«Στον δρόμο, κυπαρίσσια.»

Μαρία Χαραλάμπους

Ατομική έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: 24 Οκτωβρίου 2025

Διάρκεια: 24/10 – 15/11/2025

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς

Είσοδος Ελεύθερη

«Η τέχνη, ίσως, είναι η μόνη ανάσα που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε ψηλά μέσα στη δίνη του κόσμου.»

Αυτό που βλέπει κανείς στα έργα της Μαρίας Χαραλάμπους δεν είναι απλώς τοπία, αλλά ονειρικοί κόσμοι, κατοικημένοι από αέρινες φιγούρες και αόρατες αναπνοές. Τα έργα της μοιάζουν να αιωρούνται ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, δημιουργώντας μια αίσθηση αλλόκοσμης ηρεμίας. Η Μαρία, αξιοποιώντας την τεχνική της γκουάς και της ακουαρέλας, χειρίζεται το υλικό της με τρόπο που επιτρέπει στο νερό να γίνει φορέας νοήματος και την ύλη με τρόπο που μιμείται τις αισθήσεις. Οι φόρμες της ρευστές, παραμένουν σε κίνηση, ανασαίνουν, κυλούν απαλά, σαν να γλιστρούν μέσα στο φως, αρνούμενες να αποκρυσταλλωθούν.

Κι όμως, αυτή η ρευστότητα δεν μένει άυλη. Το υδάτινο στοιχείο συναντά τη γη με τρόπο που θυμίζει λάσπη ή χώμα, ίσως και την πάχνη που αφήνει η πρωινή δροσιά μετά την καταιγίδα. Η ζωγραφική της δεν είναι μόνο συνειρμική, είναι και απτή. Δύο στοιχεία, νερό και γη, συνυπάρχουν παραδόξως, δημιουργώντας έναν τόπο τόσο υλικό όσο και συναισθηματικό μαζί, έναν κόσμο όπου η ύλη γίνεται εμπειρία, και η εμπειρία αφήνει σημάδι. Σαν την εικόνα μιας λίμνης που καθρεφτίζει τον ουρανό και ταυτόχρονα κρύβει μέσα της τη γη, συγκεντρώνοντας ακριβώς αυτά τα συστατικά της ύπαρξης, το ουράνιο, το υδάτινο αλλά και τον αιθέρα, σε μια εύθραυστη, ευθυγραμμισμένη και συνάμα γαλήνια ισορροπία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό,

το κυπαρίσσι επανέρχεται σαν μοτίβο, σχεδόν σαν προσευχή.
Στην πράξη λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Ένας κάθετος άξονας που συνδέει τη γη με τον ουρανό. Συχνά, το δέντρο αυτό με την κόμη του τρυπά τα σύννεφα, σαν να αναζητά την ένωση με το θείο, άλλοτε λικνίζεται σαν να λοξοδρομεί, ή να χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου. Το αιώνιο μεταναστευτικό και οι πόλεμοι είναι θεματικές που απασχολούν έντονα την ίδια και διαφαίνονται μέσα στα έργα της, καθώς οι μορφές της μοιάζουν εγκλωβισμένες σε μια απόκοσμη, διαρκή μετακίνηση. Η παρουσία του δέντρου, λοιπόν, υποδηλώνει αυτόν τον διττό συμβολισμό· μια πνευματική ανάταση, μια αναπνοή ελπίδας μέσα στη μελαγχολία των τοπίων αλλά και ένα μνήμα, μια ανάμνηση των θανούντων.

Οι φόρμες και οι χειρονομίες της είναι κυκλικές και προμηνύουν γέννηση. Σαν μια αργή κυοφορία που εξελίσσεται μέσα στην επιφάνεια του έργου. Μορφές που θυμίζουν έμβρυα κρύβονται σε διαφανείς, αμνιακούς κόσμους, έτοιμες να εκκολαφθούν. Αυτή η αίσθηση γένεσης δεν είναι τυχαία, μα αποτελεί οργανικό στοιχείο της σύνθεσής της, η οποία στηρίζεται σε ρυθμικές στριφογυριστές επαναλήψεις και ήπιες μεταβάσεις και μετατονισμούς. Ο ρυθμός της ζωγραφικής της είναι αργός, στοχαστικός, με μια σχεδόν τελετουργική πειθαρχία. Θυμίζει ηπειρώτικο μακρόσυρτο χορό, επαναληπτικό, βαθύ, γεμάτο σιωπηλή συγκίνηση.

Η παλέτα της είναι γήινη,

αλλά όχι βαριά. Συνδυάζει τις αποχρώσεις του χώματος με χρώματα που παραπέμπουν στο παραμύθι κυρίως ρόδινα και ώριμα κερασί, πρασινωπά, ώχρες αλλά και υποφωτισμένα μπλε με φωτεινά σημεία. Η Μαρία αξιοποιεί το χρώμα όχι μόνο ως αισθητικό εργαλείο, αλλά ως τρόπο συγκίνησης καθώς η κάθε απόχρωση μοιάζει να κρατά μέσα της ένα συναίσθημα. Έτσι, ο θεατής καλείται να αισθανθεί πριν κατανοήσει, να ακολουθήσει τον ρυθμό της όρασης πριν αναζητήσει το νόημα και η αίσθηση αυτή ταιριάζει πολύ με το παραδοσιακό, βουκολικό τοπίο.

Η παραδοξότητα των συνθέσεών της, άλλοτε γλυκιά και άλλοτε γκροτέσκ, συνομιλεί με την ψυχική της τοπογραφία. Είναι μια μεταρομαντική προσέγγιση, όπου η φόρμα διαστέλλεται από το συναίσθημα. Κάθε εικόνα φέρει κάτι από τον εσωτερικό της κόσμο, μια ευγένεια που ακουμπά την πληγή, μια σιωπή που μοιάζει με προσευχή.

Ως εικονογράφος, η Μαρία Χαραλάμπους αντλεί την ευαισθησία της από τον κόσμο του παραμυθιού και την ενσωματώνει με ανιδιοτέλεια στη ζωγραφική της πράξη. Αυτή η διττή της ταυτότητα χαρίζει στα έργα αφηγηματικές και ονειρικές ποιότητες, εικόνες που μεταφέρουν την αθωότητα του παιδικού βλέμματος και την τρυφερότητα μιας εσωτερικής συγκίνησης. Σαν να βλέπουμε τον κόσμο για πρώτη φορά, χωρίς φίλτρα, χωρίς φόβο.

Οι φιγούρες της εξαϋλώνονται μέσα στο τοπίο. Δεν στέκονται, κινούνται.
Ακολουθούν το άπλωμα της γης, σαν να θέλουν να ενωθούν με αυτήν ή να διαχυθούν μέσα της για πάντα. Έτσι, τα τοπία της γίνονται κατοικημένες ψυχές και οι ψυχές, με τη σειρά τους, τόποι. Ο κόσμος της είναι παραδεισένιος και παραμυθητικός, ένας τόπος που μιλά για ύπαρξη, ταυτότητα, ηθική και ελπίδα.

Και για μένα, η ζωγραφική της Μαρίας, τόσο ονειρική, τρυφερή και λησμονική, μοιάζει με εκείνες τις μακρόσυρτες νύχτες που αφήνουμε το βλέμμα να χαθεί στα σύννεφα. Στις παύσεις ενός κόσμου που δεν χρειάζεται λόγια.

Μήπως, λοιπόν, η τέχνη της είναι η ίδια η ανάσα μας, μια απαλή ανάμνηση που μας θυμίζει να κοιτάξουμε ψηλά, ανάμεσα στα κυπαρίσσια;

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Εικαστικός

«στον δρόμο κυπαρίσσια, το αδύνατο αγκάλιασμα, τα μωρά στον ωκεανό, τα ποιήματα στο πόδι, τα πέλματα που τους απαγορεύεται να πατούν οποιαδήποτε γη, τα βράχια όταν διαβρώνονται, η κοσμική σούπα, το τοπίο που δεν υπάρχει, η θλίψη που δεν επιτρέπεται, η σκέψη που ντρέπεται, ο τόπος που θέλουμε να επιστρέφουμε, ο έρωτας που θεραπεύει, η ανώνυμη ποίηση, το βραχύ κύκλωμα της μοναξιάς, ο κόσμος πίσω από το βουνό, η τρυφερότητα αποκαλύπτει, το σώμα που κουβαλάει, η ζωγραφική με τα σύννεφα, τα δέντρα που μετακινούνται, η μουσική πριν την ησυχία, το μακρύ ταξίδι, οι γυναίκες που κρατιούνται απ΄ τα χέρια, η φύση που δεν είναι αποσπασματική, οι σημασίες που θολώνουν, η σιγουριά του τυχαίου, η μνήμη που δημιουργεί τον χρόνο, ωκεανός αγάπης, εσύ, εσύ, εσύ»

Μαρία Χαραλάμπους

ΕΝ

“On the Road, Cypresses”
Maria Charalambous
Solo Painting Exhibition at Mets Arts Center

Opening: October 24, 2025
Duration: 24/10 – 15/11/2025
Address: 6 Evgeniou Voulgareos, Mets

Free Admission

“Art may be the only breath that allows us to look upwards amid the whirlwind of the world.”

What one sees in the works of Maria Charalambous is not simply landscapes, but dreamlike worlds, inhabited by ethereal figures and invisible breaths. Her works seem suspended between reality and imagination, creating a sense of uncanny calm. Maria, using gouache and watercolor techniques, handles her medium in a way that allows water to become a carrier of meaning and materiality to evoke the senses. Her forms are fluid, remaining in motion, breathing, flowing gently, as if sliding through light, refusing to crystallize.

Yet, this fluidity is not intangible. The watery element meets the earth in a manner reminiscent of mud or soil, perhaps even the frost left by morning dew after a storm. Her painting is not only associative; it is tangible. Two elements, water and earth, coexist paradoxically, creating a place both material and emotional, a world where matter becomes experience, and experience leaves its mark. Like the image of a lake reflecting the sky while holding the earth within, it gathers the very components of existence—the watery, the terrestrial, the ether—in a fragile, aligned, and serene equilibrium.

Within this setting,

the cypress reappears as a motif, almost like a prayer.
It functions as a point of reference and inspiration, a vertical axis connecting earth and sky. Often, this tree pierces the clouds with its crown, as if seeking union with the divine; at other times, it sways, tilts, or dances the Zalongo dance. Eternal migrations and wars are recurring themes in her work, as the figures seem trapped in an uncanny, perpetual motion. The presence of the tree thus embodies this dual symbolism: a spiritual elevation, a breath of hope amid the melancholy of landscapes, and a memorial, a remembrance of the departed.

Her forms and gestures are circular and anticipate birth. Like a slow gestation unfolding on the surface of the work. Figures reminiscent of embryos hide in transparent, amniotic worlds, ready to emerge. This sense of genesis is not accidental but an organic element of her composition, based on rhythmic, swirling repetitions and gentle transitions. The rhythm of her painting is slow, contemplative, with an almost ritual discipline. It resembles the long, drawn-out dance of Epirus—repetitive, profound, imbued with silent emotion.

Her palette is earthy,

yet not heavy. It combines shades of soil with colors evoking fairy tales: rosy and ripe cherry tones, greenish hues, ochres, as well as subdued blues with bright accents. Maria uses color not only as an aesthetic tool but as a means of emotional resonance, as each hue seems to carry within it a feeling. The viewer is invited to feel before understanding, to follow the rhythm of vision before seeking meaning, harmonizing perfectly with the traditional, bucolic landscape.

The paradoxical nature of her compositions, at times sweet, at times grotesque, echoes her psychic topography. It is a post-romantic approach where form expands with emotion. Each image carries something of her inner world, a gentleness that touches the wound, a silence resembling prayer.

As an illustrator, Maria Charalambous draws sensitivity from the world of fairy tales and incorporates it selflessly into her painting practice. This dual identity grants her works narrative and dreamlike qualities—images that convey the innocence of a child’s gaze and the tenderness of an inner feeling. It is as if seeing the world for the first time, unfiltered, unafraid.

Her figures dissolve into the landscape. They do not stand still; they move. They follow the expanse of the earth, as if wanting to merge with it or diffuse through it forever. Thus, her landscapes become inhabited souls, and the souls, in turn, become places. Her world is paradisiacal and comforting, a realm that speaks of existence, identity, ethics, and hope.

And for me, Maria’s painting—so dreamlike, tender, and wistful—resembles those long, drawn-out nights when we let our gaze wander among the clouds. In the pauses of a world that needs no words.

Could it be, then, that Maria’s art is itself our breath, a gentle memory reminding us to look upwards, among the cypresses?

Niovi Krιtikou
Art Historian | Visual Artist

On the Road, Cypresses, the Impossible Embrace, Babies in the Ocean, Poems on the Go, Feet Forbidden to Touch Any Earth, Rocks as They Erode, The Cosmic Soup, The Landscape That Does Not Exist, The Sadness That Is Not Allowed, The Thought That Is Shy, The Place We Long to Return To, Love That Heals, Anonymous Poetry, The Short Circuit of Solitude, The World Behind the Mountain, Tenderness Reveals, The Body That Carries, Painting with Clouds, Moving Trees, Music Before Silence, The Long Journey, Women Holding Hands, Nature That Is Not Fragmented, Meanings That Blur, The Certainty of Chance, Memory That Creates Time, Ocean of Love, You, You, You”

— Maria Charalambous

Genius Loci Ιορδάνης Ναυρούζογλου

Κέντρο Τεχνών Μετς

Ευγενίου Βουλγάρεως 6 , Μετς

Εγκαίνια 25/09/2025 και ώρα 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 25/09-18/10/2025

Ωράρια λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 17.00 – 20.30, Τετάρη & Σάββατο: 11.00 – 15.00
Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Είσοδος Ελεύθερη

«Κανένας τόπος δεν υπάρχει χωρίς το πνεύμα…» σημειώνει ο Ιορδάνης Ναυρούζογλου, ανοίγοντας το νήμα της αφήγησής του στο Κέντρο Τεχνών Μετς. Το Genius loci, μια λατινική φράση που υποδηλώνει το πνεύμα του τόπου, δεν είναι μια σταθερή έννοια, μα μοιάζει με ανάσα που μετακινείται, με ίχνος που ξεγλιστρά, με μνήμη που ανακαλείται. Πρόκειται για ένα άυλο υπόστρωμα που διαπερνά την ανθρώπινη εμπειρία και συνδέει το φυσικό περιβάλλον με την πολιτιστική κληρονομιά, τον μύθο με τη μνημειακότητα και την τέχνη με την καθημερινή ανάμνηση.

Η τεχνική του Ναυρούζογλου ξεκινά από τη χαρακτική, με μήτρες, ξυλογραφίες και μονοτυπίες που αντί να παραδώσουν την «καθαρή» εικόνα, φέρνουν στην επιφάνεια το σφάλμα. Εκεί όπου το κακέκτυπο ή η φθορά θα μπορούσαν να θεωρηθούν αδυναμία, εκείνος τα μεταστοιχειώνει σε μια δική του εκφραστική γλώσσα. Το λάθος εδώ, παίζει καθοριστικό ρόλο στην δουλειά του καθώς γίνεται θύρα δημιουργίας. Οι σχεδόν τυχαίες σημειώσεις πάνω στο χαρτί του, γίνονται μέθοδος και έτσι το αποτύπωμα παύει να είναι στατικό, αλλά μεταμορφώνεται σε τόπο. Έναν τόπο που άλλοτε θυμίζει βουκολικό ή μεσαιωνικό σκηνικό, κι άλλοτε ξεδιπλώνεται σε μυθικά πλάσματα, σε παραμυθικές αφηγήσεις, σε διδακτικές εικόνες που αντηχούν σαν λαϊκές ιστορίες. Άλλοτε πάλι, σημείο εκκίνησης των έργων του, αποτελεί κάποιο άλλο έργο, το οποίο εν τέλει, κρύβεται επιμελώς πίσω από το ολοκλήρωμα του.

Η έμπνευση του Ιορδάνη…

…δεν υπακούει σε γραμμική λογική. Ωστόσο, αναδύεται από μνήμες προσωπικές, οικογενειακές αφηγήσεις, παιδικά θραύσματα εικόνων και συνυφαίνεται με μυθολογία και πολιτική, με βιώματα και συλλογικές αναφορές. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλή αναπαράσταση, αλλά μια εκτενή παρατήρηση της πρώτης πράξης του έργου που μετατρέπεται σε έναν μεταιχμιακό τόπο ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, στο παροδικό και το αιώνιο. Μια διαδικασία που παρόλο που για τον ίδιο, ξεκλειδώνει τις πύλες του ασυνειδήτου και μοιάζει με συνειρμική παραβολή, ταυτόχρονα δεν παύει να είναι και αυτοαναφορική της ζωγραφικής σπουδής, που αναζητά αυτήν ακριβώς την λεπτομέρεια της αναπαράστασης που αποκαλύπτεται και συλλαμβάνεται από τον εικαστικό κατά τη διάρκεια της εξάσκησης.

Το έργο του διακρίνεται για την ασπρόμαυρη κλίμακα. Λιτή μα συνάμα επιβλητική, γίνεται όχημα αποκαλύψεων. Άλλοτε ο έντονος διάλογος φωτός και σκιάς αιχμαλωτίζει το βλέμμα με δραματική οξύτητα, κι άλλοτε οι ανεπαίσθητες διαβαθμίσεις πλέκουν ένα γκρι ιστό από ενδιάμεσες υφές. Τα έργα του ξεδιπλώνονται μόνο σε όσους αφεθούν στη λεπτομέρεια της παρατήρησης και αποκαλύπτουν διαρκώς στοιχεία, για όσο τους αφιερώνεται κανείς. Η γραφή του συχνά θυμίζει υφαντό, μέσα από ξυσίματα, λεπταίσθητες χαράξεις, αλλεπάλληλα στρώματα μελανιού και χιαστές γραφές που θυμίζουν πλέξη, συνθέτει μια αίσθηση σχεδόν υφασμάτινη, όπου το ίχνος γίνεται ταυτόχρονα μνήμη και υλικό αποτύπωμα.

Με μια πρώτη ματιά,

…τα έργα του συχνά, μπορεί να παραπέμπουν σε αφηρημένη ζωγραφική. Μα όσο ο θεατής εμβαθύνει, τόσο αποκαλύπτεται το νήμα της συλλογιστικής του, δηλαδή ένας διάλογος ανάμεσα στο τυχαίο και το συνειδητό, στο μύθο και την ιστορία, στη φθορά και τη μνήμη, στο χαρακτηρισμένο και το αφαιρετικό, στην ένταση και την ηρεμία, στο διττό νόημα του εδώ και του τότε. Η ζωγραφική του λοιπόν μπορεί να ιδωθεί είτε ως ένα οργανικό σχήμα που πάλλεται προς αφηρημένες δομές είτε ως ένας κόσμος αλλόκοτος, κρυμμένος, μαγικός. Μια νότα από την Melencolia των χαρακτικών του Durer και μια αίσθηση από χαρτογραφικές ραφές πλάθουν το εικαστικό του λεξιλόγιο που θυμίζει εν τέλει νευρώσεις της γης και της πλάσης.

Η έκθεση Genius Loci δεν παρουσιάζει απλώς τοπία, αλλά στήνει ένα σκηνικό όπου τα έργα κατοικούνται από ίχνη, αναμνήσεις και αναζητήσεις, σαν σύγχρονες παραβολές. Ο τόπος δεν είναι γεωγραφικός αλλά ψυχικός, μνημονικός και γραφικός. Η δουλειά του μας καλεί να περιπλανηθούμε σε πεδία που πάλλονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φαντασιακό, στη φθορά και την αναγέννηση, στο ορατό και το αθέατο, ενώ ταυτόχρονα μας προκαλεί να ανακαλύψουμε όσες περισσότερες απόκρυφες παραστάσεις το επιτρέπει ο νους του καθενός.

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Επιμελήτρια | Εικαστικός

ΕΝ

Genius Loci — Iordanis Navrouzoglou

Mets Arts Center
6 Evgeniou Voulgareos, Mets
Opening: 25/09/2025, 19:00 – 22:00
Duration: 25/09–18/10/2025
Opening hours: Tuesday, Thursday & Friday: 17:00 – 20:30, Wednesday & Saturday: 11:00 – 15:00
Curator: Niovi Kritikou

Free Entrance

“No place exists without its spirit…”, notes Iordanis Navrouzoglou, opening the thread of his narrative at the Mets Arts Center. Genius loci, a Latin phrase denoting the spirit of a place, is not a fixed notion; it resembles a moving breath, a fleeting trace, a memory recalled. It is an intangible substratum that permeates human experience and links the natural environment with cultural heritage, myth with monumentality, and art with everyday memory.

Navrouzoglou’s technique originates in printmaking, using plates, woodcuts, and monotypes that, instead of delivering a “pure” image, bring errors to the surface. Where a flaw or deterioration might be considered a weakness, he transforms them into his own expressive language. Here, mistakes play a decisive role in his work, becoming gateways to creation. His nearly random notes on paper become methodical, so that the imprint ceases to be static and transforms into a place—sometimes reminiscent of a bucolic or medieval scene, at other times unfolding into mythical creatures, fairy-tale narratives, or didactic images that echo folk stories. Occasionally, the starting point of his works is another artwork, which is ultimately carefully hidden behind the finished piece.

Iordanis’ inspiration …

…does not follow linear logic. It emerges instead from personal memories, family stories, fragments of childhood imagery, intertwined with mythology, politics, lived experience, and collective references. The result is not a simple representation but an extensive observation of the first act of creation, transformed into a liminal space between reality and imagination, the transient and the eternal. While for him this process unlocks the gates of the unconscious and resembles a free-associative parable, it is simultaneously self-referential to the painterly study, seeking precisely that detail of representation that is revealed and captured by the artist during practice.

His work is characterized by a monochromatic palette. Minimal yet imposing, it becomes a vehicle for revelation. At times, the dramatic interplay of light and shadow captivates the gaze with striking intensity, while subtle gradations weave a gray fabric of intermediate textures. His works unfold only for those willing to linger in detailed observation, constantly revealing elements to attentive viewers. His mark-making often resembles a woven textile, through scraping, delicate engravings, layered ink, and crisscrossed lines, producing an almost fabric-like sense where trace becomes both memory and material imprint.

At first glance,

…his works may suggest abstraction. Yet, the deeper the viewer delves, the more the thread of his reasoning is revealed: a dialogue between chance and intention, myth and history, decay and memory, the figurative and the abstract, intensity and calm, the duality of here and then. His painting can thus be seen either as an organic form vibrating toward abstract structures or as a strange, hidden, magical world. A note of Dürer’s Melencolia and a sense of cartographic seams inform his visual vocabulary, ultimately evoking the earth’s and creation’s neuroses.

The Genius Loci exhibition does not merely present landscapes; it stages a scene inhabited by traces, memories, and quests, like contemporary parables. The place is not geographical but psychological, memorial, and graphic. His work invites us to wander through fields oscillating between reality and imagination, decay and renewal, the visible and the hidden, while simultaneously challenging us to discover as many hidden representations as each viewer’s mind permits.

Niovi Kritikou
Art Historian | Curator | Visual Artist

Μια ματιά στο “Genius Loci”:

από τον εικαστικό Ιορδάνη Ναυρούζογλου:

« Κανένας τόπος δεν υπάρχει χωρίς το πνεύμα…»

Το genius loci το πνεύμα του τόπου είναι μια ρευστή έννοια την οποία είναι δύσκολο να οργανώσουμε ή να περιορίσουμε. Το τοπίο αποτελεί κομμάτι της ύπαρξής μας, με αποτέλεσμα να επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ενσωματώνεται η ανθρωπότητα στο φυσικό περιβάλλον αλλά και το πως αξιολογούμε στοιχεία της πολιτιστικής ιστορίας όπως ο μύθος, η μνημειακότητα και η τέχνη. Ουσιαστικά αποτελεί το δακτυλικό αποτύπωμα ενός τόπου.

Η έκθεση genius loci διερευνά το τοπίο μέσα από τη μνήμη, όχι ως απλή αναπαράσταση, αλλά ως ενδιάμεση ζώνη ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό. Παρότι κάθε έργο αντλεί έμπνευση από διαφορετικές πηγές, όλα συναντιούνται στο κοινό έδαφος του genius loci, που λειτουργεί ως συνδετικός άξονας. Η φύση, οι αξίες, οι ποιότητες, τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι προσωπικές αναμνήσεις που μπλέκονται με οικογενειακές αφηγήσεις, η μυθολογία και η πολιτική, αναδύονται ως πεδία συλλογικής εμπειρίας και συμβολισμού.  Έτσι, κάθε έργο αποκτά το δικό του περιεχόμενο, αποκαλύπτοντας μια διαφορετική όψη αυτών των αναφορών. Η παιδική σχέση με τη φύση και η μνήμη ως εσωτερικό τοπίο παραμένουν το υπόστρωμα μιας αφήγησης που δεν αποτυπώνει, αλλά ανακατασκευάζει.

Η τεχνική διαδικασία ξεκινά από την Χαρακτική, την ξυλογραφία και άλλες φορές την μονοτυπία. Τα κακέκτυπα, τα ατελή τυπώματα, λάθη, σβησίματα και φθορές, λειτουργούν ως πύλες για νέες συνθέσεις και υπογραμμίζουν τη διαρκή αναζήτηση, την ένωση ιστορίας και μύθου, πραγματικότητας και φαντασιακού, την αέναη προσπάθεια να οριστεί η μορφή μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται. Μέσα από την επιζωγράφιση, την αφαίρεση και την προσθήκη μελάνης, το τύπωμα μεταμορφώνεται σε χώρο όπου το τυχαίο και το συνειδητό συνυπάρχουν ισότιμα. Η ασπρόμαυρη παλέτα, λιτή αλλά εύγλωττη, επιτρέπει στο ίχνος να λειτουργήσει ως μνήμη υλική και άυλη ταυτόχρονα. Ο τόπος δεν είναι μόνο γεωγραφικός, αλλά ψυχικός και μνημονικός. Είναι η στιγμή που το φθαρτό αποτύπωμα συναντά το βιωματικό ίχνος, ανακαλώντας ερωτήματα για τον χρόνο, τη φθορά και τη μνήμη, που μένει να αφηγηθεί.

Η έκθεση γίνεται έτσι ένα σκηνικό όπου τα έργα δεν απεικονίζουν μόνο τοπία, αλλά κατοικούνται από τα ίχνη μνήμης και αναζήτησης, ένα πεδίο όπου το πνεύμα του τόπου γίνεται ταυτόχρονα το πνεύμα της μνήμης.

Ιορδάνης Ναυρούζογλου

ΕΝ

“No place exists without its spirit…“

The genius loci, the spirit of a place, is a fluid concept, difficult to organize or confine. The landscape is an integral part of our existence, influencing not only how humanity embeds itself in the natural environment, but also how we evaluate elements of cultural history such as myth, monumentality, and art. Essentially, it constitutes the fingerprint of a place.

The exhibition genius loci explores the landscape through memory, not as a mere representation, but as an intermediate zone between the real and the imaginary. Although each work draws inspiration from different sources, all converge on the common ground of the genius loci, which functions as a connecting axis. Nature, values, qualities, colors, scents, personal memories intertwined with family narratives, mythology, and politics emerge as fields of collective experience and symbolism. In this way, each work acquires its own content, revealing a distinct facet of these references. The childhood relationship with nature and memory as an inner landscape remain the substrate of a narrative that does not simply depict, but reconstructs.

The technical process begins with printmaking, woodcut, and occasionally monotype. Misprints, imperfect impressions, mistakes, erasures, and wear function as gateways to new compositions, emphasizing the continuous search, the fusion of history and myth, reality and imagination, the perpetual effort to define form within an ever-changing world. Through overpainting, subtraction, and the addition of ink, the print transforms into a space where the accidental and the deliberate coexist on equal terms. The black-and-white palette, minimalist yet expressive, allows the trace to function simultaneously as tangible and intangible memory. The place is not merely geographical, but psychic and memorial. It is the moment when the ephemeral imprint meets the lived trace, evoking questions about time, decay, and memory that remain to be told.

In this way, the exhibition becomes a stage where the works do not merely depict landscapes but are inhabited by traces of memory and exploration, a realm where the spirit of the place becomes, at once, the spirit of memory.

Iordanis Navrouzoglou

(George Kordis, Longing Woman, digital print on canvas, 100×100 cm)

Το Κέντρο Τεχνών Μετς συμμετέχει φέτος στην Art Athina (περίπτερο L30) παρουσιάζοντας το έργο επτά καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους, ο Γιώργος Κόρδης, διεθνώς αναγνωρισμένος ζωγράφος με σημαντική παρουσία στη σύγχρονη ελληνική και διεθνή σκηνή, καθώς και ο Γιάννης Τζερμιάς, γνωστός καλλιτέχνης με διεθνή πορεία και πρώην συνεργάτης της αίθουσας τέχνης Μέδουσας. Δίπλα τους, οι νέοι συνεργαζόμενοι με το Μετς εικαστικοί: Δημήτρης Παπαδόπουλος, Βούλη Πανταζίδου, Φανή Πανταζίδου, Εμμέλεια Φιλιπποπούλου και Δανάη Τσολάκη. Με διαφορετικά εκφραστικά μέσα, όλοι συνθέτουν μια κοινή αφήγηση που αναδεικνύει την πολυφωνία και την καλλιτεχνική δυναμική του Κέντρου. Η φετινή μας παρουσία, υπό τον τίτλο In the Realm of Contrast, χαρακτηρίζεται από μια αυστηρή ασπρόμαυρη αισθητική, που αναδεικνύει τη βαρύτητα και την καθαρότητα αυτής της επιλογής. Το μότο Black and White and the Space In Between γίνεται μια δήλωση για την ουσία της αντίθεσης στην τέχνη αλλά και για τον χώρο που γεννιέται ανάμεσά τους.

Το άσπρο και το μαύρο, η απόλυτη σύγκρουση και ταυτόχρονα η τέλεια ισορροπία, παραπέμπουν στην αιώνια συζήτηση γύρω από το φως και το σκοτάδι, το ορατό και το κρυμμένο. Στην ιστορία της ζωγραφικής, η ασπρόμαυρη κλίμακα υπήρξε η βάση της σπουδής και του σχεδίου, αλλά και συνδέθηκε με την ελληνική κληρονομιά της αρχαιοελληνικής γραμμής: το περίγραμμα και το σκαρίφημα, την πρώτη ύλη από όπου γεννιέται ο ζωγραφικός κόσμος. Εδώ, μέσα από τις τονικές κλίμακες και τις λεπτές διαβαθμίσεις, το έργο απογυμνώνεται από τον λυρισμό του χρώματος και αποκαλύπτει την τολμηρή του αλήθεια. Είναι η στιγμή που η ζωγραφική μετριέται καθαρά, με μοναδικό γνώμονα το φως και τη σκιά.

Επιμέλεια – Συντονισμός: Νιόβη Κρητικού

Ωράριο για το κοινό στο Art Athina 18-22/09/2025
Πέμπτη έως Τρίτη, 12:00 – 21:00
Διεύθυνση: Ζάππειο Μέγαρο, Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας, 10557, Αθήνα

ΕΝ

The Mets Arts Center participates this year in Art Athina (booth L30), presenting the work of seven artists. Among them, Giorgos Kordis, an internationally acclaimed painter with a strong presence in both the Greek and international art scene, as well as Yiannis Tzermias, a renowned artist with an international career and former collaborator of Medusa Art Gallery. Alongside them, the emerging artists collaborating with the Mets Arts Center: Dimitris Papadopoulos, Vouli Pantazidou, Fani Pantazidou, Emmeleia Filippopoulou, and Danai Tsolaki. Through diverse expressive media, they compose a shared narrative that highlights the polyphony and artistic dynamism of the Center.

Our presentation this year, under the title In the Realm of Contrast, is defined by a strict black-and-white aesthetic, illuminating the gravity and clarity of this choice. The motto Black and White and the Space In Between becomes a statement on the very essence of artistic opposition, as well as the fertile ground that emerges between the two.

Black and white, the ultimate clash and at the same time the perfect balance, point to the eternal dialogue between light and darkness, the visible and the hidden. Throughout the history of painting, the black-and-white scale has been the foundation of study and drawing, while also linking back to the Greek heritage of the ancient line: outline and sketch as the primal substance from which the pictorial world is born. Here, through tonal gradations and subtle shifts, the work is stripped of the lyricism of color and reveals its daring truth. It is the moment when painting is measured purely, with light and shadow as its only compass.

Curator – Coordinator: Niovi Kritikou

Visiting Hours for Art Athina (18–22/09/2025):
Thursday to Tuesday, 12:00 – 21:00
Venue: Zappeion Megaron, Vasilissis Olgas Ave., 10557 Athens

https://art-athina.gr/el/

«Οριζόντιοι Αστερισμοί»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Φαίης Ψυχοπαιδοπούλου

Στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: 26/6/2025 και ώρα 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 26/6/2025 – 19/07/2025

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 | Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

Είσοδος: Ελεύθερη

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Η Φαίη ζωγραφίζει κόσμους που μοιάζουν να γεννήθηκαν είτε από όνειρο είτε από τη μυστική καρδιά ενός παιδικού παραμυθιού. Στο έργο της, τίποτα δεν ακολουθεί λογική σειρά, όλα ξεδιπλώνονται με συνειρμούς και μαγικές αφηγήσεις, σαν να μιλούν πλάσματα ονειρικά, πριγκίπισσες και τέρατα, ζώα μυθικά η μη, παγόνια και δελφίνια, καρουζέλ και λούνα παρκ, γιρλάντες, κάστρα, λαμπάκια και παιχνίδια.

Ξεκινώντας να προσεγγίσει κανείς το έργο της, μπορεί να αναζητήσει πολλές επιρροές, αναφορές και συγγένειες. Μα η αλήθεια είναι μία, απλούστερη και βαθύτερη:
Αν η ζωγραφική της Φαίης μοιάζει με κάτι, αυτό είναι μόνο με την ίδια.

Στην ψυχή, στην όψη, στην τρυφερότητα και στην αγνότητα. Σαν ήχος γέλιου που έρχεται από μακριά, σαν ανάμνηση που δεν έζησες αλλά που αναγνωρίζεις, το έργο της Φαίης ξετυλίγεται σαν παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ. Κι ούτε χρειάζεται. Γιατί οι ιστορίες της δεν λέγονται με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με συνειρμούς, με χρώματα και σχήματα, με πλάσματα και τόπους που δεν έχουν γεωγραφία αλλά ψυχή.

Πίσω από την ασυνάρτητη, πολύχρωμη ελαφρότητα, ανασαίνει μια βαθιά ευαισθησία· μια παιδική ψυχή με τη σοφία χιλιάδων παραμυθιών, χιλιάδων στίχων ή αρμονιών. Κάθε έργο είναι ένας ρόλος, κάτι που ο καθένας μας μπορεί να γίνει, αν επιτρέψει στην τρυφερότητα και την αγνότητα να γίνουν βλέμμα. Το σύμπαν της Φαίης δεν απεικονίζει την πραγματικότητα αλλά ένα αχνοϋφασμένο παραμύθι. Ένα υφαντό γεμάτο κλωστές από λέξεις, ήχους, στίχους και σχήματα. Ιστορίες από έρωτες πλατωνικούς, νεράιδες του καλοκαιριού, πεταλούδες, αστερόσκονη και παραθυρόφυλλα που οδηγούν σε κόσμους εσωτερικούς.

Η ζωγραφική της

δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που παίζεται σοβαρά, με κουκλίστικη αθωότητα, νότες ρομαντισμού και με εκείνη τη μυστική γνώση που μόνο τα παιδιά και οι ονειροπόλοι διαθέτουν. Σύμβολα καθημερινότητας, κρυμμένης παιδικότητας αλλά και φορέματα, αξεσουάρ, κι ύστερα παιχνίδια ξανά, παιχνίδια πολλά, κάστρα που φτιάχνονται από λέξεις και παράθυρα που βλέπουν προς την καρδιά. Η τοποθέτηση όλων των επιμέρους στοιχείων στο έργο της θυμίζει άτακτο επιτραπέζιο παιχνίδι και ξεδιπλώνει μια σκέψη παράλογη μα συνάμα λογική.

Η ζωγραφική της θυμίζει έναν κόσμο όπου μια υποτιθέμενη «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» δεν έπεσε απλώς σε μια μαγική τρύπα, μα υφαίνει η ίδια το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό. Κι αυτό το πέπλο είναι διάφανο, απαλό σαν μετάξι και πολύχρωμο σαν όνειρο θερινής νυκτός. Εκεί που οι νεράιδες χορεύουν με πεταλούδες και οι ψίθυροι της νύχτας μοιάζουν με γέλια παιδικά. Άλλωστε, η ίδια μοιάζει να κατοικεί στο όριο μεταξύ ονείρου και ύλης, κάτι που αποτυπώθηκε με τρόπο ποιητικό στη φράση της εικαστικού Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η οποία στα πλαίσια ενός καλοκαιρινού residency, την αποκάλεσε «Νεραϊλούδα»: μια τρυφερή σύνθεση ανάμεσα σε νεράιδα και λουλούδι. Έτσι και η σχέση της Φαίης με την εικόνα είναι εξίσου υβριδική και μαγική, είναι αφηγηματική και ενέχει μέσα της στοιχεία θεατρικότητας, σκηνοθεσίας και παραδοξότητας που ανήκουν μόνο στον κόσμο του ποιείν.

Κατ’ επέκταση, η Φαίη δεν αποδίδει τον κόσμο όπως είναι αλλά όπως θα έπρεπε να είναι.
Όχι με λογική, μα με συναίσθημα και εσωτερική ηθική. Όχι με τάξη, μα με ρυθμό. Απαρνιέται τις προκαθορισμένες παραδοχές της ζωγραφικής, αρνείται την προοπτική, μα αναζητά δικούς της κανόνες, που γίνονται άλλοτε σημειώσεις, άλλοτε χειρονομίες και άλλοτε λεπτομέρειες.

Στο έργο της, η εκφραστική της γλώσσα έχει δάνεια από ανατολή, δύση και Βυζάντιο, λαϊκή τέχνη και διακοσμητική ενώ παράλληλα κάθε φιγούρα της είναι ένας ρόλος, κάθε πλάσμα μια μεταφορά, κάθε σκηνή ένα θεατρικό παιχνίδι. Για τη Φαίη φαίνεται ότι η ζωή δεν είναι παρά μια σκηνή όπου όλοι καλούμαστε να παίξουμε, πότε τους ερωτευμένους, πότε τους τρελούς, πότε τα παιδιά που γελούν και πότε τους ήρωες που δεν νίκησαν, αλλά δεν έπαψαν να ονειρεύονται. Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτό το πολύχρωμο, ασυνάρτητο, αλλόκοτο παραμύθι, υπονοείται εκείνη η φράση που τη συνοδεύει, κι ίσως την αποκαλύπτει:

 «Μόνο οι ερωτευμένοι και οι τρελοί μπορούν να ακούσουν την αρμονία των άστρων»,

που την συνάντησε στον Σαίξπηρ και έκτοτε την συντροφεύει διαχρονικά.

Όποιος λοιπόν σταθεί μπροστά στα έργα της εύκολα μπορεί να δει τις μικρές αρμονίες τους να κινούνται σαν ήχους μουσικής, και φαντάζεται ιστορίες να ψιθυρίζονται, σαν φευγαλέες σκέψεις.

Γιατί οι πίνακές της δεν είναι πίνακες· είναι τραγούδια. Είναι θεατρική αποτύπωση. Είναι παζλ. Είναι κεντήματα. Είναι λαμπάκια που αναβοσβήνουν στον δισδιάστατο καμβά. Είναι έρωτες πλατωνικοί, φωτεινοί και μακρινοί, που ζουν μέσα σε χρώματα Ρομπέρ Ντελωναί, μοτίβα Γκούσταφ Κλίμτ και βλέμματα και σκέψεις που αποτυπώθηκαν πάνω στον καμβά σαν μια αριστοτεχνική ύφανση δαντέλας. Είναι λοιπόν μια ζωγραφική που δεν εξηγείται· παρά μόνο αισθάνεται.

Η Φαίη μας καλεί όχι να κατανοήσουμε, αλλά να θυμηθούμε.
Ποιοι ήμασταν όταν παίζαμε χωρίς να ξέρουμε ότι παίζουμε;
Ποιοι είμαστε όταν σαν παιδιά μετράμε τα άστρα;
Ίσως είμαστε αυτοί που μπορούμε ακόμη να γίνουμε, αν επιτρέψουμε στο όνειρο να μας ζωγραφίσει ξανά.

Η έκθεση «Οριζόντιοι Αστερισμοί» λοιπόν είναι η φαντασία που νίκησε τη βαρύτητα. Είναι η παιδική μνήμη που δεν λησμονήθηκε ποτέ. Είναι η Φαίη, η ίδια.

Νιόβη Κρητικού

Βιογραφικό:

EN

“Horizontal Constellations”
Solo painting exhibition by Faye Psychopaidopoulou
At the Mets Art Center

Opening: June 26, 2025, from 19:00 to 22:00
Duration: June 26 – July 19, 2025
Visiting Hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday & Saturday: 11:00 – 15:00
Address: 6 Evgeniou Voulgareos St., 11636
Admission: Free
Curated by: Niovi Kritikou

Faye paints worlds that seem born either of dreams or from the secret heart of a child’s fairytale. In her work, nothing follows a logical sequence, everything unfolds through associations and magical narratives, as if dreamy creatures were speaking: princesses and monsters, mythical and non-mythical animals, peacocks and dolphins, carousels and funfairs, garlands, castles, twinkling lights, and toys.

One might begin approaching her work by tracing influences, references, or kindred spirits. But the truth is simpler and deeper,
If Faye’s painting resembles anything, it is only herself.

In its soul, its appearance, its tenderness, and its purity. Like a sound of laughter coming from afar, like a memory you never lived but recognize instinctively, her work unravels like a never-ending fairytale. And it doesn’t need to end. Because her stories aren’t told with a beginning, middle, and end, but with associations, colors, shapes, with creatures and lands not marked by geography, but by soul.

Behind the whimsical, colorful lightness breathes a deep sensitivity, a childlike spirit with the wisdom of a thousand fairytales, a thousand verses or harmonies. Each painting is a role, something anyone could become, if they allow tenderness and purity to become their gaze.
Faye’s universe doesn’t depict reality, but a gossamer-woven tale, one spun with threads of words, sounds, verses, and forms. Tales of platonic love, summer fairies, butterflies, stardust, and window shutters opening into inner worlds.

Her painting is a game played earnestly, with doll-like innocence, romantic notes, and that secret knowledge only children and dreamers possess. Everyday symbols, hidden childhood, dresses and accessories, and then again toys, many toys, castles made of words and windows that open into the heart. The placement of elements in her compositions evokes a disordered board game, unfolding a thought that is irrational and yet wholly logical.

Her painting feels like a world where a supposed “Alice in Wonderland” didn’t merely fall into a magical hole, but is herself weaving the veil that separates the imaginary from the real. And that veil is transparent, soft as silk, and colorful as a midsummer night’s dream. A place where fairies dance with butterflies, and the night’s whispers echo like children’s laughter.
Indeed, she seems to dwell right on the boundary between dream and matter, a truth poetically captured by the visual artist Emmeleia Filippopoulou, who, during a summer residency, affectionately dubbed her “Nerailouda”: a tender blend of fairy and flower.
Her relationship with the image is equally hybrid and magical: it is narrative, infused with theatricality, direction, and paradox, belonging wholly to the world of making.

In this sense, Faye does not portray the world as it is, but as it ought to be.
Not with logic, but with emotion and inner ethics. Not with order, but with rhythm. She abandons predetermined painting conventions, rejects perspective, and instead seeks her own rules, ones that become at times notes, at times gestures, at times tiny details.

Her expressive visual language borrows from East and West, Byzantium, folk art, and decoration. Each figure is a role, each creature a metaphor, each scene a theatrical play. For Faye, life seems to be a stage where we are all called to perform: sometimes the lovers, sometimes the fools, sometimes the children who laugh, and sometimes the heroes who did not win, but never stopped dreaming. And so, within this colorful, disordered, whimsical tale lies a phrase that accompanies her and perhaps reveals her:

“Only lovers and madmen hear the harmony of the stars” a line she encountered in Shakespeare, and one that has since timelessly stayed with her.

So, when standing before her works, it’s easy to perceive their subtle harmonies moving like musical notes, and imagine stories being whispered, like fleeting thoughts.
Because her paintings are not paintings;
They are songs.
They are theatre.
They are puzzles.
They are embroideries.
They are twinkling lights on a two-dimensional canvas.
They are platonic, luminous, distant loves living inside the colors of Robert Delaunay, the motifs of Gustav Klimt, and in the gazes and thoughts etched into canvas like a masterfully woven lace.

Hers is a painting that cannot be explained; it can only be felt.

Faye invites us not to understand, but to remember.
Who were we when we played without knowing we were playing?
Who are we when, as children, we count the stars?
Perhaps we are who we still can become,
if we allow the dream to paint us anew.

The exhibition “Horizontal Constellations” is, then, imagination triumphant over gravity.
It is a childhood memory that was never forgotten.
It is Faye, herself.

Biography:
Fay Psychopaidopoulou is a painter and musician based in Athens. She is a graduate of the Athens School of Fine Arts and the Department of Theatre Studies at the National and Kapodistrian University of Athens (NKUA).

As a pianist, she holds diplomas from the National Conservatory of Athens, the École Normale de Musique de Paris, and the Postgraduate Program of the Department of Music Studies at NKUA. Her main focus lies in the interpretation of Western art music, with a specialization in piano performance.

Fay Psychopaidopoulou combines various artistic media—such as painting, collage, video, music composition, poetry, and storytelling—with the aim of evoking repressed instincts, existential quests, and childhood experiences.

Her work is deeply rooted in personal experience. She explores hidden childhood states through a study of the unconscious, dreams, religion, and metaphysical inquiry. Classical music and classical theatre intersect with rock and punk influences, as well as the lyrics of the Beat poets, forming a sui generis aesthetic amalgam.

She has participated in group exhibitions in Greece and abroad (Rome, Mariupol) and held her first solo exhibition in 2023. As a pianist, she has performed in the “Live Broadcasts of the Third Programme” on Greek National Radio (ERT), and has appeared with N. Patrikidou and P. Christidis in chamber music works, as well as with Nova Opera at the Athens Concert Hall (Megaron).

«Αυτή η Στιγμιαία Οσμή»

Αριστέα Χαρωνίτη στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: Πέμπτη 29 Μαΐου στις 19.00 – 22.000

Διάρκεια: 29/5 – 21/06/2025

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30

Τετάρτη & Σάββατο: 11.00-15.00

Είσοδος Ελεύθερη

Σαν μια ανάσα που διακόπτει τον χρόνο, το έργο της Αριστέας Χαρωνίτη ξετυλίγεται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ ανάμνησης και φαντασίας. Εκεί όπου δεν έχει μείνει τίποτε άλλο παρά μόνο η μυρωδιά. Μια μυρωδιά της στιγμής, μια γεύση déjà vu που αποπροσανατολίζει την αφήγηση του παρόντος και αναδύεται σαν ένας απόκοσμος απόηχος ενός παλιού συναισθήματος.

Η γραφή της είναι σχεδιακή, διαρκώς υπό διαμόρφωση, σαν μονοκοντυλιές σκέψεις που πλατσουρίζουν με παιδική αφέλεια στους κυκλώνες της μνήμης. Κάθε έργο, γκροτέσκο ή ρομαντικό, λειτουργεί σαν ψυχικό ίχνος, μια σημείωση που βρίσκεται στα περιθώρια της επίγνωσης. Η σχεδιαστική της γλώσσα δεν αποζητά λύσεις αλλά στοργή∙ μια στοργή που αναζητείται ακόμα κι όταν καμουφλάρεται πίσω από ιδιοτελή ελατήρια, εγωισμούς ή άρρητα συναισθηματικά φορτία.

Οι μορφές της εμφανίζονται και εξαφανίζονται, όπως τα ονειρικά επεισόδια που δεν θυμόμαστε πια ξεκάθαρα. Αφήνουν ίχνη, παρόμοια με αυτά του καλλιτεχνικού πατινάζ, λεπτά και αέρινα, που γλιστρούν ανεπαίσθητα στους κάλυκες της γλώσσας  άλλοτε πικρά, άλλοτε γλυκά, άλλοτε στυφά ή όξινα. Είναι εικόνες ιδιωτικής σκέψης, ανάμνηση που ξεθωριάζει, ένα συναίσθημα που επιστρέφει με το άρωμα ενός προσώπου, τη ζεστασιά μιας κατάστασης που δεν μπορούμε πια να εντοπίσουμε.

«Ήταν άραγε όνειρο ή συνέβη στα αλήθεια; Ήταν μέρα ή νύχτα;» ερωτάται η ίδια, χωρίς να απαντά. Μονάχα μια μυρωδιά που επιμένει, σαν αυτόνομος επιζών του εφήμερου, την κρατά.

Ο κόσμος της Αριστέας

είναι κατοικημένος από δυάδες, σώματα ερωτευμένα ή δεμένα με άλλου είδους δεσμούς, στιγμές τρυφερότητας και ταυτόχρονα αποχωρισμού. Εκεί όπου το κανάλι της όσφρησης μετατρέπεται σε πομπό και δέκτη ψυχικών δεδομένων. Η απώλεια, ο θάνατος, η απουσία, η αμηχανία της μνήμης γίνονται αντικείμενα ψυχικής αναμέτρησης μέσα από τις πιο ταπεινές ή και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές. Ένα φαξ προς το υπερπέραν που δεν λειτουργεί, ένα καλώδιο που μπερδεύεται, ένα βλέμμα που δίνεται χωρίς να ανταποδίδεται είναι ο μίτος της συλλογιστικής της.

Κάθε έργο λειτουργεί σαν προσωρινός καθρέφτης ενός εσωτερικού εαυτού που προσπαθεί να συναντήσει την πραγματικότητα, να τη νιώσει, να την ακουμπήσει. Μα πριν τη συλλάβει, αυτή σβήνει. Η φθίνουσα πορεία της εικόνας, η ηθελημένη διαγραφή, οι σκιές και τα αχνά ίχνη στο έργο της, μαρτυρούν αυτό ακριβώς: τη μνήμη ως απουσία εικόνας, ως παρατεταμένη επίγευση, ως ολφαστικό απομεινάρι μιας αλήθειας που ποτέ δεν θα ειπωθεί.

Η δουλειά της Αριστέας δεν περιγράφει μονάχα αφηγηματικά σενάρια αλλά υπαινίσσεται. Δεν εξηγεί, μα δημιουργεί εκείνο το ρίγος, εκείνη τη σταματημένη ανάσα όταν κάτι, που έστω και για μια στιγμή, αναδύει αυτό που δεν θυμόμαστε. Ολισθαίνοντας κρυφά στους συνειρμικούς λογισμούς της θα άκουγε κανείς τριζοβολημένα:

«Σε είδα.

Σε ένα συννεφάκι πάνω.

Ήθελες να στείλεις φαξ και ήταν αστείο γιατί σε έβλεπα που ταλαιπωριόσουν με τη λειτουργία του φαξ και τα καλώδια.

Το φαξ ήταν σίγουρα για μένα.

Δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ άλλη περίπτωση.»

Εκεί ακριβώς, στο ασαφές αλλά συνάμα βαθιά οικείο και τρυφερό, εδρεύει και η εσωτερική της συγκίνηση που γίνεται χρώματα και σχήματα που μπλέκονται, συνομιλούν και εν τέλει αναδύονται ως άμωμες συλλήψεις του παραλόγου, με στοργή παιδικού παραμιλητού. Κι όπως οι μορφές της ξεθωριάζουν, το ίχνος αντί να εξανεμίζεται, γίνεται συνείδηση.

Νιόβη Κρητικού
Ιστορικός Τέχνης – Επιμελήτρια – Εικαστικός

ΕΝ

This Momentary Scent
Aristea Charoniti at the Mets Art Center

Opening: Thursday, May 29, 19:00–22:00
Duration: 29/05 – 21/06/2025
Curator: Niovi Kritikou

Address: 6 Evgeniou Voulgareos Street, Mets

Opening Hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday & Saturday: 11:00 – 15:00

Free Admission

Like a breath that interrupts time, Aristea Charoniti’s work unfolds in the in-between space of memory and imagination—where nothing remains but a scent. A fleeting aroma, a taste of déjà vu that unsettles the narrative of the present and rises like an uncanny echo of an old emotion.

Her linework is sketch-like, in constant flux—thoughts in a single stroke, splashing with childlike innocence through the whirlwinds of memory. Each piece, whether grotesque or romantic, functions as a psychic trace, a marginal note hovering at the edges of awareness. Her visual language seeks not resolution but tenderness—a tenderness that persists even when veiled by selfish motives, ego, or unspeakable emotional weight.

Her figures appear and disappear like dream episodes we can no longer clearly recall. They leave traces, delicate and fleeting, like figure skating etchings—sliding imperceptibly across the chalices of the tongue: sometimes bitter, sometimes sweet, sometimes tart or acidic. These are images of private thought, of fading memory, of feelings returning with the scent of a face, the warmth of a moment we can no longer locate.

“Was it a dream or did it truly happen? Was it day or night?” she asks herself, without answering. Only a scent remains, stubbornly, like an autonomous survivor of the ephemeral, holding her tethered to the moment.

Aristea’s world

is inhabited by dyads—bodies in love or bound by other ties—moments of tenderness and, at the same time, separation. A world where the channel of smell becomes both transmitter and receiver of psychic data. Loss, death, absence, the awkwardness of memory are all faced through the most humble or seemingly trivial moments. A fax that never sends to the beyond, a tangled cable, a gaze offered without response—these form the threads of her contemplation.

Each piece is a temporary mirror of an inner self trying to meet reality, to feel it, to touch it. Yet just before it is grasped—it fades. The fading of the image, the intentional erasure, the shadows and faint traces in her work testify to this very thing: memory as image’s absence, as lingering aftertaste, as olfactory residue of a truth that will never be told.

Aristea’s work doesn’t merely describe narrative plots—it hints. It doesn’t explain, but instead evokes that shiver, that breath held still when something—if only for a moment—emerges that which we cannot remember. If one were to slip quietly into her associative reasoning, one might overhear, crackling:

“I saw you.
On a little cloud above.
You were trying to send a fax and it was funny because I could see you struggling with the machine and the cables.
The fax was definitely meant for me.
I can’t even imagine any other possibility.”

It is there, precisely—in the vague yet deeply familiar and tender—that her inner emotion resides, becoming colors and shapes that intertwine, converse, and eventually surface as immaculate glimpses of the absurd, with the affection of a child’s murmuring. And as her figures fade, the trace does not vanish; it becomes consciousness.

Niovi Kritikou
Art Historian – Curator – Visual Artist

Off. site https://aristeacharoniti.com

Bio:

Η Αριστέα Χαρωνίτη είναι χαράκτρια (Ασκτ Αθήνας, 2018), ζωγράφος (Ασκτ Αθήνας, 2012) και θεατρολόγος (Πανεπιστήμιο Αθηνών 2005). Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις, residencies και εκδόσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει λάβει διακρίσεις για το χαρακτικό της έργο. Έργα της βρίσκονται σε συλλογές τραπεζών (Alpha Bank, Τράπεζα Πειραιώς), σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται στην διδασκαλία της χαρακτικής τέχνης στην Αθήνα.

Aristea Charoniti is a printmaker (ASFA Athens, 2018), painter (ASFA Athens, 2012), and theatre scholar (University of Athens, 2005). She has participated in exhibitions, residencies, and publications both in Greece and abroad, and has received distinctions for her printmaking work. Her artworks are included in bank collections (Alpha Bank, Piraeus Bank) as well as in private collections. She is also active in teaching the art of printmaking in Athens.

Φεστιβάλ Μετς & Επί Κολωνώ

Το Κέντρο Τεχνών Μετς με χαρά ανακοινώνει, την συνεργασία του με το θέατρο Επί Κολωνώ στο πλαίσιο του φεστιβάλ ΜΠΙΖΖΖ 2025.

 Από 9 έως και 24 Μαΐου

👉  Από 9-24/5 η ομάδα Ma.ge.n.t.a. παρουσιάζει τα έργα της στο Φουαγιέ του
θεάτρου “Επί Κολωνώ”.

Οι θεατές των θεατρικών παραστάσεων, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις αλλά και να παρευρεθούν στην εικαστική συνομιλία της  έκθεση με έργα των καλλιτεχνών Μάρκου Καρπούζη, Αλίκης Κανελλοπούλου, Γεθσημανής Κανταρίδου
και Τάνιας Στεργίου σε επιμέλεια της Νιόβης Κρητικού.

Η έκθεση στον χώρο του θεάτρου λειτουργεί σαν μια πρώτη πρόταση, μια εισαγωγή στον εικαστικό στοχασμό που θα κορυφωθεί με μια τελική έκθεση με νέα έργα των καλλιτεχνών, εμπνευσμένα από τις τρεις παραστάσεις του ΜΠΙΖΖΖ 2025, “Η τάξη της κυρίας Μαργαρίτας” σε σκηνοθεσία Σταύρου Κώττα, “Παραλήρημα για δυο” σε σκηνοθεσίας Νάνσυς Κουρούνη και “Frida Kahlο: Ο μαύρος Γλάρος καταμεσής στα πτώματα” σε σκηνοθεσία Θάνου Χατζόπουλου.

👉 Από 20-24/5 η ομάδα Μa.ge.n.t.a. παρουσιάζει τα έργα με αφορμή τις θεατρικές παραστάσεις στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Το Κέντρο Τεχνών Μετς παρουσιάζει την ομάδα Μa.ge.n.t.a. επιχειρεί μια εικαστική συνομιλία με το θέατρο. Έτσι, με αφορμή την πρώτη προσέγγιση αλλά και παρακολούθηση των παραστάσεων, οι εικαστικοί θα προχωρήσουν στη δημιουργία νέων έργων, εμπνευσμένοι από τα θεατρικά. Το αποτέλεσμα είναι μια καλλιτεχνική διαδρομή που αποτυπώνει το ίχνος του θεάτρου στον καμβά.

Τα έργα με αφορμή το ΜΠΙΖΖΖ θα παρουσιαστούν μετά τη λήξη του φεστιβάλ στο Κέντρο Τεχνών Μετς  από 20-24 Μαΐου και το φεστιβάλ θα ολοκληρωθεί το Σάββατο 24 Μαΐου, σε ένα μεσημεριανό (11.00 – 15.00) πάρτυ ανοικτό στους συντελεστές και στο κοινό.

*Επιπρόσθετες δράσεις, όπως προβολές, συναντήσεις με καλλιτέχνες και ζωντανές
μουσικές εμφανίσεις καθημερινά, ελεύθερα στο κοινό, θα λάβουν χώρα στο Κέντρο
Τεχνών Μετς ως επισφράγιση ενός νέου θεατρικού-εικαστικού διαλόγου στην πόλη!

🎭🖼️🎶 Αναλυτικό Ημερολόγιο Εκδηλώσεων Φεστιβάλ Μετς Μagenta & ΜΠΙΖΖΖ 2025

📍 Θέατρο Επί Κολωνώ & Κέντρο Τεχνών Μετς
📅 9–24 Μαΐου 2025

🎨 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ MAGENTA – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

• 9–20 Μαΐου: Έργα των εικαστικών εκτίθενται καθημερινά στο φουαγιέ του Θεάτρου Επί Κολωνώ από τις 7.00μ.μ. και έπειτα.
• 20–24 Μαΐου: ‘Εργα με έμπνευση από τις παραστάσεις εκτίθενται στο Κέντρο Τεχνών Μετς | νέα έργα με σύνδεση από τις θεατρικές παραγωγές | Τρίτη 7.00μ.μ. – 8.30μ.μ., Πέμπτη – Παρασκευή: 5.00μ.μ. – 8.30 μ.μ. Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 π.μ. – 3.00 μ.μ.

Το πρόγραμμα των θεατρικών παραστάσεων του ΜΠΙΖΖΖ 2025:

μπορείτε να το βρείτε και στο website https://www.athinorama.gr/theatre/3045192/mpizzz-2025-to-neo-aima-tou-ellinikou-theatrou-se-perimenei-sto-theatro-epi-kolono/ του Επί Κολωνώ.

Info θέατρο Επί Κολωνώ
ΜΠΙΖΖΖ 2024 και Παράλληλη Εικαστική Έκθεση της Ομάδας MAGENTA στο Φουαγιέ
του Επί Κολωνώ
Περίοδος: 9-20 Μαΐου 2025
Ώρες λειτουργίας: 19.00-23:00 | Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη.
Τοποθεσία: Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα
Πληροφορίες: Τηλ.: 210 5138067

Social media Επί Κολωνώ:
epi_kolono
@epikolono.gr

Ιnfo Κέντρο Τεχνών Μετς
Ομάδα MAGENTA στο Κέντρο Τεχνών Μετς
Περίοδος: 20-24 Μαΐου 2025
Εγκαίνια: Τρίτη 20 Μαΐου στις 19.00 – 22.00
Ώρες λειτουργίας: Πέμπτη & Παρασκευή 17.00-20:30, Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00 | Είσοδος ελεύθερη.
Τοποθεσία: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636
Πληροφορίες: Τηλ: +30 6947904483 | +30 211 113 4262

Social media Mets Arts Center:
_mets.artscenter
metsartscenter

Διοργάνωση σύμπραξης φεστιβάλ & επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

EN

Mets & Epi Kolono Festival

The Mets Arts Centre is delighted to announce its collaboration with the Epi Kolono theatre as part of the BIZZZ 2025 festival.
🗓 May 9–24, 2025

👉 From May 9–24, the art collective Ma.ge.n.t.a. will be presenting their work in the foyer of the Epi Kolono theatre.

Audience members attending the theatre performances will also have the opportunity to experience a visual arts dialogue—an exhibition featuring works by Markos Karpouzis, Aliki Kanellopoulou, Gethsimani Kantaridou, and Tania Stergiou, curated by Niovi Kritikou.

The exhibition at the theatre acts as an introduction—a first visual proposition—offering a glimpse into a reflective artistic dialogue that will culminate in a final exhibition of new artworks. These works will be inspired by the three theatrical productions of BIZZZ 2025:

• “Mrs. Margarita’s Class”, directed by Stavros Kottas
• “Delirium for Two”, directed by Nancy Kourouni
• “Frida Kahlo: The Black Gull Amidst the Corpses”, directed by Thanos Chatzopoulos

👉 From May 20–24, Ma.ge.n.t.a. will present these newly inspired works at the Mets Arts Centre.

Through this dialogue between theatre and visual arts, Ma.ge.n.t.a. creates a journey of artistic reflection. Motivated by their initial contact with the plays, the artists produce new pieces that respond to the theatrical universe—capturing the echo of theatre on canvas.

The final exhibition will be held May 20–24 at the Mets Arts Centre, and the festival will conclude on Saturday, May 24 with a daytime closing party (11:00–15:00), open to both creators and the public.

Additional daily events such as film screenings, artist talks, and live music performances—free and open to all—will be held at the Mets Arts Centre, sealing a new dialogue between theatre and the visual arts in the city!

🎭🖼️🎶 Festival Program: Mets MAGENTA & BIZZZ 2025

📍 Epi Kolono Theatre & Mets Arts Centre
📅 May 9–24, 2025

🎨 MAGENTA VISUAL ART PRESENTATION

May 9–20: Daily exhibition in the foyer of Epi Kolono Theatre, from 7:00 p.m. onward.
May 20–24: Final presentation at Mets Arts Centre featuring new works inspired by the theatre productions.
🕒 Opening hours:

• Tuesday: 7:00–8:30 p.m.
• Thursday & Friday: 5:00–8:30 p.m.
• Wednesday & Saturday: 11:00 a.m. – 3:00 p.m.

🎭 BIZZZ 2025 Theatre Program

For the full theatre schedule, visit the Epi Kolono theatre website:
🔗 https://www.athinorama.gr/theatre/3045192/mpizzz-2025-to-neo-aima-tou-ellinikou-theatrou-se-perimenei-sto-theatro-epi-kolono/

📍 Epi Kolono Theatre
BIZZZ 2025 & Parallel MAGENTA Exhibition in the foyer
🗓 May 9–20, 2025
🕒 Opening hours: 19:00–23:00
🎟 Free entry
📍 Address: 12 Nafpliou & 94 Lenorman, Athens
📞 Info: +30 210 5138067

📱 Epi Kolono Social Media: @epi_kolono

Info – Mets Arts Center
MAGENTA group at the Mets Arts Center
🗓Dates: May 20–24, 2025
🕒Opening: Tuesday, May 20, 19:00 – 22:00
🕒Opening hours:
Thursday & Friday: 17:00–20:30
Wednesday & Saturday: 11:00–15:00
🎟Free admission
📍Location: 6 Evgeniou Voulgareos St., Mets, 11636 Athens
📞Contact: Tel: +30 6947904483 | +30 211 113 4262

Social media – Mets Arts Center:
📱 Instagram: @_mets.artscenter
📱 Facebook: @metsartscenter

Curated and Coordinated by Niovi Kritikou

«Ενδιάμεσα τοπία»

Ατομική έκθεση της Κωνσταντίνας Ζόμπολα στο Κέντρο Τεχνών Μετς

(Bio: Είναι απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Ιωαννίνων και μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας)

Εγκαίνια Τρίτη 23/04 στις 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 23/04-17/05/2025

Επιμέλεια Νιόβη Κρητικού

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Είσοδος ελεύθερη

Στην έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία”, η Κωνσταντίνα Ζόμπολα μας προσκαλεί σε μια περιπλάνηση μέσα σε τοπία που δεν ανήκουν ούτε στο απόλυτα πραγματικό ούτε στο αμιγώς φανταστικό. Είναι χώροι που γεννά το βλέμμα, τόποι μεταβατικοί, όπου η μνήμη και η αίσθηση αλληλεπιδρούν, μεταμορφώνοντας την ύλη σε απόηχο του βιωμένου.

Διατρέχοντας μονοπάτια μνήμης μέσα από την περιπλάνησή της στην περιοχή των Πρεσπών, η ζωγράφος ανασυνθέτει κόσμους όπου το ονειρικό συνυπάρχει με το μυθικό. Οι εικόνες της πάλλονται από κίνηση, καθώς η φύση και η ζωή αποτυπώνονται με μια χειρονομία που αιχμαλωτίζει τη ροή τους. Τοπίο που μοιάζουν υδάτινα, στοιχεία επαναλαμβανόμενα στην γραφή της, διαπερνούν τις συνθέσεις της με ήπιους και ψυχρούς μετατονισμούς και διαβαθμίσεις, προσδίδοντας μια αίσθηση ρευστότητας – εκεί όπου η υλικότητα του λαδιού θα επέβαλε το στατικό. Μέσα σε αυτήν τη ρευστότητα αναδύεται ο τρόπος με τον οποίο η μνήμη θρυμματίζει, αναδιαμορφώνει και τελικά επανενώνει τις εικόνες μέσα μας.

Στα τοπία της Ζόμπολα,

η ανθρώπινη παρουσία και τα ζώα συνυπάρχουν, υφαίνοντας μια σιωπηλή αφήγηση για την αλληλεπίδρασή τους. Η εικαστική της γραφή προσδίδει σε κάθε έργο μια σχεδόν μεταφυσική αίσθηση, καθώς «το τοπίο δεν είναι ποτέ ίδιο – αλλάζει μαζί με τον τρόπο που το βλέπουμε» όπως αναφέρει και η ίδια. Έτσι, οι εικόνες της δεν είναι απλές αποτυπώσεις, αλλά μετασχηματισμοί της εμπειρίας, φορτισμένες με συναισθήματα και αναμνήσεις. Μπορούμε, άραγε, να ανακαλέσουμε μια εικόνα απαλλαγμένη από το φορτίο του θυμικού;

Η έκθεση “Ενδιάμεσα Τοπία” δεν αποτελεί απλώς μια ερμηνεία του τοπίου, αλλά μια πρόσκληση σε μια πιο εσωτερική, σχεδόν ποιητική θέαση του κόσμου. Άλλωστε η ίδια σημειώνει με ακρίβεια «Οι εικόνες μου προκύπτουν από περιπατητικές εξερευνήσεις στη φύση, όπου βιώνω την εμπειρία μιας ενδιάμεσης κατάστασης, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό» Εκεί λοιπόν, όπου η ύλη διαλύεται στο συναίσθημα και το τοπίο γεννιέται ξανά και ξανά, η Κωνσταντίνα ερμηνεύει εκείνο ακριβώς το βλέμμα που ανακαλεί και ονειρεύεται.

Νιόβη Κρητικού

Ιστορικός Τέχνης | Επιμελήτρια | Εικαστικός

ΕΝ

Interim Landscapes
Solo exhibition by Konstantina Zombola at Mets Art Center

In the exhibition Interim Landscapes, Konstantina Zombola invites us on a journey through landscapes that belong neither entirely to reality nor purely to the realm of imagination. These are spaces conjured by the gaze, transitional realms where memory and perception intertwine, transforming matter into an echo of lived experience.

Traversing pathways of memory, the artist reconstructs worlds where the dreamlike coexists with the mythical. Her images pulse with movement, capturing the rhythm of nature and life with gestural strokes that preserve their flow. Water—an element recurring throughout her work—courses through her compositions in tonal shifts and subtle gradations, imbuing them with a sense of fluidity, where the materiality of oil paint might otherwise impose stillness. Within this fluidity emerges the way memory fractures, reshapes, and ultimately reassembles the images within us.

In Zombola’s landscapes,

human presence and animals coexist, weaving a silent narrative of their interaction. Her visual language lends each piece an almost metaphysical quality, as “the landscape is never the same—it changes along with the way we see it.” Thus, her images are not mere representations but transformations of experience, imbued with emotions and recollections. Can one, indeed, recall an image stripped of the weight of sentiment?

Interim Landscapes is not simply an interpretation of landscape but an invitation to a more introspective, almost poetic way of seeing the world. In that space where matter dissolves into feeling and the landscape is born anew—again and again—through the gaze that remembers and dreams.

Νiovi Kritikou

Art Historian | Curator | Artist

“Bricks and Stones”: A Curatorial Exploration of Structure, Place, and Emotion

Το Κέντρο Τεχνών Μετς, σε συνεργασία με την Frame de Galerie στο Amersfoort της Ολλανδίας, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “Bricks and Stones”, με τη συμμετοχή συνεργαζόμενων εικαστικών του Κέντρου.

Η έκθεση εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο δομημένο και το φυσικό, την αντοχή της ύλης και τις μεταμορφώσεις του τοπίου, τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά. Μέσα από διαφορετικά μέσα και προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες αναστοχάζονται πάνω στην αρχιτεκτονική του χώρου, της μνήμης και της ανθρώπινης εμπειρίας.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη: το πρώτο θα φιλοξενηθεί στην Frame de Galerie από τις 16 Μαρτίου έως τις 28 Απριλίου, ενώ το δεύτερο θα συνεχιστεί στο Κέντρο Τεχνών Μετς από τις 24 Ιουλίου έως τις 20 Σεπτεμβρίου. Ένα εικαστικό ταξίδι που ενώνει καλλιτέχνες και θεατές σε έναν δημιουργικό διάλογο ανάμεσα σε δύο χώρες.

Η έκθεση Bricks and Stones διερευνά τη σχέση μεταξύ δομημένων μορφών και συναισθηματικών τοπίων, γεφυρώνοντας το υλικό με το άυλο. Τα τούβλα και οι πέτρες δεν είναι μόνο στοιχεία κατασκευής, αλλά και μεταφορές για τις εσωτερικές μας δομές, τα βάρη της μνήμης και τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η έννοια του τόπου και των ριζών αποτελεί κεντρικό άξονα, φωτίζοντας την αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά που διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες εξερευνούν τη σύνδεσή τους με το παρελθόν και το πώς αυτή επηρεάζει την πρακτική τους.

Artists exchange

The exhibition Bricks and Stones

delves into the interplay between physical structures and emotional landscapes, bridging the tangible with the intangible. The theme draws inspiration from the fundamental elements of construction—bricks and stones—not only as materials that shape our environments but also as metaphors for the frameworks of our inner worlds. This dual lens invites us to consider our connection to place, self, and others, while exploring the emotional weights we carry—whether ancestral traumas, personal inhibitions, or even the iterative process of artistic creation.

The notion of place and roots emerges as a central thread in Bricks and Stones, drawing attention to the architectural and cultural heritage that shapes our collective and individual identities. The exhibition reflects on the structural essence of both ancient civilizations and contemporary experiences, examining how the enduring presence of architecture—whether as physical ruins or conceptual frameworks—speaks to ideas of permanence, memory, and belonging. Each artist engages with these themes uniquely, exploring their personal connection to the past, their relationship with their cultural heritage, and the ways these intersect with or diverge from their artistic practices. Through this dialogue, the exhibition raises questions about what unites or separates us from our roots and how these connections influence the creative process, ultimately shaping the structures we build within and around us.

In the context of this exhibition,

bricks and stones symbolize both beginnings and structures. They evoke the initial sketch of a composition, the foundation of a painting, and the birth of an artwork. Beyond the physical, they also serve as metaphors for the emotional shaping, evolution, and burdens carried by the human psyche. Like the bricks and stones that form the foundation of a building, these elements reflect the inner architecture of the self—our personal temple, embodied in the structure of our own bodies. Each work on display, created by five Greek artists, explores this theme through diverse techniques and mediums. Each artist brings their unique perspective, unraveling the connections between physical and emotional spaces, revealing the profound interplay between the tangible and the intangible, the seen and the felt.

The exhibition also serves as a platform for cultural and artistic exchange. Following its presentation in the Netherlands, it will host five Dutch artists in Greece, fostering a dialogue between two places and their artistic communities. This cross-cultural conversation enriches the thematic exploration, offering viewers layered interpretations and sparking their imagination.

By juxtaposing the universal with the personal and the structural with the ephemeral, Bricks and Stones invites audiences to reflect on the ties that bind us to ourselves, our places, and each other. It reminds us that, whether in art or life, the foundation matters—but so does what we build upon it.

Niovi Kritikou

Curator | Artist

Director of Mets Arts Center

Coordination: Anna Belleforte | Frame de Galerie

5 Dutch artists

Anna Belleforte
My work always explores architecture and the human scale. I look for stories through the lens
of what we build, have built, or wish to build. In telling these stories, the physical realities of
buildings – their texture, space, size – are as important as the emotional aspect of what
buildings mean to us, whether collectively or personally.
The current series, Unprecedented, features extreme domestic ambitions, from houses
of perfect isolation (but with all mod-cons) to the blissful ignorance of the consequences of
wanting more. They show situations unprecedented, unknown, unheard-of, yet so appealing:
desirable but improbable living, despite being built up with documentative maps which lend an
air of credibility.
The Palimpsest series of smaller works are more about architectural details. They are
more a record of human interventions in old buildings. The details of old facades can tell us
things about changing social or political circumstances, new fashions or old conflicts.
Bricks and stones are a constant in our lives, yet they are also the agents of change as
well as being evidence of change. That is a fascinating story.

Hannah Blom
My work is built up in parts, which I often make myself. Just as a building is created by
composing bricks and stones into a unit, my works are created in a similar fashion. It is like
playing as I build fantasy worlds from different components: the result is sometimes familiar,
but it can just as often be something impossible. Perfection is not interesting. Welding marks
and joints often become part of the work. A new piece fascinates most when I don't (yet)
understand it myself, when it comes into being under my hands.
With iron, I weld delicate grass-like forms or tough abstract structures. I prefer old metal that is
being given a second life. The metal skins are left unembellished, keeping the rusty colour of
weathered material.

Marie-Louise Dooijes
We have always built things. Whether this was a temple in honour of something or a wall in defence of
the city. And eventually, structures fail to stand the test of time. Eventually they fall into ruin.

Sophia de Vries
“foundations”
My work is about monumentality. Not just in terms of the object itself, but also the space around it. I
create landscapes with a thin line of steel, I forge a row of trees, and there is a house in the distance.
You recognise it, you've seen it somewhere before. I use the shape of a house to define my landscape, it
makes the space visible, and makes the house a model of scale.
The foundations for my new work in this exhibition are the bricks of our old house, built in 1920. These
bricks emerged from a partition wall during the renovation. They served as the basis for investigating a
new material and for deepening my visual language. It's also about colour, the beautiful orange of
baked bricks versus the bluish skin of heated steel.

Mark van Praagh
“If the walls could talk”
I have long been fascinated by architecture, especially old walls, patterns in facades, rhythms in
windows and doors, and thus their history. How did the buildings come into being? What have these
old walls seen and experienced, what can they tell us? The ravages of time also leave many traces in
the walls, which are endlessly fascinating.
Living and working in Amsterdam, I am always fascinated by the variety of facades of the canal
and the interplay of shapes. You realise through the different styles that the city has a great history,
you suspect something of the status of the past and/or present owners and the development of the
city. The restoration of buildings also says something about the present.
In the series of oil paintings Amsterdam canals at night, I’ve tried to depict the quiet and
timeless atmosphere of all those different facades together. At night you see the glow of streetlights
and windows, plus their gleaming reflections on the rippling canals. Sometimes you get a glimpse of
something through the windows and get a feeling of the life within, and other times it’s dark inside and
nothing is revealed about who lives or works there. I also love the old houses in Amersfoort, for
example the Muurhuizen or Huis Tinnenburg. Here too, the patterns and colours of old bricks never
cease to fascinate.
In my watercolours I depict more of the (partly abstract) rhythms and earthy colours of old
facades and bricks. Each old bricks is different in shape and colour. My watercolour technique involves
glazing: building colour through transparent layers of paint. You can achieve all the rich earthy shades
found in bricks – they are fired clay, after all.

Greek artists

Athina Misegianni
The artistic practice I follow focuses on creating small paper sculptures. I use simple, everyday objects
to explore concepts such as loss and regeneration. These objects are transformed into fragile
fragments, which are displayed like ancient artifacts, creating new forms and redefining our initial
relationship and perception of them. Through these delicate forms, I invite the viewer to reflect on the
beauty of transience and the power of preserving the everyday.

Panos Kampylis
I work figuratively in painting and drawing and I’m interested in finding new ways to render known
forms, and do so in both small and large formats. My technique evolves constantly as I experiment and
try to find the best way to visualize ideas. I focus on using gestural brush strokes with realistic and
expressionistic elements. I draws inspiration from real life situations, literature (including fantasy
books) or movies, trying to create a unique result.

Emmeleia Filippopoulou
If an idea flashes like a spark and its power lingers, almost obsessively, that is when a work is realised.
My inspiration is mainly ignited by the serendipities of daily life revealed through keen and reverent
observation. I devoutly observe the environment, people, and animals, which often carry symbolic
resonance in my work. Having been shaped by the Peloponnesian landscape, I focus on the theatricality
that emerges both from its morphology and from the interplay of light and shadow. Additionally, my
work is nourished by elements from the language of music, such as the movement of melody, harmony
and rhythmic pulse. In a visual context, these could correspond to the movement of form, the colour
palette, and the repetition of patterns in rhythm. My practice embraces a variety of mediums, evolving
into installations of fragmented matter—fabric, wood, or rusted elements—sculptures, or even musical
performances. Yet, painting with oils or acrylics is a place to which I faithfully return. I find artistic
kinship in the visual traditions of Greek Art, Expressionism, and Arte Povera. Influences include Yannis
Tsarouchis, Marc Chagall, Francis Bacon, and Anselm Kiefer, whose artistic approaches strongly echo
within my own practice.

Fani Pantazidou
In my current work, I am interested in how our personal stories and the path of our lives relate to the
place we come from, our family environment. The column of pebbles in a liminal balance and the small
brick house symbolize the delicate balance within us, the experiences, the feelings we carry.
The pebbles, in their irregular form, drawn in black and white refer to the burdens and imprints of the
past. The small house, a stereotypical image functions as a symbol of our "home" and has a dual
interpretation, either as an emotional refuge or as the source of the problem. Even the title of the work
"Rosebud" has a reference to the film Citizen Kane, where it is a symbol of lost childhood and its
consequences in adulthood.

Dimitris Papadopoulos
My work consists of a series of studies, experimental drawings and paintings inspired by traditional
European art. I begin my research by having an abstract idea of philosophical, historical and religious
nature drawn from a vast collection of texts, and work my way towards refining my thoughts and
techniques for a sophisticated representation of my subject. My artistic endeavor is a continuous
search for what art can or should be once stripped of subjective fallacies and misconceptions. My desire
is to lead art to an objective and timeless field where beauty and truth are better understood by me or
like-minded students, artist and thinkers.

Danae Tsolaki (exhibiting in Athens)