«Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη»

Ατομική έκθεση της Παναγιώτας Αντωνοπούλου, μια απόφοιτη του μεταπτυχιακού τμήματος της Καλών Τεχνών Αθήνας

(Η σεζόν του Κέντρου Τεχνών Μετς ολοκληρώνεται με την ατομική έκθεση της απόφοιτης του μεταπτυχιακού τμήματος Καλών Τεχνών Αθήνας, Παναγιώτα Αντωνοπούλου.

Η έκθεση θα διαρκέσει από 27/06 έως 13/07 και στην συνέχεια θα ακολουθήσει ένα δεκαήμερο Residency στο οποίο θα λάβει μέρος η Anna Belleforte στα πλαίσια της συνεργασίας μας με την galerie De Ploegh της Ολλανδίας, για το πρόγραμμα  «Exchanges” , ανταλλαγή καλλιτεχνών.

• Σχετικές πληροφορίες εδώ: https://www.deploegh.nl/op-residency/

Η Παναγιώτα Αντωνοπούλου επιλέχθηκε και συμμετείχε στο πρόγραμμα ανταλλαγής καλλιτεχνών που έλαβε χώρα στην γκαλερί De Ploegh στο Amersfoort της Ολλανδίας μεταξύ 11/04-19/05.)

Διάρκεια έκθεσης: 27/06-13/07

Εγκαίνια έκθεσης: 27/06 | 19.00 – 22.00

Επιμέλεια : Νιόβη Κρητικού

Η Παναγιώτα Αντωνοπούλου παρουσιάζει την ατομική της έκθεση “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη”, όπου μας καλεί να δούμε την μεταμορφωτική δύναμη της φύσης και της τέχνης μέσα από τα μάτια της. Η Αντωνοπούλου χρησιμοποιεί τα μέσα της χαρακτικής για να δημιουργήσει μονότυπα έργα που εστιάζουν στην έντονη θεματολογία της φύσης και του περιβάλλοντος.

Η φύση, όπως την αντιλαμβάνεται η Παναγιώτα, εμφανίζεται συχνά σε απροσδόκητα μέρη της πόλης. Από την άσφαλτο, πλάι στα σοκάκια ή μέσα από πέτρινα κτήρια, η καλλιτέχνης μας δείχνει την αναγεννησιακή δύναμη της ζωής που αναδύεται εκεί όπου δεν την περιμένουμε. Αυτές οι μικρές αναλαμπές ζωής αποτελούν το εννοιολογικό πλαίσιο της έκθεσης: μια πνευματική αναγέννηση της ψυχής, ένα φως στο τούνελ, ένας δρόμος που οδηγεί στην ελπίδα, μια καρέκλα που γεννά ένα φυτό εν τέλει γίνονται τα σύμβολα του δικού της εικονοποιητικού ταξιδιού.

Η θερμή παλέτα . . .

Η θερμή παλέτα της Αντωνοπούλου, με τα βασικά χρώματα  όπως το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε, παραπέμπουν έντονα σε μια δομική προσέγγιση που συνομιλεί με τον πρωταρχικό της μέλημα, να αποδώσει δηλαδή, την ουσία του νοήματός της όσο πιο μεστά και καθαρά γίνεται. Τα έργα της είναι γεμάτα ζωντάνια και δυναμισμό, αντλώντας έμπνευση από τα αρχέτυπα της τέχνης του 20ού αιώνα και της σύγχρονης τέχνης, προσθέτοντας όμως τη δική της μοναδική προοπτική. Με έντονους συμβολισμούς και νότες ενός παράδοξου και ονειρικού σκηνικού, η Παναγιώτα δημιουργεί χώρους στους οποίους κεντρικό ρόλο παίζει  η μεταμόρφωση καθημερινών στοιχείων σε εν δυνάμει γόνιμο έδαφος μιας νέας ζωής.

Η έκθεση “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη” είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για ευημερία και ανάπτυξη. Μέσα από την τέχνη της εικαστικού, βλέπουμε πώς η αρνητικότητα και οι δυσκολίες μπορούν να μετατραπούν σε κάτι όμορφο και ζωντανό, προσφέροντας ένα μονοπάτι προς την πνευματική και ψυχική ανανέωση. Μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη αναταραχές και κακουχίες η Παναγιώτα φροντίζει να εμφυσήσει στο κοινό την αισιοδοξία και την πίστη για ένα νέο μέλλον.

Η δουλειά της Αντωνοπούλου δεν είναι απλώς μια ωδή στη φύση, αλλά και μια βαθιά ενδοσκόπηση στον ανθρώπινο ψυχισμό και την ικανότητά του να αντέχει και να αναγεννάται. Έτσι λοιπόν και εδώ η ίδια, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τις δικές μας “κακές σκέψεις” με σκοπό να ανθίσουν νέες προσδοκίες μέσα από τη θέαση των έργων της.

Νιόβη Κρητικού

 

 

“Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη”

«Η σειρά “Οι κακές σκέψεις γίνονται άνθη” ειναι μια ιστορία αφαιρετική, χωρίς λόγια, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Είναι μια ιστορία που ξεκινάει από το άτομο αλλά δεν ανήκει πουθενά. Δανείζεται εικόνες από τοπία και δημιουργεί με αυτές ένα καινούργιο. Ένα τοπίο που κινείται ανάμεσα στα όρια του πραγματικού και του φαντασιακού. Ένα τοπίο που ψάχνει την ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την φύση και την πόλη. Ένα τοπίο που λέει μια ιστορία μόνο με εικόνες. Εικόνες που συνδιάζουν βιομηχανικά με φυσικά στοιχεία. Που δείχνουν γρασίδι να φυτρώνει πάνω σε κτήρια, καλώδια της Δεη να απλώνονται πάνω από ατέλειωτα χωράφια, παρατημένες γλάστρες δίπλα σε παρατημένες καρέκλες. Εικόνες έγχρωμες, εικόνες ασπρόμαυρες. Μια ιστορία μπερδεμένη που μέσα από την αφήγηση προσπαθεί να καταλάβει τι θέλει να πει.»

 

Παναγιώτα Αντωνοπούλου

EN

“Bad Thoughts Become Flowers”

Solo exhibition by Panagiota Antonopoulou, a graduate of the postgraduate department of Fine Arts, Athens.

(The season at the Mets Art Center concludes with the solo exhibition of Panagiota Antonopoulou, a graduate of the postgraduate department of Fine Arts, Athens. The exhibition will run from 27/06 to 13/07, followed by a ten-day residency featuring Anna Belleforte as part of our collaboration with the Galerie De Ploegh in the Netherlands for the “Exchanges” artist exchange program. → Relevant information here: De Ploegh Residency  Panagiota Antonopoulou was selected to participate in the artist exchange program that took place at the De Ploegh gallery in Amersfoort, Netherlands, from 11/04 to 19/05.)

Exhibition Duration: 27/06-13/07
Opening: 27/06 | 19:00 – 22:00
Curated by: Niovi Kritikou

Panagiota Antonopoulou presents her solo exhibition “Bad Thoughts Become Flowers,” where she invites us to see the transformative power of nature and art through her eyes. Antonopoulou uses printmaking techniques to create unique prints and monotypes that focus on the intense theme of nature and the environment.

Nature, as Panagiota perceives it, often appears in unexpected parts of the city. From the asphalt, alongside alleyways, or emerging from stone buildings, the artist shows us the renaissance power of life that emerges where we least expect it. These small glimpses of life form the conceptual framework of the exhibition: a spiritual rebirth of the soul, a light at the end of the tunnel, a path leading to hope, a chair giving birth to a plant—these ultimately become the symbols of her own visual journey.

Antonopoulou’s warm palette,

featuring primary colors such as red, yellow, and blue, creates works full of vibrancy and dynamism, adding her unique perspective. With strong symbolism and notes of a paradoxical and dreamlike setting, Panagiota creates spaces where the transformation of everyday elements into potentially fertile ground for new life plays a central role.

The exhibition “Bad Thoughts Become Flowers” serves as a reminder that even in the most difficult moments, there is always potential for prosperity and growth. Through the artist’s work, we see how negativity and challenges can be transformed into something beautiful and lively, offering a path toward spiritual and emotional renewal. In a society full of turmoil and hardships, Panagiota ensures to instill optimism and faith in the audience for a new future.

Antonopoulou’s work is not merely an ode to nature but also a profound introspection into the human psyche and its ability to endure and regenerate. Thus, she allows us to discover our own “bad thoughts” with the aim of blossoming new hopes through the viewing of her works.

Niovi Kritikou

 

“In the series ‘Bad Thoughts Become Flowers,’ Antonopoulou experiments with printmaking surfaces. She prints on PVC membranes, Japanese paper, and zinc sheets. Transparency is a characteristic element of her work, allowing her to play with color, light, and layers.

In this context, it serves as a means to tell a story. This story is abstract, without words, without a beginning, middle, or end. It is a story that starts from the individual but belongs nowhere. It borrows images from landscapes and creates a new one with them. A landscape that moves between the boundaries of reality and imagination. A landscape that seeks balance between truth and falsehood, nature and the city. A landscape that tells a story solely through images. Images that combine industrial with natural elements. Showing grass growing on buildings, electricity cables stretching over endless fields, abandoned flower pots next to abandoned chairs. Images full of color, black-and-white images. This is a confused story that, through narration, tries to understand what it wants to say.”

Panagiota Antonopoulou

 

 

 

 

 

 

 

«Ενδοσκόπηση» 

Το Κέντρο Τεχνών Μετς καλωσορίζει το καλοκαίρι με ένα σύγχρονο

φωτογραφικό project της απόφοιτης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας,

Λυδίας Βαϊρακταράκη.

Επιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

Εγκαίνια: 11/06/24, στις 19.00-22.00  | Διάρκεια: 11-22/06/24

 

Στην έκθεση “Ενδοσκόπηση”, η Λυδία Βαϊρακταράκη εξετάζει τους ρόλους και τα διαφορετικά προσωπεία και προφίλ που καλείται ο καθένας να υιοθετήσει στις διάφορες περιστάσεις της ζωής του. Το σύνολο του έργου της είναι αυτοβιογραφικό και συχνά περιέχει συνθέσεις που δημιουργούν εγκιβωτισμένες αφηγήσεις. Σκοπός της εικαστικού είναι να αναδείξει τις πτυχές του εσωτερικού κόσμου που κρύβει ο καθένας μέσα μας, αλλά και να δείξει πώς η φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη, αλλά πολυδιάστατη. Άλλωστε οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε στην καθημερινή ζωή μας, πλάθουν και την πολυπλοκότητα του “Έσω”.

Αναπτύσσοντας αυτή τη συλλογιστική, μπορούμε να παρατηρήσουμε δύο τρόπους ταύτισης: αφενός ως μια οικουμενική περσόνα στην οποία ο καθένας καθρεφτίζει τον δικό του εσωτερικό κόσμο και αφετέρου ως μια αέναη διαδικασία εξέλιξης του εαυτού. H προβολή της εικόνας του εαυτού καθώς και το ναρκισσιστικό κομμάτι που κρύβει αυτή η ανάγκη για αυτοπροβολή, αποτελεί ένα έντονο φαινόμενο αλλά και ένα καίριο ζήτημα που απασχολεί φιλοσοφικά την ανθρωπότητα στις μέρες μας.

Με κρυφές…

αναφορές στο έργο μεγάλων φωτογράφων αλλά και με μια φεμινιστική διάθεση, το αποτέλεσμα κρύβει αλληγορίες και ενδόμυχες σκέψεις. Ταυτόχρονα, κάποια ψυχογραφήματα δεν απουσιάζουν από το εικαστικό μα, εν τέλει, φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ. Το αισθητικό αποτέλεσμα της ενότητας αποπνέει μια μυσταγωγία, μια σκηνοθετικά δομημένη σύνθεση, μια αφήγηση και μια ενδοσκοπική ματιά. Εδώ, σημαίνον στοιχείο του έργου αποτελεί η σχέση με το απόκρυφο, το παράλογο και το υποσυνείδητο καθώς αυτό έρχεται αντιμέτωπό με το «εδώ και τώρα», το έλλογο και το ορθολογιστικό κομμάτι του εαυτού.

Η Λυδία Βαϊρακταράκη, μέσα από αυτές τις πολυεπίπεδες αφηγήσεις, καλεί τον θεατή να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί την πολυπλοκότητα του “Εγώ”. Κάθε καρέ, κάθε εικόνα, είναι μια πρόσκληση να βυθιστούμε βαθύτερα στον ψυχισμό μας, ανακαλύπτοντας τις αλήθειες και τις αντιφάσεις που μας συνθέτουν. Μέσα από τη χρήση του αυτοβιογραφικού στοιχείου και των αφηγήσεων της, μας υπενθυμίζει ότι η ανθρώπινη φύση είναι πλούσια, πολυσύνθετη και συνεχώς εξελισσόμενη.

Νιόβη Κρητικού

 

 

 

 

 

ΕΝ

“Introspection”

 Lydia Vairaktaraki

 

Opening: 11/06/24, from 19:00 to 22:00

Duration: 11-22/06/24

In the exhibition “Introspection”, Lydia Vairaktaraki examines the roles and various masks and profiles that each individual is called to adopt in different life circumstances. The entirety of her work is autobiographical and often contains compositions creating nested narratives. The artist aims to highlight the facets of the inner world that each of us hides within, and to show that human nature cannot be one-dimensional but is inherently multifaceted. Indeed, the roles we assume in daily life shape the complexity of the “Inner Self”.

Developing this line of thought, we can observe two ways of identification: firstly, as a universal persona in which each of us mirrors our own inner world, and secondly, as an endless process of self-evolution. In this context, the different aspects of personalities become carriers of potential avatars. Here, ironic comments on the constantly changing era of the media are not absent. After all, the projection of one’s image is a crucial issue that philosophically concerns humanity today.

With subtle references…

to the work of great photographers, the outcome conceals allegories and inner thoughts, while simultaneously, certain psychographic elements are not absent from this artistic and ultimately photographic project. The artistic result of the series exudes a mystagogy, a scenically structured aesthetic outcome, a narrative, and an introspective gaze. The relationship with the animalistic, the occult, the absurd, and the subconscious confronts the “here and now”, the rational and the logical part of the self.

Through these multi-layered narratives, Lydia Vairaktaraki invites the viewer to recognize and accept the complexity of the “Self”. Each frame, each image, is an invitation to delve deeper into our psyche, discovering the truths and contradictions that compose us. Through the use of autobiographical elements and nested narratives, she reminds us that human nature is rich, multifaceted, and constantly evolving.

Niovi Kritikou

«Περί ζωγραφικής»,  στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Η Αναζήτηση της Αισθητικής Σύνθεσης στον Σύγχρονο Κόσμο

Συμμετέχουν: Αγγελική Αντωνέα, Αντρέας Βεντούρης, Φίλιππος Κούτρικας, Irina Kouzmenko, Γιώργος Λουλούδης

Επιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

Εγκαίνια: 09/05/24, στις 19.00-22.00  | Διάρκεια: 09-30/05/24

 

Στον πολύχρωμο και πολυδιάστατο κόσμο της ζωγραφικής, η έκθεση “Περί ζωγραφικής” αναδεικνύει πέντε απόφοιτους της Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, οι οποίοι αφοσιώνονται στην εξερεύνηση της τέχνης μέσα από κλασικές ζωγραφικές προσεγγίσεις. Καθιστώντας την αναμέτρηση με τους πατέρες της αναγέννησης και του μοντερνισμού έναν ενοποιητικό μίτο της δημιουργικής τους πορείας, διαμορφώνουν έναν καίριο και συνάμα σύγχρονο διάλογο με την ιστορία της τέχνης.

Κάθε έργο φέρνει στην επιφάνεια τον αναζητητικό πνευματισμό των ζωγράφων και την αιώνια σχέση του δημιουργού με την απόδοση του φωτός – σκιάς. Μέσα από το παιχνίδι αντιθέσεων, η ζωγραφική τους φαίνεται να αναδεικνύει τη δύναμη της αισθητικής τους αντίληψης και της τεχνικής τους επιδεξιότητας. Κάθε πινελιά λοιπόν, αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο στην εκφραστική τους τέχνη και σηματοδοτεί μια πορεία σκέψης, αναπαραγωγής συναισθημάτων και τέρψεων της ψυχής.

Η αποστολή των εικαστικών

…αυτών προσωπικοτήτων, δεν περιορίζεται στην  αναπαραγωγή ιστορικών μοτίβων. Αντίθετα, μέσα από τη συνεχή αναζήτηση, εκφράζουν τη δική τους μοναδική συνεισφορά στο σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι. Με καθαρότητα στη ματιά και πάθος στο χέρι, δημιουργούν έργα που κινούνται μεταξύ της παράδοσης και της καινοτομίας. Η κοινή συνιστώσα της έκθεσης δεν είναι μόνο η αγάπη για την ζωγραφική του υψηλού, αλλά και η αγάπη για καλαισθητικές ποιότητες. Άλλωστε, η ύστατη στιγμή του δέους που τέρπει τον θεατή μπροστά στο οπτικό ερέθισμα ενός έργου τέχνης, είναι το σύμπλεγμα ενός σφουμάτο, μιας λαζούρας ή μιας παχιάς πινελιάς, πάνω στην επιφάνεια του καμβά, όταν αυτά λειτουργούν εναρμονισμένα.

Με μικτές τεχνικές και τα μέσα της χαρακτικής η Αγγελική Αντωνέα αιχμαλωτίζει το τερνερικό ηλιοβασίλεμα μέσα στο ελληνικό τοπίο, ταυτόχρονα ο Αντρέας Βεντούρης φωτίζει ελαφρώς στιγμιότυπα της Αθήνας, των σταθμών των τρένων ή μιας καθημερινότητας που συναντάμε πλάι στην παλιά αγορά. Ο Φίλιππος Κούτρικας συλλαμβάνει με τρομακτική ειλικρίνεια τον εσωτερικό ψυχισμό των πορτρέτων του, ενώ η επιδέξια Irina Kouzmenko μιλά, μέσα από ποικίλες αναφορές, για τον ζωτικό χώρο του ύπνου, αναδεικνύοντας ευάλωτες στιγμές που συμβάλλουν στην διαμόρφωση του «Εγώ». Τέλος, ο Γιώργος Λουλούδης μας μεταφέρει σε μυσταγωγικά, μοναχικά τοπία προσφέροντας μια μοναδική και απόκοσμη εμπειρία, μιας γρήγορης, φευγαλέας στιγμής με σκοπό να απαθανατίσει την εντύπωση της κίνησης.

Τελευταίο

αξίζει να σημειώσω, ότι στον κόσμο της ζωγραφικής, η αναζήτηση της ομορφιάς, η ανακάλυψη της αλήθειας και η εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής είναι απαραίτητες. Μέσα από την έκθεση “Περί ζωγραφικής”, οι πέντε αυτοί εικαστικοί, με περίσσια αγάπη, δέος και τεχνική αρτιότητα διαμορφώνουν το μέλλον της ζωγραφικής στο σήμερα, φωτίζοντας όλα εκείνα τα σημεία που στοιχειοθετούν τον κλάδο της, εν γένει.

Νιόβη Κρητικού

 

ΕΝ

“About Painting” at the Mets Arts Center

The Search for Aesthetic Composition in the Contemporary World

Participants: Angeliki Antonea, Andreas Ventouris, Philippos Koutrikas, Irina Kouzmenko, George Louloudis

Curator: Niovi Kritikou

Opening: 05/09/24, 19:00-22:00 | Duration: 05/09/24 – 05/30/24

In the colorful and multidimensional world of painting, the exhibition “About Painting” highlights five graduates of the Athens School of Fine Arts who are dedicated to exploring art through classical painting approaches. By making the confrontation with the fathers of the Renaissance and modernism a unifying myth of their creative journey, they shape a crucial and contemporary dialogue with the history of art.

Each artwork brings to the surface the exploratory spirit of the painters and their eternal relationship with the rendering of light and shadow. Through the play of contrasts, their painting seems to reveal the power of their aesthetic perception and their technical skill. Thus, each brushstroke represents a chapter in their expressive art and signifies a path of thought, emotion reproduction, and soulful delight.

The mission of these artistic personalities

is not limited to the reproduction of historical motifs. On the contrary, through continuous exploration, they express their unique contribution to contemporary artistic evolution. With clarity in vision and passion in hand, they create works that move between tradition and innovation. The common denominator of the exhibition is not only the love for high painting but also the love for aesthetic qualities. Indeed, the ultimate moment of awe that delights the viewer in front of the visual stimulus of a work of art is the combination of a brushstroke, a glaze, or a thick stroke on the canvas, when they function harmoniously.

Using mixed techniques and engraving media, Angeliki Antonea captures the fiery sunset in the Greek landscape, while at the same time, Andreas Ventouris gently illuminates snapshots of Athens, train stations, or everyday life scenes encountered near the old market. Philippos Koutrikas captures with terrifying sincerity the inner psyche of his portraits, while the skillful Irina Kouzmenko speaks, through various references, about the vital space of sleep, highlighting vulnerable moments that contribute to shaping the “Self”. Finally, George Louloudis transports us to mystical, solitary landscapes offering a unique and eerie experience of a fleeting moment with the aim of capturing the impression of movement.

Lastly,

it is worth noting that in the world of painting, the search for beauty, the discovery of truth, and the exploration of the human soul are indispensable. Through the exhibition “About Painting”, these five artists, with abundant love, passion, and technical excellence, shape the future of painting today, illuminating all those points that constitute the field as a whole.

Niovi Kritikou

 

 

 

 

 

Με χαρά το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει για δεύτερη φορά τον Βαγγέλη Βαγγελάτο στην ατομική έκθεση “Τhe impermanence of beauty”.

Εγκαίνια: Tρίτη, 09.04.24 και ώρα: 19.00 – 22.00
Διάρκεια: 09-26/04/24

Στην κοσμοθεωρία του Βαγγέλη Βαγγελάτου, η ομορφιά δεν είναι μια σταθερή οντότητα, αλλά μια απόκοσμη εκδήλωση της ανθρώπινης εμπειρίας. Μέσα από τα εκφραστικά του έργα, μας οδηγεί σε ένα ταξίδι μέσα στον πολύπλοκο τρόπο πρόσληψης των τοπίων και της φύσης, αποτυπώνοντας την αναντικατάστατη αλληλεπίδραση μεταξύ της παρούσας στιγμής και της απόλυτης μεταβολής.

Οι εικόνες του Βαγγελάτου αναδύονται ως ατέλειωτες εικαστικές συνθέσεις, όπου οι επεικονίσεις του είναι περισσότερο μια επιδεικτική κινητικότητα παρά μια σταθερή οπτική. Η αισθητική του εξπρεσιονισμού, που προσκαλεί στη μελέτη του τοπίου με συμβολικά μέσα, αντικατοπτρίζει την παροδικότητα και την αποσυνθετική φύση της ομορφιάς. Ταυτόχρονα, τα έργα της ενότητας κινούνται σε ανοιξιάτικες χρωματικές αναφορές και παστέλ συνδυασμούς και δημιουργούν έναν σύγχρονο τρόπο πρόσληψης της ζωγραφικής, καθώς φέρει στοιχεία που διεγείρουν τις αισθήσεις.

Στα έργα του,

η χειρονομία της γραφής του και τα στοιχεία της προσωπικής του εμπειρίας, αναμειγνύονται με την κοινωνική του αντίληψη, δημιουργώντας έναν χορό που εκφράζει την αμφισβήτηση και την αναζήτηση για την ουσία του ανθρώπινου αποτυπώματος. Ο ίδιος διακρίνει την αλήθεια μέσα από την αντίφαση, καταγράφοντας τις απρόβλεπτες αλλαγές και τις παραλλαγές της ζωής. Το αποτέλεσμα της δουλείας του είναι πλούσιο σε αντιθέσεις και αντιφάσεις με σκοπό να τονίσει την πολυδιάστατη φύση της ανθρώπινης εμπειρίας, περιγράφοντας έναν κόσμο που δεν μπορεί να περιοριστεί σε μονοδιάστατες ερμηνείες.

Η ουσία που διέπει τον ίδιο τον άνθρωπο, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, αποτελεί ένα πολύπλοκο μωσαϊκό αντιθέσεων. Ανάμεσα στον Διόνυσο και τον Απόλλωνα, αναζητούμε την αλήθεια μέσα στο χάος και την τάξη, στην ευφυΐα και την έκσταση, στην ανθρώπινη αδυναμία και την αθανασία της δημιουργίας. Εδώ, η ομορφιά είναι παροδική και αφορά στην πολυδιάστατη εμπειρία της. Με αναφορές στον παραδοσιακό χορό Butoh αλλά και σε ποικίλα ερεθίσματα από μέρη του κόσμου, ο εικαστικός μας καλεί σε ένα επικοινωνιακό ταξίδι γεμάτο αναφορές.

Τέλος, στον κόσμο του Βαγγέλη Βαγγελάτου, η ομορφιά αποτελεί μια ατελείωτη πηγή έμπνευσης και αναζήτησης, μια παραμονή στην αλλαγή και την ανανέωση, που αντανακλά την απαράμιλλη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Nιόβη Κρητικού
Επιμελήτρια | Εικαστικός

EN
Mets Art Center presents for the second time Vangelis Vangelatos’ solo exhibition “The Impermanence of Beauty”.

Opening: Tuesday, 09.04.24 at 19:00 – 22:00
Duration: 09-26/04/24

In Vangelis Vangelatos’s worldview, beauty is not a stable entity but a surreal manifestation of human experience. Through his expressive works, he takes us on a journey into the intricate process of perceiving landscapes and nature, capturing the irreplaceable interaction between the present moment and ultimate transformation.

Vangelatos’s images emerge as endless visual compositions, where representations are more of a demonstrative mobility than a fixed view. His expressionistic aesthetic, inviting a study of the landscape through symbolic means, reflects the transience and deconstructive nature of beauty. Simultaneously, the works within the unit move in spring-like chromatic references and pastel combinations, creating a contemporary way of perceiving painting as they contain elements that stimulate the senses.

In his artworks,

the gesture of his writing and the elements of his personal experience intertwine with his social perception, creating a dance expressing questioning and the pursuit of the essence of the human imprint. He discerns truth through contradiction, recording life’s unpredictable changes and variations. The result of his work is rich in contrasts and contradictions aimed at emphasizing the multi-dimensional nature of human experience, describing a world that cannot be confined to one-dimensional interpretations.

According to the artist, the essence that governs human beings themselves is a complex mosaic of contradictions. Between Dionysus and Apollo, we seek truth in chaos and order, in intelligence and ecstasy, in human frailty and the immortality of creation. Here, beauty is ephemeral and concerns the multi-dimensional experience of it. With references to the traditional Butoh dance as well as various stimuli from around the world, our visual artist invites us on a communicative journey full of references.

Finally, in Vangelis Vangelatos’s world, beauty is an endless source of inspiration and exploration, a stay in change and renewal, reflecting the unparalleled complexity of the human soul.

Niovi Kritikou
Curator | Visual Artist

 

 

 

 

«Μνήμες ενός ταξιδιώτη»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Μαρίας Αϊβαλιώτου

 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

 

Εγκαίνια: 29.02.24

Διάρκεια: 29.02.24-16.03.24

 

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

 

Στον χώρο της τέχνης, ο τρόπος θέασης του εκάστοτε εικαστικού, συχνά, λειτουργεί ως πύλη για ένα μοναδικό ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων και των εμπειριών του. Στην προκειμένη περίπτωση, η Μαρία Αϊβαλιώτου, με την ατομική της έκθεση με τίτλο “Μνήμες Ενός Ταξιδιώτη,” προσφέρει ένα εντυπωσιακό ταξίδι στην ψυχή της που προέρχεται από  την καθημερινή ζωή, αναδεικνύοντας εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν, μέσα από μια περιπλάνηση σε τόπους του κόσμου.

 

Στα έργα της Μαρίας, αντικρίζουμε την παρουσία μιας Οp, Pop-art αισθητικής που βρίθει έντονων χρωμάτων αλλά εκφράζει και μια μυστηριώδη και συνάμα ευχάριστη διάθεση. Συχνά, απεικονίζονται τοπία που αναδύονται ως συναισθηματικά αρχεία, φορείς μιας εμπειρίας που μετατρέπεται σε έργο τέχνης. Σε ορισμένες στιγμές, εκτός από τα τοπία, εμφανίζεται και η ανθρώπινη φιγούρα ή το ζευγάρι ακόμη και αλληγορικά προσωπεία ζώων σε σώματα ανθρώπων που παραπέμπουν σε αρχέτυπα, δημιουργώντας ειρωνικά κοινωνικά σχόλια. Έτσι, η ίδια, προσθέτει μια διάσταση ανθρώπινης σχέσης στο αφήγημα του ταξιδιού με σκοπό να μας προσφέρει μια εμπεριστατωμένη σκέψη γύρω από την συλλογιστική παρατήρηση των εμπειριών που διαμορφώνουν τον εκάστοτε άνθρωπο.

 

Η νοηματική της έκθεσης…

…κινείται στην ανάδειξη της εσωτερικής διαμόρφωσης της ψυχής μέσα από τη συνεχόμενη μεταβολή, εξέλιξη και παρατήρηση. Οι εμπειρίες, για την εικαστικό, διαμορφώνουν τον νου αναδεικνύοντας τις διάφορες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν ενότητες συγκοινωνούντων δοχείων. Αντίστοιχα λοιπόν, χρησιμοποιεί τα πολλαπλά χρωματικά επίπεδα που συντελούν το κάθε έργο της. Η διαχείριση αυτή κάνει τα έργα της να λειτουργούν τόσο συνθετικά όσο και εννοιολογικά σαν ένα είδος παζλ. Κάθε μια χρωματική φόρμα λειτουργεί αυτόνομά αλλά ταυτόχρονα, συντελεί στο σύνολο του εικονοποιητικού αποτελέσματος με τον ίδιο τρόπο που οι πλατιές πινελιές των ιμπρεσιονιστών μας μεταδίδουν την εντύπωση μιας φευγαλέας στιγμής.

 

Οι έντονες αποχρώσεις και τα συμβολικά στοιχεία στα έργα της δημιουργούν ευδιάκριτα επίπεδα, παραπέμποντας στις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ψυχής. Εδώ, ο εικαστικός της τρόπος έρχεται να επιβεβαιώσει την εννοιολογική της πρόθεση και έτσι ζωγραφική και σκέψη λειτουργούν ενοποιητικά, αποδίδοντας τα διαφορετικά πεδία σκέψης και δράσης στη ζωή μας. Η περιπλάνηση στα έργα είναι ζητούμενο και κατ’ επέκταση, επιτρέπει στον θεατή να εισέλθει στον κόσμο της εικαστικού για να εξερευνήσει τα μοναδικά σημεία όπου η ζωή και η τέχνη συγκλίνουν.

 

Τέλος, η Μαρία Αϊβαλιώτου, σαν αφηγητής της δικής της ιστορίας, χαράσσει τα όρια της περιπλάνησής της, προσκαλώντας τον θεατή να συνδεθεί με τον κόσμο των συναισθημάτων και των σκέψεων της. Δημιουργεί λοιπόν, ένα φαινομενικό βλέμμα που λαμβάνει τον ρόλο ενός εσωτερικού φιλόσοφου για να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση της προς μια μοναδική ματιά στην τέχνη.

Νιόβη Κρητικού

ΕΝ

“Memories of a Traveler”

Solo painting exhibition by Maria Aivaliotis

 

METS ART CENTER – Evgeniou Vulgareos 6, 11636

 

Opening: 29.02.24

Duration: 29.02.24-16.03.24

 

Curator: Niovi Kritikou

 

In the realm of art, the way one perceives each visual creation often acts as a gateway to a unique journey into the world of emotions and experiences. In this particular case, Maria Aivaliotis, with her solo exhibition titled “Memories of a Traveler,” offers a captivating journey into her soul, derived from everyday life, highlighting experiences that have shaped her through a wandering in various places around the world.

 

In Maria’s works, we encounter the presence of Op, Pop-art aesthetics filled with vibrant colors, expressing a mysterious yet pleasant disposition. Often, landscapes are depicted as emotional archives, carriers of an experience transformed into a work of art. At times, in addition to landscapes, human figures or couples appear, even allegorical representations of animals in human bodies that evoke archetypes, creating ironic social commentary. She thus adds a dimension of human relationships to the narrative of the journey, aiming to provide us with a nuanced reflection on the thinking observation of experiences that shape each individual.

 

The thematic essence…

…of her exhibition revolves around the revelation of the internal formation of the soul through continuous change, evolution, and observation. Experiences, for the artist, shape the mind, highlighting various aspects of human existence, like communicating vessels. Similarly, she uses the multiple color layers that constitute each of her works. This management makes her works function both compositionally and conceptually, like pieces of a puzzle. Each color form operates autonomously but simultaneously contributes to the overall illustrative result in the same way that the broad strokes of the impressionists convey the impression of a fleeting moment.

 

The intense shades and symbolic elements in her works create distinct layers, alluding to the emotional fluctuations of the soul. Here, her artistic approach confirms her conceptual intention, and painting and thought function cohesively, rendering different fields of thought and action in our lives. Wandering in the works is sought after and, by extension, allows the viewer to enter the world of the artist to explore the unique points where life and art converge.

 

Finally, Maria Aivaliotis, as the narrator of her own story, delineates the boundaries of her wandering, inviting the viewer to connect with the world of her emotions and thoughts. She thus creates a seemingly contemplative gaze that assumes the role of an internal philosopher to transmit her knowledge to a unique perspective in art.

Niovi Kritikou

«Εν σώματι»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αριστομένη Κατσούλα

 

 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

 

Εγκαίνια: 06.02.2024

Διάρκεια: 06.02 – 24.02.2024

 

Επιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

 

Κείμενα: από Δ. ή Σ. Γ. φίλο και συλλέκτη, Nιόβη Κρητικού, Στράτος Χαλκιώτης

 

 

 

Ο Αριστομένης Κατσούλας  στην έκθεση «Εν σώματι» αναδεικνύει την ανθρώπινη μορφή με έντονη χειρονομία, ελευθεριακή θέαση και εκρηκτική διάθεση που προκύπτει μέσω της χρωματικής του παλέτας και της προσωπικής του γραφής, που κινείται γύρω από το ρεύμα του εξπρεσιονισμού. Η έκθεση αποκρυσταλλώνει τον τρόπο με τον οποίο ο καλλιτέχνης ερεθίζει τις αισθήσεις μας μέσα από τον αισθησιασμό και την ευαισθησία των γυμνών σωμάτων.

 

Η χρήση των χρωμάτων στο έργο είναι σαν μια συμφωνία κοντράστων, όπου οι αντιθέσεις και οι έντονες αποχρώσεις συνδυάζονται για να δημιουργήσουν πλούσιες εικόνες με συναισθηματική φόρτιση, συγκινησιακή ατμόσφαιρα και την μυσταγωγία που διέπει τον ερωτισμό. Ο δημιουργός επιλέγει, συνειδητά, χρώματα που αντικατοπτρίζουν όχι μόνο την εξωτερική πραγματικότητα αλλά και την εσωτερική ψυχολογία των μοντέλων του.

 

Τα γυμνά του αντιμετωπίζονται, στο έργο, ως πορτραίτα. Κάθε σώμα φέρει τα δικά του χαρακτηριστικά που μας μεταδίδουν τον αυτόνομο χαρακτήρα τους. Βρίσκονται μόνα ή σε ζευγάρια και αποτυπώνουν την ελευθερία αλλά και την ευαισθησία που διακρίνει τον καλλιτέχνη. Κάθε πινελιά, κάθε χειρονομία, συντελείται με λεπτομερή προσοχή και δυναμισμό, προσδίδοντας στα έργα μια ζωντανή διάσταση με κίνηση που προσδίδει μια αίσθηση τραχύτητας ή δόνησης. Η χειρονομία, εδώ, γίνεται γλώσσα και το σώμα γίνεται μέσο έκφρασης ενός παρατηρητή που αιχμαλωτίζει εικαστικές στιγμές.

 

Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις εντείνονται από τις λίγες ή πολλές γραμμές των περιγραμμάτων του, που είτε μπλέκονται σε μια ενιαία σιλουέτα, είτε ηρεμούν η μια πλάι στην άλλη, αναπτύσσοντας αφηγήσεις ηδονής σαν στιγμιότυπα ερωτικού περιεχομένου. Ο Αριστομένης παρασύρει τον θεατή σε έναν κόσμο αισθησιασμού, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα αλλά και ανοιχτή εκδοχή της ανθρώπινης σχέσης με το σώμα.

 

Με τον τρόπο αυτό, ο εικαστικός, καταφέρνει να δημιουργήσει σκέψεις και να αναδείξει την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής, με έναν φυσικό αλλά συνάμα εκφραστικό τρόπο. Στο σώμα ο Αριστομένης Κατσούλας, βλέπει παράθυρα της ψυχής,  της έκφρασης και του αισθησιασμού, προσκαλώντας τον θεατή να εξερευνήσει ο ίδιος την ευαισθησία που κρύβεται πίσω από κάθε πινελιά.

 Νιόβη Κρητικού

 

 

 

 

Από Δ ή Σ. Γ.- φίλο και συλλέκτη.

 

Τα έργα της παρούσας έκθεσης του εικαστικού Αριστομένη

Κατσούλα, αποτελούν αποκυήματα ζωγραφικής δεινότητας και

απαυγάσματα εκφραστικής ωριμότητας.

Διατηρώντας την σχεδιαστική του ιδιοτυπία και τη μοναδική

έκταση και ένταση της παλέτας του, χαρακτηριστικά που

εντάσσουν τον καλλιτέχνη πρωτοποριακά στους συγχρόνους

του, καταφέρνει να αφιχθεί στον καμβά του ως ιδαλγός που

αναζητεί και ευρίσκει την πλήρη απεικόνιση και το ολόκληρο

νόημα.

Αυτό το δίπτυχο επίτευγμα, οδηγεί την θέαση σε υψηλά ύψη

και σε βαθειά βάθη και τον θεατή σε μοναδική αισθητική –

νοητική πύκνωση.

Αυτοί οι πίνακες δείχνουν γυμνούς ανθρώπους είτε κατά

μόνας είτε μαζί. Ας προχωρήσουμε στα ενδότερα.

 

Στην είσοδο μας υποδέχεται το Γυμνό.

 

Το γυμνό είναι ένα πολύσημο γεγονός. Δεν είναι έλλειψη

ενδύματος, ούτε ξεγύμνωμα. Είναι η ίδια η ύπαρξη στην

πρωτογενή αυθεντικότητά της. Το Γυμνό δεν ντύνεται και δεν

κρύβεται Το Γυμνό φανερώνει τα σώματα, τα γυμνά σώματα

 

2

 

2

 

φανερώνουν τους ανθρώπους, οι γυμνοί άνθρωποι

φανερώνουν το υλικό της ουσίας τους. Το Γυμνό είναι εκεί

και είναι παντού, δεν κοιμάται, ξαγρυπνά κάτω από δάχτυλα

που το πλανεύουν, αναστενάζει στον βρυχηθμό του

ακάλεστου, λιώνει στο φύσημα της ανεμόεσας ανάσας, σκιρτά

στο πέρασμα της ιδέας, ηχεί λόγο δοξαστικό στην αγκαλιά του

εύφορου. Το Γυμνό είναι πολύ και στο άνοιγμα του άλλου

γίνεται περισσότερο, δεν κρυώνει, ζεσταίνεται στις χούφτες της

σημασίας. Το Γυμνό δεν είναι όμορφο, όμορφο είναι το

ντυμένο. Το Γυμνό είναι Ωραίο, γιατί είναι Αληθινό.

Το Γυμνό αυτό είναι δικό μας. Η γύμνια μας ψάχνει να βρει το

συνεγώ μας. Οι γύμνιες αγκαλιάζονται, φιλιούνται,

συνουσιάζονται, τα Γυμνά απέναντί μας, είναι ζωντανά, έχουν

καταγωγή, ομιλία, ψίθυρο, γέλιο, κλάμα, παρουσία που

παλεύει την απουσία. Το Γυμνό αυτό είναι δικό μας όταν

έχουμε υπάρξει γυμνοί.

 

Στον διάδρομο ενδιαιτάται το Σώμα.

 

Το Σώμα εδράζεται στην αυτάρκειά του. Δεν φοβάται τη

μοναξιά του, απολαμβάνει την ελκυστική μοναδικότητά του

Ποζάρει στην αυτοπεποίθηση της οριστικής έγκλισης. Ξέρει ότι

σημαίνει καθαυτό. Το Σώμα είναι ενιαίο και αδιάσπαστο. Έχει

επίγνωση της ενότητάς του, της σωτήριας αποστολής του να

ζήσει καθ’ ολοκληρίαν. Το σώμα το ίδιο είναι ο τόπος του και

 

3

 

3

 

στον χρόνο είναι αδιάπτωτο. Λάμπει στην μονήρη ησυχία της

αυτοδύναμης πλαισίωσής του από το κάδρο, τόσο

αδιαπραγμάτευτο, όσο όμως και διαθέσιμο στην πρόσκληση

για έξοδο και περιπέτεια. Όντως, αυτό το Σώμα δεν φοβάται

να εξέλθει από το κάδρο, δεν αρνείται τις παρέες, δεν διστάζει

να γίνει προμηθευτής του αναμενόμενου, να προσκρούσει

στην άφιξή του, να το αγκαλιάσει. Το Σώμα είναι σίγουρο. Έχει

συλλέξει παρελθόν, έχει εντρυφήσει στο δέρμα του, έχει μάθει

να δίνεται, να ωθεί και να ωθείται, να φλέγεται, να τελειώνει.

 

Στο εσωτερικό συναπαντώνται τα Γυμνά Σώματα.

 

Τα Γυμνά Σώματα, ενώ είναι κλειστού χώρου, συγχρόνως είναι

εδώ, εκεί, πιο πέρα, είναι παντού, τόσο γυμνά που γίνονται

αόρατα, μόνο το εξασκημένο μάτι της Τέχνης τα βλέπει. Όταν

τα Γυμνά Σώματα συναντώνται δεν μιλούν, πράττουν με την

τεχνική της γύμνιας τους. Λοξή ματιά, τίναγμα δικέφαλου,

πέταγμα βραχίονα, ψήλωμα μηρού, φλόγωση στήθους, αχ!,

άλλο – παρθήκανε, πλέουν στο υγρό στοιχείο τους. Συνεύρεση

παροξυσμική. Εμπεριέχει και εμπεριέχεται. Καμιά ντροπή,

κανένα τέχνασμα, τίποτε λιγότερο. Είναι η ηδονή

αστράπτουσα, Ιερουργημένη στο αμοιβαίο του πόθου και του

πάθους. Αγνή όπως όταν ήταν πρωτόπλαστη. Χωρίς καμία

στερητική συγκάλυψη. Δεινή στη δύναμη της τόλμης της,

σοφή στη μαρτυρία της γνώσης της. Ο έρωτας εδώ είναι

 

4

 

4

 

ώριμος, κατοικημένος, γι’ αυτό δυνητικά ασύδοτος, βιωμένος

από τα ίδια τα Γυμνά Σώματα στη ζωγραφική τους απόδοση.

Δεν προσφεύγει σε κρύφια ενδεχόμενα, θολού θόλου ή

σκιερού ημίφωτος. Εσωτερικό ολόφωτο καταυγάζει την θερμή

γύμνια του έρωτα, την δένει στο χώμα και την ανεμίζει στον

πόντο, την φωτίζει ασύστολα, πυρφόρα ανάδυση από το

χώμα της γης στο χρώμα του γήινου και από εκεί ως την

εκτίναξη του εγώ της. Ο έρωτας εδώ είναι πολύς και θεϊκός.

Ύστατη η κραυγή του της συν – ικανοποίησης των Γυμνών

Σωμάτων στα αστρικά σμιξίματα της Συν – Ουσίας.

 

Στο εξωτερικό των έργων.

 

Τι ατέλειωτη φόρτιση, πρόσχαρη και γλυκιά, μπορεί να γίνεται

η Τέχνη με τα μέσα της που εδώ είναι το Χρώμα και η

Σύνθεση!

Το Χρώμα είναι, λες, του Αριστομένη, δικό του, σαν να το έχει

ιδιοποιηθεί έως ανάπλασης του πλασμένου, σαν τα πινέλα του

να βυθίστηκαν στο μοναδικό μιας σπάνιας υπόστασης. Το

Χρώμα είναι θερμό και ψυχρό – ρευστό και πυκνό – πεδινό και

ορεινό – ικανό να σημαίνει την χοϊκή προδιάθεση των

Σωμάτων και τα ποικίλα σημεία της ενδοτικότητάς τους.

Βάφοντας ο καλλιτέχνης τα σώματα στην μνήμη του, λες ότι

ανιχνεύει αδρά χρωματικές εναποθέσεις στο γυμνό, σύμφωνα

με την τεχνική των fauve, η οποία επινοήθηκε τότε για να μη

 

5

 

5

 

πεθάνει ποτέ, αλλά και πάλι αλλιώτικη, όχι όπως, ας πούμε,

των προοιμιακών fauve ζωγράφων, το εξωτικό – νηφάλιο του

Γκωγκέν, το περιγραφικό – λεπταίσθητο του Σεζάν, των κυρίως

fauve ζωγράφων, το πυκνό – ασαφές της τσιγγάνας του

Ματις, το πειθήνιο – ανένδοτο του Βλαμένκ, το ορχηστρικό –

ελευθεριάζον του Ντεραίν ή των μετά τους fauve ζωγράφων,

όπως στο ένοχο του παραστατικού ερωτισμού του κλασικισμού

ή το δειλό του προσκαλεστικού ερωτισμού των ρομαντικών.

Τα Γυμνά Σώματα στα παρόντα έργα, είναι υπέροχα

χρωματισμένα στα διδάγματα των fauve, αλλά όλως

εξαιρετικά. Εδώ το fauve γίνεται: το μπεζ του βιβλικού

χώματος που του εμφυσήθηκε ζωή ή το μαύρο της γενναίας

εγκαρτέρησης του άλλου ή το φαιό της αβέβαιης πορείας μιας

ενατένισης, ή το ροζ – κόκκινο – μπλε σωμάτων που χαίρονται

την παρέα τους, ή … ή … Χρώμα σε Σώμα απέραντο,

φορτισμένο, ηλεκτρισμένο, αγκομαχούν, πρόθυμο να

ερευνήσει και να ερευνηθεί, φοβερό fauve τότε που

επινοήθηκε και έζησε πολυδύναμο, αλλά που η σύγχρονη

πραγματική ζωή το ανακαλεί στην αγριότητα της γύρω

πολυπλοκότητας, όμως η Τέχνη, σ’ αυτά εδώ τα έργα,

επικυρώνοντας την διαχρονική πλαστικότητά του, το μαλάσσει,

το προς – οικειώνεται, το εξανθρωπίζει και το νοηματοδοτεί.

Το χρώμα λοιπόν είναι κυρίαρχο. Αυτό καθορίζει τα σώματα,

την διακριτότητά τους και τον εαυτό καθενός. Τα περιγράμματα

των σωμάτων είναι χρωματικά, δεν υπάρχουν όρια με

 

6

 

6

 

γραμμική χάραξη. Όπου τελειώνει ένα Χρώμα, εκεί τελειώνει

και ένα Σώμα και το τελειωμένο Σώμα είναι πλήρες να

υπάρξει, αυτοδύναμο, εύσαρκο και ευυπόληπτο, να δράσει

πάνω στον καμβά είτε μόνο είτε με άλλα Σώματα. Και ως μόνο

να προκαλέσει, να προσκαλέσει, να ρωτήσει ή να απαντήσει,

να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί. Ό,τι και αν κάνει θα είναι

ξέχειλο από μία χρωματική τελειότητα, Μαζί με άλλα Σώματα,

ώ!, τώρα ανοίγονται οι διαστάσεις των συναντήσεων, των

συναλλαγών, των τεμνόμενων τροχιών, των άπειρων συν,

Χρώμα με Χρώμα, Σώμα με Σώμα, Άνθρωπος με Άνθρωπο,

ώ!, τώρα ο ζωγράφος Συνθέτει

 

Οι Συνθέσεις σ’ αυτά τα έργα είναι με τον τρόπο τους

μνημειώδεις, μολονότι λιτές και ελεγχόμενα μίνιμαλ. Πλέον,

βαδίζουμε σε άλλα πεδία. Τα Σώματα κινούνται συνέχεια,

ψάχνονται. Όταν φθάνουν στον πίνακα, έχουν ήδη βρεθεί και

δρουν στο συναπάντημά τους. Ο ίδιος ο εαυτός τους είναι ο

χώρος της δράσης τους, δεν υπάρχει τόπος στους πίνακες. Τα

Σώματα περπατούν σε εσωτερικά τοπία. Περπατούν στη

μόχλευση, στην απαίτηση της επαφής, … μ’ αρέσεις, σε θέλω,

σε ποθώ, πάρε με. Η Σύνθεση γίνεται ερωτική σε όλα και

καθόλα. Οι χρόνοι συμφύρονται. Τα Σώματα συλλαβίζουν με

κολλητά χείλη, γίνονται μοναδικό διάνυσμα ενός λεπτού

αιώνων. Αυτή η ιδεατή συγχρονία στο άτοπο τοπίο, μήπως

είναι άραγε ενθύμηση από τον φουτουρισμό; Ίσως, αν και ο

 

7

 

7

 

ανθρωποκεντρισμός δεν το επαληθεύει. Ωστόσο, κάτι

αόριστα και υποδόρια φουτουριστικό ψηλαφείται στην

Σύνθεση.

Τα ερωτικά Σώματα λοιπόν συνθέτουν την λειτουργία του

ερωτισμού τους. Το χρονικό του τελετουργικού είναι

συναρμοσμένο από πίνακα σε πίνακα. Όταν τα Σώματα δεν

είναι ένα, δεν είναι δύο ή τρία … είναι πολλά. Το καθένα έχει

την ικανότητα, συνευρισκόμενο με τα άλλα, να

πολλαπλασιάζεται, να γίνεται περίπτωση κάποιου άλλου

σώματος, απόντος από τον πίνακα, αλλά παρόντος στις

αναγνωρίσεις του θεατή.

Η Σύνθεση δεν είναι υποκειμενική. Κοινωνικοποιείται.

Ακόμη και όταν ο Σώμα είναι ένα, αυτό εκφέρει λόγο,

συστήνεται, αφηγείται την ιστορία του, αποκαλύπτεται,

δηλώνεται, κάπου μας συναντά, μπαίνουμε στον πίνακα,

συμβιώνουμε.

Η Σύνθεση δεν είναι υποκειμενική. Κοινωνικοποιείται.

Μα βέβαια! Διότι η Σύνθεση βγάζει σε έναν ονειρικό κοινό

τόπο. Στον εξπρεσιονισμό. Πόσο δυναμικά σημαίνουσα είναι η

απάλειψη των χαρακτηριστικών των προσώπων! Πόσο οι

σκελετικές παραμορφώσεις τους τα συνδέουν με το

εξωμορφικό πρωτόλειο! Πόσο άναρχη γίνεται η συμπαράθεση

των Σωμάτων, όταν κοχλάζει ο βρασμός της επιθυμίας τους!

Η περιδίνιση του Σώματος που τονίζει το αμφίθυμο ή το

πολύθυμο του πόθου, πόσο περιστροφική μπορεί να γίνεται

 

8

8

 

περί το άυλο εκτόπισμα των ροών! Το Σώμα που στήνεται για

να δηλώσει ανένταχτη ένταξη στο κάδρο και να οδηγήσει σε

αφηγηματική πρόσληψη. τον θεατή, υπαινίσσεται ή διαδηλώνει

λογομαχίες και διακρίσεις διαγράφοντας την μορφή και

προτείνοντας την ορμή στην απόδοση του θέματος που,

πάντως, ενθυλακώνει και κάποιο ψυχικό συμβάν.

Μα βέβαια! Διότι ο Αριστομένης Κατσούλας ανακαλεί τον

εξπρεσιονισμό δημιουργικά. Τον υπηρετεί και εξ – υπηρετείται

από αυτόν, ώστε να δώσει στο Ερωτικό Σώμα την πρωτο –

τύπωση του αρχαϊκού εδωλίου. Την καθολική πρωτέργεια του

Γυμνού. Τη δυναμική του εικαστικού σύγχρονου, που είναι

ανθρωπομορφικό, μαζί και αφαιρετικό. Που είναι

εξπρεσιονιστικό, κοντά στην άποψη της αμερικανικής Σχολής

του «Εξπρεσιονισμού της Δράσης», αλλά και με απόσταση

που προτρέπει στην Σκέψη. Θέλω να πω, ότι τα συγκεκριμένα

έργα αναφωνούν έναν αντίλογο, στην αισθητικά βουβή και

κοινωνικά κακόηχη μονολογία του νέο – πουριτανισμού που

θεσμοθετείται από το ευνουχιστικό political correct και

σκούζει ότι το άτομο που χαίρεται τον έρωτα ελεύθερα και

απενοχοποιημένα είναι a priori κακοποιητικό ή/και

κακοποιημένο. Η εξιλεωτική μέθεξη των Σωμάτων σε αυτούς

τους πίνακες που ερωτεύονται την γύμνια τους υπερήφανα

και συνάνθρωπα, είναι ένα εκπληκτικό εξαγόμενο

συνιστώμενου political un – correct.

Από Δ ή Σ. Γ.- φίλο και συλλέκτη.

 

 

 

 

Ο Αριστομένης Κατσούλας έχει την ματιά και το χέρι του εικαστικού – μάστορα στο σχέδιο

και τον εξπρεσιονισμό. Καταγράφει και αναδεικνύει στον καμβά, μεσσηνιακά τοπία και

ερωτικά γυμνά. Η φύση και η γυναίκα για εμάς – η μελέτη και η αποτύπωση για αυτόν. Στην

παρούσα έκθεση το σημαντικό στοιχείο δεν είναι άλλο από την ευκολία και την απλότητα,

αποτέλεσμα πείρας δεκαετιών στην αποτύπωση της γυναικείας έξαψης, του έρωτα, της

επαφής. Ο καλλιτέχνης δεν περνά φάση χρώματος ή μορφής ή στυλ. Ο Κατσούλας

αναγνωρίζεται και αναγνωρίζει μέσα από τον ανόθευτο, καλά γνώριμο σε αυτόν,

εξπρεσιονισμό και το άρτιο του σχέδιο.

 

Στράτος Χαλκιώτης

tetARTimorio | abian

“Human Conditιων”

ατομική έκθεση digital painting του ΙΩΝ

Διάρκεια έκθεσης: 20/01/2024 – 03/02/2024

Eγκαίνια: Σάββατο 20/01/2024 ώρα 19.00 – 22.00

 

Το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει . . .

μια εικαστική χαρτογράφηση των κρυφών, ανθρώπινων σκέψεων του IΩΝ. Μια μελέτη των αμυχών της ψυχής, της εναντιοδρομίας, της υπαρξιακής απομόνωσης και του παράδοξου. Ο ψίθυρος του Εγώ, ο διάλογος του συνειδητού με το ασυνείδητο, η πάλη για μια στιγμή αρμονίας. Ο ήχος τους; Υπόκωφος, σχεδόν σιωπηλός. Με την “Human Conditιων”, ο ΙΩΝ εξερευνά το μυστικό, το απόκρυφο, το μοναχικό. Οι εικόνες δανείζονται λίγο από το χώρο και τον χρόνο των υποκειμένων για να παρουσιάσουν στον θεατή μια ζωγραφική με στοιχεία από φωτογραφία και κολάζ, σε ένα ασυνήθιστο, υβριδικό συσχετισμό. Ο χρόνος δεν υπαινίσσεται αλλά παρεισφρύει στον χώρο σαν ένα κομμάτι της ίδιας της σύνθεσης. Η διάθεση του ΙΩΝ, άλλοτε λατρευτική κι άλλοτε φετιχιστική, δε χάνει ποτέ την διερευνητική της διάθεση και χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και κάτι το ασυνήθιστο. Η έκθεση, αποτελείται από digital εικόνες και πραγματεύεται το θέμα μέσα από δύο διαφορετικά ύφη, που αντιμάχονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Δημιουργήθηκε μέσα στα πρώτα χρόνια του covid και πρωτοπαρουσιάζεται στο κοινό το Σάββατο 20/01/2024 στις 19.00 με διάρκεια έκθεσης έως το Σάββατο 03/02/2024.

 

Κέντρο Τεχνών Μετς

 

 

Ο ΙΩΝ, μέσα από τον ψηφιακό κόσμο της τέχνης, δημιουργεί έναν συναρπαστικό χώρο όπου επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης. Η έκθεση του, με τον τίτλο “Human Conditiων”, είναι μια εξερεύνηση του παράλογου εαυτού, καθώς αυτός έρχεται στην επιφάνεια υπό το πρίσμα ενός προστατευμένου περιβάλλοντος. Ο πρωταγωνιστής, στο έργο του δημιουργού, είναι μοναχικός και συμφιλιωμένος με τον ψυχισμό του.

 

Με τη χρήση τεχνιτών μέσων, ο εικαστικός, δημιουργεί εικόνες που παρουσιάζουν την κίνηση του έσω εαυτού και το διάλογο του συνειδητού με το ασυνείδητο. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια υπόκωφη ατμόσφαιρα, παράδοξη και ονειρική, που αναδύεται μέσα από έναν κόσμο ψυχικών συγκρούσεων.

 

Η έκθεση αντλεί έμπνευση από τον χωροχρόνο των απεικονιζόμενων υποκειμένων, που ο ίδιος εντάσσει σε μοναχικά περιβάλλοντα, γεμάτα σκηνοθετικές αναφορές. Εδώ, χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί η ευφάνταστη χρήση της φωτογραφίας και του κολλάζ στο εικονοποιητικό του αποτέλεσμα. Ο ΙΩΝ δημιουργεί έναν ασυνήθιστο συσχετισμό μεταξύ του κεντρικού ήρωα και του περιβάλλοντα χώρου που παρουσιάζεται σαν αναπόσπαστο κομμάτι της σύνθεσης. Η κεντρική φιγούρα στο έργο του εικαστικού είναι σχεδόν πάντα αντρικού φύλου, η οποία υπόκειται στην ίδια της την ταπεινή φύση.

 

Η διάθεση του ΙΩΝ εναλλάσσεται μεταξύ λατρευτικής και φετιχιστικής διάστασης, ωστόσο, δεν παύει ποτέ να χάνει τη διερευνητική της διάθεση. Η παρατήρηση του εαυτού, η ενδοσκόπηση αλλά και η ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, προσδίδει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο έργο, καθώς προέρχεται από μια συνομιλία με το ενστικτώδες και το αδάμαστο κομμάτι του εαυτού. Η σύνθεση των έργων είναι αναπάντεχη και δημιουργεί μια απόκρυφη ατμόσφαιρα σαν μια πτέρυγα ενός φρενοκομείου. Το χρώμα έρχεται να ενισχύσει το νοσοκομειακό και αποστειρωμένο περιβάλλον των δωματίων του ΙΩΝ και έτσι σύνθεση και αφήγημα μας μεταφέρουν σε μια ενδοσκοπική εμπειρία.

 

Για τον ΙΩΝ, η τέχνη γίνεται μια πάλη για αρμονία, μέσα σε ένα πλήθος αντιφάσεων και παράδοξων στοιχείων. Η αναζήτηση μιας στιγμιαίας ισορροπίας μέσα στο χάος των ανθρώπινων συναισθημάτων, αποκαλύπτει μια προσωπική προσέγγιση του εικαστικού με διευρυμένα όρια γύρω από την συνηθισμένη ζωγραφική, τόσο ως προς τον τρόπο, όσο και ως προς το ίδιο το μέσο έκφρασής του.

 

Νιόβη Κρητικού

EN

“Human ConditIΩΝ”

Solo exhibition of digital paintings by ION

Exhibition Duration: 20/01/2024 – 03/02/2024

Opening: Saturday, 20/01/2024, 19:00 – 22:00

 

The Mets Arts Center presents . .

an artistic mapping of the hidden human thoughts of ION. A study of the corners of the soul, of resistance, existential isolation, and paradox. The whisper of the Ego, the dialogue of the conscious with the unconscious, the struggle for a moment of harmony. Their sound? Subdued, almost silent. With “Human Conditιων,” ION explores the secret, the occult, the solitary. The images borrow from the space and time of the subjects to present the viewer with a painting with elements from photography and collage, in an unusual, hybrid correlation. Time is not hinted at but infiltrates the space like a piece of the composition itself. ION’s mood, sometimes adoring and sometimes fetishistic, never loses its exploratory disposition and is characterized by sincerity and something unusual. The exhibition consists of many digital images and deals with the subject through two different styles that clash and complement each other. Created in the early years of COVID, it is presented to the public on Saturday, 20/01/2024, at 19:00, with the exhibition running until Saturday, 03/02/2024.

Mets Arts Center

Through the digital world of art, ION creates a fascinating space where he attempts to map the hidden paths of human thought. His exhibition, titled “Human Conditιων,” is an exploration of the irrational self as it surfaces under the prism of a protected environment. The protagonist in the artist’s work is lonely and reconciled with his psyche.

Using digital media techniques, the artist creates images that present the movement of the inner self and the dialogue of the conscious with the unconscious. His works are characterized by a subdued, paradoxical, and dreamlike atmosphere emerging from a world of mental conflicts.

The exhibition draws inspiration from the spacetime of the depicted subjects, which ION places in solitary environments full of directorial references. A characteristic element, here,

is the imaginative use of photography and collage in the visual result. ION creates an unusual correlation between the central hero and the surrounding space, presented as an integral part of the composition. The central figure in the artist’s work is almost always male, subject to the humble nature of the self.

ION’s mood alternates between adoration and fetishistic dimension; however, it never ceases to lose its exploratory disposition. The observation of the self, introspection, and the sincerity that characterizes his work give a unique character to the artwork, stemming from a conversation with the instinctive and untamed part of himself. The composition of the works is unexpected, creating an occult atmosphere like a wing of a psychiatric hospital. Color reinforces the hospital and sterile environment of ION’s rooms, and thus, composition and narrative transport us into an introspective experience.

For ION, art becomes a struggle for harmony within a multitude of contradictions and paradoxical elements. The search for momentary balance amid the chaos of human emotions reveals a personal approach to art with expanded boundaries around conventional painting, both in terms of style and the medium of expression.

Niovi Kritikou

 

 

«Mε το ένα πόδι στο φως»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου

 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

 

Εγκαίνια: 12.12.2023

Διάρκεια: 12.12-12.01.2024

*(26-27/12 κλειστά λόγω Χριστουγέννων)

 

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

 

 

Η έκθεση “Με το Ένα Πόδι στο Φώς” της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου επιδεικνύει μια εκλεπτυσμένη επίγνωση της τέχνης, χρησιμοποιώντας σύμβολα και σημειογραφίες που αποδίδουν βάθος και σημασία στην κάθε λεπτομέρεια. Η εικαστικός διαπλέκει με μοναδικό τρόπο την τεχνική της με τον εσωτερικό της κόσμο, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο χώρο όπου η έκφραση συναντά τη μεταφυσική πραγματικότητα.

 

Υπάρχει ένας συμβολικός συσχετισμός με τα απεικονιζόμενα αντικείμενα, που λειτουργούν ως αρχέτυπα εννοιών όπως το γραμμόφωνο, το φεγγάρι, οι σταφιδαποθήκες που βουλιάζουν ή τα αστέρια που αντικατοπτρίζονται μέσα σε μια θάλασσα. Όλα ενοποιούνται μέσω της μνήμης και των εμπειριών της δημιουργού και το αποτέλεσμα που προκύπτει γίνεται ψυχογραφικό με συναισθηματική εκφραστικότητα.

 

Εδώ, η ένωση πνευματικού και αδάμαστου εαυτού, που ο καθένας μας κρύβει μέσα του, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Η σύνδεση με το ζωώδες και το ονειρικό, η υποταγή στο ένστικτο και το παράλογο είναι έννοιες που αναδύονται μέσα από τις σκιές και τα φώτα στο έργο. Ως εκ τούτου, το εικονοποιητικό αποτέλεσμα προσφέρει ένα ταξίδι με αλλόκοσμη διάσταση που κάνει τον κόσμο των έργων της να στροβιλίζεται. Παρέα σε αυτό το ταξίδι συνυπάρχει ο σκύλος, που αποτελεί ένα πολυσήμαντο κρυφό σύμβολο που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό τον συσχετισμό. Ο σκύλος στο έργο της Εμμέλειας δηλώνει το ανεξερεύνητο, το πέραν του συνειδητού, του καλού ή κακού, του φιλικού ή του εχθρικού. Είναι το άπιαστο, το μακρινό, το ανεξέλεγκτο ή το μυστηριώδες, είναι «Το αυτό» των στίχων του Θ. Παπακωνσταντίνου, είναι το μεταβλητό που διέπει την φύση εν γένει.

 

Συνακόλουθα,

η έννοια ενός εξωτερικού παρατηρητή πλανάται στο έργο, δημιουργώντας μια αίσθηση ενός απατηλού κόσμου που υπάρχει στο περιθώριο μιας γρήγορης πράξης ή κίνησης. Οι χρωματισμοί της βασίζονται στις συναισθηματικές της διακυμάνσεις. Γεννούν αφηγηματικές προεκτάσεις γύρω από έννοιες μετάβασης, κίνησης, ευαισθησίας, διακριτικότητας, βουβής παρατήρησης και ευθραυστότητας που επιτυγχάνεται μέσω των «σκουριασμένων» υφών που δημιουργεί σκοπίμως για να τις εντείνει. Συχνά ένα επαναστατικό χρώμα συμμετέχει με σκοπό να αναμεταδώσει σχεδόν ακαριαία την στιγμή της ύστατης αλήθειας, την ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας την στιγμή ακριβώς που η έμπνευση συναντά την έκφραση.

 

Αναπόσπαστη πτυχή του έργου αποτελεί

η διαχείριση του φωτός, το οποίο φαίνεται να διαχέεται από πίσω προς τα εμπρός. Συνήθως αιχμαλωτίζει το βλέμμα του θεατή στα «αθέατα» σημεία του δημιουργώντας έτσι, μια νοηματική πολυπλοκότητα. Τα φωτεινά σημεία της σύνθεσης, όταν ταυτίζονται με τα σημεία ενδιαφέροντος του θέματος δημιουργούν αντιθέσεις που οξύνουν την δραματικότητα του έργου. Το φως εν τέλει πλάθει ένα ενοποιητικό πέπλο που κοινωνεί την απαρχή του κόσμου, προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο μια ιερότητα στο έργο.

 

Ακόμη και η δράση στο έργο, ενώ εκτυλίσσεται σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα μας τραβάει προς ένα βάθος ενός πεδίου που τείνει να ταυτίζεται με το αχανές, το άπειρο ή το μακρινό. Το τοπίο αποτελεί κομβικό σημείο στο έργο και παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο περιβάλλον μιας κρυμμένης αυθόρμητης έκφρασης. Συχνά κλέβει την παράσταση και δηλώνει μια συνυπάρχουσα ενέργεια που εκτυλίσσεται με συνειρμική συνάφεια. Συγχρόνως, υποδηλώνει και την αύρα του πελοποννησιακού τοπίου με στοιχεία που σκιαγραφούν οπτικά ερεθίσματα που ταυτίζονται με την αίσθηση της ελληνικής εντοπιότητας με σύγχρονους όρους και θεατρική διάθεση.

 

Εμβαθύνοντας σε αυτή την συλλογιστική, μπορούμε να διακρίνουμε μια σκηνογραφική δομή στην σύνθεση και κιναισθησία. Η Εμμέλεια όντας και μουσικός συνδυάζει την έννοια του εφήμερου της στιγμής και της πράξης, που νομοτελειακά είναι αναγκασμένη να περνά στην εξίσωση του χρόνου. Αυτή η παγιωμένη, πλέον, αποτύπωση μιας στιγμής ενώ είναι ορμώμενη από το πραγματικό, ωστόσο καταλήγει σε μια αφαιρετική αλήθεια εξωπραγματική και μακριά από την λογική συνάφεια του ορθολογικού τρόπου σκέψης.

 

Τέλος,

ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί με περιπατητική διάθεση στις διαδρομές σκέψεων που διαγράφονται στα έργα. Μέσα από συνειρμικές συνάψεις, η εικαστικός επιτυγχάνει τόσο ένα κοινωνικό σχολιασμό με διδακτικό απόηχο όσο και μια εκλεκτική συγγένεια με το έργο του μεγάλου ζωγράφου Μπέικον, όπως την ορίζει η φιλοσοφία του Γκαίτε. Η έκθεση ερμηνεύεται ως μια δήλωση ύπαρξης και αυτοέκφρασης, όπου μια άρια του Πουτσίνι μπορεί να μεταμορφώσει ένα ποιητικό πορτρέτο του Μπέικον στην Madame Butterfly.

 

Στον κόσμο της Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η τέχνη γίνεται τρόπος εκφραστικής αναζήτησης της ψυχής, προσκαλώντας μας να ανακαλύψουμε τον πνευματικό και συνάμα αδάμαστο εαυτό που κρύβουμε μέσα μας.

 

 Νιόβη Κρητικού

 

EN

“With One Foot in the Light”

Solo – Painting Exhibition by Emmeleia Philippopoulou

METS ART CENTER – 6 Evgeniou Voulgareos, 11636

Opening: 12.12.2023

Duration: 12.12-12.01.2024

*(Closed on 26-27/12 due to Christmas)

Curated by: Niovi Kritikou

The exhibition “With One Foot in the Light” by Emmeleia Philippopoulou showcases a refined awareness of art, utilizing symbols and iconography that imbue depth and significance into every detail. The artist intricately weaves her technique with her inner world, creating a multidimensional space where expression meets metaphysical reality.

There is a symbolic correlation with the depicted objects, serving as archetypes of concepts such as the gramophone, the moon, grape clusters sinking, or stars reflected in a sea. Everything is unified through the artist’s memory and experiences, resulting in a psychographic expression with emotional eloquence.

Here, the union of the spiritual and untamed self, each hidden within us, takes center stage. The connection with the animalistic and the dreamlike, submission to instinct and the irrational, are concepts emerging through shadows and lights in the artwork. Thus, the visual result offers a journey with an otherworldly dimension that spins the world of the artworks. Accompanying this journey is the dog, a multi-layered symbol confirming this correlation. In Emmeleia’s work, the dog signifies the unexplored, beyond the conscious, the good or bad, the friendly or hostile. It is the intangible, the distant, the uncontrollable, or the mysterious; it is “The Same” as described in the lyrics of Th. Papakonstantinou, embodying the variable governing nature in general.

Consequently,

the concept of an external observer hovers in the work, creating a sense of an illusory world existing on the periphery of a swift act or movement. The colorations are based on the artist’s emotional fluctuations, creating narrative extensions around the concepts of transition, movement, sensitivity, discretion, silent observation, and vulnerability, intensified deliberately through the “rusty” textures. Often, a revolutionary color participates with the aim of almost instantly transmitting the moment of ultimate truth, the essence of artistic creation at the moment when inspiration meets expression.

An integral aspect of the work

is the management of light, seemingly diffusing from the background to the forefront, capturing the viewer’s gaze in “invisible” points, thus creating a semantic complexity. The bright points of the composition, when coinciding with the points of interest of the subject, create contrasts that sharpen the drama of the work. Ultimately, light shapes a unifying veil that communicates the origin of the world, thereby imparting sanctity to the work.

Even the action in the work, while unfolding in the foreground, simultaneously draws us towards the depth of a field that tends to identify with the vast, the infinite, or the distant. The landscape is a pivotal point in the work, presented as an independent environment of a hidden spontaneous expression. It often steals the spotlight, indicating a coexisting energy unfolding with associative relevance. Simultaneously, it hints at the aura of the Peloponnesian landscape with elements that visually outline stimuli that coincide with the sense of Greek locality in contemporary terms and theatrical disposition.

Delving into this reasoning, we can discern a scenographic structure in the composition and kinetics. Emmeleia, being a musician as well, combines the notion of the ephemeral moment and the act, which inevitably must pass into the equation of time. This now-established portrayal of a moment, while driven by the real, ends up in an abstract truth beyond the rational coherence of logical thinking.

Finally,

the viewer is invited to wander with a contemplative mood along the thought paths delineated in the artworks. Through associative connections, the artist achieves both a social commentary with an instructive echo and an eclectic affinity with the work of the great painter Bacon, as defined by Goethe’s philosophy. The exhibition is interpreted as a statement of existence and self-expression, where a Puccini aria can transform a poetic portrait of Bacon into Madame Butterfly.

In the world of Emmeleia Philippopoulou, art becomes a way of expressively searching for the soul, inviting us to discover the spiritual and simultaneously untamed self hidden within us.

Niovi Kritikou