ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ 3

Βασίλης Γέρος – Αριστομένης Κατσούλας – Γιάννης Τζερμιάς

Ομαδική έκθεση στο Κέντρο Τεχνών Μετς 1-17/12/2022

Εγκαίνια: 1/12 Ώρα: 19.00 – 22.00

Διοργάνωση – Επιμέλεια: Μετς Κέντρο Τεχνών, ΤετARTημόριο, Αλληλεγγύη για όλους, Νέστορας Κατσιμίχας, Νιόβη Κρητικού, Στράτος Χαλκιότης

Αθηνόραμα

 

“Συνύπαρξη 3”

Αμφιταλαντευόμενοι σε έναν εξπρεσιονιστικό διάλογο τριών καλλιτεχνών βρισκόμαστε αντιμέτωποι με υφές που εγείρουν το εικονοποιητικό της φαντασίας. Ζητήματα παρατήρησης του νου, κρυφών σκέψεων και φιλοσοφικών αναζητήσεων έρχονται στο προσκήνιο. Κοιτάζοντας πέρα από τα προφανή, αναδύονται ψυχολογικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις στα έργα των καλλιτεχνών και μας μεταφέρουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Παταγονία, Μεσσηνιακά ελαιο-τοπία, υποθαλάσσιοι υπαινιγμοί αλλά και σαρκικοί προβληματισμοί μιλούν για ουτοπίες, την απαρχή του κόσμου αλλά και την απεραντοσύνη της φύσης.

 

Τοπία υδάτινα ή επουράνια;

Το βλέμμα του θεατή έρχεται να προσδιορίσει το χωρόχρονο και να αποδώσει δικές του εικονοποιητικές ερμηνείες.

Στο έργο του Β. Γέρου, μέσα από μίνιμαλ-Οπ αναφορές και πλαστικότητα που θυμίζει χειρονομιακό γερμανικό εξπρεσιονισμό, ταξιδεύουμε σε ακτίνες φωτός, μεταξωτές ποιότητες, αστρικές τοπιογραφίες και υποθαλάσσια όντα. Ηλεκτρισμένες σμέρνες εγείρουν συνειρμούς, δημιουργούν εδάφη και προκαλούν συνθετικά. Ο καλλιτέχνης γίνεται ένας σύγχρονος αστροναύτης, αστρικός πειρατής ή ρομαντικός άστρο-συλλέκτης, αιχμαλωτίζοντας, κρυφά, κομμάτια του φλοιού της σελήνης.

 

Με την ποιητική αυτή, δίνει την σκυτάλη, στον φίλο του Γιάννη Τζερμιά, ο οποίος με τη σειρά του, μας καταθέτει τον εσωτερικό κόσμο μιας απομονωμένης εσωτερικής φωνής. Πλάι σε στοιχεία παρατήρησης του «μήπως» και του «αν»,  γεννιέται ένας διάλογος περί κενού. Το κενό στο έργο του Γ. Τζερμιά αποτυπώνεται γοερό, παγωμένο, άγονο, Παταγονικό. Είναι η απουσία βιοτικών παραγόντων ενός ουτοπικού οικοτόπου. Χωρίς ίχνος θέρμης ή φωνής δημιουργείται ένας νοητός απόηχος. Ένα μελαγχολικό μπλε ηχόχρωμα πλανάται από ένα φανταστικό μοιρολόι σκιάς. Ένας εξωτερικός παρατηρητής ίπταται και ταξιδεύει με ταχύτητα γρηγορότερη από τα ημιπαγωμένα τοπία του. Με εξπρεσιονιστική ένταση και πλαστικότητα ο Γιάννης μετατρέπεται σε πέτρινη γροθιά, σε άγρια βράχια, σε σκληρά ανάγλυφα εδάφη και θάλασσες αδειανές. Με δραματικό φωτοκοντράστο, μας εξιστορεί έναν και μόνο συνειρμό: «Ο κόσμος γεννιέται ή χάνεται;»

Αναπάντητοι και αναρωτώμενοι στεκόμαστε μπροστά στα κοσμογονικά τοπία του Γ. Τζερμιά.

 

Πλαστικές αναφορές, μας παραπέμψαν σε στοιχεία γης, ουρανού και θάλασσας, ωστόσο δεν μιλήσαμε ακόμη για τον άνθρωπο. Ενώνοντας με προσοχή τα κρυφά κομμάτια του παζλ αυτής της θεματικής, ελπίζουμε για κάποιο σημάδι ύπαρξης. Με τον διάχυτο ερωτισμό, τα αισθησιακά γυμνά και τα πράσινα ελαιο-τοπία του Μένη Κατσούλα ερχόμαστε να ολοκληρώσουμε την απουσία, με ζωή. Αυτό που μέχρι στιγμής έλειπε από  τον εικαστικό διάλογο των τριών, τώρα προσπαθεί να γοητεύσει φέρνοντας στο προσκήνιο ένστικτα συνυφασμένα με το όν, τη γέννηση, τη σαγήνη, το διονυσιακό, το υπαρκτό. Ο Μένης με την ιστορία μιας κόκκινης μαινόμενης γραμμής χορεύει το χορό του Ησαΐα, «γεννηση μετάγουσα τους εκ γής προς ουρανόν», όχι ενός θεανθρώπου αλλά της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι η Αριστοτελική Εντελέχεια, το ένα, το τέλειο και το έχειν, που ορίζει την τελειότητα των καθέκαστων «..σύγκειται γὰρ παρὰ τὸ ἕν καὶ τὸ τέλειον καὶ τὸ ἔχειν· ὅταν γὰρ ἕκαστον ἔχῃ τὴν ἑαυτοῦ τελειότητα, ἐντελεχείᾳ λέγεται εἶναι…» .

 

Νιόβη Κρητικού / Ιστορικός Τέχνης / Εικαστικός

 

 

Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα:

 

• Ο Βασίλης Γέρος, γεννήθηκε το 1955 στην Αρκαδία. Το 1973 άρχισε τις σπουδές του στο σχέδιο και τη ζωγραφική με δάσκαλο τον Δ. Κοντό. Συνέχισε στην Accademia di Belle Arti στη Φλωρεντία, με δασκάλους τον Farulli στην ζωγραφική και τον Vizzano στη χαρακτική. Το 1979 αποφοίτηση με άριστα. Από το 1980 εργάζεται ως καθηγητής Μ.Ε. To 1985 πήρε υποτροφία Ι.Κ.Υ., ενώ το 1992 –1995 πήρε εκπαιδευτική άδεια για εκπόνηση καλλιτεχνικής και θεωρητικής εργασίας με θέμα: «Η χρήση της φωτεινής ακτινοβολίας στη δημιουργία εικαστικού έργου», με επιβλέποντες καθηγητές τους Χ. Μπότζογλου, Ν. Κεσσανλή, Ρ. Παπασπύρου. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
• Ο Αριστομένης Κατσούλας γεννήθηκε το 1955 στον Πύργο Τριφυλίας, Μεσσηνίας όπου και έζησε έως το 1968 από όπου μετακόμισε για μόνιμη κατοικία στην Αθήνα. Τα έτη 1972-1976 φοίτησε στο εργαστήριο Τέχνης Ε. ΒΑΚΑΛΟ. Τα έτη 1976 – 1980 φοίτησε στην Ιταλία, στην Ακαδημία Καλλών Τεχνών της Perugia (ACCADEMIA DI BELLE ARTI PIETRO VANUCCI), στα τμήματα της ζωγραφικής, χαρακτικής και φωτογραφίας, αλλά και το τμήμα γλυπτικής για δύο χρόνια. Από το 1979 ζωγραφίζει και κατασκευάζει συμμετέχοντας σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 1986 μέχρι και το 2015 είχε υπηρετήσει στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, όπου και συνταξιοδοτείται. Έχει λάβει μέρος σε πλήθος εκθέσεων τόσο σε ατομικό όσο και ομαδικό επίπεδο. Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
• Ο Γιάννης Τζερμιάς γεννήθηκε το 1954 στο Ηράκλειο. Σπούδασε Γραφικές τέχνες στη Σχολή Βακαλό (1973-1977) με δασκάλους τους Ελένη Βακαλό, Γιώργο Βακαλό, Γιάννη Βαλαβανίδη, Παναγιώτη Τέτση και Δανιήλ Γουναρίδη. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ.. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργαζόταν με τον χώρο τέχνης “Μέδουσα”.

_________________________________________________________________________________________

EN

Coexistence 3

 

Oscillating in an expressionistic dialogue of three artists we confront multiple textures that raise the figuration of the imagination. Issues of observation of the mind, hidden thoughts and philosophical quests come to the fore. Looking beyond the obvious, psychological and sociopolitical implications emerge in the artists’ works, while transport us between wear and tear. Patagonia, Messinian olive-landscapes, underwater hints but also carnal reflections speak of utopias, the beginning of the world but also the immensity of nature.

 

Under water or beyond sky, landscapes?

The viewer’s gaze comes to determine the space-time and render its own illustrative interpretations.

In the work of B. Geros, through minimal-Op references and plasticity reminiscent of gestural German expressionism, transform us to light rays, silky qualities, stellar landscapes and underwater creatures. Electrified smerna evokes associations, creates terrains and evokes syntheses. The artist becomes a modern astronaut, star pirate or romantic star-collector, secretly capturing pieces of the moon’s crust.

 

With this poetry, he conveys the meaning to his friend Yiannis Tzermias, who, gives us the perspective of the inner world of an isolated inner voice. Next to elements of observation of “maybe” and “if”, a dialogue about emptiness is born. The emptiness in G. Tzermia’s work is depicted as beautiful, frozen, barren, Patagonian. It is the absence of biotic factors of a utopian habitat. Without a trace of heat or voice an imaginary echo is created. A melancholic blue timbre is looming over a ghostly shadow cast. An outside observer flies and travels at a speed faster than his semi-frozen landscapes. With expressionistic intensity and plasticity, Giannis turns into a stone fist, into wild rocks, into hard relief lands and empty seas. With dramatic photo contrast, it tells us a single story: “Is the world born or lost?”

Unanswered and wondering, we stand before the cosmogonic landscapes of G. Tzermias.

 

Plastic references referred us to elements of earth, sky and sea, yet we did not mention human nature. Carefully piecing together, the hidden puzzle pieces of this theme, we hope for some sign of existence. With the pervasive eroticism, the sensual nudes and the green olive-landscapes of Menis Katsoulas, we come to complete the absence, with life. What has , so far, been missing from the visual dialogue of the three, now tries to fascinate us, by bringing to the fore, instincts intertwined with being, birth, seduction, the Dionysian and the existent. Menis with the history of a red raging line dances the dance of Isaiah, “birth moving from earth to heaven”, not of a god-man but of human history. It is the Aristotelian Entelecheia, “the one, the perfect and the have”, which defines the perfection of each “…for it is close to the one and the perfect and they have it; for when each one has its own perfection, it is said to be an entelecheia…”.

 

Niovi Kritikou / Art Historian / Artist

 

Organization – Curation : Mets Arts Center, TetARTimorio, A.G.O., Nestoras Katsimichas, Niovi Kritikou

 

Χορηγός κρασιού: