Συναυλία ‘Αρπας στο Κέντρο Τεχνών Μετς | Αθανασία Μάνου στην έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία”

Posted on 17 Απριλίου 202525 Απριλίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

Συναυλία Άρπας στο Κέντρο Τεχνών Μετς
Αθανασία Μάνου | Έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία” της Κωνσταντίνας Ζόμπολα

Πέμπτη 24 Απριλίου 2025 | Ώρα 19:30

Το Κέντρο Τεχνών Μετς σας προσκαλεί την Πέμπτη 24 Απριλίου και ώρα 19:30 σε μια ξεχωριστή βραδιά μουσικής και εικαστικής έκφρασης. Στο πλαίσιο της έκθεσης “Ενδιάμεσα Τοπία” της Κωνσταντίνας Ζόμπολα, η δεξιοτέχνις της άρπας Αθανασία Μάνου παρουσιάζει μια ατμοσφαιρική συναυλία εντός του εκθεσιακού χώρου.

Εμπνευσμένη από τα εικαστικά έργα της Ζόμπολα, η Μάνου ερμηνεύει μουσικές συνθέσεις που συνομιλούν με τις μετατοπίσεις και τις ποιητικές μεταμορφώσεις των “ενδιάμεσων” τοπίων. Οι ήχοι της άρπας ενισχύουν τη σιωπηλή παρουσία των εικαστικών, φέρνοντας στο φως τα “έτερα” τοπία – εκείνα που αναδύονται αθέατα, στις ρωγμές της πραγματικότητας και της μνήμης.

Η σύμπραξη αυτή μεταξύ μουσικής και εικαστικών τεχνών επιχειρεί να δημιουργήσει μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, ένα ζωντανό περιβάλλον εντός του οποίου το βλέμμα και η ακρόαση συναντιούνται.

Συντονισμός και διοργάνωση: Νιόβη Κρητικού

Είσοδος Ελεύθερη
Τοποθεσία: Κέντρο Τεχνών Μετς, Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς, 11636

Πληροφορίες: 6947904483 | Nιόβη Κρητικού

Βιογραφικό – Αθανασία Μάνου

Βιογραφικό Αθανασία Μάνου
Η Αθανασία Μάνου γεννήθηκε στις Σέρρες. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 6 ετών και
μαθήματα άρπας σε ηλικία 11 ετών. Πήρε το πτυχίο αρμονίας με Άριστα παμψηφεί απο το
Αστρινίδειο Ωδείο στην Θεσσαλονίκη και φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Σερρών και
Μουσικό Σχολείο Παλλήνης.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές της παίρνοντας το δίπλωμα άρπας με βαθμό Άριστα
παμψηφεί και Ά βραβείο (τάξη Γωγώς Ξαγαρά- 2017) από το ωδείο Φίλιππος Νάκας
στην Αθήνα. Συνέχισε και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές, Master of Harp,
στο Conservatorium Maastricht της Ολλανδίας με την αρπίστα Anneleen Lenaerts και
έπειτα παρακολούθησε για δύο χρόνια το Post-Graduate Programme με ειδίκευση στην
άρπα.Είναι απόφοιτη του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια άρπας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με καταξιωμένους
αρπίστες όπως, Isabelle Perrin, Ion Ivan Roncea, Μαρία Μπιλντέα, Jana Bouskova,
Elisabeth Fontan Binoche, Anna Loro, Denitza Dimitrova, Felice Pomeranz, Sophie
Hallynck. Επίσης, συμμετείχε σε σεμινάρια ορχήστρας με τους αρπίστες Charlotte
Balzereit, Anneleen Lenaerts, Mariko Anraku και Erik Groenestein-Hendriks, καθώς και σε
σεμινάρια Alexander Technique με τον Stephen Parker.

Έχει συμπράξει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, την Εθνική Λυρική Ορχήστρα, την
Maastricht Conservatorium Orchestra, την Ραδιοφωνική Ορχήστρα των Τιράνων
(Orkestrasimfonkertsh),την El Sistema Orchestra, καθώς επίσης υπήρξε τακτικό μέλος
της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων (ΕΛΣΟΝ) και της Αθηναϊκής Συμφωνικής
Ορχήστρας Αθηνών (ΑΣΟΝ). Έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ μουσικής δωματίου, όπως
Chamber Music Festival in Heerlen και Pollux op de Hei στην Ολλανδία. Απο τον
Οκτώβριο του 2020 διδάσκει άρπα στο International School στην Ουτρέχτη, όπως
επίσης και στο Conservatorium Maastricht της Ολλανδίας ως Harp Assistant teacher και
καθηγήτρια της μεθοδολογίας της άρπας (2020-2023).

Σήμερα ζει και δραστηριοποιείται μόνιμα στην Αθήνα. Διδάσκει άρπα στο Εθνικό Ωδείο
Ηλιούπολης και στο Βυζαντινό Ωδείο, και είναι δασκάλα μουσικής στο εκπαιδευτικό
πρόγραμμα μουσικής Κουφονησίων.Συμμετέχει σε διαφορετικά μουσικά πρότζεκτ και
συναυλίες στην Ελλάδα,όπως και στο εξωτερικό.

___________________________________________________________________________________________

Harp Concert at Mets Arts Center

Athanasia Manou | “In-Between Landscapes” by Konstantina Zompola
Thursday, April 24th, 2025 | 19:30

The Mets Arts Center invites you to a special evening of music and visual expression on Thursday, April 24th at 19:30. Within the context of the exhibition “In-Between Landscapes” by Konstantina Zompola, harp virtuoso Athanasia Manou presents an atmospheric concert inside the gallery space.

Inspired by Zompola’s artworks, Manou performs musical compositions that interact with the transitions and poetic transformations of these “in-between” landscapes. The harp’s soundscape amplifies the silent presence of the visual works, bringing to light the “other” terrains—those that emerge unseen, in the fissures of memory and reality.

This convergence of music and visual art aims to create a multisensory experience: a living environment where vision and sound meet and resonate.

Curated and organized by: Niovi Kritikou
Free Admission
Location: Mets Arts Center, 6 Evgeniou Voulgareos St., Mets, 11636 Athens
Information: +30 6947904483 | Niovi Kritikou

Biography – Athanasia Manou

Athanasia Manou was born in Serres, Greece. She began piano lessons at the age of six and harp lessons at eleven. She received her Harmony degree with highest distinction from the Astrinidis Conservatory in Thessaloniki, and studied at the Music School of Serres and the Music School of Pallini.

She completed her harp diploma with top honors and First Prize (class of Gogo Xagara, 2017) at the Philippos Nakas Conservatory in Athens. She went on to complete her postgraduate studies with a Master of Harp at the Conservatorium Maastricht in the Netherlands, under the guidance of Anneleen Lenaerts, and subsequently attended the Postgraduate Program with a specialization in harp performance. She is also a graduate of the Department of Music Studies at the National and Kapodistrian University of Athens.

Athanasia has participated in harp masterclasses both in Greece and abroad with internationally acclaimed harpists such as Isabelle Perrin, Ion Ivan Roncea, Maria Bildea, Jana Bouskova, Elisabeth Fontan Binoche, Anna Loro, Denitza Dimitrova, Felice Pomeranz, and Sophie Hallynck. She has also attended orchestral seminars with harpists Charlotte Balzereit, Anneleen Lenaerts, Mariko Anraku, and Erik Groenestein-Hendriks, as well as Alexander Technique seminars with Stephen Parker.

She has collaborated with the Athens State Orchestra, the Greek National Opera Orchestra, the Maastricht Conservatorium Orchestra, the Tirana Radio Symphony Orchestra (Orkestrasimfonkertsh), and the El Sistema Orchestra. She has been a regular member of the Greek Youth Symphony Orchestra (GYSO) and the Athens Symphony Orchestra (ASON). She has also participated in chamber music festivals such as the Chamber Music Festival in Heerlen and Pollux op de Hei in the Netherlands.

Since October 2020, she has been teaching harp at the International School of Utrecht and served as Harp Assistant Teacher at the Conservatorium Maastricht, where she also taught harp methodology (2020–2023).

She is currently based in Athens, Greece. She teaches harp at the National Conservatory of Ilioupoli and at the Byzantine Conservatory, and works as a music educator in the Koufonisia Music Education Program. She regularly participates in diverse musical projects and concerts in Greece and abroad.

«Ενδιάμεσα τοπία» | Κωνσταντίνα Ζόμπολα | 23/04 – 17/05/2025

Posted on 14 Απριλίου 202517 Απριλίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

«Ενδιάμεσα τοπία»

Ατομική έκθεση της Κωνσταντίνας Ζόμπολα στο Κέντρο Τεχνών Μετς

(Bio: Είναι απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Ιωαννίνων και μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας)

Εγκαίνια Τρίτη 23/04 στις 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 23/04-17/05/2025

Επιμέλεια Νιόβη Κρητικού

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Είσοδος ελεύθερη

Στην έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία”, η Κωνσταντίνα Ζόμπολα μας προσκαλεί σε μια περιπλάνηση μέσα σε τοπία που δεν ανήκουν ούτε στο απόλυτα πραγματικό ούτε στο αμιγώς φανταστικό. Είναι χώροι που γεννά το βλέμμα, τόποι μεταβατικοί, όπου η μνήμη και η αίσθηση αλληλεπιδρούν, μεταμορφώνοντας την ύλη σε απόηχο του βιωμένου.

Διατρέχοντας μονοπάτια μνήμης μέσα από την περιπλάνησή της στην περιοχή των Πρεσπών, η ζωγράφος ανασυνθέτει κόσμους όπου το ονειρικό συνυπάρχει με το μυθικό. Οι εικόνες της πάλλονται από κίνηση, καθώς η φύση και η ζωή αποτυπώνονται με μια χειρονομία που αιχμαλωτίζει τη ροή τους. Τοπίο που μοιάζουν υδάτινα, στοιχεία επαναλαμβανόμενα στην γραφή της, διαπερνούν τις συνθέσεις της με ήπιους και ψυχρούς μετατονισμούς και διαβαθμίσεις, προσδίδοντας μια αίσθηση ρευστότητας – εκεί όπου η υλικότητα του λαδιού θα επέβαλε το στατικό. Μέσα σε αυτήν τη ρευστότητα αναδύεται ο τρόπος με τον οποίο η μνήμη θρυμματίζει, αναδιαμορφώνει και τελικά επανενώνει τις εικόνες μέσα μας.

Στα τοπία της Ζόμπολα,

η ανθρώπινη παρουσία και τα ζώα συνυπάρχουν, υφαίνοντας μια σιωπηλή αφήγηση για την αλληλεπίδρασή τους. Η εικαστική της γραφή προσδίδει σε κάθε έργο μια σχεδόν μεταφυσική αίσθηση, καθώς «το τοπίο δεν είναι ποτέ ίδιο – αλλάζει μαζί με τον τρόπο που το βλέπουμε» όπως αναφέρει και η ίδια. Έτσι, οι εικόνες της δεν είναι απλές αποτυπώσεις, αλλά μετασχηματισμοί της εμπειρίας, φορτισμένες με συναισθήματα και αναμνήσεις. Μπορούμε, άραγε, να ανακαλέσουμε μια εικόνα απαλλαγμένη από το φορτίο του θυμικού;

Η έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία” δεν αποτελεί απλώς μια ερμηνεία του τοπίου, αλλά μια πρόσκληση σε μια πιο εσωτερική, σχεδόν ποιητική θέαση του κόσμου. Άλλωστε η ίδια σημειώνει με ακρίβεια «Οι εικόνες μου προκύπτουν από περιπατητικές εξερευνήσεις στη φύση, όπου βιώνω την εμπειρία μιας ενδιάμεσης κατάστασης, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό» Εκεί λοιπόν, όπου η ύλη διαλύεται στο συναίσθημα και το τοπίο γεννιέται ξανά και ξανά, η Κωνσταντίνα ερμηνεύει εκείνο ακριβώς το βλέμμα που ανακαλεί και ονειρεύεται.

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Επιμελήτρια | Εικαστικός

ΕΝ

Interim Landscapes
Solo exhibition by Konstantina Zombola at Mets Art Center

In the exhibition Interim Landscapes, Konstantina Zombola invites us on a journey through landscapes that belong neither entirely to reality nor purely to the realm of imagination. These are spaces conjured by the gaze, transitional realms where memory and perception intertwine, transforming matter into an echo of lived experience.

Traversing pathways of memory, the artist reconstructs worlds where the dreamlike coexists with the mythical. Her images pulse with movement, capturing the rhythm of nature and life with gestural strokes that preserve their flow. Water—an element recurring throughout her work—courses through her compositions in tonal shifts and subtle gradations, imbuing them with a sense of fluidity, where the materiality of oil paint might otherwise impose stillness. Within this fluidity emerges the way memory fractures, reshapes, and ultimately reassembles the images within us.

In Zombola’s landscapes,

human presence and animals coexist, weaving a silent narrative of their interaction. Her visual language lends each piece an almost metaphysical quality, as “the landscape is never the same—it changes along with the way we see it.” Thus, her images are not mere representations but transformations of experience, imbued with emotions and recollections. Can one, indeed, recall an image stripped of the weight of sentiment?

Interim Landscapes is not simply an interpretation of landscape but an invitation to a more introspective, almost poetic way of seeing the world. In that space where matter dissolves into feeling and the landscape is born anew—again and again—through the gaze that remembers and dreams.

Νiovi Kritikou

Art Historian | Curator | Artist

“Bricks and Stones”| Frame de Galerie | Νetherlands – Athens | Artists exchange

Posted on 10 Μαρτίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

“Bricks and Stones”: A Curatorial Exploration of Structure, Place, and Emotion

Το Κέντρο Τεχνών Μετς, σε συνεργασία με την Frame de Galerie στο Amersfoort της Ολλανδίας, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “Bricks and Stones”, με τη συμμετοχή συνεργαζόμενων εικαστικών του Κέντρου.

Η έκθεση εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο δομημένο και το φυσικό, την αντοχή της ύλης και τις μεταμορφώσεις του τοπίου, τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά. Μέσα από διαφορετικά μέσα και προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες αναστοχάζονται πάνω στην αρχιτεκτονική του χώρου, της μνήμης και της ανθρώπινης εμπειρίας.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη: το πρώτο θα φιλοξενηθεί στην Frame de Galerie από τις 16 Μαρτίου έως τις 28 Απριλίου, ενώ το δεύτερο θα συνεχιστεί στο Κέντρο Τεχνών Μετς από τις 24 Ιουλίου έως τις 20 Σεπτεμβρίου. Ένα εικαστικό ταξίδι που ενώνει καλλιτέχνες και θεατές σε έναν δημιουργικό διάλογο ανάμεσα σε δύο χώρες.

Η έκθεση Bricks and Stones διερευνά τη σχέση μεταξύ δομημένων μορφών και συναισθηματικών τοπίων, γεφυρώνοντας το υλικό με το άυλο. Τα τούβλα και οι πέτρες δεν είναι μόνο στοιχεία κατασκευής, αλλά και μεταφορές για τις εσωτερικές μας δομές, τα βάρη της μνήμης και τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η έννοια του τόπου και των ριζών αποτελεί κεντρικό άξονα, φωτίζοντας την αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά που διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες εξερευνούν τη σύνδεσή τους με το παρελθόν και το πώς αυτή επηρεάζει την πρακτική τους.

Artists exchange

The exhibition Bricks and Stones

delves into the interplay between physical structures and emotional landscapes, bridging the tangible with the intangible. The theme draws inspiration from the fundamental elements of construction—bricks and stones—not only as materials that shape our environments but also as metaphors for the frameworks of our inner worlds. This dual lens invites us to consider our connection to place, self, and others, while exploring the emotional weights we carry—whether ancestral traumas, personal inhibitions, or even the iterative process of artistic creation.

The notion of place and roots emerges as a central thread in Bricks and Stones, drawing attention to the architectural and cultural heritage that shapes our collective and individual identities. The exhibition reflects on the structural essence of both ancient civilizations and contemporary experiences, examining how the enduring presence of architecture—whether as physical ruins or conceptual frameworks—speaks to ideas of permanence, memory, and belonging. Each artist engages with these themes uniquely, exploring their personal connection to the past, their relationship with their cultural heritage, and the ways these intersect with or diverge from their artistic practices. Through this dialogue, the exhibition raises questions about what unites or separates us from our roots and how these connections influence the creative process, ultimately shaping the structures we build within and around us.

In the context of this exhibition,

bricks and stones symbolize both beginnings and structures. They evoke the initial sketch of a composition, the foundation of a painting, and the birth of an artwork. Beyond the physical, they also serve as metaphors for the emotional shaping, evolution, and burdens carried by the human psyche. Like the bricks and stones that form the foundation of a building, these elements reflect the inner architecture of the self—our personal temple, embodied in the structure of our own bodies. Each work on display, created by five Greek artists, explores this theme through diverse techniques and mediums. Each artist brings their unique perspective, unraveling the connections between physical and emotional spaces, revealing the profound interplay between the tangible and the intangible, the seen and the felt.

The exhibition also serves as a platform for cultural and artistic exchange. Following its presentation in the Netherlands, it will host five Dutch artists in Greece, fostering a dialogue between two places and their artistic communities. This cross-cultural conversation enriches the thematic exploration, offering viewers layered interpretations and sparking their imagination.

By juxtaposing the universal with the personal and the structural with the ephemeral, Bricks and Stones invites audiences to reflect on the ties that bind us to ourselves, our places, and each other. It reminds us that, whether in art or life, the foundation matters—but so does what we build upon it.

Niovi Kritikou

Curator | Artist

Director of Mets Arts Center

Coordination: Anna Belleforte | Frame de Galerie

5 Dutch artists

Anna Belleforte
My work always explores architecture and the human scale. I look for stories through the lens
of what we build, have built, or wish to build. In telling these stories, the physical realities of
buildings – their texture, space, size – are as important as the emotional aspect of what
buildings mean to us, whether collectively or personally.
The current series, Unprecedented, features extreme domestic ambitions, from houses
of perfect isolation (but with all mod-cons) to the blissful ignorance of the consequences of
wanting more. They show situations unprecedented, unknown, unheard-of, yet so appealing:
desirable but improbable living, despite being built up with documentative maps which lend an
air of credibility.
The Palimpsest series of smaller works are more about architectural details. They are
more a record of human interventions in old buildings. The details of old facades can tell us
things about changing social or political circumstances, new fashions or old conflicts.
Bricks and stones are a constant in our lives, yet they are also the agents of change as
well as being evidence of change. That is a fascinating story.

Hannah Blom
My work is built up in parts, which I often make myself. Just as a building is created by
composing bricks and stones into a unit, my works are created in a similar fashion. It is like
playing as I build fantasy worlds from different components: the result is sometimes familiar,
but it can just as often be something impossible. Perfection is not interesting. Welding marks
and joints often become part of the work. A new piece fascinates most when I don't (yet)
understand it myself, when it comes into being under my hands.
With iron, I weld delicate grass-like forms or tough abstract structures. I prefer old metal that is
being given a second life. The metal skins are left unembellished, keeping the rusty colour of
weathered material.

Marie-Louise Dooijes
We have always built things. Whether this was a temple in honour of something or a wall in defence of
the city. And eventually, structures fail to stand the test of time. Eventually they fall into ruin.

Sophia de Vries
“foundations”
My work is about monumentality. Not just in terms of the object itself, but also the space around it. I
create landscapes with a thin line of steel, I forge a row of trees, and there is a house in the distance.
You recognise it, you've seen it somewhere before. I use the shape of a house to define my landscape, it
makes the space visible, and makes the house a model of scale.
The foundations for my new work in this exhibition are the bricks of our old house, built in 1920. These
bricks emerged from a partition wall during the renovation. They served as the basis for investigating a
new material and for deepening my visual language. It's also about colour, the beautiful orange of
baked bricks versus the bluish skin of heated steel.

Mark van Praagh
“If the walls could talk”
I have long been fascinated by architecture, especially old walls, patterns in facades, rhythms in
windows and doors, and thus their history. How did the buildings come into being? What have these
old walls seen and experienced, what can they tell us? The ravages of time also leave many traces in
the walls, which are endlessly fascinating.
Living and working in Amsterdam, I am always fascinated by the variety of facades of the canal
and the interplay of shapes. You realise through the different styles that the city has a great history,
you suspect something of the status of the past and/or present owners and the development of the
city. The restoration of buildings also says something about the present.
In the series of oil paintings Amsterdam canals at night, I’ve tried to depict the quiet and
timeless atmosphere of all those different facades together. At night you see the glow of streetlights
and windows, plus their gleaming reflections on the rippling canals. Sometimes you get a glimpse of
something through the windows and get a feeling of the life within, and other times it’s dark inside and
nothing is revealed about who lives or works there. I also love the old houses in Amersfoort, for
example the Muurhuizen or Huis Tinnenburg. Here too, the patterns and colours of old bricks never
cease to fascinate.
In my watercolours I depict more of the (partly abstract) rhythms and earthy colours of old
facades and bricks. Each old bricks is different in shape and colour. My watercolour technique involves
glazing: building colour through transparent layers of paint. You can achieve all the rich earthy shades
found in bricks – they are fired clay, after all.

Greek artists

Athina Misegianni
The artistic practice I follow focuses on creating small paper sculptures. I use simple, everyday objects
to explore concepts such as loss and regeneration. These objects are transformed into fragile
fragments, which are displayed like ancient artifacts, creating new forms and redefining our initial
relationship and perception of them. Through these delicate forms, I invite the viewer to reflect on the
beauty of transience and the power of preserving the everyday.

Panos Kampylis
I work figuratively in painting and drawing and I’m interested in finding new ways to render known
forms, and do so in both small and large formats. My technique evolves constantly as I experiment and
try to find the best way to visualize ideas. I focus on using gestural brush strokes with realistic and
expressionistic elements. I draws inspiration from real life situations, literature (including fantasy
books) or movies, trying to create a unique result.

Emmeleia Filippopoulou
If an idea flashes like a spark and its power lingers, almost obsessively, that is when a work is realised.
My inspiration is mainly ignited by the serendipities of daily life revealed through keen and reverent
observation. I devoutly observe the environment, people, and animals, which often carry symbolic
resonance in my work. Having been shaped by the Peloponnesian landscape, I focus on the theatricality
that emerges both from its morphology and from the interplay of light and shadow. Additionally, my
work is nourished by elements from the language of music, such as the movement of melody, harmony
and rhythmic pulse. In a visual context, these could correspond to the movement of form, the colour
palette, and the repetition of patterns in rhythm. My practice embraces a variety of mediums, evolving
into installations of fragmented matter—fabric, wood, or rusted elements—sculptures, or even musical
performances. Yet, painting with oils or acrylics is a place to which I faithfully return. I find artistic
kinship in the visual traditions of Greek Art, Expressionism, and Arte Povera. Influences include Yannis
Tsarouchis, Marc Chagall, Francis Bacon, and Anselm Kiefer, whose artistic approaches strongly echo
within my own practice.

Fani Pantazidou
In my current work, I am interested in how our personal stories and the path of our lives relate to the
place we come from, our family environment. The column of pebbles in a liminal balance and the small
brick house symbolize the delicate balance within us, the experiences, the feelings we carry.
The pebbles, in their irregular form, drawn in black and white refer to the burdens and imprints of the
past. The small house, a stereotypical image functions as a symbol of our "home" and has a dual
interpretation, either as an emotional refuge or as the source of the problem. Even the title of the work
"Rosebud" has a reference to the film Citizen Kane, where it is a symbol of lost childhood and its
consequences in adulthood.

Dimitris Papadopoulos
My work consists of a series of studies, experimental drawings and paintings inspired by traditional
European art. I begin my research by having an abstract idea of philosophical, historical and religious
nature drawn from a vast collection of texts, and work my way towards refining my thoughts and
techniques for a sophisticated representation of my subject. My artistic endeavor is a continuous
search for what art can or should be once stripped of subjective fallacies and misconceptions. My desire
is to lead art to an objective and timeless field where beauty and truth are better understood by me or
like-minded students, artist and thinkers.

«Η Σοδειά» | Κωνσταντίνος Παπαργύρης

Posted on 7 Μαρτίου 202514 Απριλίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

«Η Σοδειά»

Κωνσταντίνος Παπαργύρης

20 Μαρτίου – 12 Απριλίου 2025

Εγκαίνια: 20 Μαρτίου, 19:00

Κέντρο Τεχνών Μετς, Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Επιμέλεια: Nιόβη Κρητικού

Είσοδος Ελεύθερη

Το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει την έκθεση “Η Σοδειά” του Κωνσταντίνου Παπαργύρη, μια εκτενή αναδρομή στο πολυσχιδές έργο του των τελευταίων είκοσι χρόνων. Υπό την επιμέλεια της Νιόβης Κρητικού, η έκθεση αποκαλύπτει την πολυδιάστατη δημιουργική διαδρομή του καλλιτέχνη, φέρνοντας στο φως αρχειακό υλικό, εικαστικά έργα και γραπτά που συνθέτουν ένα ενιαίο αφήγημα.

Η “Σοδειά” συγκεντρώνει υλικό από την πρώτη ατομική έκθεση του Παπαργύρη το 2005 μέχρι σήμερα, αναδεικνύοντας τη συνεχή αναζήτησή του για τη σύζευξη της εικόνας και του λόγου. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν σε χειροποίητα artbooks, σημειωματάρια, λευκώματα από εκθέσεις, καθώς και στα χειρόγραφα που οδήγησαν στη συγγραφή των βιβλίων του. Παράλληλα, παρουσιάζονται τα πιο πρόσφατα ζωγραφικά έργα του, αναδεικνύοντας την αλληλεπίδραση μεταξύ της εικαστικής του πρακτικής, της λογοτεχνικής του παραγωγής αλλά και την μουσικές συνθέσεις του βασισμένες στην ελληνική λαϊκή παράδοση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης, ο καλλιτέχνης θα πραγματοποιεί αναγνώσεις αποσπασμάτων από το συγγραφικό του έργο, συνοδευόμενος από τον τραγουδιστή Αστέριο Τσέτσιλα, ο οποίος θα ερμηνεύσει άριες και μουσικά θέματα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο. Οι ημερομηνίες των επιμέρους εκδηλώσεων θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Η έκθεση “Η Σοδειά”

θα ταξιδέψει στη Γαλλία, όπου θα φιλοξενηθεί στην Galerie Desmos στο Παρίσι (20-30 Ιουνίου 2025), ενώ στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων, θα διεξαχθεί κύκλος μαθημάτων ζωγραφικής και σχεδίου στον οικισμό Grez-sur-Loing, στην αίθουσα Early Grey του Fontainebleau (1-5 Ιουλίου 2025).

Ο Κωνσταντίνος Παπαργύρης έχει εκδώσει τα βιβλία: Εβένουργος (εκδ. Περισπωμένη), Κηφήνας (εκδ. Θράκα), Τα Δεικνύμενα (εκδ. Θράκα), Κερματοδέκτης (εκδ. Θράκα), , Watteau (εκδ. Περισπωμένη), Η Γωνία των Ποιητών (εκδ. Θράκα), Το Απαχθέν Κάλλος (εκδ. Θράκα) και το Οκριβάντας (εκδ. Το Ροδακιό). Όσον αφορά το τελευταίο συνιστά μια επανεξέταση της τέχνης με γνώμονα την επίδρασή της στην ανθρώπινη ψυχή, αποτυπώνοντας τη διαρκή αναζήτηση του ουσιαστικού και τη συνύπαρξη της ειρωνικής απελπισίας με τη ματαιότητα, όπως προλογίζει η επιμελήτρια της έκθεσης Νιόβη Κρητικού. Πρόκειται για ένα έργο που διαπραγματεύεται τον ρόλο της ζωγραφικής διαδικασίας και το ρόλο του έργου τέχνης στα κοινά.

«Το φως στα έργα του Κωνσταντίνου Παπαργύρη δεν φωτίζει. Αναδύεται. Ένα φως που πάλλεται, που γεννιέται μέσα από τη χρωστική, σαν μνήμη αρχαία, σαν ψίθυρος που διαπερνά το υλικό. Η παλέτα του, γήινη, απαλή, χρυσή, κουβαλά το φως το ελληνικό. Όχι όμως ως αντανάκλαση, αλλά ως μια αυτόνομη εσωτερική καύση. Η γραμμή του ζωγράφου γράφει στιγμές βεβαιότητας και αμέσως μετά διάλυσης. Το όριο χαράζεται και το όριο σβήνεται σαν το πέπλο της Πηνελόπης, το τώρα και άπειρο συνυφαίνονται εδώ μαζί. Στη ζωγραφική του, στη γλώσσα του, στη μουσική που τον απασχολεί, διακρίνεται μια καίρια και καυτή αναζήτηση: η επιστροφή στο θεμελιώδες, στη ρίζα, εκεί όπου η τέχνη δεν είναι αναπαράσταση, αλλά πράξη μύησης, τελετουργίας και εσωτερικής περισυλλογής»

Νιόβη Κρητικού

EN

The Harvest
Konstantinos Papargyris
March 20 – April 12, 2025
Opening: March 20, 19:00
Center of Arts Mets, Eugenio Voulgareos 6, Mets, 11636
Curated by: Niovi Kritikou

Free Admission

The Center of Arts Mets presents “The Harvest,” an extensive retrospective of Konstantinos Papargyris’ diverse work from the past twenty years. Curated by Niovi Kritikou, the exhibition reveals the artist’s multidimensional creative journey, showcasing archival material, visual works, and writings that form a cohesive narrative.

“The Harvest” brings together material from Papargyris’ first solo exhibition in 2005 to the present, highlighting his ongoing search for the fusion of image and word. Visitors will have the opportunity to explore handmade art books, notebooks, exhibition albums, and manuscripts that led to the creation of his books. Additionally, his most recent paintings will be on display, emphasizing the interaction between his visual practice, literary output, and musical compositions inspired by Greek folk tradition. Throughout the exhibition, the artist will perform readings of excerpts from his written work, accompanied by singer Asterios Tsetsilas, who will interpret arias and musical themes from the global repertoire. The dates of the individual events will be announced soon.

“The Harvest”

will travel to France, where it will be hosted at the Galerie Desmos in Paris (June 20–30, 2025). As part of the parallel activities, a series of painting and drawing classes will be held in the village of Grez-sur-Loing, in the Early Grey Hall of Fontainebleau (July 1–5, 2025).

Konstantinos Papargyris has published the following books: Ebenourgos (Perispomeni Editions), Kifinas (Thraka Editions), Ta Deiknymena (Thraka Editions), Kermatodectis (Thraka Editions), Watteau (Perispomeni Editions), The Corner of Poets (Thraka Editions), The Abducted Beauty (Thraka Editions), and Okrivantas (To Rodakio Editions). The latter is a reconsideration of art based on its impact on the human soul, capturing the ongoing search for the essential and the coexistence of ironic despair with vanity, as introduced by the exhibition’s curator, Niovi Kritikou. This work addresses the role of the painting process and the function of the artwork in the public sphere.

“The light in the works of Konstantinos Papargyris does not illuminate. It emerges. A light that vibrates, that is born from the pigment, like an ancient memory, like a whisper that permeates the material. His palette, earthy, soft, golden, carries the Greek light. Not as a reflection, but as an autonomous internal flame. The artist’s line writes moments of certainty and immediately after, dissolution. The boundary is carved and the boundary fades like Penelope’s veil, here the now and the infinite intertwine. In his painting, in his language, in the music that occupies him, a sharp and burning search is evident: the return to the fundamental, to the root, where art is not representation, but an act of initiation, ritual, and inner reflection.”
Niovi Kritikou

Φόβοι αρχέγονοι, φαντασίας επαρωγοί: Εικαστικό πρότζεκτ με θέμα τον λαογραφικό τρόμο

Posted on 26 Φεβρουαρίου 202514 Απριλίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

Φόβοι αρχέγονοι, φαντασίας επαρωγοί: Εικαστικό πρότζεκτ με θέμα τον λαογραφικό
τρόμο τον Μάρτιο στο Κέντρο Τεχνών ΜΕΤΣ

Ο Μαυροπίνακας παρουσιάζει το εικαστικό πρότζεκτ «Φόβοι αρχέγονοι, φαντασίας
επαρωγοί», ένα εν εξελίξει έργο κατάδυσης στους αρχέγονους ανθρώπινους φόβους που θα
αναπτυχθεί σε τρία μέρη.

Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει χαρακτικά του εικαστικού καλλιτέχνη Φώτη Βάρθη και

ομιλίες-τοποθετήσεις ακαδημαϊκών και μελετητών, και θα
πραγματοποιηθεί από 13 έως 15 Μαρτίου στο Κέντρο Τεχνών ΜΕΤΣ,

σε επιμέλεια της
Στεφανίας Κερκή.

Η έκθεση αντλεί έμπνευση από την ελληνική λαϊκή παράδοση με επίκεντρο τον λαογραφικό
τρόμο αναζητώντας τη σημασία του υπερφυσικού στοιχείου στην ανθρώπινη εμπειρία και
συνείδηση. Οι φόβοι που αναδύονται από τις λαϊκές αφηγήσεις δεν είναι απλά φαντασιακά
κατάλοιπα ενός παρελθόντος κόσμου, αλλά ισχυρά σύμβολα υπαρξιακών αγωνιών που
μεταλλάσσονται και επιβιώνουν στο σήμερα. Σε μια εποχή απομάγευσης, η ανάγκη επαφής
με το ανοίκειο και το υπερφυσικό λειτουργεί ως τρόπος κατανόησης του αγνώστου και οι
αφηγήσεις της λαϊκής φαντασίας απόπειρες εξόρκισης του παράλογου της ύπαρξης.

Στο εκθεσιακό μέρος,

ο Φώτης Βάρθης παρουσιάζει μια σειρά ξυλογραφιών με την τεχνική
της χάραξης σε πλάγιο ξύλο ως γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και τη σύγχρονη εμπειρία
του τρόμου. Αντλώντας από τη βυζαντινή παράδοση με αναφορά στην εικονογραφική
αισθητική των Φώτη Κόντογλου και Ράλλη Κοψίδη, τα χαρακτικά του Βάρθη ανασύρουν
στοιχεία από τις λαϊκές αφηγήσεις και τα αποτυπώνουν σε μια οπτική γλώσσα που
ενσωματώνει το ιερό και το μακάβριο, τον μύθο και την υλικότητα, λειτουργώντας ως μίτος
που ανασύρει τους αρχέγονους φόβους και τους επανατοποθετεί στο σήμερα.

Οι ομιλίες-τοποθετήσεις που πλαισιώνουν την έκθεση φωτίζουν τη σχέση του λαογραφικού
τρόμου με την τέχνη, τη δημοτική ποίηση, και τη σύγχρονη κουλτούρα. Η Μαρία Βάρα,
μέλος του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
της ΑΣΚΤ, ο Παντελής Μπουκάλας, συγγραφέας, δημοσιογράφος και μελετητής της
δημοτικής ποίησης και ο Χρήστος Τριανταφύλλου, ιστορικός και μεταδιδακτορικός
ερευνητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, θα διερευνήσουν τη
διαχρονικότητα του μεταφυσικού στοιχείου στην ανθρώπινη συνείδηση και εμπειρία,
προσφέροντας μια επανερμηνεία του μεταφυσικού στοιχείου στο σύγχρονο πολιτισμικό
πλαίσιο.

Το εικαστικό πρότζεκτ

«Φόβοι αρχέγονοι, φαντασίας επαρωγοί» θέτει ερωτήματα γύρω από
τη συνέχεια του τρόμου ως αφήγησης, τη δύναμη της εικόνας στη διαμόρφωση του
φαντασιακού και τον τρόπο με τον οποίο οι αρχέγονοι φόβοι μετασχηματίζονται για να
αντανακλούν τις ανησυχίες του παρόντος. Σε έναν κόσμο που απομακρύνεται από τον μύθο,
γιατί συνεχίζουμε να αναζητούμε το υπερφυσικό; Ποιοι φόβοι επιβιώνουν και τι έχουν να μας
πουν για τη σύγχρονη ανθρώπινη εμπειρία;

Το έργο υλοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου
Πολιτισμού.

Ώρες λειτουργίας έκθεσης:
Πέμπτη 13 Μαρτίου – 17:00-20:30
Παρασκευή 14 Μαρτίου – 17:00-20:30
Σάββατο 15 Μαρτίου – 11:00-15:00

Πρόγραμμα τριημέρου:

Πέμπτη 13 Μαρτίου – 19:00 | Ξενάγηση από την επιμελήτρια και τον καλλιτέχνη
Παρασκευή 14 Μαρτίου – 19:00 | Ομιλίες
Σάββατο 15 Μαρτίου – 12:00-15:00 | Χάραξη έργου σε πραγματικό χρόνο από τον
καλλιτέχνη

Συντελεστές:

Σύλληψη/σχεδιασμός/έρευνα: Στεφανία Κερκή
Εικαστικό έργο (χαρακτικά): Φώτης Βάρθης
Επιστημονικοί σύμβουλοι: Μαρία Βάρα, Παντελής Μπουκάλας, Χρήστος Τριανταφύλλου
Επικοινωνία: Μαρία Πακτίτη
Γραφιστικές εφαρμογές: Δημήτρης Μαλλιός
Οργάνωση Παραγωγής: Μαυροπίνακας ΑΜΚΕ

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Μαυροπίνακας ΑΜΚΕ» είναι μια πρωτοβουλία με στόχο
την υλοποίηση και ανάδειξη καλλιτεχνικών έργων νέων δημιουργών με παράλληλη
αξιοποίηση νέων τεχνολογιών και πρωτοπόρων ηχητικών συστημάτων. Μέσα από
διακαλλιτεχνικές δράσεις, που συνδυάζουν τους τομείς της μουσικής, του χορού και των
εικαστικών, θέτει στο επίκεντρο την αλληλεπίδραση του ανθρώπινου παράγοντα με το
φυσικό και αστικό περιβάλλον, την επανοικειοποίηση παραδοσιακών ήχων και τεχνών και τη
σύσταση μιας κοινότητας καλλιτεχνών που προάγει την αδιαμεσολάβητη σχέση του
καλλιτεχνικού έργου με το κοινό.

Βλέμματα στο Χείλος της Ψυχής | Βασίλης Κοντογεώργος | 21/02/2025

Posted on 13 Φεβρουαρίου 202510 Μαρτίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

«Βλέμματα στο Χείλος της Ψυχής»

Βασίλης Κοντογεώργος στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: 21/02/2025

Διάρκεια: 21/02-08/03/2025

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 17.00 – 20.30 , Τετάρτη & Σάββατο 11.00 – 15.00

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Τα πορτρέτα του Βασίλη Κοντογεώργου αποτελούν διαύλους μιας εσωτερικής αφήγησης, όπου το βλέμμα αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή. Στα μάτια των απεικονιζόμενων αντανακλώνται συναισθήματα, υπαρξιακές αναζητήσεις και σκιές της ανθρώπινης ψυχής. Κάθε μορφή στέκει ενώπιόν μας με μια σιωπηλή εξομολόγηση, μια κραυγή ή μια εσωτερική αγωνία, προ(σ)καλώντας μας να αναμετρηθούμε με την ίδια την υπόστασή μας.

Η υλικότητα των έργων του, η υπόνοια φθοράς διαπερνά την επιφάνεια του καμβά και η ωμότητα των θεμάτων του μας τοποθετούν ενώπιον της εύθραυστης φύσης του ανθρώπου. Μέσα από τα σημάδια του χρόνου και της δοκιμασίας, ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει την πάλη με τα πάθη, τις δοκιμασίες και τα τραύματα που σημαδεύουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρόσωπα, άλλοτε θραυσματικά, άλλοτε ακέραια, φέρουν την ένταση της στιγμής και την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας καλώντας μας να πάρουμε θέση μπροστά στις ανείπωτες κακουχίες των πρωταγωνιστών.

Το ύφος

των έργων του κινείται στον χώρο του εξπρεσιονισμού, καθώς η ένταση του χρώματος και η ελαφριά παραμόρφωση των χαρακτηριστικών ενισχύουν τη συναισθηματική φόρτιση. Εδώ, το παιχνίδι του αντικατοπτρισμού της πραγματικότητας λαμβάνει χώρα με όρους αλτρουιστικούς και άκοσμους, δημιουργώντας ένα τοπίο που ταλαντεύεται ανάμεσα στο όνειρο και την ωμή αλήθεια. Οι χρωματικές αντιθέσεις εντείνουν το δραματικό στοιχείο του έργου, δίνοντας βάθος στην έκφραση και μετατρέποντας κάθε πορτρέτο σε μια υπαρξιακή διακήρυξη.

Η θέασή τους γεννά ένα βλέμμα συμπόνιας, απορίας ή και αποστροφής μπροστά στη σκληρή ειλικρίνεια της ύπαρξης. Το παρόν κυριαρχεί, ενώ υπαινιγμοί πληγής στα χαρακτηριστικά τους σηματοδοτούν μια σωματική ή ψυχική κακοποίηση, μια αναμέτρηση με την ίδια την ανθρώπινη συνθήκη. Στα βλέμματα διαφαίνονται ιστορίες που δεν ειπώθηκαν, επιλογές και μονοπάτια που βαδίστηκαν. Μια νοητή αποσάθρωση υπαινίσσεται ο δημιουργός και ανοίγει τη συζήτηση γύρω από την φθαρτότητα του σώματος και της ψυχής.

Ο Βασίλης Κοντογεώργος δεν απεικονίζει απλώς πρόσωπα· καταγράφει την εσωτερική τους αλήθεια, αφήνοντας τον θεατή να διεισδύσει στη σιωπή τους και να αναμετρηθεί με τη δική του ανθρώπινη υπόσταση. Η δραματική ένταση των έργων του δημιουργεί ένα ποιητικό αίτιο, μια αφορμή να συλλογιστούμε πάνω στην ίδια την ύπαρξη και την εύθραυστη ισορροπία της ανθρώπινης φύσης.

Νιόβη Κρητικού

ΕΝ

Gazes on the Edge of the Soul

Vasilis Kontogeorgos at Mets Art Center

Opening: 21/02/2025
Duration: 21/02 – 08/03/2025
Opening hours: Tuesday, Thursday, Friday 17:00 – 20:30 | Wednesday & Saturday 11:00 – 15:00
Address: Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636

Curated by: Niovi Kritikou

The portraits of Vasilis Kontogeorgos serve as conduits of an internal narrative, where the gaze takes center stage. In the eyes of the depicted figures, emotions, existential quests, and the shadows of the human soul are reflected. Each form stands before us as a silent confession, a cry, or an inner turmoil, inviting—or challenging—us to confront our very own essence.

The materiality of his works, the suggestion of decay permeating the canvas, and the rawness of his themes place us face to face with the fragile nature of humanity. Through the traces of time and hardship, the artist unveils the struggle with passions, trials, and wounds that mark the contemporary human experience. The faces—sometimes fragmented, sometimes whole—carry the intensity of the moment and the truth of human existence, urging us to take a stance before the unspoken afflictions of his protagonists.

His artistic style

is deeply rooted in Expressionism, where the intensity of color and the subtle distortion of features amplify the emotional charge. Here, the interplay between the reflection of reality and an altruistic, almost unworldly approach gives rise to a landscape oscillating between dream and stark truth. The contrasts in color heighten the dramatic element, adding depth to the expression and transforming each portrait into an existential declaration.

Their contemplation evokes compassion, wonder, or even aversion in the face of the harsh honesty of existence. The present dominates, while the hints of wounds etched into their features signal physical or emotional suffering—an encounter with the very condition of being human. The gazes reveal untold stories, choices made, and paths walked. The artist implies a mental disintegration, opening a discourse on the perishability of both body and soul.

Vasilis Kontogeorgos does not merely depict faces; he captures their inner truth, allowing the viewer to penetrate their silence and confront their own human condition. The dramatic intensity of his work creates a poetic impetus, a reason to reflect on existence itself and the fragile balance of human nature.

Niovi Kritikou

Fragments of a dollhouse | Δανάη Τσολάκη | 23/01/2025 – 15/02/2025

Posted on 16 Ιανουαρίου 202521 Ιανουαρίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

“Fragments of a Dollhouse”
της Δανάης Τσολάκη, απόφοιτη Καλών Τεχνών Αθήνας στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Σε επιμέλεια Νιόβης Κρητικού

Εγκαίνια: 23/01/2025, ώρα: 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 23/01/2025 – 15/02/2025

Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 & Tετάρτη, Σάββατο : 11.00 – 15.00

Η έκθεση “Fragments of a Dollhouse” της Δανάης Τσολάκη μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο θραυσμάτων. Τα έργα – γλυπτά, ζωγραφικές συνθέσεις, εγκαταστάσεις και υφασμάτινες δημιουργίες – λειτουργούν σαν απομεινάρια ενός αποδομημένου κουκλόσπιτου. Η αισθητική τους, ντυμένη σε γήινες αποχρώσεις, φέρει έναν δερματί τόνο που συγχέεται με τη σάρκα, δημιουργώντας μια ανησυχητική αλλά μαγευτική οικειότητα. Σαν τοίχοι που φθείρονται από τον χρόνο και την υγρασία, τα έργα μαρτυρούν μια διαρκή πάλη μεταξύ της φθοράς και της αναγέννησης.

Τα γλυπτά, με τις φθαρμένες υφές τους, ενσωματώνουν αυτή τη δυαδικότητα. Κάθε μορφή μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον θάνατο και την αναγέννηση, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται για τη θέση του στη ροή του χρόνου. Το κερί, κυρίαρχο στοιχείο στις ζωγραφικές ενότητες, τονίζει τη σαρκικότητα, ενώ το μελισσοκέρι φέρει συμβολικές αναφορές στη θεραπεία και την επούλωση. Στα χέρια της Τσολάκη, τα υλικά γίνονται εργαλεία αφήγησης, με την υφή και τη διαφάνειά τους να μεταμορφώνουν το παλαιό σε κάτι νέο, σαν ένα σώμα που αναζητά να γιατρευτεί.

Η χρωματική παλέτα των έργων,

εμπνευσμένη από τον κόσμο του μπαλέτου, ξεχειλίζει ευαισθησία. Ροζ και λευκά χρώματα, λαμπερά υφάσματα και δαντέλες διατρέχουν το σύνολο, υπενθυμίζοντας τη σημασία της γυναικείας δημιουργίας και της τέχνης της καθημερινότητας, όπως το ράψιμο. Το στρώμα και η κουβέρτα, κεντρικά στοιχεία της έκθεσης, επαναπροσδιορίζουν την έννοια της οικειότητας. Το στρώμα δεν είναι πια φιλόξενο· γίνεται σύμβολο της απόρριψης και της φθοράς. Η κουβέρτα, διάφανη και εύθραυστη, ισορροπεί ανάμεσα στην ασφάλεια και την έκθεση, γεμίζοντας τον θεατή με αμφίθυμα συναισθήματα.

Ο γυναικείος απόηχος των έργων δεν περιορίζεται στα στενά όρια της ταυτότητας. Η ευαισθησία που αναδύεται από τις συνθέσεις της Τσολάκη μιλά για την ανθρώπινη ψυχή στο σύνολό της. Θέτει ερωτήματα για την τρωτότητα, την επούλωση και τις φθαρτές πτυχές της ύπαρξης, διευρύνοντας το πεδίο του φεμινιστικού λόγου σε οικουμενικές διαστάσεις. Κάθε θραύσμα κουκλόσπιτου γίνεται μια κραυγή για ισότητα, φροντίδα και αναγνώριση της δύναμης που κρύβεται στην ευθραυστότητα.

Η εμπειρία της έκθεσης ενισχύεται από τον ήχο που διαχέεται στον χώρο, δημιουργώντας ένα φαντασιακό σκηνικό. Τα έργα μοιάζουν να αφηγούνται ιστορίες ενός ονειρικού κόσμου, όπου η φθορά μετατρέπεται σε στόχο και τα όνειρα γεννούν νέες πραγματικότητες. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, η Δανάη Τσολάκη μας καλεί να δούμε μέσα από τα μάτια της, αναδεικνύοντας μια τέχνη που, ενώ ξεκινά από το προσωπικό, αγγίζει το οικουμενικό.

Νιόβη Κρητικού

«Αυτό είναι το κουκλόσπιτό μου. Δεν είναι για μικρούς. Ούτε για μεγάλους είναι. Είναι πολύ μεγάλο, και χάνομαι μέσα σ’ αυτό. Είναι πολύ μικρό, δεν με χωράει. Ασφυκτικά μικρό. Και ενοχλητικά μεγάλο. Σωστό κουκλόσπιτο.»

Δανάη Τσολάκη

ΕΝ

“Fragments of a Dollhouse”
by Danae Tsolaki, graduate of Athens School of Fine Arts at Mets Art Center
Curated by Niovi Kritikou

Opening: 23/01/2025, 19:00 – 22:00
Exhibition duration: 23/01/2025 – 15/02/2025
Eugenios Voulgareos 6, Mets, 11636
Opening hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday, Saturday: 11:00 – 15:00

The exhibition “Fragments of a Dollhouse” by Danae Tsolaki invites us into a world of fragments. The works—sculptures, paintings, installations, and textile creations—serve as remnants of a deconstructed dollhouse. Dressed in earthy tones, their aesthetic bears a skin-like quality that blends with flesh, evoking an unsettling yet enchanting intimacy. Like walls eroded by time and moisture, the works reflect an ongoing struggle between decay and renewal.

The sculptures, with their worn textures, embody this duality. Each form seems to oscillate between death and rebirth, leaving the viewer pondering their place in the flow of time. Wax, a dominant element in the paintings, accentuates corporeality, while beeswax carries symbolic references to healing and restoration. In Tsolaki’s hands, materials become storytelling tools, their textures and translucency transforming the old into something new, like a body seeking to mend itself.

The color palette of the works,

inspired by the world of ballet, exudes sensitivity. Pinks, whites, shimmering fabrics, and lace thread through the exhibition, reminding us of the significance of feminine creativity and the art of the everyday, such as sewing. The mattress and blanket, central elements of the exhibition, redefine the concept of intimacy. The mattress is no longer welcoming; it becomes a symbol of rejection and decay. The blanket, transparent and fragile, balances between safety and exposure, evoking ambivalent emotions in the viewer.

The feminine undertones of the works transcend the boundaries of identity. The sensitivity emerging from Tsolaki’s compositions speaks to the human soul as a whole. It raises questions about vulnerability, healing, and the fragile facets of existence, broadening the scope of feminist discourse to universal dimensions. Each fragment of the dollhouse becomes a cry for equality, care, and the recognition of the power hidden in fragility.

The exhibition experience is enhanced by the sound permeating the space, creating an imaginary setting. The works seem to narrate stories of a dreamlike world where decay transforms into purpose, and dreams give birth to new realities. In this atmosphere, Danae Tsolaki invites us to see through her eyes, showcasing art that, while deeply personal, resonates universally.

Niovi Kritikou

“This is my dollhouse. It’s not for children. Nor is it for adults. It’s far too big, and I get lost in it. It’s far too small, I don’t fit in it. Suffocatingly small. And unbearably big. A proper dollhouse.”

Danae Tsolaki

«Real – Surreal – Unreal» | Ομαδική έκθεση ζωγραφικής & Performance

Posted on 6 Δεκεμβρίου 202421 Ιανουαρίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

«Real – Surreal – Unreal» στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Ομαδική έκθεση ζωγραφικής & Performance

Συμμετέχουν:Ελένη Γιαννιώτη, Κατερίνα Μελισσανίδου, Βάσω Πουρίδου και Χριστίνα Βασιλείου στην performance

Eπιμέλεια έκθεσης: Nιόβη Κρητικού

Εγκαίνια: 17/12/24 στις 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 17/12/24 – 18/01/25

Eίσοδος Ελεύθερη,

Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς,

Τρίτη. Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 / Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00

Η έκθεση Real- Surreal – Unreal

αποτελεί ένα καλλιτεχνικό πείραμα συνεργασίας και δημιουργικής αλληλεπίδρασης, μια συλλογική πρόταση από μια ομάδα γυναικών καλλιτεχνών με σπουδές στις Καλές Τέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η ομάδα αυτή, πέρα από την κοινή πορεία στη σύγχρονη τέχνη, μοιράζεται μια βαθιά φιλία και μια κοινή ανάγκη για ανταλλαγή ιδεών, σχολιασμό της πραγματικότητας και καλλιτεχνική έκφραση μέσα από μια femme και φεμινιστική προοπτική.

Στην έκθεση συμμετέχουν η Χριστίνα Βασιλείου, η Ελένη Γιαννιώτη, η Κατερίνα Μελισσανίδου και η Βάσω Πουρίδου. Κάθε μια από τις δημιουργούς φέρνει τη δική της ξεχωριστή ματιά, ενώ όλες μαζί συνθέτουν μια πολυφωνική αφήγηση που εξερευνά τις έννοιες του πραγματικού (Real), του φανταστικού (Unreal) και του υπερβατικού/ονειρικού (Surreal).

Η Χριστίνα Βασιλείου,

μέσα από την τέχνη της performance, λειτουργεί ως ο ενοποιητικός κρίκος της έκθεσης. Με τις δυναμικές της δράσεις, επιχειρεί να συνδέσει τα έργα των υπόλοιπων εικαστικών, δημιουργώντας έναν διάλογο που υπερβαίνει τη στατική εμπειρία του θεατή. Η δουλειά της μας καλεί σε μια βιωματική προσέγγιση, όπου η τέχνη δεν περιορίζεται στην οπτική πρόσληψη, αλλά γίνεται σωματική, κινητική και συναισθητηριακή.

Η Βάσω Πουρίδου,

στο πλαίσιο του Real, παρουσιάζει έντονα εκφραστικά πορτραίτα. Τα πρόσωπα που δημιουργεί βρίσκονται σε κοντινό καρέ, συλλαμβάνοντας συναισθήματα και εκφράσεις που αντηχούν την υλική και συναισθηματική ένταση της καθημερινότητας. Η ζωγραφική της προσκαλεί τον θεατή να σταθεί απέναντι στο βλέμμα του Άλλου και να αναμετρηθεί με τη δύναμη και την ειλικρίνειά του.

Η Κατερίνα Μελισσανίδου,

στον άξονα του Unreal, δημιουργεί πορτραίτα που συνομιλούν με τον κόσμο του φανταστικού. Ανθρώπινα πρόσωπα συνυπάρχουν, ερωτοτροπούν ή ειρωνεύονται μέσα από τη συνύπαρξή τους με κόκορες, προσδίδοντας στις εικόνες της έναν θεατρικό και παιγνιώδη χαρακτήρα. Μέσα από αυτή την εικαστική προσέγγιση, η Μελισσανίδου αμφισβητεί τις συμβάσεις της πραγματικότητας και μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την ποίητική της μέσα από έννοιες του παράδοξου.

Η Ελένη Γιαννιώτη,

στο πλαίσιο του Surreal, δημιουργεί κολλάζ που μοιάζουν με ενθύμια ονείρων και φαντασιακών κόσμων. Στα έργα της, το υποσυνείδητο αποκτά μορφή μέσα από νεραϊδίσιες εικόνες και αλλοτινές αφηγήσεις. Οι συνθέσεις της, γεμάτες λεπτομέρεια και συμβολισμό, αγγίζουν την έννοια του ονειρικού, εκεί που το παρελθόν, η μνήμη και η φαντασία μπλέκονται σε ένα αλλόκοσμο αλλά οικείο περιβάλλον.

Εδώ αξίζει να παρατηρήσουμε ότι παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο στυλ και το θέμα τους, οι ζωγραφικές συνθέσεις των εικαστικών χαρακτηρίζονται από τη χρήση έντονων, ζωηρών και φρέσκων χρωμάτων. Αυτή η κοινή αναφορά προσδίδει στα έργα μια δυναμική αίσθηση με αισθητική που πάλλεται από ενέργεια και ζωή. Έτσι, οι θεματικές διαδρομές τους, αν και προσωπικές, συγκλίνουν όσον αφορά ζητήματα συναισθημάτων, συνδέσεων αλλά και των εσωτερικών διεργασιών του νου.

Τέλος, η έκθεση Real- Surreal – Unreal

είναι πολλά περισσότερα από μια ομαδική έκθεση. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στη γυναικεία αισθητική, την ευαισθησία και τη δύναμη, μια φεμινιστική αφήγηση που προσπαθεί να φέρει τις γυναικείες εμπειρίες και προβληματισμούς στο επίκεντρο της σύγχρονης τέχνης. Μέσα από τη δουλειά τους αναδεικνύουν τον γυναικείο δυναμισμό σε όλες του τις διαστάσεις, είτε ως συναισθηματική δύναμη, είτε ως φαντασία που ξεπερνά τα όρια και γίνεται όχημα που γεφυρώνει το πραγματικό με το υποσυνείδητο και το ονειρικό. Μέσα από αυτή την προσέγγιση, η έκθεση αποτελεί μια πρόσκληση για προσωπική ενδοσκόπηση και έναν εορτασμό της γυναικείας δημιουργικής ενέργειας.

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Εικαστικός

Performance:

«ΔΙΑΡΚΩ ΑΚΟΜΗ»

Xριστίνα Βασιλείου,

17/12 Τeaser event 19.00 – 22.00

21/12 Performance 13.30 – 14.00

«Τωρα θελω να είμαι μαζί με τον πάγο, είναι μικρότερος, είναι κολώνα. Την σηκώνω, την μεταφέρω, δοκιμάζω τις θέσεις της και πού ανήκει, την χειρίζομαι, την τοποθετώ, την παρακολουθώ, την φροντίζω, την αποδέχομαι συμπονετικά, συμμετέχω στη φθορά και την απώλειά της» (Ημερολόγιο αναστοχασμού – Autoethnography 16/06/2024)

Στην performance αυτή συνομιλώ με τον πάγο ως μεταφορά του εφήμερου και του ευάλωτου. Η μελέτη και διάδραση με το υλικό απηχεί την οριακότητα αυτού, που είναι καταδικασμένο να τελειώσει, φυσικά φτιαγμένο να αλλάζει.

Η ματαιότητα της αναζήτησης της ακινησίας ή αντί- στασης στην αλλαγή γίνεται και η ποιητικότητα του ανθρώπινου, που,

ως φιγούρα επιδοσιακή (Χαν 2015) και υποκείμενο (αυτό)εκμεταλλευόμενο, αναζητά να κρατήσει στο εδώ και τώρα αυτό που τελικά χάνεται καθημερινά γύρω μας.

Καταδεικνύοντας ταυτόχρονα το κατεπείγον του επαναπροσδιορισμού της ζωής και συμμετοχής μας στο φυσικό περιβάλλον, τελικά προτείνει την επανεπινόηση του εαυτού.»

Χριστίνα Βασιλείου

ΕΝ

The exhibition Real- Surreal – Unreal

is a creative experiment of collaboration and artistic interaction, a collective proposal by a group of women artists with academic backgrounds in Fine Arts in Greece and abroad. Beyond their shared journey in contemporary art, the group is united by a profound friendship and a common need for exchanging ideas, commenting on reality, and expressing themselves artistically through a femme and feminist perspective.

The exhibition features Christina Vasiliou, Eleni Giannioti, Katerina Melissanidou, and Vasso Pouridou. Each artist brings her own unique vision, while together they compose a multifaceted narrative exploring the notions of Real, Unreal, and Surreal.

Christina Vasiliou,

through the medium of performance art, acts as the unifying element of the exhibition. With her dynamic actions, she connects the works of the other artists, creating a dialogue that transcends the static experience of the viewer. Her work invites a sensory and physical approach, where art goes beyond visual perception to become embodied, kinetic, and multisensory.

Vasso Pouridou,

representing the Real, presents powerful and expressive portraits. Her close-up depictions of faces capture emotions and expressions that resonate with the tangible and emotional intensity of everyday life. Her work invites the viewer to confront the gaze of the Other and to engage with its strength and authenticity.

Katerina Melissanidou,

on the Unreal axis, creates portraits that interact with the realm of the fantastical. Human figures coexist, flirt, or even mock through their interplay with roosters, imbuing her images with a theatrical and playful character. Through this visual approach, Melissanidou challenges the conventions of reality, inviting us to discover poetry at the edges of the absurd.

Eleni Giannioti,

within the scope of the Surreal, produces collages that resemble mementos of dreams and imaginary worlds. Her works give shape to the subconscious, depicting fairy-tale-like images and narratives from another time and place. Her compositions, filled with intricate details and symbolism, touch upon the dreamlike, where memory, imagination, and the past converge into a mysterious yet familiar universe.

Despite their individual approaches in style and subject matter, the paintings of the artists share a common characteristic: the use of vibrant, bold, and expressive colors. This unifying element gives their works a dynamic energy, as if they pulse with life. While each artist’s thematic journey is deeply personal, their paths converge on issues of emotion, connection, and the inner workings of the mind.

Real- Surreal – Unreal

is much more than a group exhibition. It is a dialogue between feminine aesthetics, sensitivity, and strength—a feminist narrative that strives to bring women’s experiences and perspectives to the forefront of contemporary art. Through their work, the artists highlight feminine dynamism in all its dimensions: as emotional resilience, as boundless imagination, and as a bridge between the real, the subconscious, and the dreamlike. In this sense, the exhibition serves as an invitation for personal introspection and a celebration of women’s creative energy.

Niovi Kritikou

Curator | Artist

“I STILL ENDURE”
Christina Vasiliou
17/12 Teaser Event 19:00–22:00
21/12 Performance 13:30–14:00

“Now I want to be with the ice. It is smaller, it is a pillar. I lift it, carry it, test its positions and where it belongs. I handle it, place it, observe it, care for it, accept it with compassion. I participate in its decay and its loss.”
(Reflection Journal – Autoethnography, 16/06/2024)

In this performance, I engage with ice as a metaphor for the ephemeral and the vulnerable. The study and interaction with this material echo its transience, its inherent fate to end, naturally designed to transform.

The futility of seeking stillness or resistance to change becomes a poetic expression of the human condition. As a performative figure (Han, 2015) and a (self-)exploiting subject, humanity strives to hold onto the here and now—what inevitably slips away from us daily.

At the same time, this work highlights the urgency of redefining our lives and our participation in the natural environment. Ultimately, it proposes the reinvention of the self.

Christina Vasiliou

«Φρόνηση & Πάθος» | Δημήτρης Παπαδόπουλος | 21/11 – 14/12/2024

Posted on 15 Νοεμβρίου 202421 Ιανουαρίου 2025 by Νιόβη Κρητικού

«Φρόνηση & Πάθος»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Παπαδόπουλου στο Κέντρο Τεχνών Μετς

https://www.athinorama.gr/texnes/event/dimitris_papadopoulos_fronisi_kai_pathos-10083750/

Εγκαίνια: Πέμπτη 21/11/2024 και ώρα 19:00 – 22:00

Διάρκεια έκθεσης: 21/11 – 14/12/2024

Eπιμέλεια έκθεσης: Νιόβη Κρητικού

Κείμενα: Νιόβη Κρητικού, Δημήτρης Παπαδόπουλος

Οδός: Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς, 11636

Στο έργο του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η ζωγραφική συνδέεται βαθιά με το εικαστικό ιδίωμα των πατέρων της Αναγέννησης, όπως του Ντα Βίντσι, του Ραφαήλ και του Ρέμπραντ. Ωστόσο, ο Δημήτρης διαπλάθει τις επιρροές αυτές με μια σύγχρονη ματιά, αφαιρώντας και αναπλάθοντας το φόντο και επιμέρους στοιχεία. Η ένδυση, τα σχήματα και τα μοτίβα αποκτούν κεντρικό ρόλο, αναδεικνύοντας μια σύγχρονη αφαιρετική γλώσσα, που αναπλάθει το εμβληματικό ύφος της Αναγέννησης, ενώ συνομιλεί με το παρόν. Έτσι, η τέχνη του μετουσιώνει τον κλασικισμό σε μια νέα σύνθεση, διατηρώντας τη δραματικότητα και το βάθος, σαν ένα θεατρικό έργο με νύξεις στους ποιητικούς μύθους του Σαίξπηρ και του Γκαίτε.

Η αφήγηση στο έργο του Παπαδόπουλου αναδύεται μέσα από φιλοσοφικά ερωτήματα, αναζητώντας τις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, της εξουσίας και της αλήθειας. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης επισημαίνει τη σημασία της νοητικής και ηθικής ανάπτυξης, θέτοντας την τέχνη ως μέσο υπέρβασης της καθημερινής σύγχυσης και επαναληπτικότητας. Όπως σημειώνει, η διαδρομή από την πλάνη προς την αντικειμενική αντίληψη απαιτεί προσοχή, υπομονή και επιμονή, με κάθε επιμελή δημιουργό να επιδιώκει τη μετάβαση από το φαινομενικό στο αληθινό.

Στο εικαστικό του σύμπαν,

ο Παπαδόπουλος εισάγει τις μορφές των καβαλάρηδων της Αποκάλυψης από το κείμενο του Ιωάννη, αναπλάθοντας τη θρησκευτική και μυθική διάστασή τους. Ο πρώτος καβαλάρης, μορφή στοχαστική και αγνή, παρουσιάζεται ως ένα ιδεατό πνεύμα που φέρει έναν ηθικό στοχασμό και μια έντονη αμφιβολία. Σε μια αφηγηματική κίνηση, αυτός αποσύρεται από τον θείο προορισμό του για να έρθει σε επαφή με τον ανθρώπινο κόσμο, έναν κόσμο φθαρτό και γεμάτο πάθη. Η αναγνώριση της πτώσης των ανθρώπων γίνεται το βάθρο για έναν διάλογο ανάμεσα στη θρησκευτική ιδέα και την ανθρώπινη φύση. Ο καβαλάρης παρατηρεί, κρίνει και αναζητά το βαθύτερο νόημα που κρύβεται πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την αδιαφορία για τη γνώση και τη θλίψη της φθαρτότητας.

Μέσα από τη ζωγραφική του Δημήτρη Παπαδόπουλου, η εικαστική δημιουργία εξελίσσεται σαν ένα στοχαστικό δοκίμιο, το οποίο δεν αποφεύγει τις σκιερές και συχνά ζοφερές όψεις του ανθρώπινου χαρακτήρα. Η εικονική αμφισβήτηση που ο καλλιτέχνης ενσωματώνει προσκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί τις θεμελιώδεις αξίες που καθορίζουν την ανθρώπινη πρόοδο, όπως η αλήθεια, η ηθική και η νοητική αναζήτηση. Ο Δημήτρης δημιουργεί έτσι έναν εικαστικό χώρο όπου η παράδοση συνδιαλέγεται με το νέο, και οι φιγούρες του, διαποτισμένες από έναν αμείλικτο και ταυτόχρονα τρυφερό διάλογο με την ανθρώπινη μοίρα, αντηχούν τη διαχρονική πάλη του ανθρώπου για φώτιση και κάθαρση.

Νιόβη Κρητικού

Λίγα λόγια από τον εικαστικό:

«Είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη πρόοδο και την εικαστική δημιουργία να μην ξεχνάμε θεμελιώδη γνωρίσματα όπως η νόηση, η ηθική, η αλήθεια. Τόσο η ενασχόληση με την επιστήμη όσο και με την τέχνη είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την οδυνηρή σύγχυση και μηχανική επαναληπτικότητα της καθημερινής ζωής σε έναν κόσμο ορθό και άχρονο. Οδεύοντας προσεκτικά, με υπομονή, προσήλωση και πόθο μπορεί κάθε επιμελής σπουδαστής, εικαστικός και ερευνητής να ξεφύγει από τον κόσμο της πλάνης και της φαινομενικότητας, στον κόσμο της αντικειμενικής αντίληψης και σκέψης.

Στην ενότητα αυτή χρησιμοποιώ τις μορφές των καβαλάρηδων της αποκάλυψης του Ιωάννη (Καινή Διαθήκη βιβλίο “Απ 6,1-8”) για να πλάσω έναν μύθο περιγράφοντας την παθολογική, σηπτική φύση του ανθρώπου. Στη μορφή του πρώτου καβαλάρη αποδίδω έναν στοχαστικό, ακέραιο χαρακτήρα ο οποίος κατοικεί σε ένα θρησκευτικό χωρίο ιερό και άυλο, στο οποίο υπάρχει άμορφος ως μια ιδέα. Καθαρό και αγνό πνεύμα, αμφισβητεί το στενάχωρο καθήκον που του έχει ανατεθεί από τον Θεό. Επιλέγει, από λύπηση, να αποχωρήσει μαζί με τη στρατιά του και τους υπόλοιπους καβαλάρηδες για να γνωρίσει τους γήινους ανθρώπους. Διχάζεται και αμφιβάλει για τον θεατό κόσμο, ο οποίος δεν του είναι γνώριμος. Με ένα υποτιθέμενο αίσθημα υψηλής ηθικής εξετάζει και κρίνει τον υλικό και ψυχικό κόσμο των ανθρώπων, αναζητά τους λόγους που ο δημιουργός τους, τους δικάζει με αυτόν τον τρόπο.

Σύντομα αναγνωρίζει το λανθασμένο της επιλογής του. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι φθαρτός, γεμάτος πλάνες. Θύματα των παθών τους, απαρνιούνται το πνεύμα, χλευάζουν νόηση και ηθική, αλήθεια και γνώση, ωραίο και υψηλό, ζουν οκνηρά και επιπόλαια, στη ζοφερότητα των σκοτεινών τους επιθυμιών, μακριά από το φως της φρόνησης.»

Δημήτρης Παπαδόπουλος

ΕΝ

Prudence & Passion

Solo Painting Exhibition by Dimitris Papadopoulos at Mets Art Center

Opening: Thursday, November 21, 2024, from 7:00 PM to 10:00 PM
Exhibition Duration: November 21 – December 14, 2024

Curator: Niovi Kritikou
Texts: Niovi Kritikou, Dimitris Papadopoulos

Address: Evgeniou Voulgareos 6, Mets, 11636

In Dimitris Papadopoulos’s work, painting is profoundly connected to the artistic idioms of the Renaissance masters such as da Vinci, Raphael, and Rembrandt. However, Dimitris reinterprets these influences with a contemporary vision, deconstructing and reimagining the background and specific details. Garments, shapes, and patterns assume a central role, introducing a modern abstract language that redefines the iconic Renaissance style while engaging with the present. Through this approach, his art transforms classicism into a new composition, maintaining its drama and depth, akin to a theatrical play with allusions to the poetic myths of Shakespeare and Goethe.

The narrative in Papadopoulos’s work emerges from philosophical questions, delving into the dimensions of human nature, power, and truth. The artist himself emphasizes the significance of intellectual and moral development, positioning art as a means to transcend the daily confusion and mechanical repetition of life. As he notes, the journey from illusion to objective perception requires care, patience, and persistence, with every diligent creator striving to transition from the superficial to the genuine.

In his visual universe,

Papadopoulos introduces the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the text of John, reimagining their religious and mythical dimension. The first horseman, a contemplative and pure figure, is portrayed as an ideal spirit, embodying moral reflection and deep doubt. In a narrative motion, he withdraws from his divine mission to encounter the human world, a world of decay and passions. The recognition of human fallibility becomes the foundation for a dialogue between the divine concept and human nature. The horseman observes, judges, and seeks the deeper meaning behind human suffering, their disregard for knowledge, and the sorrow of mortality.

Through Dimitris Papadopoulos’s painting, visual creation evolves into a reflective essay, fearlessly exploring the dark and often somber facets of human character. The visual questioning embedded by the artist invites the viewer to contemplate the fundamental values that define human progress, such as truth, morality, and intellectual inquiry. Dimitris creates a visual realm where tradition converses with the new, and his figures, imbued with a relentless yet tender dialogue with human destiny, resonate with the timeless struggle for enlightenment and redemption.

Niovi Kritikou

A few words from the artist:

“It is essential for human progress and artistic creation to not forget fundamental traits such as intellect, morality, and truth. Both science and art represent humanity’s effort to escape the painful confusion and mechanical repetitiveness of daily life and move toward a just and timeless world. By proceeding cautiously, with patience, dedication, and longing, every diligent student, artist, and researcher can transcend the realm of illusion and superficiality, arriving at a world of objective perception and thought.

In this series, I use the figures of the Four Horsemen of the Apocalypse from the Book of Revelation (New Testament, Revelation 6:1-8) to construct a myth that describes the pathological, decaying nature of humanity. The first horseman represents a contemplative, virtuous character who resides in a sacred, ethereal domain, existing as a formless idea. Pure and untainted, he questions the burdensome duty assigned to him by God. Out of pity, he chooses to depart with his army and the other horsemen to acquaint himself with earthly humans. He is torn and doubts the material world, which is unfamiliar to him. With an assumed sense of high morality, he examines and critiques the material and spiritual worlds of humans, seeking the reasons why their creator judges them in such a manner.

Soon, he recognizes the error of his choice. The human world is corrupt and full of illusions. Victims of their passions, they forsake the spirit, ridicule intellect and morality, truth and knowledge, beauty and the sublime, living lazily and carelessly amidst the gloom of their dark desires, far from the light of wisdom.”

Dimitris Papadopoulos

Cinergo Film Festival | Award winning short films στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Posted on 31 Οκτωβρίου 20246 Δεκεμβρίου 2024 by Νιόβη Κρητικού

TO ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΣ και η CINERGO

To KΤΜ φιλοξενεί το διεθνές φεστιβάλ ανεξάρτητου και συνεργατικού κινηματογράφου CINERGO σε ένα διήμερο προβολών των βραβευμένων μικρού μήκους ταινιών του 2024.

H υπέροχη αυλή του Κέντρου Τεχνών Μετς μετατρέπεται σε ένα μικρό θερινό σινεμά για δύο μοναδικές βραδιές!

06/11/24 | 20.00-22.00 Ελληνικές ταινίες μικρού μήκους |Διάρκεια προβολής 1:39:58

07/11/24 | 20.00 – 22.00 Διεθνείς ταινίες μικρού μήκους | Διάρκεια προβολής 1:49:08

Ώρα προσέλευσης κοινού: 19.00

*Ο αριθμός των καθισμάτων είναι περιορισμένος*

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν όσες ταινίες θέλουν αρκεί να μην διακόπτουν την ροή της μιας ταινίας.

Αναλυτικό πρόγραμμα ταινιών θα δείτε παρακάτω:

1η Μέρα:

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου, Διάρκεια 1:39:58

So Hum
Director Ioanna Fragkiskou
in Greek shorts
Greece