Χριστούγεννα στο ΜΕΤΣ

Από τις 17 Δεκεμβρίου, το Κέντρο Τεχνών ΜΕΤΣ φιλοξενεί έξι εικαστικούς καλλιτέχνες με αφορμή την ομαδική έκθεση ‘Χριστούγεννα στο ΜΕΤΣ’.

Θα παρουσιαστούν κεραμικά αντικείμενα τεσσάρων καταξιωμένων καλλιτεχνών (Γιώργος Βαβάτσης, Καρακίτσος Κώστας & Στράτος, Ιφιγένεια Τσίρου), δώδεκα νέα ζωγραφικά έργα της Δήμητρας Ψυχογυιού (www.nadeenart.com), και μία επιλογή από τα μοναδικά μεταξωτά μαντήλια της Mantility (Βασιλική Ζαφειρία Υψηλάντη).

Πληροφορίες έκθεσης:

Ομαδική έκθεση ‘ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΜΕΤΣ’
17&18, 21, 22, 23 & 28, 29, 30 Δεκεμβρίου, 18.00 – 21.00
Συμμετέχουν: Γιώργος Βαβάτσης, Κώστας & Στράτος Καρακίτσος, Mantility, Ιφιγένεια Τσίρου, Δήμητρα Ψυχογυιού.

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Κέντρου Τεχνών ΜΕΤΣ απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη

Πληροφορίες για τους καλλιτέχνες:

Ο Γιώργος Βαβάτσης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1974. Σπούδασε εικαστικά στο Πανεπιστήμιο Gloucestershire University της Αγγλίας, από το 1995 μέχρι το 1998. Το 2000 επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη και καθιέρωσε το εργαστήριο του, στο οποίο εργάζεται ακόμη. Έχει πάρει μέρος σε δώδεκα διεθνή συμπόσια κεραμικής, και σε άλλες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 2012 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 50ο Πανελλήνιο διαγωνισμό κεραμικής. Από το 2002 διδάσκει κεραμική σε μουσεία και σχολές στην βόρεια Ελλάδα. Το 2013, δημιούργησε την ομάδα Hakah Ceramics Design Production και το 2017 εδραίωσε τον δημιουργικό χώρο ‘6exi’, ο οποίος φιλοξενεί το έργο καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι μέλος του εικαστικού επιμελητηρίου από το 2011 και μέλος του Artaxis.com από το 2018.

 

O Κώστας Καρακίτσος γεννήθηκε στην Καβάλα. Μαθήτευσε στο εργαστήριο Κεραμικής – Γλυπτικής της Γεωργίας Γαληνού. Από το 1986 αρχίζει να εργάζεται στο δικό του εργαστήριο, στην Καβάλα. Το 2008 μετακομίζει στην Αβραμηλιά, ένα χωριό του νομού Καβάλας. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από σαράντα ομαδικές εκθέσεις, έχει κάνει οχτώ ατομικές και πήρε μέρος σε πολλά συμπόσια κεραμικής και ζωγραφικής σε διάφορα μέρη του κόσμου (Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία, Σλοβενία, Τουρκία, Ταϋλάνδη, Ιαπωνία και Αυστραλία). Δίδαξε κεραμική για έξι χρόνια σε Σχολή του Δήμου Αλεξανδρούπολης και στο πλαίσιο Ευρωπαϊκού προγράμματος στη Νέα Καρβάλη Καβάλας. Συνεχίζει να διδάσκει σε ομάδες μαθητών στο εργαστήριό του. Κατά τα έτη 2009-2011 οργανώνει στην Αβραμηλιά τρία διεθνή συμπόσια κεραμικής. Από το 2015 μέχρι σήμερα, με ομάδα κεραμιστών, οργανώνουν στο εργαστήριό του, καλοκαιρινά θεματικά σεμινάρια για αρχάριους και προχωρημένους. Το έργο του παρουσιάστηκε σε συλλογικούς τόμους για τη σύγχρονη κεραμική τέχνη. 2002. “Ceramic Figures Directory of Artists”, Michael Flynn, Βρετανία 2004 και 2014 στους τόμους Vol.1 και Vol.2 “500 Figures in Clay-Ceramic Artists Celebrate the Human Form”. Από το 1996 είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (Ε.Ε.Τ.Ε) Στην παρούσα έκθεση, παρουσιάζει κεραμικά αντικείμενα, χρήσης και διακοσμητικά, κατασκευασμένα από πηλό υψηλής θερμοκρασίας (stoneware). Τα έργα ψήθηκαν είτε με την τεχνική Ρακού, είτε σε φούρνο γκαζιού, σε ατμόσφαιρα αναγωγής. Η ενότητα αυτήονομάζεται «Υποδοχή».

 

Ο Στράτος Καρακίτσος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1989. Μαθήτευσε στο εργαστήριο του Κώστα Καρακίτσου από μικρή ηλικία και ασχολείται ενεργά με την κεραμική από το 2010. Έχει παρακολουθήσει διεθνή συμπόσια, συμμετείχε σε σεμινάρια και καλλιτεχνικές δράσεις, πραγματοποίησε διαλέξεις και εργαστήρια πάνω στην κεραμική και το 2021 έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα κεραμικής στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στην Αβραμηλιά Καβάλας.

Από το 2019 είναι υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Θεολογίας, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και διερευνά θέματα που αφορούν στην ισλαμική κεραμική, ιστορία και θεολογία. Δύο άρθρα του με θέμα την κεραμική και τους Δρόμους του Μεταξιού είναι υπό έκδοση.

Η ενότητα των έργων που εκθέτει στο Κέντρο Τεχνών Μετς, τιτλοφορείται «Πανσέληνοι Πίθοι (Moon Jars)». Τα κεραμικά είναι κατασκευασμένα από πηλό stoneware και ψημένα σε υψηλή θερμοκρασία, 1260°C. Χρησιμοποιήθηκαν πυροχρώματα, μπαντανάδες, υαλώματα και η τεχνική της εγχάραξης.

 

Η MANTILITY φιλοδοξεί να καταστεί η πρώτη διαδικτυακή γκαλερί μεταξωτών μαντιλιών. Διαφορετικοί σχεδιαστές και καλλιτέχνες από ποικίλες κατηγορίες του Design (ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, γραφίστες, κεραμίστες, σκηνογράφοι, καλλιτέχνες graffiti) παρέχουν στην γκαλερί τα έργα τους ώστε να «περαστούν» σε μεταξένιο καμβά. Κατόπιν, η MANTILITY τα τυπώνει ψηφιακά επάνω σε μαντίλια διαφόρων διαστάσεων τα οποία παράγονται στο Σουφλί από 100% υψηλής ποιότητας μετάξι και τα διαθέτει σε περιορισμένα υπογεγραμμένα «αντίγραφα». Η καινοτομία της MANTILITY, που συνιστά και τη διαφορά της με τις υφιστάμενες πρωτοβουλίες και επιχειρήσεις που εμπορεύονται μετάξι, είναι ότι έχει ως σκοπό να εκπροσωπεί διαφορετικούς καλλιτέχνες και σχεδιαστές από την Ελλάδα. Κάθε MANTILITY είναι φορέας της λατρείας του ελαφροπερπατητή, του μαγιάτικου μαΐστρου, της αύρας από γιασεμιά, του ανοιξιάτικου φλοίσβου, του φθινοπωρινού ουρανού και της χειμερινής συντροφιάς. Φέρει τις αξίες του σύγχρονου ελληνικού design αλλά και της παράδοσης της μεταξουργίας και συνδυάζει επιμελώς τη μόδα με την τέχνη. Η γκαλερί MANTILITY συνεργάζεται αυτή τη στιγμή με πάνω από τριάντα (30) δημιουργούς οι οποίοι έχουν σχεδιάσει μαντίλια που διαφέρουν σε τεχνοτροπία, προσέγγιση και διάθεση και αριθμεί πάνω από 100 μαντίλια διαφορετικών σχεδίων, χρωμάτων και διαστάσεων. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν επιλεγμένα μεταξωτά έργα από Έλληνες ζωγράφους και σχεδιαστές.

 

H Ιφιγένεια Τσίρου γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Από το 1999 μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Εργάστηκε για 10 χρόνια σε διαφημιστική εταιρία στο τμήμα διοργάνωσης εκδηλώσεων. Η δημιουργικότητα ήταν πάντα μέρος της δουλειάς της, αλλά αποφάσισε να την μετατρέψει σε δημιουργία μέσω της κεραμικής. Η ενασχόλησή της με την κεραμική ξεκίνησε το 2006, παρακολουθώντας μαθήματα στο εργαστήριο του Γιώργου Βαβάτση. Από το 2010 εργάζεται ως επαγγελματίας κεραμίστρια στην Hakah Ceramics Design Production (hakahceramics.com). Είναι συνιδρίτρια του χώρου “6exi Contemporary Ceramics”, στη Θεσσαλονίκη, οργανώνοντας εκθέσεις κεραμικής ξένων και ελλήνων καλλιτεχνών. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα σε ενήλικες.

 

Δήμητρα Ψυχογυιού

Γεννήθηκα στη Χαλκίδα και σπούδασα γραφικές τέχνες στην σχολή Βακαλό στην Αθήνα και αγιογραφία στην Εικονουργία. Εμπνευστής μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι των χρωμάτων ήταν ο δάσκαλος μου Γιώργος Κόρδης που με έμαθε τι θα πει να μη χορταίνεις να ζωγραφίζεις. Από τότε έχω ζωγραφίσει πάνω από 30 βιβλία και έχω γράψει τρία παραμύθια που αγαπώ πολύ: “Ο Kηπουρός του Ουρανού”, “Η Mυγδαλιά και το Φεγγάρι” και το “Μαζί”. Παράλληλα, δημιούργησα το εργαστήρι Πέτρα – Ψαλίδι – Χαρτί όπου έκανα μαθήματα ζωγραφικής και ραπτικής για 25 χρόνια. Από το 2012, ζωγραφίζω παραμύθια πάνω σε χρηστικά αντικείμενα όπως παπούτσια, καπέλα, κεραμικά, έπιπλα καθώς και σε τοίχους δωματίων. Το 2019 άνοιξα τον εργαστήριο μου στην Αθήνα, το Nadeen Αrt Shop.

Πέντε Χαράκτριες

Πέντε Χαράκτριες:

Βιβή Παπαδημητρίου, Αριστέα Χαρωνίτη, Plamena Antonova Doycheva,

Yolanda Carbajales, Isabel Somoza

στο Κέντρο Τεχνών ΜΕΤΣ

επιμέλεια: Γιώργος Μυλωνάς

 

Εγκαίνια: Σάββατο 13 Νοεμβρίου, 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 13 Νοεμβρίου – 4 Δεκεμβρίου

Ωράριο λειτουργίας: Τρ., Πέμπτη, Παρ., 18.00 – 21.00 & Σάββατο, 12.00 – 15.00.

Aπαραίτητη η προκράτηση θέσης (βλ. παρακάτω)

 

 

Η καινούργια πρόταση του «Μετς» (Ευγ. Βουλγάρεως 6) φέρνει τρεις χαράκτριες από το εξωτερικό μαζί με δύο νεότερες Ελληνίδες που έχουν δώσει δείγματα γραφής στην εγχώρια κοινότητα των χαρακτών μας. Μετά την αφιερωματική έκθεση στον μάστορα Τάσσο με το «Ρεμπέτικο», πέντε γυναίκες δημιουργοί, καθεμία με τη δική της προσωπικότητα, με το δικό της εκφραστικό και πλαστικό κλίμα, παρουσιάζονται με έργα που στοιχειοθετούν την καλλιτεχνική τους φυσιογνωμία. Η πρόταση δεν έρχεται ως αποτέλεσμα του «συρμού» που επιτάσσει την καλλιτεχνική «δικαίωση» με πρόσχημα την ταυτότητα του φύλου. Στον τόπο μας η τέχνη της χαρακτικής ευτύχησε στο πρόσωπο γυναικών που το έργο τους καταξιώθηκε όσο ζούσαν. Τα παραδείγματα είναι πολλά και η «μήτρα» αυτής της παραδοσιακής τέχνης εξακολουθεί να παράγει νέες, ταλαντούχες χαράκτριες. Ωστόσο, ζητήματα υπάρχουν συνολικά, στον τρόπο που η χαρακτική στη χώρα μας υποστηρίζεται, προωθείται και εντέλει ανταμείβει τους ίδιους τους δημιουργούς. 

Ο Παύλος Κόρδης οργάνωσε στο «Μετς» την συνάντηση των πέντε χαρακτριών, επιχειρώντας να δώσει βήμα στη σύγχρονη χαρακτική δημιουργία. Από τη γείτονα Βουλγαρία μας έρχεται η Αντόνοβα Ντούτσεβα (Antonova Doycheva γ. 1976), με σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Σόφιας.  Η λατινοαμερικάνα Γιολάντα Καρμπαχάλες (Yolanda Carbajales γ. 1968) σπούδασε Καλές Τέχνες στη Σαλαμάνκα και ζει στην Ισπανία απ’ όπου μας έρχεται και η Ιζαμπέλ Σομόθα (Isabel Somoza, g. 1973), επίσης σπουδαγμένη στη Σαλαμάνκα. Απόφοιτες της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, η Αριστέα Χαρωνίτη (γ. 1982) και η Βιβή Παπαδημητρίου (γ. 1978) ολοκληρώνουν την συνάντηση των χαρακτριών. 

Οι μάσκες και τα εξπρεσιονιστικά προσωπεία της Αριστέας Χαρωνίτη στο τσίγκο και το ξύλο,  γίνονται σύμβολα ενός κόσμου κρυπτικού με μια ειρωνεία που απηχεί ίσως το ιδίωμα του Τζέιμς Ένσορ. Η Χαρωνίτη δεν παρακάμπτει τις δυσκολίες του υλικού της. Η δουλειά που παρουσιάζει, μαρτυρεί την συστηματική της μελέτη, την επιμονή στις αναζητήσεις της, την τιμιότητα της κατεύθυνσής της.

Κι αν με τον όρο εξπρεσιονισμός εννοούμε την τέχνη όπου η μορφή γίνεται το πρόσχημα για να εκφράσει ο δημιουργός τις προσωπικές του ανησυχίες, για να μεταπλάσει τα πράγματα μέσα στο δικό του κλίμα, τότε η τέχνη της Βιβής Παπαδημητρίου έχει έξαρση εξπρεσιονιστική. Η καλλιτέχνις απεχθάνεται κάθε κομψότητα, κάθε φτηνή χάρη, μα βρίσκει τη δικαίωσή της στη ρωμαλεότητα των μορφών, στο τολμηρό σχέδιο. Με δύναμη αναβρύζει ένας μυστηριακός κόσμος, που είναι δίπλα μας, υπάρχει. Τούτες οι μορφές της μπορούν να στέκουν στη γερή τους δομή, με μια στερεότητα κατασκευής που γίνεται το θεμέλιο της έκφρασής της. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως οδηγημένη από τις κατακτήσεις της, θα προχωρήσει ακόμη παραπέρα, στη διατύπωση ενός δικού της πλαστικού χώρου.

Έτσι και τα χαρακτά έργα της Αντόνοβα Ντούτσεβα είναι δείγματα ενός καλά καταρτισμένου τεχνίτη. Είναι φανερή η προσήλωσή της σε μια «κλασική» χαρακτική αγωγή όπου μας δίνει έργα με τεχνική άνεση και λεπτότητα που κάποτε αγγίζει τη μαεστρία. Όσο και να φαίνεται διακοσμητικός ο τρόπος της, η ματιέρα της αναδίνει μια χαμένη ομορφιά. Δεν εικονογραφεί όμως απλώς με λεπτομέρειες το αντικείμενό της. Υποβάλλει την άπιαστη ύλη των λουλουδιών της και μας αποκαλύπτει την ιδιαίτερη χάρη τους.

Από την άλλη, το όραμα της Ισπανίδας Ιζαμπέλ Σομόθα αποκτά μια δική της υφή. Οι μορφές της ελευθερώνονται και το χαρακτικό της έργο γίνεται αυτόνομος ζωγραφικός πίνακας. Το έργο της θα μπορούσε θαυμάσια να σταθεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον, καθώς έχει κρατήσει μια άμεση αίσθηση ζωής. Δεν περιγράφει, αλλά ζητά να πάει πιο πέρα καθώς το νόημα των μορφών της είναι, εκτός απ’ το απρόοπτο της μορφής, ένα βαθύ ανθρώπινο αίσθημα, το ενδιαφέρον για ό,τι κάνει το μυστήριο της ζωής.

Η Γιολάντα Καρμπαχάλες παρουσιάζει με σπάνια αίσθηση του υλικού της, τρόπους και αποτελέσματα που δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε στο είδος αυτό της χαρακτικής. Κι όμως, δεν υπάρχει καμία φλύαρη επίδειξη. Ξαφνιάζεται ίσως κανείς όταν πληροφορείται ότι υπάρχουν, σε μερικά από τα έργα της, πάνω από τέσσερα χρώματα!  Γιατί όλα είναι δεμένα, όλα δείχνουν απολύτως μελετημένα. Η Καρμπαχάλες θα μπορούσε να διαλέγεται με την ζωγραφική του Σωτήρη Σόρογκα, γιατί το τεχνικό της επίτευγμα έχει απογειώσει τις διαβαθμίσεις του φωτός και της σκιάς. Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι τα έργα της συνιστούν «μάθημα» σε όποιον έχει ειδικό ενδιαφέρον για την τέχνη της χαρακτικής.

Γιώργος Μυλωνάς, Ιστορικός Τέχνης

 

 

Απαραίτητη η προκράτηση θέσης στον παρακάτω σύνδεσμο:

 

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Μετς – Κέντρο Τεχνών απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού, πιστοποιητικού νόσησης ή αρνητικό αποτέλεσμα 48ωρης εξέτασης rapid-test ή PCR-test, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη.

 

Αριστομένης Θεοδωρόπουλος | ΕΞΩ

Έκθεση Αριστομένης Θεοδωρόπουλος | ΕΞΩ
Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου
Χώρος: Μετς Κέντρο Τεχνών, Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Αθήνα
Διάρκεια: 21 Οκτωβρίου – 06 Νοεμβρίου 2021
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή, 18:00 – 21:00. Σάββατο, 11:00 – 16:00

 

Η είσοδος είναι ελεύθερη, με απαραίτητη την κράτηση θέσης καθώς η έκθεση είναι επισκέψιμη σε περιορισμένο αριθμό επισκεπτών (9 άτομα ανά 1 ώρα)

 

ΓΙΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ, ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Η τρίτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αριστομένη Θεοδωρόπουλου με τίτλο ΕΞΩ
πραγματοποιείται στο χώρο Μετς Κέντρο Τεχνών και αποτελείται από το πιο πρόσφατο σώμα
δουλειάς του εικαστικού. Μετά από δύο ατομικές εκθέσεις, ΦΕΥ : ΕΔΩ (2018) και ΦΕΥ : Πριν
την Ηχώ (2019), ο Θεοδωρόπουλος μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε όλα εκείνα τα αθέατα
σημεία που μας περιβάλλουν και βρίσκονται έξω από τα όρια των καταστάσεων που βιώνουμε.
Η στιγμή που κάτι τελειώνει είναι ταυτόχρονα η στιγμή που κάτι νέο ξεκινά. Συνήθως
αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως μια σειρά επεισοδίων, μια αλληλουχία γεγονότων, αγνοώντας όλα
εκείνα τα ενδιάμεσα στοιχεία που ολοκληρώνουν την πραγματικότητα μας. Τα στοιχεία αυτά,
που βρίσκονται ανάμεσα σε προκαθορισμένες θέσεις, συχνά περνούν απαρατήρητα και
αποβάλλονται ως άχρηστα ή παρασιτικά. Ωστόσο, αυτά είναι οι καταλύτες που μπορούν να
μεταβάλλουν μια συνθήκη, μια κατάσταση, μια σχέση. Ο Θεοδωρόπουλος δημιουργεί στους
πίνακες του αινιγματικά, ατμοσφαιρικά τοπία χωρίς απαραίτητα να προδιαγράφει τα σημεία της
αρχής και του τέλους, για να υπογραμμίσει τη σημασία όλων αυτών των ενδιάμεσων
καταστάσεων που συνήθως παραβλέπονται.

 

Τα έργα που παρουσιάζονται, δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της δύσκολης και απαιτητικής
προηγούμενης περιόδου όπως αυτή διαμορφώθηκε από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση και
τον υποχρεωτικό εγκλεισμό που τη συνόδεψε. Η αίσθηση της συνεχόμενης κίνησης στις φόρμες
των έργων του εικαστικού, μοιάζει να σχηματίζει πολλαπλές νοητές διαδρομές. Αυτή η
αμηχανία, συνδέεται με τις συνθήκες αυτές, που τις χαρακτήριζε μια αλλόκοτη αστάθεια. Ο
θεατής γίνεται κοινωνός μιας ενδιάμεσης κατάστασης, ενός μη συγκεκριμένου χώρου, καθώς
αποκαλύπτονται μπροστά του όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που έχουμε μάθει να αγνοούμε ή
που μας προκαλούν συναισθήματα που ίσως να μην θέλουμε να βιώσουμε. Παράλληλα, η
σκόπιμη ανθρώπινη απουσία στη νέα του δουλειά, επιτρέπει την ανάπτυξη προσωπικών
ερμηνειών και αφηγήσεων σχετικά με τις έννοιες της απομόνωσης και της ύπαρξης. Έτσι, τα
έργα της έκθεσης αποκτούν τόσες αφηγήσεις όσες και οι άνθρωποι που τα κοιτούν.
Ωστόσο, όταν βρίσκεται κανείς σε αυτή την ενδιάμεση συνθήκη, δημιουργείται μια ενδιαφέρουσα
ένταση ανάμεσα σε αντίθετες ροπές που είναι ικανή να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
Όπως ένα δυνατό γέλιο μπορεί να μεταμορφωθεί σε δυνατό κλάμα και για μια στιγμή τα δύο να αλληλοϋπάρχουν,                                                                     πριν το ένα υπερισχύσει και εν τέλει εξουδετερώσει το άλλο, έτσι και εδώ, τα αντίθετα συμπίπτουν και συνυπάρχουν σε άρρηκτη αρμονία.                              Η μετάβαση από τη μια συνθήκη στην άλλη γίνεται κάποιες φορές τόσο ανεπαίσθητα που είναι σχεδόν αθόρυβη.
Η έκθεση ΕΞΩ ολοκληρώνεται με μια σκηνοθετική εγκατάσταση από κάρβουνο, με αναφορά
στα σύγχρονα αστικά ερείπια και πώς αυτά μπορούν να επανεφερευθούν, καθώς και με μια
πρωτότυπη μουσική περιβάλλοντος σε σύνθεση του ίδιου. Οι παρεμβάσεις του Αριστομένη
Θεοδωρόπουλου στον εκθεσιακό χώρο του Μετς Κέντρο Τεχνών δημιουργούν μια εμβυθιστική,
ενεργητική και καθηλωτική αίσθηση στο θεατή, δίνοντας έτσι στα έργα ένα τόνο συγκρατημένης
αισιοδοξίας.

Βιογραφικό Αριστομένη Θεοδωρόπουλου:
Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2018 δημιούργησε το
πολυμεσικό πρότζεκτ ΦΕΥ / FEF, κυκλοφορώντας μέσα από αυτό τις καλλιτεχνικές του
κινήσεις, όπως δύο ατομικές εκθέσεις, μια καλλιτεχνική έκδοση και μουσική. Η πρακτική του
καλύπτει μια μεγάλη ποικιλία μέσων και υλικών στο σχέδιο, τη ζωγραφική, τον ήχο και τη
μουσική, ενώ διερευνά όλα εκείνα τα νοηματικά σημεία που βρίσκονται ανάμεσα σε αντίθετες
καταστάσεις. Για τον εικαστικό, οι αντιθέσεις αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην κλασική δομή και
την αφαίρεση, την ιερή τέχνη και τον υπαρξισμό, την εμπειρία και το υποσυνείδητο, το
παρελθόν και παρόν. Ο Θεοδωρόπουλος έχει ασχοληθεί με τη Σκηνογραφία τόσο για το θέατρο
όσο και για τον κινηματογράφο. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε διάφορους χώρους σε
Ελλάδα και εξωτερικό.
https://www.athfef.com

Απαραίτητη η προκράτηση θέσης παρακάτω

 

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Μετς – Κέντρο Τεχνών απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού, πιστοποιητικού νόσησης ή αρνητικό αποτέλεσμα 48ωρης εξέτασης rapid-test ή PCR-test, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη.

 

Το Όνειρο Ενός Γελοίου | Εικαστικό αφιέρωμα στον Φ. Ντοστογέφσκι

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ – ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚΙ

Το έργο του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι είναι σαν ένα υποβρύχιο που
καταδύεται στα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και φωτογραφίζει τα δαιδαλώδη
τοπία της για να τα παρουσιάσει μπροστά στα μάτια μας ως ρεαλιστική εικόνα της
αινιγματικής ύπαρξης, η οποία, όσο υπάρχει, πολεμάει την ανυπαρξία.

Ο ίλιγγος που μας προκαλεί η γραφίδα του είναι γιατί βάζει την ύπαρξη να ακροζυγιάζεται
πάνω από τους ερεβώδεις γκρεμούς του μηδενός. Δεν μας αφήνει δηλαδή ούτε για λίγο να
ξαποστάσουμε στη σκιά του εφησυχασμού. Έχει ταυτισθεί ψυχή τε και σώματι με την
αιώνια ανησυχία του πνεύματος. Για τον Ντοστογέφσκι είναι σαν να γλιστράει το μολύβι απ
τα δάκτυλά του, σαν να γλιστράει το τετράδιο πάνω στο τραπέζι του, σαν να γλυστράει το
τραπέζι, σαν να γλυστράει το πάτωμα, σαν να γλυστραει το σπίτι πάνω από την χαίνουσα
ρουφήχτρα του υπαρξιακού κενού. Όμως αφήνει στα γραπτά του να διαφανεί στο βάθος
κάποια ελπίδα , η οποία τρέφεται από την ορθόδοξη παράδοση, από τον ευχαριστιακό
τρόπο υπάρξεως που εβίωσε από μικρός στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
του, από τον Εσταυρωμένο , από την Ανάσταση που διαισθάνεται να μας αναμένει στην
εσχατιά της ανθρώπινης ειμαρμένης.

Αυτό τον κόσμο των ανέλπιδων, μαύρων ηρώων του και των άλλων, των θετικών
ηρώων που βιώνουν μετάνοια, επιχείρησαν να εκφράσουν ζωγραφικά οι ζωγράφοι της
εικαστικής ομάδας «ΩΧΡΑ» σε συνεργασία με ἀλλους σύγχρονους έλληνες εικαστικούς
στην Έκθεση αυτή που τιμά τα διακόσια χρόνια που πέρασαν από τη γέννηση του.
Στην έκθεση αυτή που ανεβαίνει στην αίθουσα τέχνης του Κέντρου τεχνών ΜΕΤΣ
παρουσιάζονται πολλές εικαστικές τάσεις. Έργα πιο συναισθηματικά κι άλλα πιο ρομαντικά,
ή πιο μαύρα και σκοτεινά. Άλλα απορρέουν ευθέως από την εικονογραφική παράδοση ,
άλλα προωθούν τη ζωγραφική των εικόνων και τείνουν προς μιαν επικαιροποίηση της
παράδοσης κι αλλά παρακάμπτουν την αυστηρά εικονογραφική γραμμή εκφραζόμενα με
διάφορους σύγχρονους ζωγραφικούς τρόπους. Ορισμένα έργα έπιδιώκουν να
περιγράψουν σκηνές από τα κείμενα του Ντοστογέφσκι, κάποια είναι πορτραίτα ηρώων
του, άλλα, πιό υπαρξιακά, εισχωρούν στους δαιδαλώδεις δρόμους του ψυχικού κόσμου,
ενώ κάποια κινούνται σε μια σφαίρα πνευματική προβάλλοντας πνευματικά σημεία και
μηνύματα που εκπέμπει το έργο του μεγάλου συγγραφέα.

Ολόκληρη η έκθεση αφυπνίζει την πνευματική μας επανάπαυση, αποτελεί
υπενθύμιση των πρώτων λογοτεχνικών περιπετειών του ψυχολογικού μυθιστορήματος,
ακόμη, θα λέγαμε, εκφράζει τη νοσταλγία για το μεγάλο λογοτεχνικό είδος που λέγεται
μυθιστόρημα, το οποίο μεσουρανούσε στα χρόνια του συγγραφέα και στις μέρες μας
ψυχορραγεί.

Η ομάδα «ΩΧΡΑ», που επιχειρεί συστηματικά έναν διάλογο με την διαχρονική
ελληνική εικαστική παράδοση, και με την έκθεσή της αυτή βρίσκεται πάνω στο γεφύρι που
αποπειράται ακροβατικά να ενώνει αγαπητικά το παρελθόν με το μέλλον . Έτσι με
ρηξικέλευθη αλλά σταθερή φωνή η «ΩΧΡΑ» είναι σαν να καλεί τον σύγχρονο άνθρωπο
να αφήσει για λίγο τον αλαφιασμενο τρόπο ζωής , να σταθεί έξω απ’την εθνική οδό, να
πατήσει σε χορτάρι έξω απ την άσφαλτο και ξαναδεί τη ζωή με το νηφάλιο βλέμμα της
εικονογραφίας, με εκείνο το βλέμμα που «αρμέγει το φως της οικουμένης» και το χαίρεται .

Η Ώχρα και οι συνεργαζόμενοι με αυτήν καλλιτέχνες καλεί τον σύγχρονο άνθρωπο να εγκαταλείψει το ρόλο του κομπάρσου της ηλεκτρονικής περιπέτειας και να βιώσει την
πραγματική ύπαρξη στους ρυθμούς της πραγματικής ζωής , της ζωής της κοινότητας.

Συμμετέχουν:

Επίσκοπος Μάξιμος Βασίλιεβιτς
π. Σταμάτης Σκλήρης
Μπάμπης Πυλαρινός
Κώστας Λάβδας
Μαρία Πάνου
Γιαννούλης Λυμπερόπουλος
Νεκτάριος Μαμάης
Φώτης Βάρθης
Κωνσταντίνος Κουγιουμτζής
Χρήστος Κεχαγιόγλου
Νεκτάριος Σταματέλος
Γκόρντανα Ραντόγιεβιτς
Γιώργος Μαργαρίτης
Δέσποινα Καραντάνη
Χριστίνα Παπαθέου – Δουληγέρη
Γιώργος Κόρδης

Εγκαίνια: Παρασκευή 16.00 – 22.00 κατόπιν ραντεβού.

Διάρκεια: εώς τις 15 Οκτωβρίου.

ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή: 18.00 – 21.00 & Σάββατο: 11.00 – 14.00.

Η προσέλευση γίνεται αυστηρά κατόπιν ραντεβού

μέσω της ιστοσελίδας metsartscentre.gallery (συγκεκριμένα βλ. παρακάτω: πεδίο ” Επιλέξτε μία εκδήλωση ”)

Τηρούνται όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα που προβλέπονται κατά του Covid-19.

«Τα Πρόσωπα της Πέτρας» Έκθεση Γιώργου Κόρδη

 

Το Κέντρο Τεχνών «Μετς» επανέρχεται στην εκθεσιακή κανονικότητα με την ατομική έκθεση του Γιώργου Κόρδη, «Πρόσωπα της Πέτρας». Ο ζωγράφος ρίχνει το βλέμμα εκεί που δεν κοιτούν πολλοί και παρουσιάζει, για πρώτη φορά, μια ιδιαίτερη όσο και προσωπική ενότητα, την οποία συνθέτουν πορτρέτα φιλοτεχνημένα επάνω σε πέτρες. Χρόνια τώρα ο δημιουργός «αλιεύει» τα καλοκαίρια πέτρες από τις ακτές της Κρήτης και τις πλαγιές του Υμηττού και της Πεντέλης. Ζωγραφισμένες με μελάνια και τέμπερες, χαραγμένες άλλοτε επάνω στα σημάδια τους ή στολισμένες με στίχους ποιητών, οι πέτρες στον Κόρδη, γίνονται ο «καμβάς» όπου ο δημιουργός αποκαλύπτει, φέρνοντας στην επιφάνεια τα, λιγότερο ή περισσότερο, ασχημάτιστα πρόσωπά τους.

«Οι πέτρες κρύβουν στα σωθικά τους ζωή που καλεί σε βοήθεια να φανερωθεί και να γίνει επιφάνεια, σχήμα πραγματικό μέσα στον κόσμο των μορφών. Οι πέτρες καλούν όσους έχουν ψυχή να τις δουν, να τις καταδεχτούν, να συντρέξουν να βρουν το πρόσωπό τους και να ’μολογήσουν τις ιστορίες που έζησαν, που φαντάστηκαν, που ονειρεύτηκαν, που νοστάλγησαν» μας ειδοποιεί ο ζωγράφος και στα θραύσματα αυτά μοιράζεται ιστορίες που στον καθένα έχουν να πουν πολλά.

Στην έκθεση παρουσιάζονται ως αυτόνομα έργα περίπου 80 πέτρες, καθώς και ξύλα από ποτάμια και θάλασσες τα οποία έχει συλλέξει και διακοσμήσει ανάλογα ο ζωγράφος. Μια ειδική ενότητα είναι από φύλλα μανόλιας, φιλοτεχνημένα με τον τρόπο των αρχαίων αγγείων.

Εκτίθεται ακόμη μια σειρά από χαρακτικά (μονοτυπίες) και σχέδια με σινική μελάνι, που δημιούργησε ο καλλιτέχνης στην περίοδο της καραντίνας.

Γεννημένος το 1956, ο Γιώργος Κόρδης είναι ζωγράφος, συγγραφέας και Πανεπιστημιακός Καθηγητής. Δίδαξε εικονογραφία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο Γέιλ και συνεχίζει τα σεμινάρια σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στην Αθήνα είναι υπεύθυνος για τα σεμινάρια ζωγραφικής της «Εικονουργίας» (iconographytoday.com). Πειραματίζεται με διάφορα μέσα, υλικά και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ψηφιακά. Η εργασία του γεμίζει κυριολεκτικά έναν εκτεταμένο χώρο στη σύγχρονη καλλιτεχνική μας παραγωγή. Το μεγάλο της προσόν είναι πως η εργασία αυτή εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις της εικαστικής δραστηριότητας: γνωστός για το εικονογραφικό του έργο στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ζωγραφίζει πέρα από το μνημειακό ναό, στο τελάρο, στο τάμπλετ, στο βιβλίο και στην πέτρα.

Το γεγονός είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Δαυίδ Μπάκα, που φωτογράφιζε τα πουλιά της Αττικής και ζούσε σεμνά με χαρά για τη ζωή.

Η λειτουργία της έκθεσης συντονίζεται πλήρως με τους υγειονομικούς περιορισμούς, και η προσέλευση θα γίνεται αυστηρά κατόπιν ραντεβού, στα εγκαίνια καθώς και καθ’ όλη την διάρκεια της έκθεσης.

 

*Tαυτότητα Έκθεσης*

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 18.00-21.00

Σάββατο: 11.00-15.00

Εγκαίνια: Πέμπτη 3 Ιουνίου 2021, 12.00 ~ 21.00, κατόπιν ραντεβού 

Διάρκεια : Έως και το Σάββατο 3 Ιουλίου.

Επιμέλεια : Ο Ιστορικός Τέχνης, Γιώργος Μυλωνάς 

 

Κρατήσεις μέσω της σελίδας μας στο Facebook:www.facebook.com/metsartscenter,
και στο 6938302071.

 

ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΘΗΣ – ΕΝΝΕΑ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

Εννέα σπουδές στον πόνο

Το Κέντρο Τεχνών «Μετς» ανοίγει τη φετινή εκθεσιακή σεζόν με την ατομική έκθεση χαρακτικής «Εννέα σπουδές στον πόνο» του Φώτη Βάρθη. Ο χαράκτης επιστρέφει σε έναν χώρο οικείο όπου πέρυσι παρουσίασε δουλειά του δίπλα σε έργα των Α. Τάσσου και Γ. Κόρδη με θέμα το «Ρεμπέτικο». Στα τρία χρόνια λειτουργίας του ο εικαστικός χώρος του «Μετς» μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει συνδέσει την πορεία του με μια μαγιά νέων, εξαιρετικά ταλαντούχων δημιουργών που δείχνουν ότι θα αφήσουν βαθύ το ίχνος τους στα εικαστικά πράγματα του τόπου. Αναμφίβολα, ο Βάρθης (γ. 1983) είναι ένας από αυτούς.

Στη νέα ενότητα έργων του, ο καλλιτέχνης χαράζει τη δική του αφήγηση για το πάθος της γυναίκας διαχρονικά. Κάθε μια από τις μορφές του συναντά κάποια γυναίκα που πρωταγωνιστεί σε μία «Παραλογή» (παραλογές είναι τα δημοτικά τραγούδια μας που εμπεριέχουν στοιχεία μύθου). «Σκοπός, λέει ο χαράκτης, δεν είναι η εικονογράφηση των παραλογών, αλλά να γίνει μια ψηλάφηση του πόνου μέσα από αυτές τις φιγούρες ως συμβολικές αναπαραστάσεις».

Κάθε μια από τις γυναίκες λοιπόν πάσχει με τρόπο διαφορετικό: μια μάνα θρηνεί το χαμένο της παιδί, μια ερωτευμένη τον ανεκπλήρωτο πόθο, μια παντρεμένη τον αποχωρισμό ή την προδοσία κ.ο.κ.

Τα χαραγμένα είδωλα του Φώτη Βάρθη δεν είναι πραγματικά αλλά δανείζονται από τη δημώδη παράδοση το μυθολογικό τους προσωπείο. Αν και δεν αντικατοπτρίζουν την εικόνα πραγματικού προσώπου, λειτουργούν κι αυτά σαν σύμβολα, σαν εικονικές παραλογές που δεν χορεύονται. Είναι κι αυτά με τον τρόπο τους εκτενή, αφηγηματικά τραγούδια, σαν παραμύθια και μάλιστα σκληρά, που απαγγέλλονται. Τα εννιά χαράγματα του Βάρθη, το ένα πλάι στο άλλο, μοιάζει να συνομιλούν μεταξύ τους, ανταλάσσοντας την ανήκουστη σε μας φωνή τους μαζί με τον βουβό τους θρήνο.

Η πρώτη ζωηρή εντύπωση που αποκομίζει κανείς από τις ξυλογραφίες (χάραξη σε όρθιο ξύλο), είναι η μαστοριά του Βάρθη. Ο δημιουργός έχει υποτάξει το υλικό του και αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που του παρέχει. Το αίσθημα του καλλιτέχνη και το έντονο ψυχικό κλίμα των έργων του, βρίσκει στο ξύλο ένα στέρεο κι όμως εύπλαστο υλικό όπου μπορεί να το εκφράσει. Είναι μια ενότητα αληθινά ελευθερωμένη από κάθε χαρακτική συμβατικότητα. Συνθέσεις με τολμηρές λύσεις που υπακούουν στην εκφραστική τους αναγκαιότητα. Το λιτό σχέδιό του, μελετημένο και περιεκτικό, του επιτρέπει να προβαίνει σε τολμηρές αφαιρέσεις χωρίς να ζημιώνει τη φιγούρα του, χωρίς να της αφαιρεί κάτι από την ουσία της. Βασικό του βίωμα είναι το πάθος. Και το πάθος αυτό το μετουσιώνει σε μορφές μνημειακές, που πάλλονται ακόμη κι όταν είναι ορθές ή συστρέφονται με δραματική ένταση. Παρακολουθώντας δε τα video που έχει αναρτήσει στη διάρκεια της παραγωγής των χαρακτικών (αξίζει να αφιερώσετε χρόνο βλέποντας πώς χαράζει το ξύλο), το λεπίδι εισχωρεί με δύναμη αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν υπάρχει ένταση, μα σιγουριά που απηχεί την κατάκτηση του σχεδίου και τις βυζαντινές επιρροές.

Εξοικειωμένος με την βυζαντινή τέχνη, ο χαράκτης αφομοιώνει την μνημειακότητα και τις λύσεις που μας έχει κληρονομήσει στην απόδοση της φιγούρας και του υπερβατικού χώρου. «Αποτελεί μια ολοκληρωμένη εικαστική γλώσσα που είναι ικανή να μεταφέρει το μήνυμα στο έπακρο», λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Επιπλέον ο Βάρθης παίρνει την σκυτάλη από τον πιο ουσιαστικό του «δάσκαλο», τον Α. Τάσσο. Έντονος σκιοφωτισμός, στέρεο χτίσιμο, ρυθμός, συγκίνηση και στοχασμός, είναι μερικά από τα καλλιτεχνικά εφόδια του Τάσσου. Έτσι, στα πρόσωπα αυτά συναντάμε την ανθρώπινη οδύνη μέσα από μια έκφραση ισχυρή που δεν ξεπέφτει σε γλυκερούς μελοδραματισμούς. Οι γυναίκες του Βάρθη δεν είναι αλύγιστες εκφραστικά, όπως η εικόνα μιας αγίας, μα διατηρούν ένα μεγαλείο καθώς παραμένουν «όρθιες ακόμη κι όταν πέφτουν», όπως θά λεγε κι ο Τάσσος. Το γυναικείο πορτρέτο που τιτλοφορεί «Γυναίκες που ξεπληρώνουν πάθη»θεωρώ ότι συναντά την συγκλονιστική προσωπογραφία που αφιέρωσε ο Τάσσος στον Λόρκα.

Επομένως, μιλάμε για μία γραφή που δεν εικονογραφεί αλλά εικονίζει. Δεν αφηγείται αλλά συλλέγει. Ο νους και η τέχνη του νεαρού χαράκτη είναι επικεντρωμένη στο ακαριαίο απείκασμα της έκφρασης, της αίσθησης.

Ο Βάρθης, όμως, δεν δείχνεται μόνο ικανός «επίγονος» του Τάσσου. Συνεπής στο δρόμο του, εξελίσσει το ταλέντο του αναζητώντας το προσωπικό του ύφος, αυτό που θα τον καθιερώσει ως μια φωνή που δεν μπερδεύεται με τίποτε άλλο. Και βέβαια, μια φωνή που απαντά στα αιτήματα του καιρού της. Σήμερα οι γυναίκες αναζητούν τη φωνή τους μέσα από κινήματα και διεκδικήσεις, μέσα από την απαίτηση της αναγνώρισης. Αυτό το έγκλημα έρχεται από τα παλιά, από τις παθιασμένες μαινάδες, τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, τη «Στέλλα» που ο εραστής της κρατάει μαχαίρι. Ο Βάρθης ορθώνει μία φωνή στέρεη στα «πάθη» των γυναικών, οι οποίες σαρκώνονται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο. Εμβληματικά στη σύλληψή τους, μνημειώδη στο ύφος τους, τα χαρακτικά αυτά απηχούν και τη φύση της ίδιας της ξυλογραφίας. Καμωμένα με μόχθο, είναι αληθινά δείγματα κι αυτά μιας σπάνιας καλλιτεχνικής έκφρασης, της χαρακτικής, που μας έχει χαρίσει έργα που νικούν τον χρόνο και «μιλάνε» σε κάθε εποχή.

Ο Βάρθης έχει μια μεγάλη ευθύνη. Ο κόσμος της χαρακτικής περιμένει πράγματα από αυτόν και μάλιστα από πολύ νωρίς. Από τα χρόνια της σπουδής του στην ΑΣΚΤ, έδειξε τις ικανότητές του. Πέρασε όλα τα στάδια της παραδοσιακής έντυπης τέχνης, από τη φιλοτέχνηση των χαρακτικών ως τη συγγραφή και το στήσιμο των κειμένων σε ένα τελικό έργο με μορφή βιβλίου, χαρίζοντάς μας την «Ρομφαία της Αυγής». Το έργο αυτό προκάλεσε αμέσως αίσθηση, παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό και, ας επιτραπεί εδώ να εκτιμήσω, θα μείνει έργο «κλασικό» στην νεότερη ιστορία της εγχώριας χαρακτικής. Το βιβλίο μαζί με τις ξυλογραφίες του θα δειχτούνε στο «Μετς» ως το απαραίτητο στοιχείο παρουσίασης του καλλιτέχνη στην αυγή της χαρακτικής του ενασχόλησης.

Στις «εννιά σπουδές στον πόνο» ο Φώτης Βάρθης παρουσιάζει μια δουλειά που έχει ουσιαστική ενότητα, αντιπροσωπεύει την πορεία του και δείχνει με τρόπο ουσιαστικό, την εξέλιξή του.

Η συνεχής τάση για ανανέωση των μορφών του μαζί με το βαθύ ανθρώπινο αίσθημα που τον γεμίζει και την γνησιότητα του οράματός του – «η παραγωγή κάθε έργου είναι ένα είδος προσευχής» έχει πει -, όλες αυτές οι προϋποθέσεις για μια υψηλή δημιουργία, δημιουργούν βάσιμες ελπίδες ότι θα ρίξει άφθονο νερό στο ποτάμι της ελληνικής χαρακτικής.

Γιώργος Μυλωνάς

Ιστορικός τέχνης

 

Κέντρο Τεχνών ΜΕΤΣ – Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Μετς Αθήνα 11636

Τηλ. Επικοινωνίας 211 113 4262 – 6938302071

 

Εγκαίνια 25/9 11.00 – 21.00 κατόπιν ραντεβού

 

ωράριο λειτουργίας

– κατόπιν ραντεβού –

Τριτη, Πέμπτη, Παρασκευή 18.00-21.00 Σάββατο 11.00-15.00
Δευτέρα, Τετάρτη, Κυριακή κλειστά

ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ

Ομάδα «Ώχρα»
Eικόνες και ζωγραφιές
Το Κέντρο Τεχνών «Μετς» που βρίσκεται στη γωνία Ευγενίου Βουλγάρεως 6 και Μαλάμου, εγκαινιάζει έκθεση ζωγραφικής των μελών της ομάδας «Ώχρα». Για πρώτη φορά εγγράφεται μέσα στη νεοελληνική τέχνη μια προσπάθεια συλλογική που εκκινεί από τον βυζαντινό τρόπο έκφρασης με πλαστικές συλλήψεις αυτόνομες και γι’ αυτό αναγνωρίσιμες. Τα οχτώ μέλη της ομάδας, εκτός από εξαιρετικοί ζωγράφοι, είναι παράλληλα ολοκληρωμένοι και ενεργοί αγιογράφοι, ορισμένοι εξ’ αυτών δάσκαλοι και μάλιστα εκ των ανανεωτών της σύγχρονης εικονογραφίας. Την «Ώχρα» απαρτίζουν οι π. Σταμάτης Σκλήρης, Χριστίνα Δουληγέρη, Μαρία Πάνου, Νεκτάριος Μαμάης, Γιαννούλης Λυμπερόπουλος, Μπάμπης Πυλαρινός, Κώστα Λάβδας, Γιώργος Κόρδης.
Αυτό που χαρακτηρίζει την ομάδα είναι η μακρά και συνεπής θητεία των μελών της στην παpάδoση της αγιογραφίας και, μέσα από αυτήν, στην βυζαντινή τέχνη: τις τοιχογραφίες, τις εικόνες, τις μικρογραφίες, ακόμη και την εγκαυστική. Η επίπονη αυτή μαθητεία τροφοδοτεί την ζωγραφική τους με τρόπο ουσιαστικό.
Όλοι τους χρησιμοποιούν διαφορετικά χρώματα, διαφορετικό εικαστικό ύφος. Η όποια συγγένεια έγκειται στη βαθύτερη αφομοίωση μέσα στο έργο τους ουσιαστικών χαρακτηριστικών της βυζαντινής τέχνης που εκφράζεται στον καθένα με ένα ιδίωμα προσωπικό που συνομιλεί με μία ευρεία γκάμα τεχνοτροπιών: από το κίνημα του φωβισμού ως τον νέο-εξπρεσιονισμό και την ποπ κουλτούρα.
Στο κοσμικό ζωγραφικό τους έργο δεν υπάρχουν εξωτερικά βυζαντινίζοντα, στοιχεία άλλα μια οργανική εσωτερική σχέση με τη μεγάλη μας ζωγραφική παράδοση∙ αντίστοιχα, η ζωγραφική τους ευαισθησία εμβολιάζει το αγιογραφικό τους έργο με τρόπο ανανεωτικό. Στο χρώμα και στην οργάνωση των εικόνων που ο επισκέπτης θα βρει, είναι εμφανής μια έντονη ζωγραφικότητα που προστατεύει τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες από την παγίδα τις πιστής αναπαραγωγής. Γι’ αυτό και η αξία της έκθεσης έγκειται στο γεγονός ότι παρουσιάζονται μαζί, άρρηκτα δεμένες «εικόνες και ζωγραφιές» των δημιουργών ώστε να γνωρίζει ο θεατής αλλά και ο πιστός πως κάθε ζωγραφικός τρόπος είναι ένα προσωπικό γεγονός, ακόμη κι αν οι δημιουργοί έχουν μεταξύ τους συγγένειες.
Το γεγονός συνιστά για την εποχή μας μια σοβαρή απόπειρα προς τα εμπρός που δεν αφορά μοναχά στα εγχώρια εικαστικά πράγματα ή στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι μία ζωγραφική μαρτυρία με σαφή στόχο και περιεχόμενο: η ομάδα των οχτώ επιχειρεί μία αξιοσημείωτη σύνθεση ελληνικής παράδοσης και σύγχρονης δημιουργίας, ενώ την ίδια στιγμή φιλοδοξεί όχι απλώς να συνεχίσει την τόσο θαυμαστή εικαστική παράδοση του τόπου, αλλά και να την εμπλουτίσει διευρύνοντάς την. Έργα και εικόνες αναδεικνύονται ως αξίες ζωγραφικές υπερβαίνοντας ακόμη και τη συζήτηση περί ανεικονικότητας και παραστατικότητας.
Ο θεατής που αντιλαμβάνεται την παράδοση ως κάτι τετελεσμένο και συνεπώς τελειοποιημένο στο παρελθόν δεν θα συγκινηθεί. Αντιθέτως, τα έργα της «Ώχρας» μας προτρέπουν να ατενίσουμε τον κόσμο γύρω μας με μια πιο καθαρή, πιο αθώα ματιά.
Η έκθεση «Εικόνες και Ζωγραφιές» ξεκινάει στο Κέντρο τεχνών «Μέτς» 1η Ιουνίου και θα διαρκέσει ως τις 20 Ιουνίου. Η επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο γίνεται κατόπιν συνεννοήσεως στα τηλέφωνα: 211 113 4262 – 69 45280069 και στο metsartscentre@gmail.com

ΕΚθΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Έκθεση ζωγραφικής της Ομάδας “Ώχρα” που εκκινώντας απο την βυζαντινή ζωγραφική παράδοση επιχειρεί διαλόγους με σύγχρονες ζωγραφικές τάσεις.

Στην έκθεση συμμετέχουν με εικόνες και ζωγραφικά έργα τους τα μέλη της ομάδας. π. Σταμάτης Σκλήρης, Χριστίνα Δουληγέρη, Μαρία Πάνου, Νεκτάριος Μαμάης, Μπάμπης Πυλαρινός, Κώστα Λάβδας, Γιώργος Κόρδης, Γιαννούλης Λυμπερόπουλος.

Η ἐκθεση φιλοξενείται στο Κέντρο Τεχνών Μέτς και ξεκινάει επίσημα την Δευτέρα, 1η Ιουνίου με διάρκεια έως το Σάββατο 20 Ιουνίου.

Η επίσκεψη στην έκθεση θα γίνεται, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της εποχής, κατόπιν συνεννοήσεως με το Κέντρο τεχνών Μέτς τις παρακάτω μέρες και ώρες.

Ωράριο λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 18.00-21.00
Σάββατο: 11.00-15.00

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 211.1134262 / 6945.280069

”Εξ ύδατος και γης” Ν ε κ τ ά ρ ι ο ς Μ α μ ά η ς

Λέξεις είναι μόνο 

 γραμμένες στο νερό.

                                                                                                           από την ταινία «Πάτερσον»

του Τζιμ  Τζάρμους

Γέννημα μιας μακράς όσο και επίπονης αναζήτησης, είναι η τελευταία ενότητα έργων του Νεκτάριου Μαμάη. Μια σειρά από ακουαρέλες που έχουν κυριολεκτικά ζυμωθεί από τον δημιουργό σε μικρά και μεγαλύτερα μεγέθη, καθώς και μια ενότητα μνημειακών έργων μεικτής τεχνικής που είναι η απόληξη αυτής της αναζήτησης, συνθέτουν την πρόταση με τίτλο «Εξ ύδατος και γης», προμηθεϊκό δάνειο από τον μυθογράφο Απολλόδωρο.  Με το υγρό και στέρεο στοιχείο ο Μαμάης πλάθει τις μορφές του. Σε αυτή τη συζυγία δεν τονίζεται απλώς ο τρόπος διαχείρισης των υλικών και της τεχνικής του ζωγράφου. Συνιστά μια μεταφορά που αφορά την ουσία της προβληματικής του καλλιτέχνη, το θέμα που τον απασχολεί με χαρακτήρα βαθιά υπαρξιακό.

«Εξ ύδατος» μας μεταφέρει ο Μαμάης μέσα από τις ακουαρέλες του (υδρόχρωμα και πενάκι) σε έναν υδάτινο κόσμο που απλώνεται στο Κέντρο Τεχνών «Μετς» σαν απόκοσμο ενυδρείο. Το νερό «γεννά» τις αγωνιώδεις φιγούρες του που είναι σχεδόν πάντα στο κέντρο της σύνθεσης. Έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο υπερπραγματικό, μεταφυσικό. Η τέχνη του  είναι από πρόθεση αφηγηματική, μα η αφήγησή της δεν υπακούει σε καμία τυπική νοηματική συνέχεια. Ο μύθος που αφηγείται ο καλλιτέχνης είναι ονειρικός, πολύ κοντά στον εφιάλτη. Το νόημα της αφήγησης αυτής έχεις την υποψία πως κλιμακώνεται σε κάποιο βάθος, μα δεν μπορείς να συλλάβεις τον συνειρμό του, γιατί δεν πάει προς μία μόνο κατεύθυνση. Ο θεατής καλείται να ερμηνεύσει το παιχνίδι τούτο με δικά του κριτήρια.

Ζωγράφος με σπάνια τεχνική κατάρτιση και με άμεσες ικανότητες σύλληψης του κόσμου του, ο Μαμάης είναι ένας μάστορας ζωγράφος. Κι έχει ένα σπάνιο προσόν: δεν επαναπαύεται σε όσα γνωρίζει, αλλά συνεχώς πειραματίζεται με νέα μέσα και τεχνικές. Δεν είναι μόνο δάσκαλος ο ίδιος, αλλά συνεχώς βάζει τον εαυτό του σε θέση μαθητή (με θητεία στην εικονογραφία και δάσκαλο τον Γ. Κόρδη, και στην ζωγραφική, αρχικά στην ομάδα του Γ. Ρόρρη, αργότερα στην ΑΣΚΤ με τους Τ. Πατρασκίδη και Α. Αντωνόπουλο).

Σίγουρα, το πρώτο στοιχείο που τραβά την προσοχή του ζωγράφου και με αυτό πασχίζει είναι το υδρόχρωμα. Το υλικό του δεν του δίνει απλώς τεχνικές δυνατότητες. Ο ίδιος έχει κατορθώσει να απλώσει με χρόνο και πολύ μόχθο το εύρος της τεχνικής, κατορθώνοντας να της δώσει νέα ματιέρα που άλλοτε φτάνει το χρώμα σε μια μοναδική εξαΰλωση κι άλλοτε του δίνει το αποτέλεσμα που έχουν άλλοι τρόποι, όπως η χαρακτική. Πρόκειται σαφώς για μία νέα διαπραγμάτευση της ακουαρέλας.

«Από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με το νερό, ένιωσα ότι με διακατέχει πλήρως» εξηγεί για την σχέση του με την υδατογραφία. Παρ’ όλα αυτά δεν την ορίζει σαν κάτι ακαριαίο και αυτόματο όπως συνήθως γνωρίζουμε από άλλους δημιουργούς. Όταν το αποτέλεσμα αρχίζει να του κεντρίζει την προσοχή, ο ίδιος ο δημιουργός προσπαθεί να το κατευθύνει. Όσο μπορεί, γιατί τα υλικά δεν πειθαρχούν. Αφήνει λοιπόν την εικόνα να πει αυτό που θέλει και ανάλογα την καθοδηγεί: «Στην πραγματικότητα, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η περιπέτεια της ύλης και ειδικότερα των υλικών που συνδέονται με το υγρό στοιχείο».

Ο ζωγράφος ξεκινάει από μια αυτόματη γραφή κι αφήνει το ίδιο το υλικό να του χαρίσει μορφές. Κι ενώ παρασύρεται στην περιοχή της αφηρημένης τέχνης, αφήνεται ως ένα βαθμό με τρόπο οργανωμένο. Πορεύεται έτσι ζωγραφικά ανάμεσα στην παράσταση και την αφαίρεση. Η ματιέρα της ύλης τον καθοδηγεί και η πορεία του έχει δύο κατευθύνσεις. Στα περισσότερα εξ’ αυτών εμφανίζεται μία γυμνή ανδρική μορφή που άλλοτε αποσυντίθεται και τείνει να ξαναβρεί την σύνθεσή της κι άλλοτε ξεκινά ως πλήρης μορφή που πάει να αποσυντεθεί.

«Είναι ένα περιβάλλον φαντασιακό, που έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος μοιάζει να γεννιέται σε μία μήτρα. Το υγρό στοιχείο όπως ορίζεται από την μήτρα είναι συνήθως ένα περιβάλλον ασφυκτικό από το οποίο θέλει να ξεφύγει». Εύλογα τον ρωτάμε για τη φύση των δεσμών του: «Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Μπορεί να είναι η μήτρα της μάνας, μπορεί κάποιος από τους εαυτούς μας. Συχνά, φέρει και φτερά, χωρίς όμως να πετά. Είναι ένα ον που μεταμορφώνεται και μοιάζει σ΄αυτό με την πεταλούδα.  Αλλά και η πεταλούδα ως σύμβολο δεν δείχνει την ψυχή που φεύγει;».

«Εγώ μεγάλωσα σ’ αμνιακούς υδάτινους κόσμους» διαβάζω σε ποίημα που δίνει αντί περιγραφής των έργων, σε μία παραπάνω από φανερή προβολική ταύτιση με τις εμβρυακές μορφές του. Παρ΄όλα αυτά, εκπλήσσει όταν ισχυρίζεται ότι «η έννοια του εμβρύου ήρθε τυχαία. Δεν έκανα αυτά τα πράγματα επειδή θέλω να ξορκίσω ένα παιδικό τραύμα. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι μέσα σε αυτά τα έργα επαναλαμβάνονται κάποια μοτίβα: της πεταλούδας, της σπονδυλικής στήλης ή των οστών που ζωγραφίζω επιμόνως. Επίσης, στον άνθρωπο που γεννιέται, δεν βλέπεις δέρμα, αλλά κάτω από το δέρμα. Δεν σχεδιάζω δηλαδή μια μορφή νατουραλιστική, αλλά την έσω μορφή του ανθρώπου» λέει. Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του ανθρώπου; «ίσως αποζητά ένα κέντρο, ένα στήριγμα. Καθόλου τυχαίο που τις περισσότερες φορές παραπαίει∙ δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του».

 

Στις πυκνές του ακουαρέλες ο καλλιτέχνης εκφράζεται σίγουρα, χωρίς να καταργεί τίποτε, ούτε απ’ την ρευστότητα του υλικού του, ούτε από το απρόοπτο και το ποιητικό στοιχείο που συνυπάρχουν στα έργα του. Διηγείται το σκοτεινό του παραμύθι με δυνατή ζωγραφική αίσθηση  διατυπώνοντας τις μορφές του λες και θέλει να τις ξορκίσει από το δράμα τους. Η διατήρηση του περιγράμματος της φιγούρας είναι φανερό πως έχει νατουραλιστική καταγωγή. Ωστόσο εμπεριέχεται μέσα στο φόντο του έργου, που παύει να είναι ουδέτερο στοιχείο και γίνεται οργανικό μέρος του πίνακα καταλαμβάνοντας το βάρος που έχει η φιγούρα που περιβάλλει. Φιγούρα και φόντο συνομιλούν και ενίοτε αλληλοδιαχέονται. Κάποτε συναντάμε και έργα όπου το φόντο είναι μια πολύ πιο ανησυχητική χρωματική παρουσία σε σχέση με τη φιγούρα, που παραμένει ωστόσο κύριο θέμα. Μεστά ζωγραφισμένα έργα, όπου το χρώμα τυλίγει τα μέρη του έργου σε μία στέρεα ρυθμολογημένη σύνθεση. Ο Μαμάης σε αυτή την ενότητα έχει οδηγηθεί σε μια δική του ερμηνεία του χώρου, φτάνοντας στη διατύπωση ενός προσωπικού πλαστικού περιβάλλοντος.

Κι ενώ «ακτινογραφεί» σάρκινα τοπία μιας ανδρόγυνης μορφής, έργα σπλαχνικά που γεννιούνται μέσα στον ζωγραφικό σάκο, μας δίνει σαν φυσική εξέλιξη, μια σειρά από μεγάλα τοπία, όπου «πλάθει» κυριολεκτικά τα υλικά του: ακρυλικά, λάδι, αυγοτέμπερα, όλα σε μια μεικτή τεχνική.  Ένα πανδαιμόνιο που παρέχει στο θεατή ποικίλες όψεις ανάλογα με τον φωτισμό του έργου. Οι συνθέσεις αυτές  έχουν τον απόηχο των μεγάλων, μνημειακών πινάκων του Τέρνερ, μα είναι πιο πυκνά σα να έχει βάλει το χέρι του ο Γιάννης Σπυρόπουλος. Εδώ βεβαίως, περισσότερο ίσως από τις υδατογραφίες, ενδιαφέρει τον ζωγράφο η χρωματική του ύλη, το χρώμα, που γίνεται πρόσχημα και, εν τέλει, στόχος στο τελάρο. Κι είναι φυσικό το τοπίο να του δίνει περισσότερες δυνατότητες στην ανάπτυξη αυτών των επιδιώξεων.

Κείνο όμως που βαραίνει στη ζωγραφική πρόταση του είναι το αίσθημά του,  βαλμένο στην υπηρεσία του ανθρώπου. Είναι ανθρώπινος όχι μονάχα γιατί στα έργα του παρασταίνονται φιγούρες, μα γιατί υπάρχει και σαν δέκτης ένας άνθρωπος που πάσχει, που δονείται βαθιά και προσπαθεί να φτάσει την όποια δόνησή του πέρα από τα σχήματα που τον εγκλωβίζουν. Εκφράζει στη ζωγραφική του τα όρια μιας πλατιάς όρασης που δεν εξαντλείται στους μορφικούς του προβληματισμούς. Υπάρχει πάντα το ανθρώπινο νόημα που αρθρώνεται στις έντονες μορφές του, αξεδιάλυτα δεμένο με αυτές. Έτσι οι φιγούρες του που πάλλονται περιχαρακωμένες στα περιγράμματά τους, ζουν μια δραματική αγωνία κι ο θεατής αισθάνεται έντονα τον τρόμο του πλαστικού τούτου κόσμου του.

«Μιλώ για τον ίδιο τον άνθρωπο και για βαριές υπαρξιακές καταστάσεις. Το προσπαθώ όμως  με έναν απαλό τρόπο» εξομολογείται. Απαλός όπως το υλικό της ακουαρέλας συμπληρώνουμε. Κι όπως παλεύει με την βαθύτερη ουσία των υλικών του, έτσι επιχειρεί να βγάλει ένα ίχνος από την ίδια την ύπαρξη, πολύ κάτω από την επιφάνειά της. Γι’ αυτό και τα  έργα του δεν έχουν την τυπικότητα της ομορφιάς. Πέρα από το όμορφο αποζητά έναν αντίλαλο απ’ τον ανθρώπινο πόνο. Υπάρχει ένα βαθύ αίσθημα, αυτό το νιάξιμό του για τ’ ανθρώπινα, η αγάπη του για ό,τι κάνει το μυστήριο της ζωής, δηλαδή για την ίδια την ουσία της ζωής. Έτσι γεννιούνται τα έργα του: με μόχθο και απέραντη τρυφερότητα.

Ο Μαμάης, μια φωνή χαμηλόφωνη, αποτελεί μια σίγουρη κατάκτηση στη ζωγραφική μας, κυρίως γιατί πέρα από τις πλαστικές και πνευματικές αρετές του έργου, έχει μια καθαρά δική του διαμορφωμένη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Η τέχνη του είναι αυστηρά προσανατολισμένη, δεν παρασύρεται από καινές τάσεις και δεν επιτρέπει στο εαυτό του καμία ευκολία, καμία συνθηκολόγηση με το έργο του. Είναι μια δουλειά ποιότητας με συνείδηση της πορείας της.

Γεννημένος στην Αθήνα το 1968, ο ζωγράφος Νεκτάριος Μαμάης διατηρεί το εργαστήριό του στον Άγιο Δημήτριο Αττικής. Σπούδασε Θεολογία στην Ανωτ. Εκκλ. Σχολή Αθηνών (1989-1992) και στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1992-1996). Αρχικά μαθήτευσε στο εργαστήριο «Εικονουργία» με δάσκαλο τον Γ. Κόρδη (1997-2000). Μετεκπαιδεύτηκε στην εικονογραφία (ΕΚΠΑ 2006) και είναι υπ. Διδ. του ΕΚΠΑ με θέμα «Το έργο του ζωγράφου – αγιογράφου Ράλλη Κοψίδη». Στη ζωγραφική μαθήτευσε στην ομάδα τέχνης «Σημείο» του Γ. Ρόρρη (2008-2011) και κατόπιν σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2011-2016) με δασκάλους τους Τ. Πατρασκίδη και Α. Αντωνόπουλο. Χαρακτική διδάχτηκε στο Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών Pantolfini – Σιατερλή.

Από το 2000 διδάσκει ζωγραφική και εικονογραφία σε διάφορα κέντρα και μεγάλα ιδρύματα της Αθήνας. Παραδίδει σεμιναριακά μαθήματα στο «Εργαστήριο Εικονογραφικής Τέχνης» της Θεολογικής Σχολής Αθηνών και στο Κέντρο Τεχνών «ΜΕΤΣ». Παράλληλα με την καλλιτεχνική του διδασκαλία, εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Λεόντειο Σχολή Νέας Σμύρνης. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος και του Πανελληνίου Συλλόγου Αγιογράφων. Έχει συμμετάσχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων ανά την Ελλάδα. Συνεργάστηκε ως εικονογράφος με τις εκδόσεις «Ακρίτας», ενώ έχει φιλοτεχνήσει φορητές εικόνες για ιερούς ναούς και ιδιώτες. Απαντά στο mamaisnek@yahoo.gr

 

Την έκθεση επιμελείται ο Ιστορικός Τέχνης Γιώργος Μυλωνάς

Διάρκεια έως 21/3/2020   

Ωράριο λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 18.00-21.00
Τετάρτη: 11.00-14.00
Σάββατο: 11.00-15.00

 

 

 

 

 

 

 

 

«Το ίχνος της γραμμής» Δημήτρης Αγγελόπουλος

Δημήτρης Αγγελόπουλος
Μια σειρά από λάδια και σχέδια σε μικρά και μεγαλύτερα μεγέθη δείχνει στο Κέντρο Τεχνών «Μετς» ο Δημήτρης Αγγελόπουλος. Μετά την πρώτη του έκθεση στην Καπλανών, ο ζωγράφος φεύγει από την ασφάλεια του εργαστηρίου και πιάνει ένα χώρο, μαζί ονειρικό και πραγματικό. Τα λάδια του είναι ζωγραφισμένα με σκηνογραφική αντίληψη. Χωρίς να εγκαταλείπει τις κατακτήσεις του, τα πλαστικά του συμπεράσματα από την σπουδή του πορτρέτου, περνά στο σύγχρονο στάδιο της εργασίας του, σε ένα περιβάλλον φαντασιακό. Ανακαλύπτει δηλαδή την ποικιλία των στοιχείων που μπορούν να εκφράσουν τη διάθεσή του. Μπάζει έτσι δέντρα και κλαριά που φανερώνουν, ίσως, έναν εγκλωβισμό ή ζώα και πουλιά με τα οποία ταυτίζεται προβολικά ο ίδιος ή τα πρόσωπα που απεικονίζει. Είναι σαν όψεις της δικής του παρουσίας ή των προσώπων με τα οποία διασταυρώθηκε και γι’ αυτά αφιέρωσε φιγούρες εξωτικών ζώων στο τελάρο του.

Κι είναι φανερή η ανανέωσή του, όχι μονάχα μορφικά. Υπάρχουν στοιχεία φόβ και συχνά το χρώμα του κοιτά προς την παλέτα των «θηρίων» της γαλλικής ζωγραφικής. Επιμένει και προχωρά στην υλικότητα της ζωγραφικής. Όχι με την έννοια ότι απλώς βάζει πολύ πάστα. Όσο ένα έργο είναι χρώμα, σχέδιο, σχήμα, είναι και ύλη: πώς δηλαδή καταπιάνεσαι με το υλικό μέρος, γι’ αυτό και η ζωγραφική κατά ένα τρόπο, είναι η τέχνη της αφής. Η εικόνα, καθώς λέει ο Δασκαλάκης, αφηγείται ή, καλύτερα εικονογραφεί πράγματα, ενώ η ζωγραφική είναι πιο αφηρημένη και υποβλητική. Έτσι και αυτά που ο Αγγελόπουλος κάνει με μολύβι, έχουν μια αξιοθαύμαστη ματιέρα.Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει για πρώτη φορά σχέδια. Το είδος αυτό της ζωγραφικής, που έχει μιαν αυτονομία στην περιοχή της τέχνης, είναι ίσως ένα από τα πιο δύσκολα μα και τα πιο εκφραστικά. Ο Αγγελόπουλος φτάνει συχνά σ’ ένα αποτέλεσμα που μπορεί να μετρηθεί ισότιμα με τους μεγάλους σε αξία ομοτέχνους του.

Ένα άλλο στοιχείο που αφορά τον καλλιτέχνη είναι η μεγάλη εργατικότητα, η απίθανη επιμονή του ζωγράφου, η ασίγαστη προσπάθειά του να κατακτήσει το υλικό και τις μορφές του. Σχεδιάζει ακατάπαυστα, ακούραστα, ψάχνει και την τελευταία γραμμή του, στήνει τις φιγούρες του με άρθρωση που τις κάνει να ζουν στο δικό μας χώρο, ν’ ανασαίνουν τον ίδιο με τον δικό μας αέρα. Στο κέντρο τεχνών «Μετς» δείχνεται μόνο ένα μικρό μέρος μιας μεγάλης παραγωγής που ο Αγγελόπουλος έχει στο εργαστήριό του τον τελευταίο χρόνο.

Με λιτά μέσα ο καλλιτέχνης φτάνει αισθητικά σε αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα. Όταν ρίχνει χρώμα ξέρει να το ταιριάζει μετρημένα, θαυμάσια και η τοποθέτησή του επάνω στο χαρτί είναι τόσο όσο του χρειάζεται σαν τόνος. Εκεί όπου η χρωματική του διάθεση εκδηλώνεται με ένα ελάχιστο μέσο επάνω στο χαρτί είναι σα να μεταγράφει τις πυρετώδεις, γρήγορες πινελιές του Βαν Γκογκ, όχι βέβαια με λάδι, αλλά με χρωματιστά μολύβια.
Το σχέδιό του, όμως, προτιμά να το κρατά ήσυχο και κυριαρχημένο από τη δική του ήρεμη διάθεση. Κυρίως είναι η γραμμή του που τον βοηθά, γιατί έχει μια σπάνια ουσιαστικότητα. Έτσι που, χωρίς να χουν χρώμα, τα σχέδιά του έχουν μια δυνατή χρωματική της πλαστικής ατμόσφαιρας. Η μητέρα, το παιδί, η Μαρία με τα μάτια κλειστά είναι γερές συνθέσεις.

Ο Αγγελόπουλος ζωγραφίζει από αίσθημα. Η γραμμή του είναι το ξεχείλισμα από την προσωπική του συγκίνηση. Η τεχνική του ωριμότητα, σπάνια για την ηλικία του (είναι μόλις 26 χρόνων), μα και το καλλιτεχνικό ένστικτο που δε διδάσκεται, τον βοηθούν στην απόδοση της ιδέας του.

Τα σχέδια αυτά δεν είναι καθόλου κατώτερα, σαν επιτεύγματα, από τα άλλα, τα μεγάλα λάδια του. Τα έργα του αυτά έχουν μια δική τους ζωντάνια και ξαφνιάζουν τον θεατή με τα απρόοπτα εκφραστικά τους αποτελέσματα. Το ίχνος της γραμμής του Δημήτρη Αγγελόπουλου κάνει σταθερά βήματα προς τα μπρος και βρίσκεται στο δρόμο της πραγματικής δημιουργίας.

Την έκθεση επιμελείται ο Γιώργος Μυλωνάς

Διάρκεια έως 15/2/2020   

Ωράριο λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 18.00-21.00
Τετάρτη: 11.00-14.00
Σάββατο: 11.00-15.00

Newsletter

Αν θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα μας, δώστε ένα e-mail.

Εγγραφείτε στο Ενημερωτικό Δελτίο μας