Κατηγορία: Παρελθούσες

Έκθεση Αριστομένης Θεοδωρόπουλος | ΕΞΩ
Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου
Χώρος: Μετς Κέντρο Τεχνών, Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Αθήνα
Διάρκεια: 21 Οκτωβρίου – 06 Νοεμβρίου 2021
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή, 18:00 – 21:00. Σάββατο, 11:00 – 16:00

 

Η είσοδος είναι ελεύθερη, με απαραίτητη την κράτηση θέσης καθώς η έκθεση είναι επισκέψιμη σε περιορισμένο αριθμό επισκεπτών (9 άτομα ανά 1 ώρα)

 

ΓΙΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ, ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Η τρίτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αριστομένη Θεοδωρόπουλου με τίτλο ΕΞΩ
πραγματοποιείται στο χώρο Μετς Κέντρο Τεχνών και αποτελείται από το πιο πρόσφατο σώμα
δουλειάς του εικαστικού. Μετά από δύο ατομικές εκθέσεις, ΦΕΥ : ΕΔΩ (2018) και ΦΕΥ : Πριν
την Ηχώ (2019), ο Θεοδωρόπουλος μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε όλα εκείνα τα αθέατα
σημεία που μας περιβάλλουν και βρίσκονται έξω από τα όρια των καταστάσεων που βιώνουμε.
Η στιγμή που κάτι τελειώνει είναι ταυτόχρονα η στιγμή που κάτι νέο ξεκινά. Συνήθως
αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως μια σειρά επεισοδίων, μια αλληλουχία γεγονότων, αγνοώντας όλα
εκείνα τα ενδιάμεσα στοιχεία που ολοκληρώνουν την πραγματικότητα μας. Τα στοιχεία αυτά,
που βρίσκονται ανάμεσα σε προκαθορισμένες θέσεις, συχνά περνούν απαρατήρητα και
αποβάλλονται ως άχρηστα ή παρασιτικά. Ωστόσο, αυτά είναι οι καταλύτες που μπορούν να
μεταβάλλουν μια συνθήκη, μια κατάσταση, μια σχέση. Ο Θεοδωρόπουλος δημιουργεί στους
πίνακες του αινιγματικά, ατμοσφαιρικά τοπία χωρίς απαραίτητα να προδιαγράφει τα σημεία της
αρχής και του τέλους, για να υπογραμμίσει τη σημασία όλων αυτών των ενδιάμεσων
καταστάσεων που συνήθως παραβλέπονται.

 

Τα έργα που παρουσιάζονται, δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της δύσκολης και απαιτητικής
προηγούμενης περιόδου όπως αυτή διαμορφώθηκε από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση και
τον υποχρεωτικό εγκλεισμό που τη συνόδεψε. Η αίσθηση της συνεχόμενης κίνησης στις φόρμες
των έργων του εικαστικού, μοιάζει να σχηματίζει πολλαπλές νοητές διαδρομές. Αυτή η
αμηχανία, συνδέεται με τις συνθήκες αυτές, που τις χαρακτήριζε μια αλλόκοτη αστάθεια. Ο
θεατής γίνεται κοινωνός μιας ενδιάμεσης κατάστασης, ενός μη συγκεκριμένου χώρου, καθώς
αποκαλύπτονται μπροστά του όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που έχουμε μάθει να αγνοούμε ή
που μας προκαλούν συναισθήματα που ίσως να μην θέλουμε να βιώσουμε. Παράλληλα, η
σκόπιμη ανθρώπινη απουσία στη νέα του δουλειά, επιτρέπει την ανάπτυξη προσωπικών
ερμηνειών και αφηγήσεων σχετικά με τις έννοιες της απομόνωσης και της ύπαρξης. Έτσι, τα
έργα της έκθεσης αποκτούν τόσες αφηγήσεις όσες και οι άνθρωποι που τα κοιτούν.
Ωστόσο, όταν βρίσκεται κανείς σε αυτή την ενδιάμεση συνθήκη, δημιουργείται μια ενδιαφέρουσα
ένταση ανάμεσα σε αντίθετες ροπές που είναι ικανή να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
Όπως ένα δυνατό γέλιο μπορεί να μεταμορφωθεί σε δυνατό κλάμα και για μια στιγμή τα δύο να αλληλοϋπάρχουν,                                                                     πριν το ένα υπερισχύσει και εν τέλει εξουδετερώσει το άλλο, έτσι και εδώ, τα αντίθετα συμπίπτουν και συνυπάρχουν σε άρρηκτη αρμονία.                              Η μετάβαση από τη μια συνθήκη στην άλλη γίνεται κάποιες φορές τόσο ανεπαίσθητα που είναι σχεδόν αθόρυβη.
Η έκθεση ΕΞΩ ολοκληρώνεται με μια σκηνοθετική εγκατάσταση από κάρβουνο, με αναφορά
στα σύγχρονα αστικά ερείπια και πώς αυτά μπορούν να επανεφερευθούν, καθώς και με μια
πρωτότυπη μουσική περιβάλλοντος σε σύνθεση του ίδιου. Οι παρεμβάσεις του Αριστομένη
Θεοδωρόπουλου στον εκθεσιακό χώρο του Μετς Κέντρο Τεχνών δημιουργούν μια εμβυθιστική,
ενεργητική και καθηλωτική αίσθηση στο θεατή, δίνοντας έτσι στα έργα ένα τόνο συγκρατημένης
αισιοδοξίας.
—
Βιογραφικό Αριστομένη Θεοδωρόπουλου:
Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2018 δημιούργησε το
πολυμεσικό πρότζεκτ ΦΕΥ / FEF, κυκλοφορώντας μέσα από αυτό τις καλλιτεχνικές του
κινήσεις, όπως δύο ατομικές εκθέσεις, μια καλλιτεχνική έκδοση και μουσική. Η πρακτική του
καλύπτει μια μεγάλη ποικιλία μέσων και υλικών στο σχέδιο, τη ζωγραφική, τον ήχο και τη
μουσική, ενώ διερευνά όλα εκείνα τα νοηματικά σημεία που βρίσκονται ανάμεσα σε αντίθετες
καταστάσεις. Για τον εικαστικό, οι αντιθέσεις αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην κλασική δομή και
την αφαίρεση, την ιερή τέχνη και τον υπαρξισμό, την εμπειρία και το υποσυνείδητο, το
παρελθόν και παρόν. Ο Θεοδωρόπουλος έχει ασχοληθεί με τη Σκηνογραφία τόσο για το θέατρο
όσο και για τον κινηματογράφο. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε διάφορους χώρους σε
Ελλάδα και εξωτερικό.
https://www.athfef.com

Απαραίτητη η προκράτηση θέσης παρακάτω

 

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Μετς – Κέντρο Τεχνών απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού, πιστοποιητικού νόσησης ή αρνητικό αποτέλεσμα 48ωρης εξέτασης rapid-test ή PCR-test, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη.

 

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ – ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚΙ

Το έργο του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι είναι σαν ένα υποβρύχιο που
καταδύεται στα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και φωτογραφίζει τα δαιδαλώδη
τοπία της για να τα παρουσιάσει μπροστά στα μάτια μας ως ρεαλιστική εικόνα της
αινιγματικής ύπαρξης, η οποία, όσο υπάρχει, πολεμάει την ανυπαρξία.

Ο ίλιγγος που μας προκαλεί η γραφίδα του είναι γιατί βάζει την ύπαρξη να ακροζυγιάζεται
πάνω από τους ερεβώδεις γκρεμούς του μηδενός. Δεν μας αφήνει δηλαδή ούτε για λίγο να
ξαποστάσουμε στη σκιά του εφησυχασμού. Έχει ταυτισθεί ψυχή τε και σώματι με την
αιώνια ανησυχία του πνεύματος. Για τον Ντοστογέφσκι είναι σαν να γλιστράει το μολύβι απ
τα δάκτυλά του, σαν να γλιστράει το τετράδιο πάνω στο τραπέζι του, σαν να γλυστράει το
τραπέζι, σαν να γλυστράει το πάτωμα, σαν να γλυστραει το σπίτι πάνω από την χαίνουσα
ρουφήχτρα του υπαρξιακού κενού. Όμως αφήνει στα γραπτά του να διαφανεί στο βάθος
κάποια ελπίδα , η οποία τρέφεται από την ορθόδοξη παράδοση, από τον ευχαριστιακό
τρόπο υπάρξεως που εβίωσε από μικρός στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
του, από τον Εσταυρωμένο , από την Ανάσταση που διαισθάνεται να μας αναμένει στην
εσχατιά της ανθρώπινης ειμαρμένης.

Αυτό τον κόσμο των ανέλπιδων, μαύρων ηρώων του και των άλλων, των θετικών
ηρώων που βιώνουν μετάνοια, επιχείρησαν να εκφράσουν ζωγραφικά οι ζωγράφοι της
εικαστικής ομάδας «ΩΧΡΑ» σε συνεργασία με ἀλλους σύγχρονους έλληνες εικαστικούς
στην Έκθεση αυτή που τιμά τα διακόσια χρόνια που πέρασαν από τη γέννηση του.
Στην έκθεση αυτή που ανεβαίνει στην αίθουσα τέχνης του Κέντρου τεχνών ΜΕΤΣ
παρουσιάζονται πολλές εικαστικές τάσεις. Έργα πιο συναισθηματικά κι άλλα πιο ρομαντικά,
ή πιο μαύρα και σκοτεινά. Άλλα απορρέουν ευθέως από την εικονογραφική παράδοση ,
άλλα προωθούν τη ζωγραφική των εικόνων και τείνουν προς μιαν επικαιροποίηση της
παράδοσης κι αλλά παρακάμπτουν την αυστηρά εικονογραφική γραμμή εκφραζόμενα με
διάφορους σύγχρονους ζωγραφικούς τρόπους. Ορισμένα έργα έπιδιώκουν να
περιγράψουν σκηνές από τα κείμενα του Ντοστογέφσκι, κάποια είναι πορτραίτα ηρώων
του, άλλα, πιό υπαρξιακά, εισχωρούν στους δαιδαλώδεις δρόμους του ψυχικού κόσμου,
ενώ κάποια κινούνται σε μια σφαίρα πνευματική προβάλλοντας πνευματικά σημεία και
μηνύματα που εκπέμπει το έργο του μεγάλου συγγραφέα.

Ολόκληρη η έκθεση αφυπνίζει την πνευματική μας επανάπαυση, αποτελεί
υπενθύμιση των πρώτων λογοτεχνικών περιπετειών του ψυχολογικού μυθιστορήματος,
ακόμη, θα λέγαμε, εκφράζει τη νοσταλγία για το μεγάλο λογοτεχνικό είδος που λέγεται
μυθιστόρημα, το οποίο μεσουρανούσε στα χρόνια του συγγραφέα και στις μέρες μας
ψυχορραγεί.

Η ομάδα «ΩΧΡΑ», που επιχειρεί συστηματικά έναν διάλογο με την διαχρονική
ελληνική εικαστική παράδοση, και με την έκθεσή της αυτή βρίσκεται πάνω στο γεφύρι που
αποπειράται ακροβατικά να ενώνει αγαπητικά το παρελθόν με το μέλλον . Έτσι με
ρηξικέλευθη αλλά σταθερή φωνή η «ΩΧΡΑ» είναι σαν να καλεί τον σύγχρονο άνθρωπο
να αφήσει για λίγο τον αλαφιασμενο τρόπο ζωής , να σταθεί έξω απ’την εθνική οδό, να
πατήσει σε χορτάρι έξω απ την άσφαλτο και ξαναδεί τη ζωή με το νηφάλιο βλέμμα της
εικονογραφίας, με εκείνο το βλέμμα που «αρμέγει το φως της οικουμένης» και το χαίρεται .

Η Ώχρα και οι συνεργαζόμενοι με αυτήν καλλιτέχνες καλεί τον σύγχρονο άνθρωπο να εγκαταλείψει το ρόλο του κομπάρσου της ηλεκτρονικής περιπέτειας και να βιώσει την
πραγματική ύπαρξη στους ρυθμούς της πραγματικής ζωής , της ζωής της κοινότητας.

Συμμετέχουν:

Εγκαίνια: Παρασκευή 16.00 – 22.00 κατόπιν ραντεβού.

Διάρκεια: εώς τις 15 Οκτωβρίου.

ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή: 18.00 – 21.00 & Σάββατο: 11.00 – 14.00.

Η προσέλευση γίνεται αυστηρά κατόπιν ραντεβού

μέσω της ιστοσελίδας metsartscentre.gallery (συγκεκριμένα βλ. παρακάτω: πεδίο ” Επιλέξτε μία εκδήλωση ”)

Τηρούνται όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα που προβλέπονται κατά του Covid-19.

Μια υπέροχη βραδυά πραγματοποιήθηκε  την Κυριακή, 19 Μαϊου στο Κέντρο Τεχνών Μέτς σε συζήτηση για την Τέχνη της εικόνας στον 21ο αιώνα από σύγχρονους Έλληνες εικονογράφους.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε το κοινό σε ανοιχτό διάλογο με τους ομιλητές π. Σταμάτη Σκλήρη, Νεκτάριο Μαμάη, Μπάμπη Πυλαρινό, Χριστίνα Δουληγέρη και Γιώργο Κόρδη, μετά το πέρας των εξαιρετικών τοποθετήσεων τους γύρω από το θέμα. Προβληματισμοί, σκέψεις και προσωπικές καταθέσεις προσέφεραν μια ένωση και κοινό λόγο για την  Τέχνη των εικόνων σήμερα.

Την έναρξη της εκδήλωσης έντυσαν  μελωδικά ύμνοι από το χορό Ψαλτών  υπό του πρωτοψάλτη Σωτήριου Κουτσούρη.

 

 

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
Ύφος και λειτουργία
Η εικόνα ήταν ανέκαθεν για τον ελληνικό κόσμο γεγονός αναφοράς. Ενα γεγονός που γεννιέται σε μια αλληλουχία σχέσεων και παράγει, δημιουργεί σχέσεις. Η εικόνα είναι μίμηση της μορφής μιας υπόστασης ως προς ενα υποκείμενο που θεωρεί, υποδέχεται και ενεργεί. Η εικόνα κατά τούτο λογίστηκε πάντα ως λειτουργία. Ήταν πάντα λειτουργία και αυτό την ανάγκαζε να είναι ενα φαινόμενο που γίνεται διαρκώς εφόσον ολα τα στοχεία και οι συντελεστές του τρέπονται και μεταλλάσσονται.
Η εικόνα ως έκφραση της εκκλησιαστικής κοινότητας ακολούθησε αυτό τον ορισμό μέσα στους αιώνες, μορφώνοντας έτσι ενα τρόπο λειτουργίας που της επιτρέπει την ορατή έκφραση της εκκλησιολογίας, την οπτικοποίηση της κοινωνίας των προσώπων εν Χριστῷ.
Οι εικόνες της Εκκλησίας ήταν πάντα διφυείς, τρεπτές και άτρεπτες. Μετείχαν στην αιωνιότητα της αλήθειας αλλά μαζί και στην κίνηση της ιστορίας, των ανθρωπίνων πραγμάτων και της πολυκύμαντης ιστορίας των αισθητικών αξιών. Εξαιτίας αυτού αναπτύχθηκε και η ιστορία της εικονογραφικής τέχνης που φτάνει ως τις μέρες μας.
Σήμερα δυστυχώς, με επίδραση κυρίως διαφόρων σύγχρονων θεωρίων, οι εικόνες έχουν παγιωθεί και πολλοί σύγχρονοι εικονογράφοι αντιγράφουν φωτοτυπικά τα αριστουργήματα του παρελθόντος με την εντύπωση πως έτσι διασώζουν και διαφυλάσσουν την παράδοση. Όμως η παράδοση ήταν και οφείλει να είναι δυναμικό γεγονός που ανακεφαλαιώνει κυρίως τον λόγο της τέχνης, ενώ, κρατώντας αναλλοίωτες τις μορφές των εικονιζομένων, επαναπροσδιορίζει διαρκώς τον εικαστικό τρόπο σε διάλογο με την σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα.
Η έκθεση εικόνων που ανεβαίνει στο Κέντρο Τεχνών Μετς στοχεύει ακριβώς να αναδείξει τις προσπάθειες που επιχειρούν πολλοί σύγχρονοι εικονογράφοι ανα τον κόσμο να συνεχίσουν την παράδοση που δεν μπορεί να σταματήσει να παράγει και να δημιουργεί.

Οι Εικόνες σήμερα.
Εικόνες φτιαγμένες με ποικιλία εικαστικών τρόπων και τεχνικών σε διάφορα σημεία του πλανήτη απο σημερινούς μαΐστορες της τέχνης των εικόνων, εκφαίνουν με τρόπο άριστο οτι είναι δυνατόν η εικονογραφική παράδοση να συνεχιστεί χωρίς να χάσει την προσανατολισμό και τον χαρακτήρα της.
Στις εικόνες των τριών Ρουμάνων εικονογράφων που συμμετέχουν ( Γ. Ποπέσκου, Γ. Τσιτούκ, Μ. Κόμαν) διακρίνεται η διάθεση μέσα απο την ανάδειξη των αφαιρετικών τάσεων που παραδοσιακά είχε η βυζαντινή ζωγραφική να δημιουργηθεί ενα εξαιρετικά σύγχρονο εικαστικό αποτέλεσμα που διατηρεί αλώβητη την παραδοσιακή του βάση.
Στις εικόνες του Ιβαν Πολβεράρι απο την Ιταλία, όπου τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μεγάλη άνθηση της τέχνης των εικόνων, διαφαίνεται ένας κομψός διάλογος με την στυλιστική παράδοση της τέχνης των Κομνηνών (12-13αι.), ο οποίος, σε συνδυασμό με την χαριτωμένη και διακριτική αφαίρεση στην απόδοση της πλαστικότητας, οδηγεί σε ενα αποτέλεσμα εξαιρετικής ωραιότητας και ησυχίας.
Στις εικόνες του π. Σταμάτη είναι ορατή η συνομιλία της βυζαντινής παράδοσης με διδάγματα και κατακτήσεις του μοντερνισμού και άλλων σύγχρονων ρευμάτων. Το αποτέλεσμα ιδιαίτερα σύγχρονο και λειτουργικό. Σαφής απόδειξη πως ο εμπλουτισμός της παράδοσης δεν εχει όρια.
Στα χνάρια του και οι εικόνες του Κώστα Λάβδα που φτάνουν συχνά στα άκρα την εξπρεσιονιστική διάθεση, που πάντα υπήρχε στην βυζαντινή ζωγραφική, συνδυασμένη με δυνατή πλαστικότητα και καθαρό ωμό χρώμα που δημιουργεί συγκινησιακές δονήσεις πρωτόγνωρες.
Η ωραία και λειτουργική ανανέωση παραδοσιακών τύπων με τη ζωντάνια έργων που έγιναν με την καρδιά των δημιουργών και οχι με μανική προσκόλληση στην πιστότητα της αντιγραφής είναι ορατή στα έργα του εκ Κύπρου Γεωργίου Πέτρου, του Νεκτάριου Μαμάη, του Γιαννούλη Λυμπερόπουλου, στις μικρογραφίες του Χρόνη Βήχου , στις εικόνες της Slavica Mihailova και στις εικόνες της Χριστίνας Δουληγέρη οι οποίες αποπνέουν ειρηνική μνημειακότητα.
Η χαρούμενη σχεδόν μεταφυσική παιδικότητα στις εικόνες του Μπάμπη Πιλαρινού σε συνδυασμό με την απλότητα του σχεδίου και τη απαλή πρόσεγγιση της φόρμας οδηγεί την βυζαντινή ζωγραφική των εικόνων σε μια ιεροπρεπή τρυφερότητα παραπέμποντας σε παραδείσια αθωότητα.
Εξαιρετικά πρωτότυπη και η συνθετική προσέγγιση του Μάρκου Καμπάνη και η τάση του για μια σχεδόν κυβιστική απόδοση των στοιχείων που δίνει στις εικόνες του στοιβαρή απλότητα και λειτουργική μνημειακότητα.
Σπουδαία και η πρόταση των τριών εκ Σερβίας εικονογράρων, του Todor Mitrovic, της Biljana Jovanovic και της Milica Mišić οι οποίοι, διαθέτοντας κοινές αισθητικές αξίες και στυλιστικές λύσεις, δανείζονται στοιχεία απο στην παιδικότητα και απλότητα της λαϊκής ζωγραφικής των λαξευτών εκκλησιών της Καππαδοκίας, τα οποία συνδυάζονται άψογα με διδάγματα του μοντερνισμού. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ώριμο και εντυπωσιακά δομημένο.
Οι εικόνες σήμερα ειναι ζωντανές, κοσμούν και καλούν σε σχέση και κοινωνία.

Γ. Κόρδης