«Οριζόντιοι Αστερισμοί»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής της Φαίης Ψυχοπαιδοπούλου

Στο Κέντρο Τεχνών Μετς

Εγκαίνια: 26/6/2025 και ώρα 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 26/6/2025 – 19/07/2025

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 | Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

Είσοδος: Ελεύθερη

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Η Φαίη ζωγραφίζει κόσμους που μοιάζουν να γεννήθηκαν είτε από όνειρο είτε από τη μυστική καρδιά ενός παιδικού παραμυθιού. Στο έργο της, τίποτα δεν ακολουθεί λογική σειρά, όλα ξεδιπλώνονται με συνειρμούς και μαγικές αφηγήσεις, σαν να μιλούν πλάσματα ονειρικά, πριγκίπισσες και τέρατα, ζώα μυθικά η μη, παγόνια και δελφίνια, καρουζέλ και λούνα παρκ, γιρλάντες, κάστρα, λαμπάκια και παιχνίδια.

Ξεκινώντας να προσεγγίσει κανείς το έργο της, μπορεί να αναζητήσει πολλές επιρροές, αναφορές και συγγένειες. Μα η αλήθεια είναι μία, απλούστερη και βαθύτερη:
Αν η ζωγραφική της Φαίης μοιάζει με κάτι, αυτό είναι μόνο με την ίδια.

Στην ψυχή, στην όψη, στην τρυφερότητα και στην αγνότητα. Σαν ήχος γέλιου που έρχεται από μακριά, σαν ανάμνηση που δεν έζησες αλλά που αναγνωρίζεις, το έργο της Φαίης ξετυλίγεται σαν παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ. Κι ούτε χρειάζεται. Γιατί οι ιστορίες της δεν λέγονται με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με συνειρμούς, με χρώματα και σχήματα, με πλάσματα και τόπους που δεν έχουν γεωγραφία αλλά ψυχή.

Πίσω από την ασυνάρτητη, πολύχρωμη ελαφρότητα, ανασαίνει μια βαθιά ευαισθησία· μια παιδική ψυχή με τη σοφία χιλιάδων παραμυθιών, χιλιάδων στίχων ή αρμονιών. Κάθε έργο είναι ένας ρόλος, κάτι που ο καθένας μας μπορεί να γίνει, αν επιτρέψει στην τρυφερότητα και την αγνότητα να γίνουν βλέμμα. Το σύμπαν της Φαίης δεν απεικονίζει την πραγματικότητα αλλά ένα αχνοϋφασμένο παραμύθι. Ένα υφαντό γεμάτο κλωστές από λέξεις, ήχους, στίχους και σχήματα. Ιστορίες από έρωτες πλατωνικούς, νεράιδες του καλοκαιριού, πεταλούδες, αστερόσκονη και παραθυρόφυλλα που οδηγούν σε κόσμους εσωτερικούς.

Η ζωγραφική της

δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που παίζεται σοβαρά, με κουκλίστικη αθωότητα, νότες ρομαντισμού και με εκείνη τη μυστική γνώση που μόνο τα παιδιά και οι ονειροπόλοι διαθέτουν. Σύμβολα καθημερινότητας, κρυμμένης παιδικότητας αλλά και φορέματα, αξεσουάρ, κι ύστερα παιχνίδια ξανά, παιχνίδια πολλά, κάστρα που φτιάχνονται από λέξεις και παράθυρα που βλέπουν προς την καρδιά. Η τοποθέτηση όλων των επιμέρους στοιχείων στο έργο της θυμίζει άτακτο επιτραπέζιο παιχνίδι και ξεδιπλώνει μια σκέψη παράλογη μα συνάμα λογική.

Η ζωγραφική της θυμίζει έναν κόσμο όπου μια υποτιθέμενη «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» δεν έπεσε απλώς σε μια μαγική τρύπα, μα υφαίνει η ίδια το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό. Κι αυτό το πέπλο είναι διάφανο, απαλό σαν μετάξι και πολύχρωμο σαν όνειρο θερινής νυκτός. Εκεί που οι νεράιδες χορεύουν με πεταλούδες και οι ψίθυροι της νύχτας μοιάζουν με γέλια παιδικά. Άλλωστε, η ίδια μοιάζει να κατοικεί στο όριο μεταξύ ονείρου και ύλης, κάτι που αποτυπώθηκε με τρόπο ποιητικό στη φράση της εικαστικού Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η οποία στα πλαίσια ενός καλοκαιρινού residency, την αποκάλεσε «Νεραϊλούδα»: μια τρυφερή σύνθεση ανάμεσα σε νεράιδα και λουλούδι. Έτσι και η σχέση της Φαίης με την εικόνα είναι εξίσου υβριδική και μαγική, είναι αφηγηματική και ενέχει μέσα της στοιχεία θεατρικότητας, σκηνοθεσίας και παραδοξότητας που ανήκουν μόνο στον κόσμο του ποιείν.

Κατ’ επέκταση, η Φαίη δεν αποδίδει τον κόσμο όπως είναι αλλά όπως θα έπρεπε να είναι.
Όχι με λογική, μα με συναίσθημα και εσωτερική ηθική. Όχι με τάξη, μα με ρυθμό. Απαρνιέται τις προκαθορισμένες παραδοχές της ζωγραφικής, αρνείται την προοπτική, μα αναζητά δικούς της κανόνες, που γίνονται άλλοτε σημειώσεις, άλλοτε χειρονομίες και άλλοτε λεπτομέρειες.

Στο έργο της, η εκφραστική της γλώσσα έχει δάνεια από ανατολή, δύση και Βυζάντιο, λαϊκή τέχνη και διακοσμητική ενώ παράλληλα κάθε φιγούρα της είναι ένας ρόλος, κάθε πλάσμα μια μεταφορά, κάθε σκηνή ένα θεατρικό παιχνίδι. Για τη Φαίη φαίνεται ότι η ζωή δεν είναι παρά μια σκηνή όπου όλοι καλούμαστε να παίξουμε, πότε τους ερωτευμένους, πότε τους τρελούς, πότε τα παιδιά που γελούν και πότε τους ήρωες που δεν νίκησαν, αλλά δεν έπαψαν να ονειρεύονται. Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτό το πολύχρωμο, ασυνάρτητο, αλλόκοτο παραμύθι, υπονοείται εκείνη η φράση που τη συνοδεύει, κι ίσως την αποκαλύπτει:

 «Μόνο οι ερωτευμένοι και οι τρελοί μπορούν να ακούσουν την αρμονία των άστρων»,

που την συνάντησε στον Σαίξπηρ και έκτοτε την συντροφεύει διαχρονικά.

Όποιος λοιπόν σταθεί μπροστά στα έργα της εύκολα μπορεί να δει τις μικρές αρμονίες τους να κινούνται σαν ήχους μουσικής, και φαντάζεται ιστορίες να ψιθυρίζονται, σαν φευγαλέες σκέψεις.

Γιατί οι πίνακές της δεν είναι πίνακες· είναι τραγούδια. Είναι θεατρική αποτύπωση. Είναι παζλ. Είναι κεντήματα. Είναι λαμπάκια που αναβοσβήνουν στον δισδιάστατο καμβά. Είναι έρωτες πλατωνικοί, φωτεινοί και μακρινοί, που ζουν μέσα σε χρώματα Ρομπέρ Ντελωναί, μοτίβα Γκούσταφ Κλίμτ και βλέμματα και σκέψεις που αποτυπώθηκαν πάνω στον καμβά σαν μια αριστοτεχνική ύφανση δαντέλας. Είναι λοιπόν μια ζωγραφική που δεν εξηγείται· παρά μόνο αισθάνεται.

Η Φαίη μας καλεί όχι να κατανοήσουμε, αλλά να θυμηθούμε.
Ποιοι ήμασταν όταν παίζαμε χωρίς να ξέρουμε ότι παίζουμε;
Ποιοι είμαστε όταν σαν παιδιά μετράμε τα άστρα;
Ίσως είμαστε αυτοί που μπορούμε ακόμη να γίνουμε, αν επιτρέψουμε στο όνειρο να μας ζωγραφίσει ξανά.

Η έκθεση «Οριζόντιοι Αστερισμοί» λοιπόν είναι η φαντασία που νίκησε τη βαρύτητα. Είναι η παιδική μνήμη που δεν λησμονήθηκε ποτέ. Είναι η Φαίη, η ίδια.

Νιόβη Κρητικού

Βιογραφικό:

EN

“Horizontal Constellations”
Solo painting exhibition by Faye Psychopaidopoulou
At the Mets Art Center

Opening: June 26, 2025, from 19:00 to 22:00
Duration: June 26 – July 19, 2025
Visiting Hours:
Tuesday, Thursday, Friday: 17:00 – 20:30
Wednesday & Saturday: 11:00 – 15:00
Address: 6 Evgeniou Voulgareos St., 11636
Admission: Free
Curated by: Niovi Kritikou

Faye paints worlds that seem born either of dreams or from the secret heart of a child’s fairytale. In her work, nothing follows a logical sequence, everything unfolds through associations and magical narratives, as if dreamy creatures were speaking: princesses and monsters, mythical and non-mythical animals, peacocks and dolphins, carousels and funfairs, garlands, castles, twinkling lights, and toys.

One might begin approaching her work by tracing influences, references, or kindred spirits. But the truth is simpler and deeper,
If Faye’s painting resembles anything, it is only herself.

In its soul, its appearance, its tenderness, and its purity. Like a sound of laughter coming from afar, like a memory you never lived but recognize instinctively, her work unravels like a never-ending fairytale. And it doesn’t need to end. Because her stories aren’t told with a beginning, middle, and end, but with associations, colors, shapes, with creatures and lands not marked by geography, but by soul.

Behind the whimsical, colorful lightness breathes a deep sensitivity, a childlike spirit with the wisdom of a thousand fairytales, a thousand verses or harmonies. Each painting is a role, something anyone could become, if they allow tenderness and purity to become their gaze.
Faye’s universe doesn’t depict reality, but a gossamer-woven tale, one spun with threads of words, sounds, verses, and forms. Tales of platonic love, summer fairies, butterflies, stardust, and window shutters opening into inner worlds.

Her painting is a game played earnestly, with doll-like innocence, romantic notes, and that secret knowledge only children and dreamers possess. Everyday symbols, hidden childhood, dresses and accessories, and then again toys, many toys, castles made of words and windows that open into the heart. The placement of elements in her compositions evokes a disordered board game, unfolding a thought that is irrational and yet wholly logical.

Her painting feels like a world where a supposed “Alice in Wonderland” didn’t merely fall into a magical hole, but is herself weaving the veil that separates the imaginary from the real. And that veil is transparent, soft as silk, and colorful as a midsummer night’s dream. A place where fairies dance with butterflies, and the night’s whispers echo like children’s laughter.
Indeed, she seems to dwell right on the boundary between dream and matter, a truth poetically captured by the visual artist Emmeleia Filippopoulou, who, during a summer residency, affectionately dubbed her “Nerailouda”: a tender blend of fairy and flower.
Her relationship with the image is equally hybrid and magical: it is narrative, infused with theatricality, direction, and paradox, belonging wholly to the world of making.

In this sense, Faye does not portray the world as it is, but as it ought to be.
Not with logic, but with emotion and inner ethics. Not with order, but with rhythm. She abandons predetermined painting conventions, rejects perspective, and instead seeks her own rules, ones that become at times notes, at times gestures, at times tiny details.

Her expressive visual language borrows from East and West, Byzantium, folk art, and decoration. Each figure is a role, each creature a metaphor, each scene a theatrical play. For Faye, life seems to be a stage where we are all called to perform: sometimes the lovers, sometimes the fools, sometimes the children who laugh, and sometimes the heroes who did not win, but never stopped dreaming. And so, within this colorful, disordered, whimsical tale lies a phrase that accompanies her and perhaps reveals her:

“Only lovers and madmen hear the harmony of the stars” a line she encountered in Shakespeare, and one that has since timelessly stayed with her.

So, when standing before her works, it’s easy to perceive their subtle harmonies moving like musical notes, and imagine stories being whispered, like fleeting thoughts.
Because her paintings are not paintings;
They are songs.
They are theatre.
They are puzzles.
They are embroideries.
They are twinkling lights on a two-dimensional canvas.
They are platonic, luminous, distant loves living inside the colors of Robert Delaunay, the motifs of Gustav Klimt, and in the gazes and thoughts etched into canvas like a masterfully woven lace.

Hers is a painting that cannot be explained; it can only be felt.

Faye invites us not to understand, but to remember.
Who were we when we played without knowing we were playing?
Who are we when, as children, we count the stars?
Perhaps we are who we still can become,
if we allow the dream to paint us anew.

The exhibition “Horizontal Constellations” is, then, imagination triumphant over gravity.
It is a childhood memory that was never forgotten.
It is Faye, herself.

Biography:
Fay Psychopaidopoulou is a painter and musician based in Athens. She is a graduate of the Athens School of Fine Arts and the Department of Theatre Studies at the National and Kapodistrian University of Athens (NKUA).

As a pianist, she holds diplomas from the National Conservatory of Athens, the École Normale de Musique de Paris, and the Postgraduate Program of the Department of Music Studies at NKUA. Her main focus lies in the interpretation of Western art music, with a specialization in piano performance.

Fay Psychopaidopoulou combines various artistic media—such as painting, collage, video, music composition, poetry, and storytelling—with the aim of evoking repressed instincts, existential quests, and childhood experiences.

Her work is deeply rooted in personal experience. She explores hidden childhood states through a study of the unconscious, dreams, religion, and metaphysical inquiry. Classical music and classical theatre intersect with rock and punk influences, as well as the lyrics of the Beat poets, forming a sui generis aesthetic amalgam.

She has participated in group exhibitions in Greece and abroad (Rome, Mariupol) and held her first solo exhibition in 2023. As a pianist, she has performed in the “Live Broadcasts of the Third Programme” on Greek National Radio (ERT), and has appeared with N. Patrikidou and P. Christidis in chamber music works, as well as with Nova Opera at the Athens Concert Hall (Megaron).