«Αυτή η Στιγμιαία Οσμή»

Αριστέα Χαρωνίτη στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: Πέμπτη 29 Μαΐου στις 19.00 – 22.000

Διάρκεια: 29/5 – 21/06/2025

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς

 

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30

Τετάρτη & Σάββατο: 11.00-15.00

 

Είσοδος Ελεύθερη

 

Σαν μια ανάσα που διακόπτει τον χρόνο, το έργο της Αριστέας Χαρωνίτη ξετυλίγεται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ ανάμνησης και φαντασίας. Εκεί όπου δεν έχει μείνει τίποτε άλλο παρά μόνο η μυρωδιά. Μια μυρωδιά της στιγμής, μια γεύση déjà vu που αποπροσανατολίζει την αφήγηση του παρόντος και αναδύεται σαν ένας απόκοσμος απόηχος ενός παλιού συναισθήματος.

Η γραφή της είναι σχεδιακή, διαρκώς υπό διαμόρφωση, σαν μονοκοντυλιές σκέψεις που πλατσουρίζουν με παιδική αφέλεια στους κυκλώνες της μνήμης. Κάθε έργο, γκροτέσκο ή ρομαντικό, λειτουργεί σαν ψυχικό ίχνος, μια σημείωση που βρίσκεται στα περιθώρια της επίγνωσης. Η σχεδιαστική της γλώσσα δεν αποζητά λύσεις αλλά στοργή∙ μια στοργή που αναζητείται ακόμα κι όταν καμουφλάρεται πίσω από ιδιοτελή ελατήρια, εγωισμούς ή άρρητα συναισθηματικά φορτία.

Οι μορφές της εμφανίζονται και εξαφανίζονται, όπως τα ονειρικά επεισόδια που δεν θυμόμαστε πια ξεκάθαρα. Αφήνουν ίχνη, παρόμοια με αυτά του καλλιτεχνικού πατινάζ, λεπτά και αέρινα, που γλιστρούν ανεπαίσθητα στους κάλυκες της γλώσσας  άλλοτε πικρά, άλλοτε γλυκά, άλλοτε στυφά ή όξινα. Είναι εικόνες ιδιωτικής σκέψης, ανάμνηση που ξεθωριάζει, ένα συναίσθημα που επιστρέφει με το άρωμα ενός προσώπου, τη ζεστασιά μιας κατάστασης που δεν μπορούμε πια να εντοπίσουμε.

«Ήταν άραγε όνειρο ή συνέβη στα αλήθεια; Ήταν μέρα ή νύχτα;» ερωτάται η ίδια, χωρίς να απαντά. Μονάχα μια μυρωδιά που επιμένει, σαν αυτόνομος επιζών του εφήμερου, την κρατά.

 

Ο κόσμος της Αριστέας

είναι κατοικημένος από δυάδες, σώματα ερωτευμένα ή δεμένα με άλλου είδους δεσμούς, στιγμές τρυφερότητας και ταυτόχρονα αποχωρισμού. Εκεί όπου το κανάλι της όσφρησης μετατρέπεται σε πομπό και δέκτη ψυχικών δεδομένων. Η απώλεια, ο θάνατος, η απουσία, η αμηχανία της μνήμης γίνονται αντικείμενα ψυχικής αναμέτρησης μέσα από τις πιο ταπεινές ή και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές. Ένα φαξ προς το υπερπέραν που δεν λειτουργεί, ένα καλώδιο που μπερδεύεται, ένα βλέμμα που δίνεται χωρίς να ανταποδίδεται είναι ο μίτος της συλλογιστικής της.

Κάθε έργο λειτουργεί σαν προσωρινός καθρέφτης ενός εσωτερικού εαυτού που προσπαθεί να συναντήσει την πραγματικότητα, να τη νιώσει, να την ακουμπήσει. Μα πριν τη συλλάβει, αυτή σβήνει. Η φθίνουσα πορεία της εικόνας, η ηθελημένη διαγραφή, οι σκιές και τα αχνά ίχνη στο έργο της, μαρτυρούν αυτό ακριβώς: τη μνήμη ως απουσία εικόνας, ως παρατεταμένη επίγευση, ως ολφαστικό απομεινάρι μιας αλήθειας που ποτέ δεν θα ειπωθεί.

Η δουλειά της Αριστέας δεν περιγράφει μονάχα αφηγηματικά σενάρια αλλά υπαινίσσεται. Δεν εξηγεί, μα δημιουργεί εκείνο το ρίγος, εκείνη τη σταματημένη ανάσα όταν κάτι, που έστω και για μια στιγμή, αναδύει αυτό που δεν θυμόμαστε. Ολισθαίνοντας κρυφά στους συνειρμικούς λογισμούς της θα άκουγε κανείς τριζοβολημένα:

«Σε είδα.

Σε ένα συννεφάκι πάνω.

Ήθελες να στείλεις φαξ και ήταν αστείο γιατί σε έβλεπα που ταλαιπωριόσουν με τη λειτουργία του φαξ και τα καλώδια.

Το φαξ ήταν σίγουρα για μένα.

Δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ άλλη περίπτωση.»

Εκεί ακριβώς, στο ασαφές αλλά συνάμα βαθιά οικείο και τρυφερό, εδρεύει και η εσωτερική της συγκίνηση που γίνεται χρώματα και σχήματα που μπλέκονται, συνομιλούν και εν τέλει αναδύονται ως άμωμες συλλήψεις του παραλόγου, με στοργή παιδικού παραμιλητού. Κι όπως οι μορφές της ξεθωριάζουν, το ίχνος αντί να εξανεμίζεται, γίνεται συνείδηση.

Νιόβη Κρητικού
Ιστορικός Τέχνης – Επιμελήτρια – Εικαστικός

 

 

ΕΝ

This Momentary Scent
Aristea Charoniti at the Mets Art Center

Opening: Thursday, May 29, 19:00–22:00
Duration: 29/05 – 21/06/2025
Curator: Niovi Kritikou

Address: 6 Evgeniou Voulgareos Street, Mets

Opening Hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday & Saturday: 11:00 – 15:00

 

Free Admission

 

Like a breath that interrupts time, Aristea Charoniti’s work unfolds in the in-between space of memory and imagination—where nothing remains but a scent. A fleeting aroma, a taste of déjà vu that unsettles the narrative of the present and rises like an uncanny echo of an old emotion.

Her linework is sketch-like, in constant flux—thoughts in a single stroke, splashing with childlike innocence through the whirlwinds of memory. Each piece, whether grotesque or romantic, functions as a psychic trace, a marginal note hovering at the edges of awareness. Her visual language seeks not resolution but tenderness—a tenderness that persists even when veiled by selfish motives, ego, or unspeakable emotional weight.

Her figures appear and disappear like dream episodes we can no longer clearly recall. They leave traces, delicate and fleeting, like figure skating etchings—sliding imperceptibly across the chalices of the tongue: sometimes bitter, sometimes sweet, sometimes tart or acidic. These are images of private thought, of fading memory, of feelings returning with the scent of a face, the warmth of a moment we can no longer locate.

“Was it a dream or did it truly happen? Was it day or night?” she asks herself, without answering. Only a scent remains, stubbornly, like an autonomous survivor of the ephemeral, holding her tethered to the moment.

Aristea’s world

is inhabited by dyads—bodies in love or bound by other ties—moments of tenderness and, at the same time, separation. A world where the channel of smell becomes both transmitter and receiver of psychic data. Loss, death, absence, the awkwardness of memory are all faced through the most humble or seemingly trivial moments. A fax that never sends to the beyond, a tangled cable, a gaze offered without response—these form the threads of her contemplation.

Each piece is a temporary mirror of an inner self trying to meet reality, to feel it, to touch it. Yet just before it is grasped—it fades. The fading of the image, the intentional erasure, the shadows and faint traces in her work testify to this very thing: memory as image’s absence, as lingering aftertaste, as olfactory residue of a truth that will never be told.

Aristea’s work doesn’t merely describe narrative plots—it hints. It doesn’t explain, but instead evokes that shiver, that breath held still when something—if only for a moment—emerges that which we cannot remember. If one were to slip quietly into her associative reasoning, one might overhear, crackling:

“I saw you.
On a little cloud above.
You were trying to send a fax and it was funny because I could see you struggling with the machine and the cables.
The fax was definitely meant for me.
I can’t even imagine any other possibility.”

It is there, precisely—in the vague yet deeply familiar and tender—that her inner emotion resides, becoming colors and shapes that intertwine, converse, and eventually surface as immaculate glimpses of the absurd, with the affection of a child’s murmuring. And as her figures fade, the trace does not vanish; it becomes consciousness.

Niovi Kritikou
Art Historian – Curator – Visual Artist

Off. site https://aristeacharoniti.com

Bio:

Η Αριστέα Χαρωνίτη είναι χαράκτρια (Ασκτ Αθήνας, 2018), ζωγράφος (Ασκτ Αθήνας, 2012) και θεατρολόγος (Πανεπιστήμιο Αθηνών 2005). Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις, residencies και εκδόσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει λάβει διακρίσεις για το χαρακτικό της έργο. Έργα της βρίσκονται σε συλλογές τραπεζών (Alpha Bank, Τράπεζα Πειραιώς), σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται στην διδασκαλία της χαρακτικής τέχνης στην Αθήνα.

Aristea Charoniti is a printmaker (ASFA Athens, 2018), painter (ASFA Athens, 2012), and theatre scholar (University of Athens, 2005). She has participated in exhibitions, residencies, and publications both in Greece and abroad, and has received distinctions for her printmaking work. Her artworks are included in bank collections (Alpha Bank, Piraeus Bank) as well as in private collections. She is also active in teaching the art of printmaking in Athens.

“Bricks and Stones”: A Curatorial Exploration of Structure, Place, and Emotion

Το Κέντρο Τεχνών Μετς, σε συνεργασία με την Frame de Galerie στο Amersfoort της Ολλανδίας, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “Bricks and Stones”, με τη συμμετοχή συνεργαζόμενων εικαστικών του Κέντρου.

Η έκθεση εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο δομημένο και το φυσικό, την αντοχή της ύλης και τις μεταμορφώσεις του τοπίου, τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά. Μέσα από διαφορετικά μέσα και προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες αναστοχάζονται πάνω στην αρχιτεκτονική του χώρου, της μνήμης και της ανθρώπινης εμπειρίας.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη: το πρώτο θα φιλοξενηθεί στην Frame de Galerie από τις 16 Μαρτίου έως τις 28 Απριλίου, ενώ το δεύτερο θα συνεχιστεί στο Κέντρο Τεχνών Μετς από τις 24 Ιουλίου έως τις 20 Σεπτεμβρίου. Ένα εικαστικό ταξίδι που ενώνει καλλιτέχνες και θεατές σε έναν δημιουργικό διάλογο ανάμεσα σε δύο χώρες.

Η έκθεση Bricks and Stones διερευνά τη σχέση μεταξύ δομημένων μορφών και συναισθηματικών τοπίων, γεφυρώνοντας το υλικό με το άυλο. Τα τούβλα και οι πέτρες δεν είναι μόνο στοιχεία κατασκευής, αλλά και μεταφορές για τις εσωτερικές μας δομές, τα βάρη της μνήμης και τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η έννοια του τόπου και των ριζών αποτελεί κεντρικό άξονα, φωτίζοντας την αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά που διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, οι καλλιτέχνες εξερευνούν τη σύνδεσή τους με το παρελθόν και το πώς αυτή επηρεάζει την πρακτική τους.

Artists exchange

The exhibition Bricks and Stones

delves into the interplay between physical structures and emotional landscapes, bridging the tangible with the intangible. The theme draws inspiration from the fundamental elements of construction—bricks and stones—not only as materials that shape our environments but also as metaphors for the frameworks of our inner worlds. This dual lens invites us to consider our connection to place, self, and others, while exploring the emotional weights we carry—whether ancestral traumas, personal inhibitions, or even the iterative process of artistic creation.

The notion of place and roots emerges as a central thread in Bricks and Stones, drawing attention to the architectural and cultural heritage that shapes our collective and individual identities. The exhibition reflects on the structural essence of both ancient civilizations and contemporary experiences, examining how the enduring presence of architecture—whether as physical ruins or conceptual frameworks—speaks to ideas of permanence, memory, and belonging. Each artist engages with these themes uniquely, exploring their personal connection to the past, their relationship with their cultural heritage, and the ways these intersect with or diverge from their artistic practices. Through this dialogue, the exhibition raises questions about what unites or separates us from our roots and how these connections influence the creative process, ultimately shaping the structures we build within and around us.

In the context of this exhibition,

bricks and stones symbolize both beginnings and structures. They evoke the initial sketch of a composition, the foundation of a painting, and the birth of an artwork. Beyond the physical, they also serve as metaphors for the emotional shaping, evolution, and burdens carried by the human psyche. Like the bricks and stones that form the foundation of a building, these elements reflect the inner architecture of the self—our personal temple, embodied in the structure of our own bodies. Each work on display, created by five Greek artists, explores this theme through diverse techniques and mediums. Each artist brings their unique perspective, unraveling the connections between physical and emotional spaces, revealing the profound interplay between the tangible and the intangible, the seen and the felt.

The exhibition also serves as a platform for cultural and artistic exchange. Following its presentation in the Netherlands, it will host five Dutch artists in Greece, fostering a dialogue between two places and their artistic communities. This cross-cultural conversation enriches the thematic exploration, offering viewers layered interpretations and sparking their imagination.

By juxtaposing the universal with the personal and the structural with the ephemeral, Bricks and Stones invites audiences to reflect on the ties that bind us to ourselves, our places, and each other. It reminds us that, whether in art or life, the foundation matters—but so does what we build upon it.

Niovi Kritikou

Curator | Artist

Director of Mets Arts Center

Coordination: Anna Belleforte | Frame de Galerie

 

5 Dutch artists

Anna Belleforte
My work always explores architecture and the human scale. I look for stories through the lens
of what we build, have built, or wish to build. In telling these stories, the physical realities of
buildings – their texture, space, size – are as important as the emotional aspect of what
buildings mean to us, whether collectively or personally.
The current series, Unprecedented, features extreme domestic ambitions, from houses
of perfect isolation (but with all mod-cons) to the blissful ignorance of the consequences of
wanting more. They show situations unprecedented, unknown, unheard-of, yet so appealing:
desirable but improbable living, despite being built up with documentative maps which lend an
air of credibility.
The Palimpsest series of smaller works are more about architectural details. They are
more a record of human interventions in old buildings. The details of old facades can tell us
things about changing social or political circumstances, new fashions or old conflicts.
Bricks and stones are a constant in our lives, yet they are also the agents of change as
well as being evidence of change. That is a fascinating story.

                         

Hannah Blom
My work is built up in parts, which I often make myself. Just as a building is created by
composing bricks and stones into a unit, my works are created in a similar fashion. It is like
playing as I build fantasy worlds from different components: the result is sometimes familiar,
but it can just as often be something impossible. Perfection is not interesting. Welding marks
and joints often become part of the work. A new piece fascinates most when I don't (yet)
understand it myself, when it comes into being under my hands.
With iron, I weld delicate grass-like forms or tough abstract structures. I prefer old metal that is
being given a second life. The metal skins are left unembellished, keeping the rusty colour of
weathered material.

Marie-Louise Dooijes
We have always built things. Whether this was a temple in honour of something or a wall in defence of
the city. And eventually, structures fail to stand the test of time. Eventually they fall into ruin.

Sophia de Vries
“foundations”
My work is about monumentality. Not just in terms of the object itself, but also the space around it. I
create landscapes with a thin line of steel, I forge a row of trees, and there is a house in the distance.
You recognise it, you've seen it somewhere before. I use the shape of a house to define my landscape, it
makes the space visible, and makes the house a model of scale.
The foundations for my new work in this exhibition are the bricks of our old house, built in 1920. These
bricks emerged from a partition wall during the renovation. They served as the basis for investigating a
new material and for deepening my visual language. It's also about colour, the beautiful orange of
baked bricks versus the bluish skin of heated steel.

Mark van Praagh
“If the walls could talk”
I have long been fascinated by architecture, especially old walls, patterns in facades, rhythms in
windows and doors, and thus their history. How did the buildings come into being? What have these
old walls seen and experienced, what can they tell us? The ravages of time also leave many traces in
the walls, which are endlessly fascinating.
Living and working in Amsterdam, I am always fascinated by the variety of facades of the canal
and the interplay of shapes. You realise through the different styles that the city has a great history,
you suspect something of the status of the past and/or present owners and the development of the
city. The restoration of buildings also says something about the present.
In the series of oil paintings Amsterdam canals at night, I’ve tried to depict the quiet and
timeless atmosphere of all those different facades together. At night you see the glow of streetlights
and windows, plus their gleaming reflections on the rippling canals. Sometimes you get a glimpse of
something through the windows and get a feeling of the life within, and other times it’s dark inside and
nothing is revealed about who lives or works there. I also love the old houses in Amersfoort, for
example the Muurhuizen or Huis Tinnenburg. Here too, the patterns and colours of old bricks never
cease to fascinate.
In my watercolours I depict more of the (partly abstract) rhythms and earthy colours of old
facades and bricks. Each old bricks is different in shape and colour. My watercolour technique involves
glazing: building colour through transparent layers of paint. You can achieve all the rich earthy shades
found in bricks – they are fired clay, after all.

Greek artists

Athina Misegianni
The artistic practice I follow focuses on creating small paper sculptures. I use simple, everyday objects
to explore concepts such as loss and regeneration. These objects are transformed into fragile
fragments, which are displayed like ancient artifacts, creating new forms and redefining our initial
relationship and perception of them. Through these delicate forms, I invite the viewer to reflect on the
beauty of transience and the power of preserving the everyday.

Panos Kampylis
I work figuratively in painting and drawing and I’m interested in finding new ways to render known
forms, and do so in both small and large formats. My technique evolves constantly as I experiment and
try to find the best way to visualize ideas. I focus on using gestural brush strokes with realistic and
expressionistic elements. I draws inspiration from real life situations, literature (including fantasy
books) or movies, trying to create a unique result.

Emmeleia Filippopoulou
If an idea flashes like a spark and its power lingers, almost obsessively, that is when a work is realised.
My inspiration is mainly ignited by the serendipities of daily life revealed through keen and reverent
observation. I devoutly observe the environment, people, and animals, which often carry symbolic
resonance in my work. Having been shaped by the Peloponnesian landscape, I focus on the theatricality
that emerges both from its morphology and from the interplay of light and shadow. Additionally, my
work is nourished by elements from the language of music, such as the movement of melody, harmony
and rhythmic pulse. In a visual context, these could correspond to the movement of form, the colour
palette, and the repetition of patterns in rhythm. My practice embraces a variety of mediums, evolving
into installations of fragmented matter—fabric, wood, or rusted elements—sculptures, or even musical
performances. Yet, painting with oils or acrylics is a place to which I faithfully return. I find artistic
kinship in the visual traditions of Greek Art, Expressionism, and Arte Povera. Influences include Yannis
Tsarouchis, Marc Chagall, Francis Bacon, and Anselm Kiefer, whose artistic approaches strongly echo
within my own practice.

Fani Pantazidou
In my current work, I am interested in how our personal stories and the path of our lives relate to the
place we come from, our family environment. The column of pebbles in a liminal balance and the small
brick house symbolize the delicate balance within us, the experiences, the feelings we carry.
The pebbles, in their irregular form, drawn in black and white refer to the burdens and imprints of the
past. The small house, a stereotypical image functions as a symbol of our "home" and has a dual
interpretation, either as an emotional refuge or as the source of the problem. Even the title of the work
"Rosebud" has a reference to the film Citizen Kane, where it is a symbol of lost childhood and its
consequences in adulthood.

             

Dimitris Papadopoulos
My work consists of a series of studies, experimental drawings and paintings inspired by traditional
European art. I begin my research by having an abstract idea of philosophical, historical and religious
nature drawn from a vast collection of texts, and work my way towards refining my thoughts and
techniques for a sophisticated representation of my subject. My artistic endeavor is a continuous
search for what art can or should be once stripped of subjective fallacies and misconceptions. My desire
is to lead art to an objective and timeless field where beauty and truth are better understood by me or
like-minded students, artist and thinkers.

 

Danae Tsolaki (exhibiting in Athens)

 

“Fragments of a Dollhouse”
της Δανάης Τσολάκη, απόφοιτη Καλών Τεχνών Αθήνας στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Σε επιμέλεια Νιόβης Κρητικού

Εγκαίνια: 23/01/2025, ώρα: 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 23/01/2025 – 15/02/2025

Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς, 11636

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 & Tετάρτη, Σάββατο : 11.00 – 15.00

 

Η έκθεση “Fragments of a Dollhouse” της Δανάης Τσολάκη μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο θραυσμάτων. Τα έργα – γλυπτά, ζωγραφικές συνθέσεις, εγκαταστάσεις και υφασμάτινες δημιουργίες – λειτουργούν σαν απομεινάρια ενός αποδομημένου κουκλόσπιτου. Η αισθητική τους, ντυμένη σε γήινες αποχρώσεις, φέρει έναν δερματί τόνο που συγχέεται με τη σάρκα, δημιουργώντας μια ανησυχητική αλλά μαγευτική οικειότητα. Σαν τοίχοι που φθείρονται από τον χρόνο και την υγρασία, τα έργα μαρτυρούν μια διαρκή πάλη μεταξύ της φθοράς και της αναγέννησης.

Τα γλυπτά, με τις φθαρμένες υφές τους, ενσωματώνουν αυτή τη δυαδικότητα. Κάθε μορφή μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον θάνατο και την αναγέννηση, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται για τη θέση του στη ροή του χρόνου. Το κερί, κυρίαρχο στοιχείο στις ζωγραφικές ενότητες, τονίζει τη σαρκικότητα, ενώ το μελισσοκέρι φέρει συμβολικές αναφορές στη θεραπεία και την επούλωση. Στα χέρια της Τσολάκη, τα υλικά γίνονται εργαλεία αφήγησης, με την υφή και τη διαφάνειά τους να μεταμορφώνουν το παλαιό σε κάτι νέο, σαν ένα σώμα που αναζητά να γιατρευτεί.

Η χρωματική παλέτα των έργων,

εμπνευσμένη από τον κόσμο του μπαλέτου, ξεχειλίζει ευαισθησία. Ροζ και λευκά χρώματα, λαμπερά υφάσματα και δαντέλες διατρέχουν το σύνολο, υπενθυμίζοντας τη σημασία της γυναικείας δημιουργίας και της τέχνης της καθημερινότητας, όπως το ράψιμο. Το στρώμα και η κουβέρτα, κεντρικά στοιχεία της έκθεσης, επαναπροσδιορίζουν την έννοια της οικειότητας. Το στρώμα δεν είναι πια φιλόξενο· γίνεται σύμβολο της απόρριψης και της φθοράς. Η κουβέρτα, διάφανη και εύθραυστη, ισορροπεί ανάμεσα στην ασφάλεια και την έκθεση, γεμίζοντας τον θεατή με αμφίθυμα συναισθήματα.

Ο γυναικείος απόηχος των έργων δεν περιορίζεται στα στενά όρια της ταυτότητας. Η ευαισθησία που αναδύεται από τις συνθέσεις της Τσολάκη μιλά για την ανθρώπινη ψυχή στο σύνολό της. Θέτει ερωτήματα για την τρωτότητα, την επούλωση και τις φθαρτές πτυχές της ύπαρξης, διευρύνοντας το πεδίο του φεμινιστικού λόγου σε οικουμενικές διαστάσεις. Κάθε θραύσμα κουκλόσπιτου γίνεται μια κραυγή για ισότητα, φροντίδα και αναγνώριση της δύναμης που κρύβεται στην ευθραυστότητα.

Η εμπειρία της έκθεσης ενισχύεται από τον ήχο που διαχέεται στον χώρο, δημιουργώντας ένα φαντασιακό σκηνικό. Τα έργα μοιάζουν να αφηγούνται ιστορίες ενός ονειρικού κόσμου, όπου η φθορά μετατρέπεται σε στόχο και τα όνειρα γεννούν νέες πραγματικότητες. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, η Δανάη Τσολάκη μας καλεί να δούμε μέσα από τα μάτια της, αναδεικνύοντας μια τέχνη που, ενώ ξεκινά από το προσωπικό, αγγίζει το οικουμενικό.

Νιόβη Κρητικού

 

«Αυτό είναι το κουκλόσπιτό μου. Δεν είναι για μικρούς. Ούτε για μεγάλους είναι. Είναι πολύ μεγάλο, και χάνομαι μέσα σ’ αυτό. Είναι πολύ μικρό, δεν με χωράει. Ασφυκτικά μικρό. Και ενοχλητικά μεγάλο. Σωστό κουκλόσπιτο.»

Δανάη Τσολάκη

ΕΝ

“Fragments of a Dollhouse”
by Danae Tsolaki, graduate of Athens School of Fine Arts at Mets Art Center
Curated by Niovi Kritikou

Opening: 23/01/2025, 19:00 – 22:00
Exhibition duration: 23/01/2025 – 15/02/2025
Eugenios Voulgareos 6, Mets, 11636
Opening hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday, Saturday: 11:00 – 15:00

The exhibition “Fragments of a Dollhouse” by Danae Tsolaki invites us into a world of fragments. The works—sculptures, paintings, installations, and textile creations—serve as remnants of a deconstructed dollhouse. Dressed in earthy tones, their aesthetic bears a skin-like quality that blends with flesh, evoking an unsettling yet enchanting intimacy. Like walls eroded by time and moisture, the works reflect an ongoing struggle between decay and renewal.

The sculptures, with their worn textures, embody this duality. Each form seems to oscillate between death and rebirth, leaving the viewer pondering their place in the flow of time. Wax, a dominant element in the paintings, accentuates corporeality, while beeswax carries symbolic references to healing and restoration. In Tsolaki’s hands, materials become storytelling tools, their textures and translucency transforming the old into something new, like a body seeking to mend itself.

The color palette of the works,

inspired by the world of ballet, exudes sensitivity. Pinks, whites, shimmering fabrics, and lace thread through the exhibition, reminding us of the significance of feminine creativity and the art of the everyday, such as sewing. The mattress and blanket, central elements of the exhibition, redefine the concept of intimacy. The mattress is no longer welcoming; it becomes a symbol of rejection and decay. The blanket, transparent and fragile, balances between safety and exposure, evoking ambivalent emotions in the viewer.

The feminine undertones of the works transcend the boundaries of identity. The sensitivity emerging from Tsolaki’s compositions speaks to the human soul as a whole. It raises questions about vulnerability, healing, and the fragile facets of existence, broadening the scope of feminist discourse to universal dimensions. Each fragment of the dollhouse becomes a cry for equality, care, and the recognition of the power hidden in fragility.

The exhibition experience is enhanced by the sound permeating the space, creating an imaginary setting. The works seem to narrate stories of a dreamlike world where decay transforms into purpose, and dreams give birth to new realities. In this atmosphere, Danae Tsolaki invites us to see through her eyes, showcasing art that, while deeply personal, resonates universally.

Niovi Kritikou

 

 

“This is my dollhouse. It’s not for children. Nor is it for adults. It’s far too big, and I get lost in it. It’s far too small, I don’t fit in it. Suffocatingly small. And unbearably big. A proper dollhouse.”

Danae Tsolaki