes, or the structural elements of a composition intertwined infinitely, describing the world of the artist. The color shades range from white to black, while revolutionary colors are introduced to break the serenity. Her works explore, almost in a dance-like manner, the scenarios of a color palette that seems to record emotional fluctuations with precision, inviting the viewer on a journey of inertia and intensity. In this approach, human-centered depictions emerge, focusing not on the external but on inner observations. The forms exude dynamism, and often a theatricality in their movement, creating a narrative dialogue with the viewer.

Finally, her artistic contribution with this fast and liberating writing embraces her spontaneity, creating an alchemy between the concepts of the primal and the abstract. The rapid forms and the hints of their movements capture the ephemeral and the fleeting, inviting the viewer to a parallel world that combines sight, thought, and sensation, offering a deepened artistic experience. In conclusion, we could consider the “Peri-Graphi” exhibition as an otherworldly experience, inviting the viewer to explore the multifaceted nature of human existence through the timeless language of art.

Text and Exhibition Curation: Niovi Kritikou

«Εναλλαγές υδάτινου κόσμου»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής από την Δέσποινα Καραντάνη

Διάρκεια έκθεσης: 05-27/10/2023

Εγκαίνια έκθεσης: 05/10/2023 και ώρα 19.00 – 22.00

 

Στο συνολικό έργο της ενότητας «εναλλαγές υδάτινου κόσμου» παρατηρούμε την εικαστικό Δέσποινα Καραντάνη, να εναποθέτει τις δικές της ερμηνείες θαλασσοτοπίων. Ο τρόπος απεικόνισης είναι διαφορετικός από τις παραδεδομένες θαλασσογραφίες που συναντάμε στον εικαστικό χώρο των αρχών του 20^ου. Οι συνθέσεις της γίνονται καθολικές και μας εγκλωβίζουν σε ένα υδρόβιο τοπίο με κρυμμένες εκπλήξεις.

 

Με αφορμή την αγάπη της για την θάλασσα, η Δέσποινα Καραντάνη αιχμαλωτίζει τις δικές της αποχρώσεις μιας θερινής ανάμνησης. Μέλημά της είναι να αποδώσει την ηρεμία, την γαλήνη και την πνευματική ανάταση της ψυχής, όταν ο άνθρωπος βρίσκεται ενωμένος με το στοιχείο του νερού. Οι συνεχόμενες εναλλαγές της φύσης κάνουν την θάλασσα να χορεύει με συναισθηματικές εντάσεις. Αυτή ακριβώς την αίσθηση, ενός άλλου αναπάντεχου κόσμου, προσπαθεί να μας αποκαλύψει και η ίδια.

 

Η χρωματική παλέτα

της κινείται σε αποχρώσεις ανοιχτού γαλάζιου, κοβαλτίου και ενίοτε σε μπλε Πρωσίας. Το μπλε χρώμα άλλωστε, στο έργο της εικαστικού, είναι καθοριστικό και εκτείνεται σε όλο το εύρος της συγκεκριμένης ενότητας. Η πινελιά της συχνά ερμηνεύει τις υδάτινες εντυπώσεις της, ενώ άλλοτε δημιουργεί χρωματικά πεδία που χάνουν την αναπαραστατική τους ιδιότητα και μας καλούν να χαθούμε μέσα στην ουσία τους. Όσον αφορά την παρατήρηση του φωτός, φαίνεται είτε να διαχέεται με τάξη, είτε να δημιουργεί δραματικά κοντράστα με σκοπό να τέρψει τον θεατή. Αυτή η εναλλαγή ενισχύει τον εννοιολογικό συλλογισμό της, γύρω από την ισορροπία και τον σεβασμό του ανθρώπου ως προς την δύναμη της φύσης και κατ’ επέκταση της θάλασσας.

 

Τέλος, η ανθρώπινη φιγούρα δεν λείπει από τα μουλιασμένα και βυθισμένα τοπία της Δέσποινας Καραντάνη. Η παρουσία της ανθρώπινης μορφής στο έργο, εναρμονίζεται με τη θάλασσα, έχει περιπαιχτική διάθεση και δημιουργεί την ταύτιση για την οποία μιλά η εικαστικός. Ωστόσο, αξίζει να παρατηρήσουμε την δισυπόστατη φύση της απώτερης εικαστικής δουλείας. Απ’ τη μια μετατρέπεται σε ένα σχεδόν μονοχρωματικό πεδίο με συμπαντικά σύμβολα που βυθίζουν τον θεατή σε έναν φαινομενικά υπόγειο ύφαλο και απ’ την άλλη γίνεται ένας εξωτερικός παρατηρητής που καταγράφει με λατρεία ανέμελες μνήμες γύρω από τη θεματική.

 

 

Kείμενο & Επιμέλεια έκθεσης:   Νιόβη Κρητικού

Την έκθεση προλογίζει και ο Αλέκος Κυραρίνης:

Η σχέση των σταγόνων.

Η Δέσποινα  δεν ζωγραφίζει τη γνώση της ζωγραφικής αλλά τη γνώση της θάλασσας. Το αγνό και ελεύθερο στοιχείο, που φανερά σε κάποια έργα την έχει απελευθερώσει. Και η ζωγραφική ακολουθεί και αποκαλύπτει. Εξυπηρετεί το φρόνημα, το δίδαγμα, μίας ελευθερίας που αν  δεν την εκφράσεις- κυριολεκτικά -μπορεί να σε πνίξει.

Η θάλασσα δεν είναι μονοσήμαντη στα έργα της Δέσποινας. Εκφράζει την ελπίδα της για κάτι το απέραντο και καθαρό, μα και το καλλιτεχνικά αγωνιώδες ζητούμενο μίας αξίας σε αντιστοίχηση. Αναζητά τη ζωγραφική και ανακαλύπτει  και πάλι την θάλασσα .Είπαμε, την θάλασσα, τη σχέση των σταγόνων της.

Αλέκος Κυραρίνης

 

ΕΝ

 

In the overall work of the section “Water World Variations,” we observe the visual artist Despina Karantani depositing her own interpretations of seascapes. Her approach to representation differs from the conventional seascapes encountered in the art world of the early 20th century. Her compositions become universal, immersing us in an aquatic landscape with hidden surprises.

Inspired by her love for the sea, Despina Karantani captures her own shades of a summer memory. Her aim is to convey the serenity, tranquility, and spiritual upliftment of the soul when a person is connected to the element of water. The constant changes in nature make the sea dance with emotional intensity. She tries to reveal this very feeling of another unexpected world to us.

Her

color palette ranges from shades of light azure, cobalt, and occasionally Prussian blue. Blue, in particular, is pivotal in her artwork and extends throughout this specific section. Her brushstroke often interprets aquatic impressions, while at other times, it creates color fields that lose their representational properties, inviting us to immerse ourselves in their essence. Concerning the observation of light, it seems to either diffuse with order or create dramatic contrasts to delight the viewer. This alternation enhances her conceptual contemplation surrounding the balance and respect of humans towards the power of nature, and by extension, the sea.

Finally, the human figure is not absent from Despina Karantani’s submerged and immersed landscapes. The presence of the human form in the artwork harmonizes with the sea, exuding a playful disposition and creating the identity spoken of by the artist. However, it is worth noting the multifaceted nature of her ultimate artistic work. On the one hand, it transforms into an almost monochromatic field with cosmic symbols that plunge the viewer into a seemingly subterranean abyss. On the other hand, it becomes an external observer who lovingly records carefree memories related to the theme.

Text & Exhibition Curation: Niovi Kritikou

The exhibition is also introduced by Alekos Kyrarinis:

“The Relationship of Drops”

Despina doesn’t paint her knowledge of painting, but her knowledge of the sea. The pure and free element, which is clearly liberated in some of her works. And painting follows and reveals. It serves the spirit, the lesson of a freedom that, if not expressed – quite literally – can suffocate you.

The sea is not unambiguous in Despina’s works. It expresses her hope for something boundless and pure, but also the artistically passionate pursuit of a value in proportion. She seeks painting and rediscovers the sea. We said, the sea, the relationship of its drops.

Alekos Kyrarinis

https://www.culturenow.gr/despoina-karantani-enallages-ydatinoy-kosmoy-ekthesi-sto-kentro-texnon-mets/

 

«Θερινές περιπλανήσεις»

 

Ομαδική έκθεση χαρακτικής

Διάρκεια: 12/09-30/09

Εγκαίνια: 12/09 στις 19.00 – 22.00

https://pyrranews.gr/therines-periplaniseis-einai-o-titlos-tis-omadikis-ekthesis-charaktikis-pou-trechei-sto-kentro-technon-mets/

https://www.culturenow.gr/therines-periplaniseis-omadiki-ekthesi-xaraktikis-sto-kentro-texnon-mets/

Συμμετέχουν αλφαβητικά οι:

Παναγιώτα Αντωνοπούλου, Φώτης Βάρθης, Αριστομένης Κατσούλας, Γιώργος Κόρδης, Ευστρατία Μαχαιρίδη, Ευριπίδης Παπαδοπετράκης, Νικήτας Πεφάνης, Πανταζής Τσέλιος, Αριστέα Χαρωνίτη

Με το τέλος του θέρους το Κέντρο Τεχνών Μετς καλωσορίζει τη νέα σεζόν με μια ομαδική έκθεση χαρακτικής εννέα εικαστικών. Μέσα από τις διαφορετικές τους προσεγγίσεις, μας ταξιδεύουν στους τόπους που συναντήσαμε αλλά και στα μέρη του θυμικού. Γεμάτοι εικόνες, οι εννέα εικαστικοί μιλούν για τον τόπο της μνήμης, τον άνθρωπο και τον περιβάλλοντα χώρο. Πορτραίτα ζώων, ανθρώπων ή φυτών, τοπία πόλης, υπαίθρου και θάλασσας γίνονται μοναδικά στιγμιότυπα του κρυφού και συνάμα εσωτερικού ψυχισμού του καλλιτέχνη.

Μέλημα της ομαδικής έκθεσης είναι η περιπλάνηση του θεατή μπροστά σε σύγχρονες καταγραφές, όπου το εικαστικό αποτέλεσμα μετατρέπει τον αποδέκτη σε μυστικό ανταποκριτή ιδεών, εκφράσεων και συγκινήσεων. Εδώ, η παρατήρηση εντείνεται και μας καλεί σε ένα παιχνίδι ενδοσκόπησης που τείνει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Με έμφαση στις λεπτομέρειες μπορούμε να κρυφακούσουμε ήχους της φύσης, το θρόισμα των φύλλων ή ακόμη και την παγερή ακινησία. Ένα ταξίδι μνήμης και ηρεμίας ξεδιπλώνεται στις διαφορετικές προσεγγίσεις των εικαστικών, καλώντας μας να περιπλανηθούμε σε αλλοτινούς και ονειρικούς τόπους.

 

Κατ’ επέκταση,

το ταξίδι εκτυλίσσεται σε έναν εσωτερικό χωρoχρόνο όπου το όνειρο, η φαντασία και οι αλληγορικές, μυθοπλαστικές διαστάσεις δεν λείπουν. Ζητούμενο της έκθεσης είναι να δοθεί έμφαση στην κίνηση της ψυχής και στην απελευθέρωση του βλέμματος γύρω από μνήμες ταξιδιού. Άλλωστε, η υποκειμενική θέαση του κόσμου διέπει την ύπαρξή μας. Συνεπώς, οι καλλιτέχνες επιχειρούν να παρουσιάσουν την δική τους οπτική αντίληψη σύμφωνα με το δικό τους μοναδικό, εκφραστικό ιδίωμα. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ένα κλίμα ελληνικής εντοπιότητας και λαϊκότροπης διάθεσης που διαχέεται σαν μια ενοποιητική θεματική.

Πρόκειται για ένα εικαστικό αποτύπωμα που μετατρέπει τον θεατή  σε έναν σύγχρονο Οδυσσέα στο ταξίδι του προς την υποτιθέμενη Ιθάκη. Ποικιλότροπα, φανταστικά μέρη, με διαφορετικούς ανθρώπους, ζώα και φευγαλέα πορτραίτα βρίσκονται ακίνητα, απαθανατισμένα αιώνια στο κάθε ένα τύπωμα, στην κάθε μία χαραγμένη «Ιθάκη». Το ταξίδι αυτό υμνεί την περιπλάνηση του νου, της μνήμης και της ψυχής και μας καλεί να αφουγκραστούμε λεπτές υφές, ποιότητες και εκφάνσεις της ζωής.

Νιόβη Κρητικού | Ιστορικός Τέχνης – Εικαστικός

 

 

 

 

“Summer Wanderings”

 

Group exhibition of engraving

Duration: 12/09-30/09

Opening: 12/09 at 19.00 – 22.00

 

Participating alphabetically:

Panagiota Antonopoulou, Fotis Varthis, Aristomenis Katsoulas, Giorgos Kordis, Efstratia Machairidis, Euripides Papadopetrakis, Nikitas Pephanis, Pantazis Tselios, Aristea Charonitis

By the end of summer, the Mets Arts Centre welcomes the new season with a group exhibition of prints by nine visual artists. Through their different approaches, they take us on a journey to all the places we have encountered and also to these of memory. Full of images, the nine visual artists speak about places of memory, the human being and the surrounding space. Portraits of animals, people or plants, cityscapes, countryside and seascapes become unique snapshots of the artist’s hidden yet inner psyche.

The aim of the exhibition is the viewer’s wandering in front of contemporary approaches, where the visual result turns the recipient into a secret correspondent of ideas, expressions and emotions. Here, observation is intensified and invites us into a game of introspection that tends to be the focus of attention. With attention to detail, we can eavesdrop on sounds of nature, the rustling of leaves or even the icy stillness. A journey of memory and tranquility unfolds in the different approaches of the visual artists, inviting us to wander into strange and dreamy places.

 

Τherefore,

the journey unfolds in an inner space-time where dream, fantasy and allegorical, fictional dimensions are implied. The aim of the exhibition is to emphasize about the movement of the soul and the liberation of the gaze around topics of travel. After all, the subjective view of the world governs our existence. Therefore, the artists attempt to present their own visual perception according to their own unique, expressive idiom. At the same time, we cannot help but notice a climate of Greek localism and folkloric mood that permeates as a unifying theme.

It is a visual imprint that transforms the viewer into a contemporary Odysseus on his journey to the Ithaca. Varied, imaginary places, with different people, animals and fleeting portraits lie motionless, immortalized eternally in each print, in each engraved “Ithaca”. This journey celebrates the wandering of the mind, memory and soul and invites us to listen to subtle textures, qualities and manifestations of life.

Niovi Kritikou | Art Historian – Visual Artist

Στο εργαστήρι

Μια διατομική έκθεσης με τις απόφοιτες Καλών Τεχνών Αθήνας

Ιώ Μαθιανάκη – Μαρία Πετρούτσου

Διάρκεια έκθεσης 08/06 – 30/06 

Εγκαίνια: 08/06 και ώρα 19.00 – 22.00

 

Χώρος εργασίας, συγκέντρωσης, περισυλλογής. Ο χώρος που πλαισιώνει τη δουλειά μου και όπου μπορώ να δω για λίγο τον εαυτό μου ανάμεσα στα έργα μου. Μια λέξη φορτισμένη σχεδόν με τόσες έννοιες όσες και η λέξη σπίτι. Θαλπωρή, ασφάλεια, ελευθερία, έκφραση, εσωτερικότητα, ζωή.

Το μικρό εργαστήριο μου, μέσα μου καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς εκτός από τον φυσικό του χώρο συμπεριλαμβάνει αμέτρητες εικόνες που προσλαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις από τη θέα που το περιβάλλει, ακόμη κι από τη διαδρομή που κάνω για να φτάσω ως αυτό. Αποτελεί το επίκεντρο στην καθημερινότητα μου και ταυτόχρονα είναι αποκομμένο από την καθημερινότητα και από το χρόνο. Εκεί ο χρόνος γίνεται ενιαίος. Εκεί εμπεριέχονται και ζωντανεύουν όλα τα εργαστήρια στα οποία έχω δουλέψει μαζί με τους ανθρώπους, τις εμπειρίες, τις συζητήσεις, τις άφθονες ώρες δουλειάς, μοναξιάς, παρέας, τις στιγμές απογοήτευσης και χαράς.

Ιώ Μαθιανάκη 2023

 

Συχνά κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο. Κι άλλες φορές κοιτάζω μέσα σ’ αυτό, πάνω στο τζάμι, πίσω απ’ το τζάμι. Ή παίρνω απόσταση και το κοιτάζω από μακριά. Εντοπίζω κάτι να αντανακλάται πάνω του, έπειτα κάτι από το φόντο να ξεπροβάλει κι ενίοτε εγώ η ίδια εμφανίζομαι εκεί. Ένα με όλα αυτά. Στο εργαστήρι.

 

Διαφορετικές θεάσεις μέσα από την ίδια αφορμή. Η πολυτέλεια του να αφιερώνεις χρόνο στο να κοιτάζεις, είναι ένα δώρο της ζωγραφικής που απολαμβάνω ιδιαίτερα.

Στο εργαστήρι λοιπόν.

 

Το αποκαλούμε συχνά «Ο χώρος μου». Λες και διεκδικούμε την θέση μας στον πλανήτη. Ένα προσωπικό φρούριο, με ένα παράθυρο στον κόσμο που θα θέλαμε να βλέπουμε. Εκεί, προστατευμένοι από την καθημερινότητα κι όλα της τα περίεργα, τα γρήγορα  και τις δυσκολίες, να ζούμε μια καθημερινότητα άλλη, ασκητική μα ελπιδοφόρα. Μέσα από μια συνθήκη μοναξιάς που ωστόσο, προσφέρει μια μοναδική πιθανότητα ουσιαστικής επικοινωνίας με τους άλλους.

 

«Ο χώρος μου». Είναι εκεί όπου η μοναχικότητά μου, βρίσκει την υλική συντροφιά που χρειάζεται για να εξαϋλωθεί. Εκεί, όπου το σώμα ενεργεί σε απόλυτη αρμονία με το πνεύμα, με το συναίσθημα. Η ύπαρξή μου όλη βρίσκεται σε ισορροπία. Όλα όσα νιώθω και σκέφτομαι είναι όπως πρέπει να είναι. Εκεί ανήκω. Εκεί ο χρόνος παίρνει την πραγματική του διάσταση. Ούτε σε κυνηγά, ούτε χάνεται. Εκεί όλα συμβαίνουν με τρόπο φυσικό δίχως να εξηγούνται ή να απαιτούν αναλύσεις. Ένα προσωπικό καταφύγιο.

 

Μέσα εκεί βρίσκονται τα έργα μου, τα εργαλεία και τα υλικά μου, αντικείμενα που αγαπώ, μου χάρισαν ή συνέλεξα από την οικογένειά μου, βιβλία και σημειώσεις, ίσως κάποια λουλούδια, ένα ραδιόφωνο κι εγώ η ίδια. Κι από το παράθυρο, όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Δέντρα, μαγαζιά, άνθρωποι, μέρα, νύχτα. Όλα αυτά λοιπόν είναι που ζωγραφίζονται.

 

 Μαρία Πετρούτσου 2023

 

 

Στην διατομική έκθεση στο εργαστήρι αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε δύο εικαστικές προσεγγίσεις μιας παράλληλης πορείας φοίτησης, πριν και μετά την Καλών Τεχνών Αθήνας. Η Ιώ Μαθιανάκη και η Μαρία Πετρούτσου συνομιλούν σε ένα εικαστικό αποτέλεσμα που προέκυψε κατά την κοινή τους πορεία στο εργαστήριο.

 

Στην έκθεση αυτή μπορούμε να παρατηρήσουμε, σκέψεις, εικόνες, ερεθίσματα και καθημερινούς προσυλλογισμούς γύρω από τα τετριμμένα.  Μέσα από δύο πιο κλασικές, ρομαντικές ή μετ-ιμπρεσσιονιστικές προσεγγίσεις, οι δύο καλλιτέχνες αγκαλιάζουν την ζωγραφική διαδικασία και την επαναφέρουν στην αποκρυστάλλωση μιας φευγαλέας εντύπωσης, μιας ταπεινής στιγμής.

 

Αξίζει να παρατηρήσουμε τα κοινά βιώματα υπό διαφορετική ερμηνεία. Ίδια θέματα που ερωτούν αν η ζωγραφική αποτελεί το μέσο έκφρασης ενός κρυμμένου ψυχισμού και αν ο καλλιτέχνης είναι ο φορέας νοημάτων ενός εικαστικού λεξιλογίου, που μας καλεί έμμεσα να το αναγνώσουμε. Εδώ, αυτοπροσωπογραφίες ή πορτραίτα, καβαλέτα και παλέτες, τοπιογραφίες και νεκρές φύσεις πάλλονται στην γρήγορη πινελιά της Μαρίας Πετρούτσου ή αχνά ανιχνεύονται στον κρυφό και ήρεμο ζωγραφικό παλμό της Ιώς Μαθιανάκη.   Αυτή η παρατήρηση του διαφορετικού, παρόλο κοινού βιώματος, μας διδάσκει πως να αφουγκραστούμε τις συναισθηματικές πτυχές έκφρασης του καλλιτέχνη.

 

Το εργαστήρι, άλλωστε όπως μας είπαν και οι εικαστικοί είναι ένας τόπος ιερός, ένας τόπος δέσμευσης και υλοποίησης της ιδέας. Η επιρροή του και η κοινή πορεία των εικαστικών σε αυτόν τον διαμοιρασμό χώρου και ιδεών, αποτελεί έναν έλλογο, δημιουργικό και πνευματικό διάλογο. Η παρατήρηση και η σύγκριση των δύο αυτών κόσμων, διανθίζει κριτικά την σκέψη και εξελίσσει την δυναμική σχέση της ζωγραφικής στην παραγωγική διαδικασία. Αυτό ακριβώς, είναι και το ζητούμενο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην σχεσιακή παρουσίαση της συγκεκριμένης διατομικής έκθεσης.

 

Κείμενο & Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

ΕΝ

The laboratory

An inter-individual exhibition with the graduates of Fine Arts of Athens

Io Mathianaki – Maria Petroutsou

Exhibition duration 08/06 – 30/06 | Opening: 08/06 and time 19.00 – 22.00

 

Space for work, gathering, contemplation. The space that frames my work and where I can briefly see myself among my works. A word loaded with almost as many meanings as the word home. Warmth, security, freedom, expression, interiority, life.

My small laboratory, within me, occupies much larger dimensions as, in addition to its physical space, it includes countless images that I take in with all my senses from the view that surrounds it, even from the route I take to get there. It is the focus of my everyday life and at the same time it is detached from everyday life and from time. The time becomes unified. All the laboratories in which I have worked with people, the experiences, the conversations, the abundant hours of work, solitude, company, the moments of frustration and joy are contained and brought to life there.

Io Mathianaki 2023

 

I often look out the window. And other times I look inside it, on the glass, behind the glass. Or I distance myself and look at it from afar. I detect something reflected on it, then something from the background emerges and sometimes I myself appear there. One with all that. In the lab.

 

Different views through the same occasion. The luxury of taking time to look is a gift of painting that I particularly enjoy.

Ιn the laboratory, I guess.

 

We often call it “My Space”. It’s as if we’re claiming our place on the planet. A personal fortress, with a window to the world we would like to see. There, protected from everyday life and all its strangeness, rapidity and difficulties, to live a different everyday life, ascetic but hopeful. Through a condition of loneliness that, however, offers a unique possibility of meaningful communication with others.

 

“My space.” It is there where my loneliness finds the material companionship it needs to be sublimated. There, where the body acts in absolute harmony with the spirit, with the emotion. My whole being is in balance. Everything I feel and think is as it should be. That’s where I belong. That’s where time takes on its true dimension. He neither chases you nor gets lost. There everything happens in a natural way without being explained or requiring analysis. A personal haven.

 

In there are my projects, my tools and materials, objects I love, given to me or collected by my family, books and notes, maybe some flowers, a radio and myself. And through the window, the rest of the world. Trees, shops, people, day, night. All this is what is being painted.

 

  Maria Petroutsou 2023

 

 

 

In the inter-individual exhibition in the laboratory, we vacillate between two visual approaches of a parallel course of study, before and after the Fine Arts of Athens. Io Mathianaki and Maria Petroutsou are talking about a visual result that arose during their joint course in the workshop.

 

In this exhibition we can observe, thoughts, images, stimuli and daily meditations around the trivial. Through two more classical, romantic or post-impressionist approaches, the two artists embrace the painting process and return it to the crystallization of a fleeting impression, a humble moment.

 

It is worth observing the common experiences under a different interpretation. Same topics that ask if painting is the means of expressing a hidden psyche and if the artist is the carrier of meanings of a visual vocabulary, which indirectly invites us to read it. Here, self-portraits or portraits, easels and palettes, landscapes and still life pulsate in the quick touch of Maria Petroutsou or faintly detected in the hidden and calm painting pulse of Io Mathianaki. This observation of the different, yet common experience, teaches us how to listen to the emotional aspects of the artist’s expression.

 

The laboratory, after all, as the artists told us, is a sacred place, a place of commitment and realization of the idea. His influence and the common course of the visual arts in this sharing of space and ideas, constitutes a logical, creative and intellectual dialogue. The observation and comparison of these two worlds, critically intersperses the thinking and develops the dynamic relationship of painting in the production process. This is precisely the issue we are asked to address in the relational presentation of this specific inter-personal exhibition.

 

Text & Curation: Niovi Kritikou

«Flora in situ»

Μια ατομική έκθεση ζωγραφικής της Φανής Πανταζίδου με εξαίρετη προσκεκλημένη την κεραμίστρια Βούλη Πανταζίδου.

Διάρκεια: 16/05-03/06

Eγκαίνια: 16/05 ώρα: 19.00 – 22.00

 

Η εικαστικός Φανή Πανταζίδου μαζί με την εξαίρετη κεραμίστρια αλλά και αδερφή της Βούλη Πανταζίδου, συνθέτουν μια σύγχρονη ανθοδέσμη που σφύζει από διαχρονικούς συμβολισμούς. Η ζωγραφική της εικαστικού εμπνέεται από τα ιαπωνικά λουλούδια, τα κινέζικα ιδεογράμματα, την παραδοσιακή καλλιγραφία και την γραφιστική. Με αυτόν τον τρόπο, η απεικόνισή των λουλουδιών γίνεται εννοιολογική υμνώντας τον αέναα επαναλαμβανόμενο κύκλο της ζωής, σαν μια τελετή θυμιάματος.

 

Η ενότητα των έργων αλλά και οι κεντροβαρείς συνθέσεις των λουλουδιών της, λειτουργούν σαν ένα εννοιολογικό μπουκέτο, μια ιαπωνική Ikebana (δηλαδή, παραδοσιακή σύνθεση λουλουδιών). Έτσι, μας μεταφέρει στις τέσσερις εποχές του χρόνου χρησιμοποιώντας τον ιαπωνικό ιδεολογισμό, στον οποίο κάθε άνθος αναδεικνύει μοναδικά νοήματα. Το εικαστικό αυτό αποτέλεσμα μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο «φυτολόγιο», που αντί για τις πληροφορίες της χλωρίδας των φυτών, μας μεταδίδει διδαχές  ηρεμίας, ευμορφίας, τάξης και ασφάλειας, μέσω της αιθερικής του όψης.

 

Με

Με δισδιάστατη αισθητική και πλακάτα ζωηρά χρώματα, διεγείρει το βλέμμα του θεατή και μιλά για την άνοιξη, το άνθος, τον ερωτισμό και την αναπαραγωγή. Μια μέλισσα που επικονιάζει το άνθος,  η πεταλούδα σε ένα εικαστικό παραλληλισμό με το λουλούδι, και η αίσθηση ευθραυστότητας της εφήμερης φύσης των φυτών, δημιουργούν την εντύπωση μιας γυάλινης βιτρίνας ανθοπωλείου με ερωτικό, ίσως φετιχιστικό, περιεχόμενο. Η επιμονή στην λεπτομέρεια και η εξονυχιστική επικάλυψη του χρώματος ή του μολυβιού δημιουργεί ρυθμικά πεδία που λειτουργούν σαν ανάσες. Εδώ, η συνομιλία με τα κεραμικά φύλλα της Βούλης Πανταζίδου ολοκληρώνει τον καίριο σχολιασμό ζητημάτων ρυθμού, γέννησης, πρωτοτυπίας και ταυτότητας της ιδέας.

 

Τέλος, συχνά παρατηρούμε να εμφανίζεται το σχήμα του κύκλου. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την έννοια της απαρχής του κόσμου αλλά και την διαιώνιση των κύκλων της ζωής. Παράλληλα, φαίνεται να τονίζει την χρωματική παλέτα του έργου, σαν πρόκειται για ένα δειγματολόγιο ταπετσαρίας διακοσμητικής. Άλλωστε, η έννοια του φόντου στην απώτερη δουλειά, λειτουργεί σε πρώτο πλάνο, εισάγοντας εύστοχα στοιχεία από τον κλάδο. Αυτή η διακοσμητική διάσταση προσθέτει στο έργο μια αίσθηση εφήμερης οικειότητας, όπως η χαρά που μας δίνει η εντύπωση μιας καρτ-ποστάλ από ένα μακρινό προορισμό.

 

Για μένα όμως, ο κύκλος και η επανάληψη του σε μοτίβα, όπως τον χρησιμοποιεί η εικαστικός, παραπέμπει σε μια γραφή μπράιγ (braille – γραφή των τυφλών μέσω της αφής) ή τα τηλεγραφικά σήματα Μορς, καλώντας όλες τις αισθήσεις να συμμετάσχουν σε ένα παιχνίδι μνήμης μιας συναισθητικής ζωγραφικής απεικόνισης.

 

 

Κείμενο & Eπιμέλεια: Nιόβη Κρητικού

 

Βιογραφικά:

Η Φανή Πανταζίδου

γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα.

Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, στο εργαστήριο του Δημήτρη Σακελλίωνα. Έχει κάνει ατομική έκθεση στην γκαλερί Νέες Μορφές,  στην Αθήνα και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

 

H Βούλη Πανταζίδου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Τελείωσε το τμήμα Αγγειοπλαστικής-Κεραμικής του ΟΑΕΔ
και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο εργαστήριο της Βέρας Σιατερλή.
Μαθήματα, εξειδικευμένα σεμινάρια, συμμετοχή και συνεργασία στο «clayart open studio»
του Κώστα Ταρκάση.
Συμμετοχές σε εκθέσεις:
 Διάφορες Πανελλήνιες Εκθέσεις Κεραμικής
 Ομαδική έκθεση στην γκαλερί «Έξοδος», 2017.
 5η Έκθεση Κεραμικής της ομάδας Κεραμέων Ίχνη στην Πάτρα, 2019.
 6η Έκθεση Κεραμικής της ομάδας Κεραμέων Ίχνη στην Αρχαία Ολυμπία 2021.
Βραβεία:
 Πανελλήνια Έκθεση Κεραμικής 2016 – Α’ βραβείο
 Πανελλήνια Έκθεση Κεραμικής 2020 – Β’ βραβείο

ΕΝ

A solo exhibition of paintings by Fani Pantazidou with an excellent guest, the ceramist Vouli Pantazidou.
Duration: 16/05-03/06
Opening: 16/05 time: 19.00 – 22.00

 

The visual artist Fani Pantazidou, together with the excellent ceramist and her sister Voulis Pantazidou, compose a modern bouquet that pulsates with timeless symbolism. Her visual painting is inspired by Japanese flowers, Chinese ideograms, traditional calligraphy and graphic design. In this way, the depiction of flowers becomes conceptual by praising the ever-repeating cycle of life, like an incense ceremony.

 

The unity of the works as well as the centripetal compositions of her flowers, work like a conceptual bouquet, like a Japanese Ikebana (i.e. traditional flower arrangement). Thus, it transports us to the four seasons of the year, using Japanese ideology, in which each flower highlights unique meanings. This visual result turns into a modern “botanical”, which instead of the information of the flora of the plants, conveys to us teachings of calmness, beauty, order and security, through its ethereal aspect.

 

With

With two-dimensional aesthetics and plain, lively colors, it stimulates the viewer’s gaze and speaks of spring, blossom, eroticism and reproduction. A bee pollinating the flower, the butterfly in a visual parallel to the flower, and the sense of fragility of the ephemeral nature of the plants, create the impression of a glass display of a flower shop with erotic, perhaps fetish, content. The insistence on detail and the meticulous coating of paint or pencil creates rhythmic fields that function like breaths. Here, the conversation with the ceramic sheets of Voulis Pantazidou completes the crucial commentary on issues of rhythm, birth, originality and identity of the idea.

 

Finally, we often notice the circle shape appearing. This in turn reinforces the concept of the beginning of the world but also the perpetuation of the cycles of life. At the same time, it seems to emphasize the color palette of the work, as if it were a sample of decorative wallpaper. After all, the concept of background in the far work, works in the foreground, aptly introducing elements from the industry. This decorative dimension adds to the work a sense of ephemeral intimacy, like the joy we get from the impression of a postcard from a distant destination.

 

For me, the circle and its repetition in patterns, as used by the visual artist, evokes a braille (tactile writing for the blind) or Mors telegraphic signals, inviting all the senses to participate in a game of memory of a synesthetic pictorial depiction.

 

Text & Editing: Niovi Kritikou

 

Resumes:

Fani Pantazidou

was born in 1971 in Athens.

She studied Architecture at the Aristotle University of Thessaloniki and Painting at the Athens School of Fine Arts, in the workshop of Dimitris Sakellionas. She has had a solo exhibition at the Nees Morfes gallery, in Athens and has participated in many group exhibitions in Greece and abroad.

 

Vouli Pantazidou

Born in Athens in 1974. Graduated from the Pottery-Ceramics department of the OAED
and then attended classes in Vera Ciaterli’s workshop.
Courses, specialized seminars, participation and collaboration in “clayart open studio”
of Kostas Tarkasis.
Participation in exhibitions:
 Various Panhellenic Ceramic Exhibitions
 Group exhibition at the “Exit” gallery, 2017.
 5th Ceramics Exhibition of the Kerameon Ichni group in Patras, 2019.
 6th Ceramics Exhibition of the Ceramic Traces group in Ancient Olympia 2021.
Awards:
 Panhellenic Ceramics Exhibition 2016 – 1st prize
 Panhellenic Ceramics Exhibition 2020 – 2nd prize

 

 

 

“Διάφανες αυλαίες”

Το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής της

Νεφέλης Σουλακέλλη

Διάρκεια: 27/04-12/05

Eγκαίνια: 27/04 ώρα: 19.00 – 22.00

Λίγες πράξεις φέρνουν πιο κοντά το ένα σώμα με το άλλο από το θηλασμό. Μάνα και παιδί κουλουριάζονται σε μια ένωση με αρχέγονες καταβολές, τρυφερή και συνάμα αμείλικτη μες στο δόσιμό της. Την ίδια στιγμή, μια νέα μητέρα καλείται να διαχειριστεί τεράστιες αλλαγές στο σώμα και την ψυχολογία της, την ταυτότητά της, τον κοινωνικό της ρόλο.

 

Αυτές τις αμφιθυμίες της μητρότητας πραγματεύεται με θαυμαστή ειλικρίνεια μια σειρά έργων της Νεφέλης Σουλακέλλη, στην πρώτη έκθεσή της ως μητέρα. Η απόσταση μεταξύ του φορτισμένου βλέμματος στη «Διαρροή» και της άφατης γλύκας που μεταδίδει η «Μπουνίτσα» είναι ελάχιστη, και οι μανάδες τη διαβαίνουν πολλές φορές μέσα στη μέρα.

 

Δίπλα στα πορτραίτα-παράθυρα στη συνθήκη της μητρότητας, η Νεφέλη Σουλακέλλη ξεγυμνώνει με οικειότητα στιγμές και πρόσωπα σε καθημερινές ‘τελετουργίες’: η αγκαλιά του πατέρα που κοιμίζει το μωρό του, το ‘τίποτα’ στο πρωινό τσιγάρο, γυναικείες καμπύλες σε νωχελικές στάσεις. Οι ζωγραφιές της είναι διάφανες, σαρωτικές× κάθε πρόσωπο αφηγείται μια ιστορία, κάθε σώμα μεταδίδει μια αίσθηση γήινη και ταυτόχρονα μετέωρη, χαρακτηριστική της σύγχρονης ‘γυναικείας ματιάς’.

 

Οι θηλυκότητες που διατρέχουν τη συλλογή δεν οφείλονται μόνο στο φύλο της ζωγράφου, τη θεματική της μητρότητας ή τις καμπυλωτές γραμμές των πορτραίτων, αλλά και στην κίνηση, τα χρώματα, τον τρόπο με τον οποίο αποδίδονται οι μορφές – γυναικείες και ανδρικές, όπως στην πολύχρωμη ραστώνη του «Βαγγέλη», την εκκωφαντική ηρεμία του «Χαράκτη» ή την εγκαρτέρηση της γιαγιάς «Ζωής».

 

Με παστέλ, μολύβι, πηλό, λάδια και ψηφιακά μέσα, η Νεφέλη Σουλακέλλη μας καλεί να μελετήσουμε ξανά πρόσωπα και λειτουργίες μέσα στην πλαστικότητα που η ίδια η ζωή κουβαλά. Η ‘μετάβαση’ από το σβησμένο πρόσωπο της ντελικάτης «Φρίντα» στα πύρινα μάτια των γυναικείων πορτραίτων κρύβει πολλαπλές ερμηνείες – για εμένα συμβολίζει μια πορεία αναζήτησης της θηλυκής ταυτότητας, μια πορεία απελευθέρωσης και χειραφέτησης.

 

Κείμενο: Άννα-Ιάσμη Βαλλιανάτου

Επιμέλεια: Nιόβη Κρητικού

_______________________________________________________________________________________________

Transparent yards
Metz Art Center presents her solo exhibition of paintings
Nefelis Soulakellis
Duration: 27/04-12/05
Opening: 27/04 time: 19.00 – 22.00

Few actions bring one body closer to another than breastfeeding. Mother and child curl up in a union with primordial origins, tender and at the same time relentless in its dogma. At the same time, a new mother is called upon to manage enormous changes in her body and psychology, her identity, her social role.

These ambivalences of motherhood are treated with admirable honesty in a series of works by Nefeli Soulakellis, in her first exhibition as a mother. The distance between the charged look in “Diarroi(leack)” and the unfathomable sweetness that “Bunitsa (fist)” conveys is small, and the moms cross it many times during the day.

Next to the portraits-windows on the condition of motherhood, Nefeli Soulakellis undresses with familiar moments and faces in daily ‘rituals’: the embrace of the father putting his baby to sleep, the ‘nothing’ in the morning cigarette, feminine curves in lazy poses. Her paintings are transparent, sweeping× each face tells a story, each body conveys a feeling simultaneously earthy and vista.

The femininity that runs through the collection is not only due to the gender of the painter, the theme of motherhood or the curving lines of the portraits, but also to the movement, the colors, the way the figures – female and male – are rendered, as in the colorful raston . of “Vangelis”, the deafening calm of “Character” or the abandonment of grandmother “Zois (Life)”.

With pastel, pencil, clay, oil and digital media, Nefeli Soulakelli invites us to re-study faces and functions within the plasticity that life itself carries. The ‘transition’ from the erased face of the Delian “Frida” to the fiery eyes of the female portraits hides multiple interpretations – for me it symbolizes a journey of searching for female identity, a journey of liberation and emancipation.

 

Text: Anna-Yasmi Vallianatou

Curation: Niovi Kritikou

______________________________________________________________________________________

Βιο:

Σουλακέλλη Νεφέλη
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2005-2010) και για ένα
εξάμηνο στην École nationale supérieure des beaux-arts de Paris με καθηγητή τον Christian
Boltanski (2008). Έχει συμμετάσχει ως εικαστικός σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις
στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (K3 Gallery of the European Court of Auditors,
Λουξεμβούργο, 2020, Γκαλερί Χρυσόθεμις, Αθήνα, 2017, Μουσείο Citrus, Χίος, 2013, 40
χρόνια, Γκαλερί Χρυσόθεμις, Αθήνα, 2019, Van Gogh Revisited, My ArtBox, Αθήνα,
2017,«Συνάντηση III», Αίθουσα Τέχνης 24, Αθήνα, 2011, κ.α.)ε νώ σχέδια και ζωγραφιές της
εικονογραφούν εκδόσεις βιβλίων και μουσικής. Το 2016 εργάστηκε στην ταινία ‘’Loving
Vincent’’ ως animator με εξειδίκευση στη ζωγραφική πορτραίτων. Ζει και εργάζεται στα
Χανιά, στο Καλλιτεχνικό Εργαστήριο Duende.

Soulakelli Nefeli
She studied at the Athens School of Fine Arts (2005-2010) and for a
semester at École nationale supérieure des beaux-arts de Paris with professor Christian
Boltanski (2008). She has participated as an artist in many individual and group exhibitions
in Greece and in Europe (K3 Gallery of the European Court of Auditors,
Luxembourg, 2020, Chrysothemis Gallery, Athens, 2017, Citrus Museum, Chios, 2013, 40
years, Chrysothemis Gallery, Athens, 2019, Van Gogh Revisited, My ArtBox, Athens,
2017, “Meeting III”, Art Gallery 24, Athens, 2011, etc.) with her drawings and paintings
illustrate book and music editions. In 2016, she worked in the movie “Loving
Vincent” as an animator specializing in portrait painting. She lives and works in
Chania, at the Duende Artistic Workshop.