«Ανάμεσα»
Μια ατομική έκθεση ζωγραφικής της Αλεξάνδρας Μπαρή
Εγκαίνια: 21.03.24 στις 19.00 – 22.00
Διάρκεια: 21.03.24- 06.04.24
Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού
Κείμενα έκθεσης: Νιόβη Κρητικού, Αλεξάνδρα Μπαρή, Νεφέλη Σουλακέλλη
Η τέχνη της Αλεξάνδρας Μπάρη αναπαριστά έναν κόσμο όπου η μεταρομαντική πραγματικότητα συναντά την ρεαλιστική αισθητική, με ευαισθησία και σαφήνεια. Στο έργο της, παρατηρείται ένα έντονο πλέξιμο χεριών, ανθρώπων ή σωμάτων κυρίως μεταξύ δύο υποκειμένων, που αγγίζονται. Ζωγραφικά αποτυπώνονται σαν συμπλέγματα που θυμίζουν αρχαία αγάλματα. Εδώ, φαίνεται να δημιουργείται ένας ζωτικός χώρος που κινείται συνεχώς ανάμεσα σε δύο στοιχεία, την σχέση των υποκειμένων μέσω του αγγίγματος αλλά και την σχέση του απεικονιζόμενου με την ίδια την ζωγραφική.
Το μπεζ και υπόλευκο χρώμα που επιλέγει συχνά η εικαστικός, αναδεικνύει το ανεπαίσθητο και το πολύ συγκινησιακό. Τα χρώματα στο έργο της λειτουργούν ως εικαστική γλώσσα που μας μεταφέρει όχι μόνο την τρυφερότητα ενός ζευγαριού που απεικονίζει συχνά, αλλά και μια αίσθηση συνεξάρτησης χωρίς σαφές πρόσημο – μια ανεξιχνίαστη, δηλαδή, σχέση που μπορεί να είναι τόσο θετική όσο και αρνητική. Το νόημα εδώ εναπόκειται στο βλέμμα του θεατή και ο χώρος που προκύπτει ανάμεσα σε όλες τις εννοιολογικές προεκτάσεις είναι το ζητούμενο στην συγκεκριμένη ενότητα.
…
Οι θολοί προσδιορισμοί τόσο στη ζωγραφική διαδικασία όσο και στη ψυχογραφική διάθεση της Μπάρη αντικατοπτρίζουν τα όρια και θέτουν ερωτήματα στο έργο της. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια τάση για τη μετα-μικελαντζελική απεικόνιση, όπου τα χέρια του Θεού με τον Δαβίδ συναντούν τη σύγχρονη Πιετά, θέτοντας ερωτήματα για την ταυτότητα του ζευγαριού ή τη θέση τους στον κόσμο. Εδώ η χρήση του λευκού χρώματος που γράφει σχεδόν με περιγραμματική διάθεση τις φόρμες φωτός κάνει το έργο να αντανακλά μια ηρεμία σαν ένα επουράνιο πέπλο θεϊκής αποκάλυψης.
Αποκορύφωμα της ενότητας αποτελεί η απεικόνιση του έργου που μοιάζει σαν μια κοιμώμενη, εμπνευσμένη που θυμίζει το περίφημο έργο του Χαλεπά, καθώς αναμειγνύεται με αναγνωρίσεις της αναγεννησιακής παράδοσης και σχεδιασμό που παραπέμπει χρωματικά και αισθητικά σε ποιότητες του Νταβίντσι. Εκεί ακριβώς, που η σχέση φόρμας και σχεδίου ξεπερνά το ανθρώπινο και ψάχνει το απόλυτο, ξεπροβάλλει η χάρη και η ευαισθησία της κίνησης της Αλεξάνδρας, με σκοπό να αναδείξει την εσωτερική διαφάνεια γύρω από τις στενές σχέσεις των ανθρώπων. Η ίδια, προσεγγίζει το ιδανικό μέσα από ιδεατές απεικονίσεις, αλλά και μέσω της καθηλωτικής στιγμής, αιχμαλωτίζοντας την εντύπωση μιας τρυφερής πράξης.
…
Η επαναλαμβανόμενη σχεδόν πλάγια και κοφτή πινελιά προσδίδει έναν αέρα μυστηρίου, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει την τεχνική της προσέγγιση. Οι πινελιές αυτές μεταφέρουν την αίσθηση της ανασφάλειας και της ασάφειας, προσκαλώντας τον θεατή να εξερευνήσει τα όρια της αντίληψής του. Η ζωγραφική απόδοση κινείται σε ανεπαίσθητους μικρούς υποτονισμούς, ήπιας χρωματικής παλέτας που μας αφήνουν να κινηθούμε σε λεπτές εσωτερικές ποιότητες και να αφουγκραστούμε την κίνηση της ψυχής σαν μια αρμονική μελωδία.
Στο συνολικό πλαίσιο του έργου της Αλεξάνδρας Μπάρη, ανάμεσα σε ευαίσθητα ζεύγη χεριών, απαλών αγγιγμάτων και ευαίσθητων αντικειμένων προκύπτουν σύγχρονες αναζητήσεις της τέχνης και αναδύεται ένας κόσμος που προκαλεί, ερωτά, ενώ ταυτόχρονα παραμένει αινιγματικός και μας καλεί να αναζητήσουμε βαθύτερες έννοιες συσχετισμού και ένωσης. Με τη χρήση των χρωμάτων, της σύνθεσης και της τεχνικής, η Αλεξάνδρα δημιουργεί έναν χώρο που προσκαλεί τον θεατή ανάμεσα με σκοπό να εξερευνήσει τις πολλαπλές σημασίες και τις αντιφάσεις των ανθρώπινων σχέσεων, μεταμορφώνοντας το αόρατο σε ορατό και το ανεξήγητο σε μια μοναδική καλλιτεχνική εμπειρία.
Νιόβη Κρητικού
«Αν ο σκοπός της ψυχής είναι η αγάπη και η ένωση, τότε το άγγιγμα είναι το μέσον που καταργεί τα σύνορα της προσωπικής ακεραιότητας.»
Αλεξάνδρα Μπαρή
H Αλεξάνδρα μας προσκαλεί σε ένα κόσμο ασφαλή και απαλό, σαν χάδι. Κυριαρχεί η
σιωπή· μία εύρωστη σιωπή, η οποία αφήνει τα έργα να μιλήσουν μέσα από το
δεξιοτεχνικό πλάσιμο της φτιαξιάς τους. Είναι η σιωπή που ηχεί σαν ανεπαίσθητη
μελωδία, είναι η σιωπή που συντροφεύει την ομορφιά, είναι η σιωπή που σχεδόν
μπορείς να μυρίσεις την γλυκειά νοσταλγική ευωδιά της.
Η καλλιτέχνης ξέρει να κρατήσει τα απραίτητα και να αφήσει να εννοηθούν τα περριτά,
με την αυτοπεποίθηση της καλής μαστόρισσας.
Στα έργα της χορογραφούνται ανθρώπινα συμπλέγματα· μία ποιητική μεταφορά της
πολυπλοκότητας των σχέσεων, του έρωτα, της αδιάκοπης προσπάθειας που απαιτεί η
επικοινωνία: τα άτομα χάνουν τη μορφή τους μέσα στο αγκάλιασμα, λυτρώνονται,
ασφυκτιούν ή αναπαύονται. Ταυτόχρονα. Χέρια και υφασμάτινες πτυχές συγχέονται,
μορφές και μαξιλάρια γίνονται ένα, μεταφέροντάς μας σε μία διάσταση δίχως βάρος,
όπου τα αντικείμενα μετουσιώνονται και τα σώματα αντικειμενοποιούνται, χωρίς
ωστόσο να στερούνται ζεστασιάς.
…
Υπάρχουν πρόσωπα, αλλά δεν απεικονίζονται ολόκληρα, ενώ θα μπορούσε να πει
κανείς ότι τα χέρια χαρακτηρίζονται με τόση οξυδέρκεια που τα πραγματικά πορτραίτα
είναι μάλλον εκείνα των χεριών.
Η ζωγράφος δεν φοβάται το συναίσθημα. Τα στιβαρά καλλιτεχνικά θεμέλιά της, της
επιτρέπουν να αποτυπώσει θέματα εύθραυστα, λεπτής συγκινησιακής φόρτισης, όπως
ένα λουλούδι αποξηραμένο ή ακροδάχτυλα που αγγίζονται.
Πράγματα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, μια κλωστή, μικρά μπουκαλάκια, ένας
καθρέφτης, ένα χαρτί, ξανασυντήνονται σε μας ως ποιητικά στοιχεία, θυμίζοντάς μας
πώς είναι η καλή ζωγραφική. Η ζωγραφική όπου δεσπόζει μια συγκινητική απλότητα,
χωρίς ανάγκη εντυπωσιασμών ή επεξηγήσεων.
Οι διάφορες υφές των αντικειμένων αποτυπώνονται με μαεστρία: ο θεατής μπορεί
σχεδόν να αισθανθεί τη χροιά των διαφορετικών υλικών στα, δικά του πια, χέρια και
δάχτυλα. Ένας ύμνος στην αίσθηση της αφής, αγαπημένης ίσως αίσθησης όλων των
ζωγράφων.
Η ειλικρινή και βαθιά αγάπη της Αλεξάνδρας για τη τέχνη της, φαίνεται στη φροντίδα της
παραμικρής λεπτομέρειας, όπως η υπέροχη επιλογή της επιφάνειας του καμβά.
Ας δεχτούμε σαν χάδι την γυναικεία ματιά της ζωγράφου, σαν δώρο και σαν ψυχικό
αντίβαρο μέσα στο ζόφο της σκληρής καθημερινότητας μέσα στην οποία υπάρχουμε. Σε
μια εποχή όπου οι γυναίκες καλλιτέχνες στην Ελλάδα αρχίζουν να βγαίνουν από την
αφάνια, ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε και στο μέλλον τέτοιες
ανάσες ατόφιας ζωγραφικής.
Νεφέλη Σουλακέλλη
EN
“In Between”
A solo painting exhibition by Alexandra Bari
Opening: March 21, 2024, at 19:00 – 22:00
Duration: March 21, 2024 – April 6, 2024
Curated by: Niovi Kritikou
Exhibition Texts by: Niovi Kritikou, Alexandra Bari, Nefeli Soukelli
Alexandra Bari’s art represents a world where metamorphic reality meets realistic aesthetics with sensitivity and clarity. In her work, there is a strong interweaving of hands, people, or bodies, mainly between two subjects, touching each other. These are depicted as complexes reminiscent of ancient sculptures. Here, a vital space seems to be created that constantly moves between two elements: the relationship of subjects through touch and the relationship of the depicted with the painting itself.
The beige and off-white colors she often chooses highlight the imperceptible and the highly emotional. The colors in her work function as an artistic language that conveys not only the tenderness of a couple she often portrays but also a sense of interdependence without clear signs—a mysterious relationship that can be both positive and negative. The meaning lies in the viewer’s gaze, and the space that emerges among all conceptual extensions is the focus of this particular section.
The vague definitions in both the painting process and Bari’s psychological disposition reflect boundaries and pose questions in her work. It’s as if we are witnessing a tendency toward post-Michelangelo representation, where God’s hands meet David and encounter contemporary Pietà, raising questions about the identity of the couple or their place in the world. Here, the use of white color, which almost outlines the forms with a contour disposition, makes the work reflect a serenity like a heavenly veil of divine revelation.
The culmination of the section is the depiction of a figure that looks like a sleeping, inspired being, reminiscent of Halper’s famous work. It intertwines with recognitions of the Renaissance tradition and design that refers chromatically and aesthetically to Da Vinci’s qualities. Right where the relationship between form and design transcends the human and seeks the absolute, the grace and sensitivity of Alexandra’s movement emerge, aiming to highlight the internal transparency around the close relationships of people. She approaches the ideal through idealized representations and through the captivating moment, capturing the impression of a tender act.
…
The repeated almost oblique and sharp brushstroke imparts an air of mystery while revealing the technique of her approach. These strokes convey a sense of insecurity and ambiguity, inviting the viewer to explore the limits of their perception. The painting moves in imperceptible small nuances, a mild color palette allowing us to navigate through subtle internal qualities and grasp the movement of the soul like a harmonious melody.
In the overall framework of Alexandra Bari’s work, between sensitive pairs of hands, gentle touches, and sensitive objects, modern explorations of art emerge, creating a world that challenges, questions, while remaining enigmatic and inviting us to seek deeper meanings of correlation and union. Through the use of colors, composition, and technique, Alexandra creates a space that invites the viewer in between with the purpose of exploring the multiple meanings and contradictions of human relationships, transforming the invisible into visible and the inexplicable into a unique artistic experience.
Niovi Kritikou
“If the purpose of the soul is love and union, then touch is the means that abolishes the boundaries of personal integrity.” — Alexandra Bari
Alexandra invites us into a safe and gentle world, like a caress. Silence dominates; a robust silence that allows the artworks to speak through their skillful strokes. It is a silence that echoes like an imperceptible melody, accompanying beauty, a silence that you can almost smell the sweet nostalgic fragrance of. The artist knows how to keep the necessary and let the superfluous be implied, with the confidence of a skilled craftswoman.
Human complexes are choreographed in her works—a poetic metaphor for the complexity of relationships, love, and the continuous effort required for communication: people lose their form in an embrace, liberate themselves, suffocate, or find repose. Simultaneously. Hands and fabric folds intertwine, forms and pillows become one, transporting us to a dimension without weight, where objects transform, and bodies objectify without losing warmth.
There are faces, but they are not entirely depicted; one could argue that the hands are characterized with such acumen that they are the real portraits. The painter is unafraid of emotion. The sturdy artistic foundations allow her to capture delicate, emotionally charged subjects, such as a dried flower or touching fingertips.
…
Everyday items, a thread, small bottles, a mirror, a piece of paper, are reassembled in a poetic way, reminding us of what good painting is. Painting dominated by a moving simplicity, without the need for displays or explanations.
The various textures of objects are skillfully imprinted: the viewer can almost feel the hue of different materials in their own hands and fingers. A hymn to the sense of touch, perhaps the favorite sense of all painters.
Alexandra’s sincere and deep love for her art is evident in the care she takes with the smallest detail, such as the wonderful choice of the canvas surface.
Let’s accept the female gaze of the painter as a caress, as a gift, and as a mental counterweight in the gloom of harsh daily life in which we exist. In an era where female artists in Greece are starting to emerge from obscurity, I hope and wish that we continue to enjoy such breaths of pure painting in the future.
Nefeli Soukelli
