«Βλέμματα στο Χείλος της Ψυχής»

Βασίλης Κοντογεώργος στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: 21/02/2025

Διάρκεια: 21/02-08/03/2025

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 17.00 – 20.30 , Τετάρτη & Σάββατο 11.00 – 15.00

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Τα πορτρέτα του Βασίλη Κοντογεώργου αποτελούν διαύλους μιας εσωτερικής αφήγησης, όπου το βλέμμα αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή. Στα μάτια των απεικονιζόμενων αντανακλώνται συναισθήματα, υπαρξιακές αναζητήσεις και σκιές της ανθρώπινης ψυχής. Κάθε μορφή στέκει ενώπιόν μας με μια σιωπηλή εξομολόγηση, μια κραυγή ή μια εσωτερική αγωνία, προ(σ)καλώντας μας να αναμετρηθούμε με την ίδια την υπόστασή μας.

Η υλικότητα των έργων του, η υπόνοια φθοράς διαπερνά την επιφάνεια του καμβά και η ωμότητα των θεμάτων του μας τοποθετούν ενώπιον της εύθραυστης φύσης του ανθρώπου. Μέσα από τα σημάδια του χρόνου και της δοκιμασίας, ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει την πάλη με τα πάθη, τις δοκιμασίες και τα τραύματα που σημαδεύουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρόσωπα, άλλοτε θραυσματικά, άλλοτε ακέραια, φέρουν την ένταση της στιγμής και την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας καλώντας μας να πάρουμε θέση μπροστά στις ανείπωτες κακουχίες των πρωταγωνιστών.

Το ύφος

των έργων του κινείται στον χώρο του εξπρεσιονισμού, καθώς η ένταση του χρώματος και η ελαφριά παραμόρφωση των χαρακτηριστικών ενισχύουν τη συναισθηματική φόρτιση. Εδώ, το παιχνίδι του αντικατοπτρισμού της πραγματικότητας λαμβάνει χώρα με όρους αλτρουιστικούς και άκοσμους, δημιουργώντας ένα τοπίο που ταλαντεύεται ανάμεσα στο όνειρο και την ωμή αλήθεια. Οι χρωματικές αντιθέσεις εντείνουν το δραματικό στοιχείο του έργου, δίνοντας βάθος στην έκφραση και μετατρέποντας κάθε πορτρέτο σε μια υπαρξιακή διακήρυξη.

Η θέασή τους γεννά ένα βλέμμα συμπόνιας, απορίας ή και αποστροφής μπροστά στη σκληρή ειλικρίνεια της ύπαρξης. Το παρόν κυριαρχεί, ενώ υπαινιγμοί πληγής στα χαρακτηριστικά τους σηματοδοτούν μια σωματική ή ψυχική κακοποίηση, μια αναμέτρηση με την ίδια την ανθρώπινη συνθήκη. Στα βλέμματα διαφαίνονται ιστορίες που δεν ειπώθηκαν, επιλογές και μονοπάτια που βαδίστηκαν. Μια νοητή αποσάθρωση υπαινίσσεται ο δημιουργός και ανοίγει τη συζήτηση γύρω από την φθαρτότητα του σώματος και της ψυχής.

Ο Βασίλης Κοντογεώργος δεν απεικονίζει απλώς πρόσωπα· καταγράφει την εσωτερική τους αλήθεια, αφήνοντας τον θεατή να διεισδύσει στη σιωπή τους και να αναμετρηθεί με τη δική του ανθρώπινη υπόσταση. Η δραματική ένταση των έργων του δημιουργεί ένα ποιητικό αίτιο, μια αφορμή να συλλογιστούμε πάνω στην ίδια την ύπαρξη και την εύθραυστη ισορροπία της ανθρώπινης φύσης.

Νιόβη Κρητικού

ΕΝ

Gazes on the Edge of the Soul

Vasilis Kontogeorgos at Mets Art Center

Opening: 21/02/2025
Duration: 21/02 – 08/03/2025
Opening hours: Tuesday, Thursday, Friday 17:00 – 20:30 | Wednesday & Saturday 11:00 – 15:00
Address: Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636

Curated by: Niovi Kritikou

The portraits of Vasilis Kontogeorgos serve as conduits of an internal narrative, where the gaze takes center stage. In the eyes of the depicted figures, emotions, existential quests, and the shadows of the human soul are reflected. Each form stands before us as a silent confession, a cry, or an inner turmoil, inviting—or challenging—us to confront our very own essence.

The materiality of his works, the suggestion of decay permeating the canvas, and the rawness of his themes place us face to face with the fragile nature of humanity. Through the traces of time and hardship, the artist unveils the struggle with passions, trials, and wounds that mark the contemporary human experience. The faces—sometimes fragmented, sometimes whole—carry the intensity of the moment and the truth of human existence, urging us to take a stance before the unspoken afflictions of his protagonists.

His artistic style

is deeply rooted in Expressionism, where the intensity of color and the subtle distortion of features amplify the emotional charge. Here, the interplay between the reflection of reality and an altruistic, almost unworldly approach gives rise to a landscape oscillating between dream and stark truth. The contrasts in color heighten the dramatic element, adding depth to the expression and transforming each portrait into an existential declaration.

Their contemplation evokes compassion, wonder, or even aversion in the face of the harsh honesty of existence. The present dominates, while the hints of wounds etched into their features signal physical or emotional suffering—an encounter with the very condition of being human. The gazes reveal untold stories, choices made, and paths walked. The artist implies a mental disintegration, opening a discourse on the perishability of both body and soul.

Vasilis Kontogeorgos does not merely depict faces; he captures their inner truth, allowing the viewer to penetrate their silence and confront their own human condition. The dramatic intensity of his work creates a poetic impetus, a reason to reflect on existence itself and the fragile balance of human nature.

Niovi Kritikou

“Fragments of a Dollhouse”
της Δανάης Τσολάκη, απόφοιτη Καλών Τεχνών Αθήνας στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Σε επιμέλεια Νιόβης Κρητικού

Εγκαίνια: 23/01/2025, ώρα: 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 23/01/2025 – 15/02/2025

Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 & Tετάρτη, Σάββατο : 11.00 – 15.00

Η έκθεση “Fragments of a Dollhouse” της Δανάης Τσολάκη μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο θραυσμάτων. Τα έργα – γλυπτά, ζωγραφικές συνθέσεις, εγκαταστάσεις και υφασμάτινες δημιουργίες – λειτουργούν σαν απομεινάρια ενός αποδομημένου κουκλόσπιτου. Η αισθητική τους, ντυμένη σε γήινες αποχρώσεις, φέρει έναν δερματί τόνο που συγχέεται με τη σάρκα, δημιουργώντας μια ανησυχητική αλλά μαγευτική οικειότητα. Σαν τοίχοι που φθείρονται από τον χρόνο και την υγρασία, τα έργα μαρτυρούν μια διαρκή πάλη μεταξύ της φθοράς και της αναγέννησης.

Τα γλυπτά, με τις φθαρμένες υφές τους, ενσωματώνουν αυτή τη δυαδικότητα. Κάθε μορφή μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον θάνατο και την αναγέννηση, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται για τη θέση του στη ροή του χρόνου. Το κερί, κυρίαρχο στοιχείο στις ζωγραφικές ενότητες, τονίζει τη σαρκικότητα, ενώ το μελισσοκέρι φέρει συμβολικές αναφορές στη θεραπεία και την επούλωση. Στα χέρια της Τσολάκη, τα υλικά γίνονται εργαλεία αφήγησης, με την υφή και τη διαφάνειά τους να μεταμορφώνουν το παλαιό σε κάτι νέο, σαν ένα σώμα που αναζητά να γιατρευτεί.

Η χρωματική παλέτα των έργων,

εμπνευσμένη από τον κόσμο του μπαλέτου, ξεχειλίζει ευαισθησία. Ροζ και λευκά χρώματα, λαμπερά υφάσματα και δαντέλες διατρέχουν το σύνολο, υπενθυμίζοντας τη σημασία της γυναικείας δημιουργίας και της τέχνης της καθημερινότητας, όπως το ράψιμο. Το στρώμα και η κουβέρτα, κεντρικά στοιχεία της έκθεσης, επαναπροσδιορίζουν την έννοια της οικειότητας. Το στρώμα δεν είναι πια φιλόξενο· γίνεται σύμβολο της απόρριψης και της φθοράς. Η κουβέρτα, διάφανη και εύθραυστη, ισορροπεί ανάμεσα στην ασφάλεια και την έκθεση, γεμίζοντας τον θεατή με αμφίθυμα συναισθήματα.

Ο γυναικείος απόηχος των έργων δεν περιορίζεται στα στενά όρια της ταυτότητας. Η ευαισθησία που αναδύεται από τις συνθέσεις της Τσολάκη μιλά για την ανθρώπινη ψυχή στο σύνολό της. Θέτει ερωτήματα για την τρωτότητα, την επούλωση και τις φθαρτές πτυχές της ύπαρξης, διευρύνοντας το πεδίο του φεμινιστικού λόγου σε οικουμενικές διαστάσεις. Κάθε θραύσμα κουκλόσπιτου γίνεται μια κραυγή για ισότητα, φροντίδα και αναγνώριση της δύναμης που κρύβεται στην ευθραυστότητα.

Η εμπειρία της έκθεσης ενισχύεται από τον ήχο που διαχέεται στον χώρο, δημιουργώντας ένα φαντασιακό σκηνικό. Τα έργα μοιάζουν να αφηγούνται ιστορίες ενός ονειρικού κόσμου, όπου η φθορά μετατρέπεται σε στόχο και τα όνειρα γεννούν νέες πραγματικότητες. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, η Δανάη Τσολάκη μας καλεί να δούμε μέσα από τα μάτια της, αναδεικνύοντας μια τέχνη που, ενώ ξεκινά από το προσωπικό, αγγίζει το οικουμενικό.

Νιόβη Κρητικού

«Αυτό είναι το κουκλόσπιτό μου. Δεν είναι για μικρούς. Ούτε για μεγάλους είναι. Είναι πολύ μεγάλο, και χάνομαι μέσα σ’ αυτό. Είναι πολύ μικρό, δεν με χωράει. Ασφυκτικά μικρό. Και ενοχλητικά μεγάλο. Σωστό κουκλόσπιτο.»

Δανάη Τσολάκη

ΕΝ

“Fragments of a Dollhouse”
by Danae Tsolaki, graduate of Athens School of Fine Arts at Mets Art Center
Curated by Niovi Kritikou

Opening: 23/01/2025, 19:00 – 22:00
Exhibition duration: 23/01/2025 – 15/02/2025
Eugenios Voulgareos 6, Mets, 11636
Opening hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday, Saturday: 11:00 – 15:00

The exhibition “Fragments of a Dollhouse” by Danae Tsolaki invites us into a world of fragments. The works—sculptures, paintings, installations, and textile creations—serve as remnants of a deconstructed dollhouse. Dressed in earthy tones, their aesthetic bears a skin-like quality that blends with flesh, evoking an unsettling yet enchanting intimacy. Like walls eroded by time and moisture, the works reflect an ongoing struggle between decay and renewal.

The sculptures, with their worn textures, embody this duality. Each form seems to oscillate between death and rebirth, leaving the viewer pondering their place in the flow of time. Wax, a dominant element in the paintings, accentuates corporeality, while beeswax carries symbolic references to healing and restoration. In Tsolaki’s hands, materials become storytelling tools, their textures and translucency transforming the old into something new, like a body seeking to mend itself.

The color palette of the works,

inspired by the world of ballet, exudes sensitivity. Pinks, whites, shimmering fabrics, and lace thread through the exhibition, reminding us of the significance of feminine creativity and the art of the everyday, such as sewing. The mattress and blanket, central elements of the exhibition, redefine the concept of intimacy. The mattress is no longer welcoming; it becomes a symbol of rejection and decay. The blanket, transparent and fragile, balances between safety and exposure, evoking ambivalent emotions in the viewer.

The feminine undertones of the works transcend the boundaries of identity. The sensitivity emerging from Tsolaki’s compositions speaks to the human soul as a whole. It raises questions about vulnerability, healing, and the fragile facets of existence, broadening the scope of feminist discourse to universal dimensions. Each fragment of the dollhouse becomes a cry for equality, care, and the recognition of the power hidden in fragility.

The exhibition experience is enhanced by the sound permeating the space, creating an imaginary setting. The works seem to narrate stories of a dreamlike world where decay transforms into purpose, and dreams give birth to new realities. In this atmosphere, Danae Tsolaki invites us to see through her eyes, showcasing art that, while deeply personal, resonates universally.

Niovi Kritikou

“This is my dollhouse. It’s not for children. Nor is it for adults. It’s far too big, and I get lost in it. It’s far too small, I don’t fit in it. Suffocatingly small. And unbearably big. A proper dollhouse.”

Danae Tsolaki

«Real – Surreal – Unreal» στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Ομαδική έκθεση ζωγραφικής & Performance

Συμμετέχουν:Ελένη Γιαννιώτη, Κατερίνα Μελισσανίδου, Βάσω Πουρίδου και Χριστίνα Βασιλείου στην performance

Eπιμέλεια έκθεσης: Nιόβη Κρητικού

Εγκαίνια: 17/12/24 στις 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 17/12/24 – 18/01/25

Eίσοδος Ελεύθερη,

Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς,

Τρίτη. Πέμπτη,  Παρασκευή: 17.00 – 20.30 / Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00

Η έκθεση Real- Surreal – Unreal

αποτελεί ένα καλλιτεχνικό πείραμα συνεργασίας και δημιουργικής αλληλεπίδρασης, μια συλλογική πρόταση από μια ομάδα γυναικών καλλιτεχνών με σπουδές στις Καλές Τέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η ομάδα αυτή, πέρα από την κοινή πορεία στη σύγχρονη τέχνη, μοιράζεται μια βαθιά φιλία και μια κοινή ανάγκη για ανταλλαγή ιδεών, σχολιασμό της πραγματικότητας και καλλιτεχνική έκφραση μέσα από μια femme και φεμινιστική προοπτική.

Στην έκθεση συμμετέχουν η Χριστίνα Βασιλείου, η Ελένη Γιαννιώτη, η Κατερίνα Μελισσανίδου και η Βάσω Πουρίδου. Κάθε μια από τις δημιουργούς φέρνει τη δική της ξεχωριστή ματιά, ενώ όλες μαζί συνθέτουν μια πολυφωνική αφήγηση που εξερευνά τις έννοιες του πραγματικού (Real), του φανταστικού (Unreal) και του υπερβατικού/ονειρικού (Surreal).

Η Χριστίνα Βασιλείου,

μέσα από την τέχνη της performance, λειτουργεί ως ο ενοποιητικός κρίκος της έκθεσης. Με τις δυναμικές της δράσεις, επιχειρεί να συνδέσει τα έργα των υπόλοιπων εικαστικών, δημιουργώντας έναν διάλογο που υπερβαίνει τη στατική εμπειρία του θεατή. Η δουλειά της μας καλεί σε μια βιωματική προσέγγιση, όπου η τέχνη δεν περιορίζεται στην οπτική πρόσληψη, αλλά γίνεται σωματική, κινητική και συναισθητηριακή.

Η Βάσω Πουρίδου,

στο πλαίσιο του Real, παρουσιάζει έντονα εκφραστικά πορτραίτα. Τα πρόσωπα που δημιουργεί βρίσκονται σε κοντινό καρέ, συλλαμβάνοντας συναισθήματα και εκφράσεις που αντηχούν την υλική και συναισθηματική ένταση της καθημερινότητας. Η ζωγραφική της προσκαλεί τον θεατή να σταθεί απέναντι στο βλέμμα του Άλλου και να αναμετρηθεί με τη δύναμη και την ειλικρίνειά του.

Η Κατερίνα Μελισσανίδου,

στον άξονα του Unreal, δημιουργεί πορτραίτα που συνομιλούν με τον κόσμο του φανταστικού. Ανθρώπινα πρόσωπα συνυπάρχουν, ερωτοτροπούν ή ειρωνεύονται μέσα από τη συνύπαρξή τους με κόκορες, προσδίδοντας στις εικόνες της έναν θεατρικό και παιγνιώδη χαρακτήρα. Μέσα από αυτή την εικαστική προσέγγιση, η Μελισσανίδου αμφισβητεί τις συμβάσεις της πραγματικότητας και μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την ποίητική της μέσα από έννοιες του παράδοξου.

Η Ελένη Γιαννιώτη,

στο πλαίσιο του Surreal, δημιουργεί κολλάζ που μοιάζουν με ενθύμια ονείρων και φαντασιακών κόσμων. Στα έργα της, το υποσυνείδητο αποκτά μορφή μέσα από νεραϊδίσιες εικόνες και αλλοτινές αφηγήσεις. Οι συνθέσεις της, γεμάτες λεπτομέρεια και συμβολισμό, αγγίζουν την έννοια του ονειρικού, εκεί που το παρελθόν, η μνήμη και η φαντασία μπλέκονται σε ένα αλλόκοσμο αλλά οικείο περιβάλλον.

Εδώ αξίζει να παρατηρήσουμε ότι παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο στυλ και το θέμα τους, οι ζωγραφικές συνθέσεις των εικαστικών χαρακτηρίζονται από τη χρήση έντονων, ζωηρών και φρέσκων χρωμάτων. Αυτή η κοινή αναφορά προσδίδει στα έργα μια δυναμική αίσθηση με αισθητική που πάλλεται από ενέργεια και ζωή. Έτσι, οι θεματικές διαδρομές τους, αν και προσωπικές, συγκλίνουν όσον αφορά ζητήματα συναισθημάτων, συνδέσεων αλλά και των εσωτερικών διεργασιών του νου.

Τέλος, η  έκθεση Real- Surreal – Unreal

είναι πολλά περισσότερα από μια ομαδική έκθεση. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στη γυναικεία αισθητική, την ευαισθησία και τη δύναμη, μια φεμινιστική αφήγηση που προσπαθεί να φέρει τις γυναικείες εμπειρίες και προβληματισμούς στο επίκεντρο της σύγχρονης τέχνης. Μέσα από τη δουλειά τους αναδεικνύουν τον γυναικείο δυναμισμό σε όλες του τις διαστάσεις, είτε ως συναισθηματική δύναμη,  είτε ως φαντασία που ξεπερνά τα όρια και γίνεται όχημα που γεφυρώνει το πραγματικό με το υποσυνείδητο και το ονειρικό. Μέσα από αυτή την προσέγγιση, η έκθεση αποτελεί μια πρόσκληση για προσωπική ενδοσκόπηση και έναν εορτασμό της γυναικείας δημιουργικής ενέργειας.

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Εικαστικός

Performance:

«ΔΙΑΡΚΩ ΑΚΟΜΗ»

Xριστίνα Βασιλείου,

17/12 Τeaser event 19.00 – 22.00

21/12 Performance 13.30 – 14.00

«Τωρα θελω να είμαι μαζί με τον πάγο, είναι μικρότερος, είναι κολώνα. Την σηκώνω, την μεταφέρω, δοκιμάζω τις θέσεις της και πού ανήκει, την χειρίζομαι, την τοποθετώ, την παρακολουθώ, την φροντίζω, την αποδέχομαι συμπονετικά, συμμετέχω στη φθορά και την απώλειά της» (Ημερολόγιο αναστοχασμού – Autoethnography 16/06/2024)

Στην performance αυτή συνομιλώ με τον πάγο ως μεταφορά του εφήμερου και του ευάλωτου. Η μελέτη και διάδραση με το υλικό απηχεί την οριακότητα αυτού, που είναι καταδικασμένο να τελειώσει, φυσικά φτιαγμένο να αλλάζει.

Η ματαιότητα της αναζήτησης της ακινησίας ή αντί- στασης στην αλλαγή γίνεται και η ποιητικότητα του ανθρώπινου, που,

ως φιγούρα επιδοσιακή (Χαν 2015) και υποκείμενο (αυτό)εκμεταλλευόμενο, αναζητά να κρατήσει στο εδώ και τώρα αυτό που τελικά χάνεται καθημερινά γύρω μας.

Καταδεικνύοντας ταυτόχρονα το κατεπείγον του επαναπροσδιορισμού της ζωής και συμμετοχής μας στο φυσικό περιβάλλον, τελικά προτείνει την επανεπινόηση του εαυτού.»

Χριστίνα Βασιλείου

ΕΝ

The exhibition Real- Surreal – Unreal

is a creative experiment of collaboration and artistic interaction, a collective proposal by a group of women artists with academic backgrounds in Fine Arts in Greece and abroad. Beyond their shared journey in contemporary art, the group is united by a profound friendship and a common need for exchanging ideas, commenting on reality, and expressing themselves artistically through a femme and feminist perspective.

The exhibition features Christina Vasiliou, Eleni Giannioti, Katerina Melissanidou, and Vasso Pouridou. Each artist brings her own unique vision, while together they compose a multifaceted narrative exploring the notions of Real, Unreal, and Surreal.

Christina Vasiliou,

through the medium of performance art, acts as the unifying element of the exhibition. With her dynamic actions, she connects the works of the other artists, creating a dialogue that transcends the static experience of the viewer. Her work invites a sensory and physical approach, where art goes beyond visual perception to become embodied, kinetic, and multisensory.

Vasso Pouridou,

representing the Real, presents powerful and expressive portraits. Her close-up depictions of faces capture emotions and expressions that resonate with the tangible and emotional intensity of everyday life. Her work invites the viewer to confront the gaze of the Other and to engage with its strength and authenticity.

Katerina Melissanidou,

on the Unreal axis, creates portraits that interact with the realm of the fantastical. Human figures coexist, flirt, or even mock through their interplay with roosters, imbuing her images with a theatrical and playful character. Through this visual approach, Melissanidou challenges the conventions of reality, inviting us to discover poetry at the edges of the absurd.

Eleni Giannioti,

within the scope of the Surreal, produces collages that resemble mementos of dreams and imaginary worlds. Her works give shape to the subconscious, depicting fairy-tale-like images and narratives from another time and place. Her compositions, filled with intricate details and symbolism, touch upon the dreamlike, where memory, imagination, and the past converge into a mysterious yet familiar universe.

Despite their individual approaches in style and subject matter, the paintings of the artists share a common characteristic: the use of vibrant, bold, and expressive colors. This unifying element gives their works a dynamic energy, as if they pulse with life. While each artist’s thematic journey is deeply personal, their paths converge on issues of emotion, connection, and the inner workings of the mind.

Real- Surreal – Unreal

is much more than a group exhibition. It is a dialogue between feminine aesthetics, sensitivity, and strength—a feminist narrative that strives to bring women’s experiences and perspectives to the forefront of contemporary art. Through their work, the artists highlight feminine dynamism in all its dimensions: as emotional resilience, as boundless imagination, and as a bridge between the real, the subconscious, and the dreamlike. In this sense, the exhibition serves as an invitation for personal introspection and a celebration of women’s creative energy.

Niovi Kritikou

Curator | Artist

“I STILL ENDURE”
Christina Vasiliou
17/12 Teaser Event 19:00–22:00
21/12 Performance 13:30–14:00

“Now I want to be with the ice. It is smaller, it is a pillar. I lift it, carry it, test its positions and where it belongs. I handle it, place it, observe it, care for it, accept it with compassion. I participate in its decay and its loss.”
(Reflection Journal – Autoethnography, 16/06/2024)

In this performance, I engage with ice as a metaphor for the ephemeral and the vulnerable. The study and interaction with this material echo its transience, its inherent fate to end, naturally designed to transform.

The futility of seeking stillness or resistance to change becomes a poetic expression of the human condition. As a performative figure (Han, 2015) and a (self-)exploiting subject, humanity strives to hold onto the here and now—what inevitably slips away from us daily.

At the same time, this work highlights the urgency of redefining our lives and our participation in the natural environment. Ultimately, it proposes the reinvention of the self.

Christina Vasiliou

«Φρόνηση & Πάθος»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Παπαδόπουλου στο Κέντρο Τεχνών Μετς

https://www.athinorama.gr/texnes/event/dimitris_papadopoulos_fronisi_kai_pathos-10083750/

Εγκαίνια: Πέμπτη 21/11/2024 και ώρα  19:00 – 22:00

Διάρκεια έκθεσης: 21/11 – 14/12/2024

Eπιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

Κείμενα: Νιόβη Κρητικού, Δημήτρης Παπαδόπουλος

Οδός: Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς, 11636

Στο έργο του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η ζωγραφική συνδέεται βαθιά με το εικαστικό ιδίωμα των πατέρων της Αναγέννησης, όπως του Ντα Βίντσι, του Ραφαήλ και του Ρέμπραντ. Ωστόσο, ο Δημήτρης διαπλάθει τις επιρροές αυτές με μια σύγχρονη ματιά, αφαιρώντας και αναπλάθοντας το φόντο και επιμέρους στοιχεία. Η ένδυση, τα σχήματα και τα μοτίβα αποκτούν κεντρικό ρόλο, αναδεικνύοντας μια σύγχρονη αφαιρετική γλώσσα, που αναπλάθει το εμβληματικό ύφος της Αναγέννησης, ενώ συνομιλεί με το παρόν. Έτσι, η τέχνη του μετουσιώνει τον κλασικισμό σε μια νέα σύνθεση, διατηρώντας τη δραματικότητα και το βάθος, σαν ένα θεατρικό έργο με νύξεις στους ποιητικούς μύθους του Σαίξπηρ και του Γκαίτε.

Η αφήγηση στο έργο του Παπαδόπουλου αναδύεται μέσα από φιλοσοφικά ερωτήματα, αναζητώντας τις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, της εξουσίας και της αλήθειας. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης επισημαίνει τη σημασία της νοητικής και ηθικής ανάπτυξης, θέτοντας την τέχνη ως μέσο υπέρβασης της καθημερινής σύγχυσης και επαναληπτικότητας. Όπως σημειώνει, η διαδρομή από την πλάνη προς την αντικειμενική αντίληψη απαιτεί προσοχή, υπομονή και επιμονή, με κάθε επιμελή δημιουργό να επιδιώκει τη μετάβαση από το φαινομενικό στο αληθινό.

Στο εικαστικό του σύμπαν,

ο Παπαδόπουλος εισάγει τις μορφές των καβαλάρηδων της Αποκάλυψης από το κείμενο του Ιωάννη, αναπλάθοντας τη θρησκευτική και μυθική διάστασή τους. Ο πρώτος καβαλάρης, μορφή στοχαστική και αγνή, παρουσιάζεται ως ένα ιδεατό πνεύμα που φέρει έναν ηθικό στοχασμό και μια έντονη αμφιβολία. Σε μια αφηγηματική κίνηση, αυτός αποσύρεται από τον θείο προορισμό του για να έρθει σε επαφή με τον ανθρώπινο κόσμο, έναν κόσμο φθαρτό και γεμάτο πάθη. Η αναγνώριση της πτώσης των ανθρώπων γίνεται το βάθρο για έναν διάλογο ανάμεσα στη θρησκευτική ιδέα και την ανθρώπινη φύση. Ο καβαλάρης παρατηρεί, κρίνει και αναζητά το βαθύτερο νόημα που κρύβεται πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την αδιαφορία για τη γνώση και τη θλίψη της φθαρτότητας.

Μέσα από τη ζωγραφική του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η εικαστική δημιουργία εξελίσσεται σαν ένα στοχαστικό δοκίμιο, το οποίο δεν αποφεύγει τις σκιερές και συχνά ζοφερές όψεις του ανθρώπινου χαρακτήρα. Η εικονική αμφισβήτηση που ο καλλιτέχνης ενσωματώνει προσκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί τις θεμελιώδεις αξίες που καθορίζουν την ανθρώπινη πρόοδο, όπως η αλήθεια, η ηθική και η νοητική αναζήτηση. Ο Δημήτρης δημιουργεί έτσι έναν εικαστικό χώρο όπου η παράδοση συνδιαλέγεται με το νέο, και οι φιγούρες του, διαποτισμένες από έναν αμείλικτο και ταυτόχρονα τρυφερό διάλογο με την ανθρώπινη μοίρα, αντηχούν τη διαχρονική πάλη του ανθρώπου για φώτιση και κάθαρση.

Νιόβη Κρητικού

Λίγα λόγια από τον εικαστικό:

«Είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη πρόοδο και την εικαστική δημιουργία να μην ξεχνάμε θεμελιώδη γνωρίσματα όπως η νόηση, η ηθική, η αλήθεια. Τόσο η ενασχόληση με την επιστήμη όσο και με την τέχνη είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την οδυνηρή σύγχυση και μηχανική επαναληπτικότητα της καθημερινής ζωής σε έναν κόσμο ορθό και άχρονο. Οδεύοντας προσεκτικά, με υπομονή, προσήλωση και πόθο μπορεί κάθε επιμελής σπουδαστής, εικαστικός και ερευνητής να ξεφύγει από τον κόσμο της πλάνης και της φαινομενικότητας, στον κόσμο της αντικειμενικής αντίληψης και σκέψης.

Στην ενότητα αυτή χρησιμοποιώ τις μορφές των καβαλάρηδων της αποκάλυψης  του Ιωάννη (Καινή Διαθήκη βιβλίο “Απ 6,1-8”) για να πλάσω έναν μύθο περιγράφοντας την παθολογική, σηπτική φύση του ανθρώπου. Στη μορφή του πρώτου καβαλάρη αποδίδω έναν στοχαστικό, ακέραιο χαρακτήρα ο οποίος κατοικεί σε ένα θρησκευτικό χωρίο ιερό και άυλο, στο οποίο υπάρχει άμορφος ως μια ιδέα. Καθαρό και αγνό πνεύμα, αμφισβητεί το στενάχωρο καθήκον που του έχει ανατεθεί από τον Θεό. Επιλέγει, από λύπηση, να αποχωρήσει μαζί με τη στρατιά του και τους υπόλοιπους καβαλάρηδες για να γνωρίσει τους γήινους ανθρώπους. Διχάζεται και αμφιβάλει για τον θεατό κόσμο, ο οποίος δεν του είναι γνώριμος. Με ένα υποτιθέμενο αίσθημα υψηλής ηθικής εξετάζει και κρίνει τον υλικό και ψυχικό κόσμο των ανθρώπων, αναζητά τους λόγους που ο δημιουργός τους, τους δικάζει με αυτόν τον τρόπο.

Σύντομα αναγνωρίζει το λανθασμένο της επιλογής του. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι φθαρτός, γεμάτος πλάνες. Θύματα των παθών τους, απαρνιούνται το πνεύμα, χλευάζουν νόηση και ηθική, αλήθεια και γνώση, ωραίο και υψηλό, ζουν οκνηρά και επιπόλαια, στη ζοφερότητα των σκοτεινών τους επιθυμιών, μακριά από το φως της φρόνησης.»

Δημήτρης Παπαδόπουλος

ΕΝ

Prudence & Passion

Solo Painting Exhibition by Dimitris Papadopoulos at Mets Art Center

Opening: Thursday, November 21, 2024, from 7:00 PM to 10:00 PM
Exhibition Duration: November 21 – December 14, 2024

Curator: Niovi Kritikou
Texts: Niovi Kritikou, Dimitris Papadopoulos

Address: Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636

In Dimitris Papadopoulos’s work, painting is profoundly connected to the artistic idioms of the Renaissance masters such as da Vinci, Raphael, and Rembrandt. However, Dimitris reinterprets these influences with a contemporary vision, deconstructing and reimagining the background and specific details. Garments, shapes, and patterns assume a central role, introducing a modern abstract language that redefines the iconic Renaissance style while engaging with the present. Through this approach, his art transforms classicism into a new composition, maintaining its drama and depth, akin to a theatrical play with allusions to the poetic myths of Shakespeare and Goethe.

The narrative in Papadopoulos’s work emerges from philosophical questions, delving into the dimensions of human nature, power, and truth. The artist himself emphasizes the significance of intellectual and moral development, positioning art as a means to transcend the daily confusion and mechanical repetition of life. As he notes, the journey from illusion to objective perception requires care, patience, and persistence, with every diligent creator striving to transition from the superficial to the genuine.

In his visual universe,

Papadopoulos introduces the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the text of John, reimagining their religious and mythical dimension. The first horseman, a contemplative and pure figure, is portrayed as an ideal spirit, embodying moral reflection and deep doubt. In a narrative motion, he withdraws from his divine mission to encounter the human world, a world of decay and passions. The recognition of human fallibility becomes the foundation for a dialogue between the divine concept and human nature. The horseman observes, judges, and seeks the deeper meaning behind human suffering, their disregard for knowledge, and the sorrow of mortality.

Through Dimitris Papadopoulos’s painting, visual creation evolves into a reflective essay, fearlessly exploring the dark and often somber facets of human character. The visual questioning embedded by the artist invites the viewer to contemplate the fundamental values that define human progress, such as truth, morality, and intellectual inquiry. Dimitris creates a visual realm where tradition converses with the new, and his figures, imbued with a relentless yet tender dialogue with human destiny, resonate with the timeless struggle for enlightenment and redemption.

Niovi Kritikou

A few words from the artist:

“It is essential for human progress and artistic creation to not forget fundamental traits such as intellect, morality, and truth. Both science and art represent humanity’s effort to escape the painful confusion and mechanical repetitiveness of daily life and move toward a just and timeless world. By proceeding cautiously, with patience, dedication, and longing, every diligent student, artist, and researcher can transcend the realm of illusion and superficiality, arriving at a world of objective perception and thought.

In this series, I use the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the Book of Revelation (New Testament, Revelation 6:1-8) to construct a myth that describes the pathological, decaying nature of humanity. The first horseman represents a contemplative, virtuous character who resides in a sacred, ethereal domain, existing as a formless idea. Pure and untainted, he questions the burdensome duty assigned to him by God. Out of pity, he chooses to depart with his army and the other horsemen to acquaint himself with earthly humans. He is torn and doubts the material world, which is unfamiliar to him. With an assumed sense of high morality, he examines and critiques the material and spiritual worlds of humans, seeking the reasons why their creator judges them in such a manner.

Soon, he recognizes the error of his choice. The human world is corrupt and full of illusions. Victims of their passions, they forsake the spirit, ridicule intellect and morality, truth and knowledge, beauty and the sublime, living lazily and carelessly amidst the gloom of their dark desires, far from the light of wisdom.”

Dimitris Papadopoulos

To KΤΜ φιλοξενεί το διεθνές φεστιβάλ ανεξάρτητου και συνεργατικού κινηματογράφου CINERGO σε ένα διήμερο προβολών των βραβευμένων μικρού μήκους ταινιών του 2024.

H υπέροχη αυλή του Κέντρου Τεχνών Μετς μετατρέπεται σε ένα μικρό θερινό σινεμά για δύο μοναδικές βραδιές!

«Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη»

Ατομική έκθεση της Παναγιώτας Αντωνοπούλου, μια απόφοιτη του μεταπτυχιακού τμήματος της Καλών Τεχνών Αθήνας

(Η σεζόν του Κέντρου Τεχνών Μετς ολοκληρώνεται με την ατομική έκθεση της απόφοιτης του μεταπτυχιακού τμήματος Καλών Τεχνών Αθήνας, Παναγιώτα Αντωνοπούλου.

Η έκθεση θα διαρκέσει από 27/06 έως 13/07 και στην συνέχεια θα ακολουθήσει ένα δεκαήμερο Residency στο οποίο θα λάβει μέρος η Anna Belleforte στα πλαίσια της συνεργασίας μας με την galerie De Ploegh της Ολλανδίας, για το πρόγραμμα  «Exchanges” , ανταλλαγή καλλιτεχνών.

• Σχετικές πληροφορίες εδώ: https://www.deploegh.nl/op-residency/

Η Παναγιώτα Αντωνοπούλου επιλέχθηκε και συμμετείχε στο πρόγραμμα ανταλλαγής καλλιτεχνών που έλαβε χώρα στην γκαλερί De Ploegh στο Amersfoort της Ολλανδίας μεταξύ 11/04-19/05.)

Διάρκεια έκθεσης: 27/06-13/07

Εγκαίνια έκθεσης: 27/06 | 19.00 – 22.00

Επιμέλεια : Νιόβη Κρητικού

Η Παναγιώτα Αντωνοπούλου παρουσιάζει την ατομική της έκθεση “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη”, όπου μας καλεί να δούμε την μεταμορφωτική δύναμη της φύσης και της τέχνης μέσα από τα μάτια της. Η Αντωνοπούλου χρησιμοποιεί τα μέσα της χαρακτικής για να δημιουργήσει μονότυπα έργα που εστιάζουν στην έντονη θεματολογία της φύσης και του περιβάλλοντος.

Η φύση, όπως την αντιλαμβάνεται η Παναγιώτα, εμφανίζεται συχνά σε απροσδόκητα μέρη της πόλης. Από την άσφαλτο, πλάι στα σοκάκια ή μέσα από πέτρινα κτήρια, η καλλιτέχνης μας δείχνει την αναγεννησιακή δύναμη της ζωής που αναδύεται εκεί όπου δεν την περιμένουμε. Αυτές οι μικρές αναλαμπές ζωής αποτελούν το εννοιολογικό πλαίσιο της έκθεσης: μια πνευματική αναγέννηση της ψυχής, ένα φως στο τούνελ, ένας δρόμος που οδηγεί στην ελπίδα, μια καρέκλα που γεννά ένα φυτό εν τέλει γίνονται τα σύμβολα του δικού της εικονοποιητικού ταξιδιού.

Η θερμή παλέτα . . .

Η θερμή παλέτα της Αντωνοπούλου, με τα βασικά χρώματα  όπως το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε, παραπέμπουν έντονα σε μια δομική προσέγγιση που συνομιλεί με τον πρωταρχικό της μέλημα, να αποδώσει δηλαδή, την ουσία του νοήματός της όσο πιο μεστά και καθαρά γίνεται. Τα έργα της είναι γεμάτα ζωντάνια και δυναμισμό, αντλώντας έμπνευση από τα αρχέτυπα της τέχνης του 20ού αιώνα και της σύγχρονης τέχνης, προσθέτοντας όμως τη δική της μοναδική προοπτική. Με έντονους συμβολισμούς και νότες ενός παράδοξου και ονειρικού σκηνικού, η Παναγιώτα δημιουργεί χώρους στους οποίους κεντρικό ρόλο παίζει  η μεταμόρφωση καθημερινών στοιχείων σε εν δυνάμει γόνιμο έδαφος μιας νέας ζωής.

Η έκθεση “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη” είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για ευημερία και ανάπτυξη. Μέσα από την τέχνη της εικαστικού, βλέπουμε πώς η αρνητικότητα και οι δυσκολίες μπορούν να μετατραπούν σε κάτι όμορφο και ζωντανό, προσφέροντας ένα μονοπάτι προς την πνευματική και ψυχική ανανέωση. Μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη αναταραχές και κακουχίες η Παναγιώτα φροντίζει να εμφυσήσει στο κοινό την αισιοδοξία και την πίστη για ένα νέο μέλλον.

Η δουλειά της Αντωνοπούλου δεν είναι απλώς μια ωδή στη φύση, αλλά και μια βαθιά ενδοσκόπηση στον ανθρώπινο ψυχισμό και την ικανότητά του να αντέχει και να αναγεννάται. Έτσι λοιπόν και εδώ η ίδια, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τις δικές μας “κακές σκέψεις” με σκοπό να ανθίσουν νέες προσδοκίες μέσα από τη θέαση των έργων της.

Νιόβη Κρητικού

“Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη”

«Η σειρά “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη” ειναι μια ιστορία αφαιρετική, χωρίς λόγια, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Είναι μια ιστορία που ξεκινάει από το άτομο αλλά δεν ανήκει πουθενά. Δανείζεται εικόνες από τοπία και δημιουργεί με αυτές ένα καινούργιο. Ένα τοπίο που κινείται ανάμεσα στα όρια του πραγματικού και του φαντασιακού. Ένα τοπίο που ψάχνει την ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την φύση και την πόλη. Ένα τοπίο που λέει μια ιστορία μόνο με εικόνες. Εικόνες που συνδιάζουν βιομηχανικά με φυσικά στοιχεία. Που δείχνουν γρασίδι να φυτρώνει πάνω σε κτήρια, καλώδια της Δεη να απλώνονται πάνω από ατέλειωτα χωράφια, παρατημένες γλάστρες δίπλα σε παρατημένες καρέκλες. Εικόνες έγχρωμες, εικόνες ασπρόμαυρες. Μια ιστορία μπερδεμένη που μέσα από την αφήγηση προσπαθεί να καταλάβει τι θέλει να πει.»

Παναγιώτα Αντωνοπούλου

EN

“Bad Thoughts Become Flowers”

Solo exhibition by Panagiota Antonopoulou, a graduate of the postgraduate department of Fine Arts, Athens.

(The season at the Mets Art Center concludes with the solo exhibition of Panagiota Antonopoulou, a graduate of the postgraduate department of Fine Arts, Athens. The exhibition will run from 27/06 to 13/07, followed by a ten-day residency featuring Anna Belleforte as part of our collaboration with the Galerie De Ploegh in the Netherlands for the “Exchanges” artist exchange program. → Relevant information here: De Ploegh Residency  Panagiota Antonopoulou was selected to participate in the artist exchange program that took place at the De Ploegh gallery in Amersfoort, Netherlands, from 11/04 to 19/05.)

Exhibition Duration: 27/06-13/07
Opening: 27/06 | 19:00 – 22:00
Curated by: Niovi Kritikou

Panagiota Antonopoulou presents her solo exhibition “Bad Thoughts Become Flowers,” where she invites us to see the transformative power of nature and art through her eyes. Antonopoulou uses printmaking techniques to create unique prints and monotypes that focus on the intense theme of nature and the environment.

Nature, as Panagiota perceives it, often appears in unexpected parts of the city. From the asphalt, alongside alleyways, or emerging from stone buildings, the artist shows us the renaissance power of life that emerges where we least expect it. These small glimpses of life form the conceptual framework of the exhibition: a spiritual rebirth of the soul, a light at the end of the tunnel, a path leading to hope, a chair giving birth to a plant—these ultimately become the symbols of her own visual journey.

Antonopoulou’s warm palette,

featuring primary colors such as red, yellow, and blue, creates works full of vibrancy and dynamism, adding her unique perspective. With strong symbolism and notes of a paradoxical and dreamlike setting, Panagiota creates spaces where the transformation of everyday elements into potentially fertile ground for new life plays a central role.

The exhibition “Bad Thoughts Become Flowers” serves as a reminder that even in the most difficult moments, there is always potential for prosperity and growth. Through the artist’s work, we see how negativity and challenges can be transformed into something beautiful and lively, offering a path toward spiritual and emotional renewal. In a society full of turmoil and hardships, Panagiota ensures to instill optimism and faith in the audience for a new future.

Antonopoulou’s work is not merely an ode to nature but also a profound introspection into the human psyche and its ability to endure and regenerate. Thus, she allows us to discover our own “bad thoughts” with the aim of blossoming new hopes through the viewing of her works.

Niovi Kritikou

“In the series ‘Bad Thoughts Become Flowers,’ Antonopoulou experiments with printmaking surfaces. She prints on PVC membranes, Japanese paper, and zinc sheets. Transparency is a characteristic element of her work, allowing her to play with color, light, and layers.

In this context, it serves as a means to tell a story. This story is abstract, without words, without a beginning, middle, or end. It is a story that starts from the individual but belongs nowhere. It borrows images from landscapes and creates a new one with them. A landscape that moves between the boundaries of reality and imagination. A landscape that seeks balance between truth and falsehood, nature and the city. A landscape that tells a story solely through images. Images that combine industrial with natural elements. Showing grass growing on buildings, electricity cables stretching over endless fields, abandoned flower pots next to abandoned chairs. Images full of color, black-and-white images. This is a confused story that, through narration, tries to understand what it wants to say.”

Panagiota Antonopoulou

«Ενδοσκόπηση» 

Το Κέντρο Τεχνών Μετς καλωσορίζει το καλοκαίρι με ένα σύγχρονο

φωτογραφικό project της απόφοιτης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας,

Λυδίας Βαϊρακταράκη.

Επιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

Εγκαίνια: 11/06/24, στις 19.00-22.00  | Διάρκεια: 11-22/06/24

Στην έκθεση “Ενδοσκόπηση”, η Λυδία Βαϊρακταράκη εξετάζει τους ρόλους και τα διαφορετικά προσωπεία και προφίλ που καλείται ο καθένας να υιοθετήσει στις διάφορες περιστάσεις της ζωής του. Το σύνολο του έργου της είναι αυτοβιογραφικό και συχνά περιέχει συνθέσεις που δημιουργούν εγκιβωτισμένες αφηγήσεις. Σκοπός της εικαστικού είναι να αναδείξει τις πτυχές του εσωτερικού κόσμου που κρύβει ο καθένας μέσα μας, αλλά και να δείξει πώς η φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη, αλλά πολυδιάστατη. Άλλωστε οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε στην καθημερινή ζωή μας, πλάθουν και την πολυπλοκότητα του “Έσω”.

Αναπτύσσοντας αυτή τη συλλογιστική, μπορούμε να παρατηρήσουμε δύο τρόπους ταύτισης: αφενός ως μια οικουμενική περσόνα στην οποία ο καθένας καθρεφτίζει τον δικό του εσωτερικό κόσμο και αφετέρου ως μια αέναη διαδικασία εξέλιξης του εαυτού. H προβολή της εικόνας του εαυτού καθώς και το ναρκισσιστικό κομμάτι που κρύβει αυτή η ανάγκη για αυτοπροβολή, αποτελεί ένα έντονο φαινόμενο αλλά και ένα καίριο ζήτημα που απασχολεί φιλοσοφικά την ανθρωπότητα στις μέρες μας.

Με κρυφές…

αναφορές στο έργο μεγάλων φωτογράφων αλλά και με μια φεμινιστική διάθεση, το αποτέλεσμα κρύβει αλληγορίες και ενδόμυχες σκέψεις. Ταυτόχρονα, κάποια ψυχογραφήματα δεν απουσιάζουν από το εικαστικό μα, εν τέλει, φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ. Το αισθητικό αποτέλεσμα της ενότητας αποπνέει μια μυσταγωγία, μια σκηνοθετικά δομημένη σύνθεση, μια αφήγηση και μια ενδοσκοπική ματιά. Εδώ, σημαίνον στοιχείο του έργου αποτελεί η σχέση με το απόκρυφο, το παράλογο και το υποσυνείδητο καθώς αυτό έρχεται αντιμέτωπό με το «εδώ και τώρα», το έλλογο και το ορθολογιστικό κομμάτι του εαυτού.

Η Λυδία Βαϊρακταράκη, μέσα από αυτές τις πολυεπίπεδες αφηγήσεις, καλεί τον θεατή να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί την πολυπλοκότητα του “Εγώ”. Κάθε καρέ, κάθε εικόνα, είναι μια πρόσκληση να βυθιστούμε βαθύτερα στον ψυχισμό μας, ανακαλύπτοντας τις αλήθειες και τις αντιφάσεις που μας συνθέτουν. Μέσα από τη χρήση του αυτοβιογραφικού στοιχείου και των αφηγήσεων της, μας υπενθυμίζει ότι η ανθρώπινη φύση είναι πλούσια, πολυσύνθετη και συνεχώς εξελισσόμενη.

Νιόβη Κρητικού

ΕΝ

“Introspection”

 Lydia Vairaktaraki

Opening: 11/06/24, from 19:00 to 22:00

Duration: 11-22/06/24

In the exhibition “Introspection”, Lydia Vairaktaraki examines the roles and various masks and profiles that each individual is called to adopt in different life circumstances. The entirety of her work is autobiographical and often contains compositions creating nested narratives. The artist aims to highlight the facets of the inner world that each of us hides within, and to show that human nature cannot be one-dimensional but is inherently multifaceted. Indeed, the roles we assume in daily life shape the complexity of the “Inner Self”.

Developing this line of thought, we can observe two ways of identification: firstly, as a universal persona in which each of us mirrors our own inner world, and secondly, as an endless process of self-evolution. In this context, the different aspects of personalities become carriers of potential avatars. Here, ironic comments on the constantly changing era of the media are not absent. After all, the projection of one’s image is a crucial issue that philosophically concerns humanity today.

With subtle references…

to the work of great photographers, the outcome conceals allegories and inner thoughts, while simultaneously, certain psychographic elements are not absent from this artistic and ultimately photographic project. The artistic result of the series exudes a mystagogy, a scenically structured aesthetic outcome, a narrative, and an introspective gaze. The relationship with the animalistic, the occult, the absurd, and the subconscious confronts the “here and now”, the rational and the logical part of the self.

Through these multi-layered narratives, Lydia Vairaktaraki invites the viewer to recognize and accept the complexity of the “Self”. Each frame, each image, is an invitation to delve deeper into our psyche, discovering the truths and contradictions that compose us. Through the use of autobiographical elements and nested narratives, she reminds us that human nature is rich, multifaceted, and constantly evolving.

Niovi Kritikou